ਘਰ ਹੀ ਸੋ ਪਿਰੁ ਪਾਇਆ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥੧॥
ସଚ୍ଚା ବାଣୀର ଚିନ୍ତନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ତାହାକୁ ନିଜ ହୃଦୟ ଘରେ ପ୍ରଭୁ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି॥1॥
ਅਵਗਣ ਗੁਣੀ ਬਖਸਾਇਆ ਹਰਿ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥
ସେମାନେ ନିଜ ଗୁଣ ଦ୍ଵାରା ନିଜ ଅବଗୁଣକୁ କ୍ଷମା କରାଇ ନେଇଛନ୍ତି ଆଉ ହରିଙ୍କ ସହିତ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਹਰਿ ਵਰੁ ਪਾਇਆ ਕਾਮਣੀ ਗੁਰਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହିପରି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ହରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବର ରୂପରେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନେଇଛନ୍ତି ଆଉ ଏହି ମିଳନ ଗୁରୁ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਇਕਿ ਪਿਰੁ ਹਦੂਰਿ ਨ ਜਾਣਨੑੀ ਦੂਜੈ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇ ॥
କିଛି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ନିଜ ଆଖ ପାଖରେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ଆଉ ଦୈତ୍ୟଭାବ ଏବଂ ଦ୍ଵିଧାରେ ପଡି କୁମାର୍ଗଗାମୀ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਕਿਉ ਪਾਇਨੑਿ ਡੋਹਾਗਣੀ ਦੁਖੀ ਰੈਣਿ ਵਿਹਾਇ ॥੨॥
ଦୁହାଗିନୀ କିପରି ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବ? ତାହାର ଜୀବନ ରାତ୍ରି ଦୁଃଖରେ ହିନ ଅତିବାହିତ ହୋଇଥାଏ ॥2॥
ਜਿਨ ਕੈ ਮਨਿ ਸਚੁ ਵਸਿਆ ਸਚੀ ਕਾਰ ਕਮਾਇ ॥
ଯାହାର ମନରେ ସତ୍ୟ ନିବାସ କରିଥାଏ, ସେ ସତ୍ୟ ଅର୍ଜ୍ଜନ କରିଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਸੇਵਹਿ ਸਹਜ ਸਿਉ ਸਚੇ ਮਾਹਿ ਸਮਾਇ ॥੩॥
ସେ ରାତି ଦିନ ସନ୍ଥଜନଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟରେ ରହିଥାଏ॥3॥
ਦੋਹਾਗਣੀ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਈਆ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਬਿਖੁ ਖਾਹਿ ॥
ଦୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ଦ୍ଵିଧାରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ଆଉ ମିଥ୍ୟା ବୋଲି ମାୟାର ମୋହର ବିଷ ଖାଇଥାଏ।
ਪਿਰੁ ਨ ਜਾਣਨਿ ਆਪਣਾ ਸੁੰਞੀ ਸੇਜ ਦੁਖੁ ਪਾਹਿ ॥੪॥
ସେ ନିଜର ପ୍ରାଣନାଥଙ୍କୁ ଜାଣେ ନାହିଁ ଆଉ ଶୂନ୍ୟ ଶେଜରେ ଦୁଃଖ ସହ୍ୟ କରିଥାଏ॥4॥
ਸਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਏਕੁ ਹੈ ਮਤੁ ਮਨ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਹਿ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ସଚ୍ଚା ସାହିବ ଏକ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ ତୁମେ ଦ୍ଵିଧାରେ କୁମାର୍ଗଗାମୀ ହୋଇ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୁଅ ନାହିଁ।
ਗੁਰ ਪੂਛਿ ਸੇਵਾ ਕਰਹਿ ਸਚੁ ਨਿਰਮਲੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਹਿ ॥੫॥
ଗୁରୁଙ୍କୁ ପଚାରି ନିଜ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା ନିଷ୍ଠା ସହିତ କର ଆଉ ନିର୍ମଳ ସତ୍ୟ ନାମକୁ ନିଜ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କର॥5॥
ਸੋਹਾਗਣੀ ਸਦਾ ਪਿਰੁ ਪਾਇਆ ਹਉਮੈ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ॥
ସୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସଦା ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇ ନିଏ ଆଉ ନିଜ ଅହଂକାର ଏବଂ ଦୈତ୍ୟଭାବ ଦୂର କରିଥାଏ।
ਪਿਰ ਸੇਤੀ ਅਨਦਿਨੁ ਗਹਿ ਰਹੀ ਸਚੀ ਸੇਜ ਸੁਖੁ ਪਾਇ ॥੬॥
ସେ ରାତି ଦିନ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁ ସହିତ ଯୋଡି ରହିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟର ସେଜ ଉପରେ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥6॥
ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਰਿ ਗਏ ਪਲੈ ਕਿਛੁ ਨ ਪਾਇ ॥
ଯିଏ ଏହି ଦୁନିଆରେ ଏହା କହିଥାଏ ଯେ ଏହି ଧନ ମୋର ଅଟେ, ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି ମୋର ଅଟେ, ତାହାର ପାଖରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ରହେ ନାହିଁ ଆଉ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ବିନା ସଂସାରରୁ ଚାଲି ଯାଏ।
ਮਹਲੁ ਨਾਹੀ ਡੋਹਾਗਣੀ ਅੰਤਿ ਗਈ ਪਛੁਤਾਇ ॥੭॥
ଦୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ନିଜ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହଲକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନଥାଏ ଆଉ ଶେଷରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରି ଚାଲିଯାଏ॥7॥
ਸੋ ਪਿਰੁ ਮੇਰਾ ਏਕੁ ਹੈ ਏਕਸੁ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ କେବଳ ଏକ ହିଁ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ମୁଁ କେବଳ ଏକ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਜੇ ਸੁਖੁ ਲੋੜਹਿ ਕਾਮਣੀ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇ ॥੮॥੧੧॥੩੩॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସୁଖ ଚାହିଁ ଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ ହରିଙ୍କ ନାମ ନିଜ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିବା ଉଚିତ॥8॥11॥33॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਜਿਨੑਾ ਚਖਾਇਓਨੁ ਰਸੁ ਆਇਆ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ଯାହାକୁ ଭଗବାନ ନାମାମୃତ ସ୍ଵୟଂ ଚଖାଇ ଥାଆନ୍ତି, ତାହାକୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ସ୍ଵଭାବର ସ୍ଵାଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਸਚਾ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ਹੈ ਤਿਸ ਨੋ ਤਿਲੁ ਨ ਤਮਾਇ ॥੧॥
ସେ ସଚ୍ଚା ବାଦଶାହ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାକୁ ତିଳେମାତ୍ର ଲାଳସା ନଥାଏ॥1॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸਚਾ ਵਰਸਦਾ ਗੁਰਮੁਖਾ ਮੁਖਿ ਪਾਇ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସଚ୍ଚା ଅମୃତ ସର୍ବତ୍ର ବର୍ଷା ହେଉଛି, କିନ୍ତୁ ଏହି ଅମୃତ ଗୁରୁମୁଖୀଙ୍କ ମୁହଁରେ ପଡୁଛି।
ਮਨੁ ਸਦਾ ਹਰੀਆਵਲਾ ਸਹਜੇ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀଙ୍କ ମନ ସର୍ବଦା ଖୁସି ରହିଥାଏ ଆଉ ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਮਨਮੁਖਿ ਸਦਾ ਦੋਹਾਗਣੀ ਦਰਿ ਖੜੀਆ ਬਿਲਲਾਹਿ ॥
ମନମୁଖୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସଦା ସୁହାଗିନୀ ରହିଥାଏ ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ବିଳାପ କରିଥାଏ।
ਜਿਨੑਾ ਪਿਰ ਕਾ ਸੁਆਦੁ ਨ ਆਇਓ ਜੋ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਸੋੁ ਕਮਾਹਿ ॥੨॥
ଯାହାକୁ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମିଳନର ସ୍ଵାଦ ମିଳିନାହିଁ, ସେ ସେ ସେହି କର୍ମ କରିଥାଏ, ଯାହା ତାହା ପାଇଁ ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ଲେଖା ଯାଇଛି॥2॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੀਜੇ ਸਚੁ ਜਮੈ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਵਾਪਾਰੁ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ହୃଦୟ ରୂପୀ କ୍ଷେତରେ ସତ୍ୟ ନାମର ବୀଜ ବୁଣିଥାଏ ଆଉ ଯେବେ ଏହା ଅଙ୍କୁରିତ ହୋଇଥାଏ, ସେତେବେଳେ କେବଳ ସତ୍ୟନାମର ହିଁ ବ୍ୟାପାର କରିଥାଏ।
ਜੋ ਇਤੁ ਲਾਹੈ ਲਾਇਅਨੁ ਭਗਤੀ ਦੇਇ ਭੰਡਾਰ ॥੩॥
ଯେଉଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଭଗବାନ ଏହି ଲାଭପ୍ରଦ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇଛନ୍ତି, ତାହାକୁ ସେ ନିଜର ଭକ୍ତିର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି॥3॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਸੋਹਾਗਣੀ ਭੈ ਭਗਤਿ ਸੀਗਾਰਿ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସଦା ସୁହାଗିନୀ ଅଟେ, ସେ ପ୍ରଭୁ ଭୟ ଏବଂ ଭକ୍ତିର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଛି।
ਅਨਦਿਨੁ ਰਾਵਹਿ ਪਿਰੁ ਆਪਣਾ ਸਚੁ ਰਖਹਿ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥੪॥
ସେ ରାତି ଦିନ ନିଜ ପ୍ରାଣନାଥ ସାଥିରେ ରମଣ କରିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟକୁ ନିଜ ହୃଦୟ ସାଥିରେ ଲଗାଇ ରଖିଥାଏ॥4॥
ਜਿਨੑਾ ਪਿਰੁ ਰਾਵਿਆ ਆਪਣਾ ਤਿਨੑਾ ਵਿਟਹੁ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରମଣ କରିଛି।
ਸਦਾ ਪਿਰ ਕੈ ਸੰਗਿ ਰਹਹਿ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ॥੫॥
ନିଜ ମନର ଅହଂ ନାଶ କରି ସେ ସଦା ନିଜ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାଏ॥5॥
ਤਨੁ ਮਨੁ ਸੀਤਲੁ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਪਿਰ ਕੈ ਭਾਇ ਪਿਆਰਿ ॥
ନିଜ ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରେମ କାରଣରୁ ତାହାର ତନ-ମନ ଶୀତଳ ଏବଂ ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ରହିଥାଏ।
ਸੇਜ ਸੁਖਾਲੀ ਪਿਰੁ ਰਵੈ ਹਉਮੈ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਮਾਰਿ ॥੬॥
ସେ ନିଜ ଅହଂକାର ଏବଂ ତୃଷ୍ଣାକୁ ନାଶ କରି ସୁଖଦାୟକ ସେଜ ଉପରେ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରମଣ କରିଥାଏ॥6॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਘਰਿ ਆਇਆ ਗੁਰ ਕੈ ਹੇਤਿ ਅਪਾਰਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଅପାର ପ୍ରେମ କାରଣରୁ ପ୍ରଭୁ କୃପା ଧାରଣ କରି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ହୃଦୟ ଘରକୁ ଆସିଥାନ୍ତି।
ਵਰੁ ਪਾਇਆ ਸੋਹਾਗਣੀ ਕੇਵਲ ਏਕੁ ਮੁਰਾਰਿ ॥੭॥
ସୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଏକ ମୁରାରୀ ପ୍ରଭୁ ବର ରୂପରେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାନ୍ତି ॥7॥
ਸਭੇ ਗੁਨਹ ਬਖਸਾਇ ਲਇਓਨੁ ਮੇਲੇ ਮੇਲਣਹਾਰਿ ॥
ଗୁରୁ ତାହାଙ୍କ ସାରା ଦୋଷ କ୍ଷମା କରି ଦିଅନ୍ତି ଆଉ ତାହାକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਆਖਣੁ ਆਖੀਐ ਜੇ ਸੁਣਿ ਧਰੇ ਪਿਆਰੁ ॥੮॥੧੨॥੩੪॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ସ୍ତୁତିଗାନର କଥା କହିବା ଉଚିତ, ଯାହା ଶୁଣି ତୋର ସ୍ଵାମୀ ତୋ’ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିବେ॥8॥12॥34॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଆଶା ମହଲା 3 ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਗੁਣ ਊਪਜੈ ਜਾ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਲੈ ਸੋਇ ॥
ଯେବେ ପ୍ରଭୁ ଆମକୁ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ଆମେ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଗୁଣ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁ।