ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਕਰਮ ਕਮਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦୟାରୁ ଶୁଭ କର୍ମ କର।
ਨਾਮੇ ਰਾਤਾ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਉ ॥੫॥
ନାମରେ ଅନୁରକ୍ତ ହୋଇ ହରିଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର ॥5॥
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਆਪੁ ਪਛਾਤਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପକୁ ବୁଝି ନେଇଛି।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਵਸਿਆ ਸੁਖਦਾਤਾ ॥
ସୁଖଦାତା ନାମାମୃତ ଏବେ ମୋର ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਬਾਣੀ ਨਾਮੇ ਰਾਤਾ ॥੬॥
ମୁଁ ରାତି ଦିନ ଗୁରୁବାଣୀ ଏବଂ ନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ॥6॥
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਲਾਏ ਤਾ ਕੋ ਲਾਗੈ ॥
ଯଦି ମୋର ପ୍ରଭୁ ଚାହାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ କେହି ତାହାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ରହିପାରେ।
ਹਉਮੈ ਮਾਰੇ ਸਬਦੇ ਜਾਗੈ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ଅହଂକାରକୁ ନଷ୍ଟ କରିଦିଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ଗୁରୁବାଣୀ ଆଡକୁ ଜାଗି ରହିଥାଏ।
ਐਥੈ ਓਥੈ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਆਗੈ ॥੭॥
ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ସେ ସର୍ବଦା ସୁଖରେ ରହିଥାଏ ॥7॥
ਮਨੁ ਚੰਚਲੁ ਬਿਧਿ ਨਾਹੀ ਜਾਣੈ ॥
ଚଞ୍ଚଳ ମନ ଯୁକ୍ତି ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਮਨਮੁਖਿ ਮੈਲਾ ਸਬਦੁ ਨ ਪਛਾਣੈ ॥
ମନମୁଖୀ ମଇଳା ବ୍ୟକ୍ତି ବାଣୀକୁ ବୁଝେ ନାହିଁ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਿਰਮਲੁ ਨਾਮੁ ਵਖਾਣੈ ॥੮॥
କିନ୍ତୁ ଗୁରୁମୁଖି ମନୁଷ୍ୟ ନିର୍ମଳ ନାମର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ ॥8॥
ਹਰਿ ਜੀਉ ਆਗੈ ਕਰੀ ਅਰਦਾਸਿ ॥
ମୁଁ ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାଏ ଯେ
ਸਾਧੂ ਜਨ ਸੰਗਤਿ ਹੋਇ ਨਿਵਾਸੁ ॥
ମୋତେ ସାଧୁଜନଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ନିବାସ ମିଳିଯାଉ।
ਕਿਲਵਿਖ ਦੁਖ ਕਾਟੇ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ॥੯॥
ହରିଙ୍କ ନାମର ପ୍ରକାଶ ପାପ ଏବଂ ଦୁଃଖକୁ ଦୂର କରିଦେଇ ଥାଏ॥9॥
ਕਰਿ ਬੀਚਾਰੁ ਆਚਾਰੁ ਪਰਾਤਾ ॥
ମୁଁ ସାଧୁଙ୍କ ସହିତ ବିଚାର କରି ଶୁଭ ଆଚରଣ ବନାଇଛି।
ਸਤਿਗੁਰ ਬਚਨੀ ਏਕੋ ਜਾਤਾ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ବୁଝି ନେଇଛି।
ਨਾਨਕ ਰਾਮ ਨਾਮਿ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ॥੧੦॥੭॥
ହେ ନାନକ! ରାମଙ୍କ ନାମ ସହିତ ମୋର ମନ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇ ଯାଇଛି ॥10॥7॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਮਨੁ ਮੈਗਲੁ ਸਾਕਤੁ ਦੇਵਾਨਾ ॥
ଏହି ମନ ଶାକ୍ତ ଏବଂ ପାଗଳ ହାତୀ ଅଟେ।
ਬਨ ਖੰਡਿ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਹੈਰਾਨਾ ॥
ସେ ମୋହ ମାୟାର ଜଙ୍ଗଲରେ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ।
ਇਤ ਉਤ ਜਾਹਿ ਕਾਲ ਕੇ ਚਾਪੇ ॥
କାଳର ଚାପ କାରଣରୁ ସେ ଏପଟେ ସେପଟେ ଯାଇଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਿ ਲਹੈ ਘਰੁ ਆਪੇ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ ଗୁରୁମୁଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ଖୋଜି ନିଜ ଭିତରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିବାସ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ॥1॥
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਬਦੈ ਮਨੁ ਨਹੀ ਠਉਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ବିନା ମନକୁ ସୁଖର ସ୍ଥାନ ମିଳେନାହିଁ।
ਸਿਮਰਹੁ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਅਤਿ ਨਿਰਮਲੁ ਅਵਰ ਤਿਆਗਹੁ ਹਉਮੈ ਕਉਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ରାମନାମକୁ ସ୍ମରଣ କର, ଯାହା ବହୁତ ନିର୍ମଳ ଅଟେ ଆଉ କଟୁ ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କର ॥1॥ରୁହ॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਮੁਗਧੁ ਕਹਹੁ ਕਿਉ ਰਹਸੀ ॥
କୁହ, ଏହି ମୂର୍ଖ ମନ କିପରି ବଞ୍ଚା ଯାଇ ପାରିବ?
ਬਿਨੁ ਸਮਝੇ ਜਮ ਕਾ ਦੁਖੁ
ਆਪੇ ਬਖਸੇ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲੈ ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କ୍ଷମା କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇଥାନ୍ତି।
ਸਹਸੀ ॥
ବୁଝି ବିଚାର କରିବା ବିନା ସେ ମୃତ୍ୟୁର ଦୁଃଖ ସହନ କରିଥାଏ।
ਕਾਲੁ ਕੰਟਕੁ ਮਾਰੇ ਸਚੁ ਪੇਲੈ ॥੨॥
ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପ୍ରଭୁ ମୃତ୍ୟୁର କଷ୍ଟକୁ ଚକୁଡି ଦଳି ମାରି ଫିଙ୍ଗିଥାଏ ॥2॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਕਰਮਾ ਇਹੁ ਮਨੁ ਧਰਮਾ ॥
ଏହି ମନ କର୍ମ କରିଥାଏ ଆଉ ଏହି ମନ ହିଁ ଧର୍ମ କରିଥାଏ।
ਇਹੁ ਮਨੁ ਪੰਚ ਤਤੁ ਤੇ ਜਨਮਾ ॥
ଏହି ମନର ଜନ୍ମ ପାଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ଵ ଦ୍ଵାରା ହୋଇଛି
ਸਾਕਤੁ ਲੋਭੀ ਇਹੁ ਮਨੁ ਮੂੜਾ ॥
ଏହି ଲୋଭୀ ମନ ଶାକ୍ତ ଏବଂ ମୂର୍ଖ ଅଟେ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਜਪੈ ਮਨੁ ਰੂੜਾ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖ ହୋଇ ନାମ ଜପ କରିଲେ ମନ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଯାଏ ॥3॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਨੁ ਅਸਥਾਨੇ ਸੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ଏହି ମନ ସତ୍ୟର ସ୍ଥାନରେ ରହିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਤ੍ਰਿਭਵਣਿ ਸੋਝੀ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ତାହାକୁ ତିନି ଲୋକର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ
ਇਹੁ ਮਨੁ ਜੋਗੀ ਭੋਗੀ ਤਪੁ ਤਾਪੈ ॥
ଏହି ମନ ଯୋଗୀ ଭୋଗ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ତପସ୍ୟା ସାଧନା କରିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਚੀਨੑੈ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪੈ ॥੪॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ହରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝି ନିଏ ॥4॥
ਮਨੁ ਬੈਰਾਗੀ ਹਉਮੈ ਤਿਆਗੀ ॥ ਘਟਿ ਘਟਿ ਮਨਸਾ ਦੁਬਿਧਾ ਲਾਗੀ ॥
ଏହି ମନ କେବେ ଅଭିମାନ ତ୍ୟାଗ କରି ବୈରାଗୀ ଆଉ କେବେ ତ୍ୟାଗୀ ବନିଯାଏ, ସବୁ ଶରୀରକୁ ତୃଷ୍ଣା ଏବଂ ଦ୍ଵିଧା ଲାଗିଅଛି।
ਰਾਮ ਰਸਾਇਣੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਾਖੈ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ରାମ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତର ପାନ କରିଥାଏ,
ਦਰਿ ਘਰਿ ਮਹਲੀ ਹਰਿ ਪਤਿ ਰਾਖੈ ॥੫॥
ତାହାଙ୍କ ହରି ପ୍ରଭୁ ନିଜ ଦରବାରରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ରଖିଥାନ୍ତି ॥5॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਰਾਜਾ ਸੂਰ ਸੰਗ੍ਰਾਮਿ ॥
ଏହି ମନ ରାଜା ଅଟେ ଆଉ କେବେ ସଂଗ୍ରାମରେ ସୁରବୀର ଅଟେ।
ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਿਰਭਉ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮਿ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ନାମର ଆରାଧନା କରିବା ଦ୍ଵାରା ଏହି ମନ ନିର୍ଭୀକ ହୋଇଯାଏ।
ਮਾਰੇ ਪੰਚ ਅਪੁਨੈ ਵਸਿ ਕੀਏ ॥
ସେ ପାଞ୍ଚ ବିକାରକୁ ମାରି ନିଜ ବଶରେ କରି ନିଏ ଆଉ
ਹਉਮੈ ਗ੍ਰਾਸਿ ਇਕਤੁ ਥਾਇ ਕੀਏ ॥੬॥
ଅହଂକାରକୁ ନେଇ ମନ ତାହାକୁ ଏକ ସ୍ଥାନରେ ବନ୍ଦୀ କରିଦିଏ॥6॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਾਗ ਸੁਆਦ ਅਨ ਤਿਆਗੇ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ମନ ସବୁ ରାଗ ଏବଂ ସ୍ଵାଦକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਇਹੁ ਮਨੁ ਭਗਤੀ ਜਾਗੇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖ ହୋଇ ହିଁ ଏହି ମନ ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତିରେ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଥାଏ।
ਅਨਹਦ ਸੁਣਿ ਮਾਨਿਆ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰੀ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଏବଂ ବିଚାରକୁ ମାନି ମନ ଅନାହତ ନାଦ ଶୁଣାଇ ଥାଏ।
ਆਤਮੁ ਚੀਨੑਿ ਭਏ ਨਿਰੰਕਾਰੀ ॥੭॥
ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପକୁ ବୁଝି ଆତ୍ମା ନିରଙ୍କାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହୋଇଯାଏ ॥7॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਦਰਿ ਘਰਿ ਸੋਈ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାର ଏବଂ ଘରେ ଏହି ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ ଆଉ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਗਤਿ ਭਾਉ ਧੁਨਿ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତିର ପ୍ରୀତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਅਹਿਨਿਸਿ ਹਰਿ ਜਸੁ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମନ ଦିନ ରାତି ହରିଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରିଥାଏ,
ਘਟਿ ਘਟਿ ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ॥੮॥
ଯିଏ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦିରେ ଥିଲେ ଆଉ ଯୁଗ ଯୁଗାନ୍ତରରେ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି, ଯିଏ ସବୁ ଶରୀରରେ ବାସ କରିବା ଦେଖା ଯାଆନ୍ତି॥8॥
ਰਾਮ ਰਸਾਇਣਿ ਇਹੁ ਮਨੁ ਮਾਤਾ ॥
ରାମ ରାମାୟଣରେ ଏହି ମନ ମତୁଆଲା ହୋଇ ରହିଥାଏ ଆଉ
ਸਰਬ ਰਸਾਇਣੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਤਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ଏହି ସବୁ ରସର ଘର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଅନୁଭବ କରିନିଏ।
ਭਗਤਿ ਹੇਤੁ ਗੁਰ ਚਰਣ ਨਿਵਾਸਾ ॥
ଯେବେ ମନ ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ନିବାସ କରିନିଏ, ସେତେବେଳେ ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତିର ପ୍ରେମ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਜਨ ਕੇ ਦਾਸਨਿ ਦਾਸਾ ॥੯॥੮॥
ହେ ନାନକ! ସେତେବେଳେ ଏହି ମନ ଭକ୍ତଜନଙ୍କ ସେବକ ବନିଯାଏ ॥9॥8॥