ਜਉ ਮੈ ਰੂਪ ਕੀਏ ਬਹੁਤੇਰੇ ਅਬ ਫੁਨਿ ਰੂਪੁ ਨ ਹੋਈ ॥
ମୁଁ ଅନେକ ରୂପ (ଜନ୍ମ) ଧାରଣ କରିଥାଇ ପାରେ, ପରନ୍ତୁ ଏବେ ମୁଁ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ରୂପ(ଜନ୍ମ) ଧାରଣ କରିବି ନାହିଁ।
ਤਾਗਾ ਤੰਤੁ ਸਾਜੁ ਸਭੁ ਥਾਕਾ ਰਾਮ ਨਾਮ ਬਸਿ ਹੋਈ ॥੧॥
ବାଦ୍ୟଯନ୍ତ୍ର ଏବଂ ତାହାର ତାର, ତନ୍ତ୍ର ସବୁ ଥକି ଯାଇଛି ଆଉ ଏବେ ମୋର ମନ ରାମ ନାମର ବଶରେ ରହିଛି॥1॥
ਅਬ ਮੋਹਿ ਨਾਚਨੋ ਨ ਆਵੈ ॥
ଏବେ ମୋତେ ମାୟା ଅଧୀନ ନୃତ୍ୟ କରିବା ଆସୁ ନାହିଁ।
ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਮੰਦਰੀਆ ਨ ਬਜਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ମନ ଏବେ ଜୀବନର ଢୋଲ ବଜାଏ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਮਾਇਆ ਲੈ ਜਾਰੀ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਗਾਗਰਿ ਫੂਟੀ ॥
ମୁଁ କାମ, କ୍ରୋଧ ଏବଂ ମାୟାକୁ ନାଶ କରି ଦେଇଛି ଆଉ ମୋର ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਕਾਮ ਚੋਲਨਾ ਭਇਆ ਹੈ ਪੁਰਾਨਾ ਗਇਆ ਭਰਮੁ ਸਭੁ ਛੂਟੀ ॥੨॥
ମୋର କାମ ବାସନାର ପହରା ପୁରୁଣା ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ମୋର ସବୁ ଭ୍ରମ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି॥2॥
ਸਰਬ ਭੂਤ ਏਕੈ ਕਰਿ ਜਾਨਿਆ ਚੂਕੇ ਬਾਦ ਬਿਬਾਦਾ ॥
ସାରା ଦୁନିଆର ଲୋକଙ୍କୁ ମୁଁ ଏକ ସମାନ ଭାବିଥାଏ ଆଉ ମୋର ବାଦ-ବିବାଦ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਮੈ ਪੂਰਾ ਪਾਇਆ ਭਏ ਰਾਮ ਪਰਸਾਦਾ ॥੩॥੬॥੨੮॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ରାମଙ୍କ କୃପାରୁ ମୁଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପାଇଛି॥3॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਰੋਜਾ ਧਰੈ ਮਨਾਵੈ ਅਲਹੁ ਸੁਆਦਤਿ ਜੀਅ ਸੰਘਾਰੈ ॥
ହେ କାଜି! ତୁ ଆଲାହାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ରତ ରଖିଥାଏ ଆଉ ନିଜ ସ୍ଵାଦ ପାଇଁ ଜୀବକୁ ମଧ୍ୟ ସଂହାର କରିଥାଏ।
ਆਪਾ ਦੇਖਿ ਅਵਰ ਨਹੀ ਦੇਖੈ ਕਾਹੇ ਕਉ ਝਖ ਮਾਰੈ ॥੧॥
ତୁ ନିଜ ସ୍ଵାର୍ଥ ହିଁ ଦେଖିଅଛୁ, ଅନ୍ୟର ଧ୍ୟାନ ରଖୁ ନାହୁଁ, ତୁ କାହିଁକି ନିରର୍ଥକରେ ଦଉଡୁ ଅଛୁ?॥1॥
ਕਾਜੀ ਸਾਹਿਬੁ ਏਕੁ ਤੋਹੀ ਮਹਿ ਤੇਰਾ ਸੋਚਿ ਬਿਚਾਰਿ ਨ ਦੇਖੈ ॥
ହେ କାଜି! ସବୁଙ୍କ ମାଲିକ ଏକ ଅଟେ, ସେହି ଖୁଦା ତୋର ମନରେ ମଧ୍ୟ ମହଜୁଦ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ତୁ ବିଚାର କରି ତାହାକୁ ଦେଖି ନାହୁଁ।
ਖਬਰਿ ਨ ਕਰਹਿ ਦੀਨ ਕੇ ਬਉਰੇ ਤਾ ਤੇ ਜਨਮੁ ਅਲੇਖੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଚରମବାଦୀ ଧାର୍ମିକ! ତୁ ତାହା ବିଚାର କରୁ ନାହୁଁ, ଏଥିପାଇଁ ତୋର ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਚੁ ਕਤੇਬ ਬਖਾਨੈ ਅਲਹੁ ਨਾਰਿ ਪੁਰਖੁ ਨਹੀ ਕੋਈ ॥
ତୋର କୋରାନ ତୋତେ କୁହେ ଯେ ଆଲାହା ସତ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ସେ କୌଣସି ନାରୀ ଅଥବା ପୁରୁଷ ନୁହନ୍ତି।
ਪਢੇ ਗੁਨੇ ਨਾਹੀ ਕਛੁ ਬਉਰੇ ਜਉ ਦਿਲ ਮਹਿ ਖਬਰਿ ਨ ਹੋਈ ॥੨॥
ଯଦି ହୃଦୟରେ କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ଆସି ନଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତୋର ପଠନ-ବିଚାରର କୌଣସି ଅଭିପ୍ରାୟ ନାହିଁ॥2॥
ਅਲਹੁ ਗੈਬੁ ਸਗਲ ਘਟ ਭੀਤਰਿ ਹਿਰਦੈ ਲੇਹੁ ਬਿਚਾਰੀ ॥
ଆଲ୍ଲାହା ସବୁଙ୍କ ମନରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି, ନିଜ ହୃଦୟରେ ଏହି କଥାକୁ ଧାରଣ କର।
ਹਿੰਦੂ ਤੁਰਕ ਦੁਹੂੰ ਮਹਿ ਏਕੈ ਕਹੈ ਕਬੀਰ ਪੁਕਾਰੀ ॥੩॥੭॥੨੯॥
କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ହିନ୍ଦୁ ଏବଂ ମୁସଲମାନଙ୍କ ଠାରେ ଏକ ଖୁଦା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ବାସ କରନ୍ତି॥3॥7॥29॥
ਆਸਾ ॥ ਤਿਪਦਾ ॥ ਇਕਤੁਕਾ ॥
ଆଶା॥ ତିପଦା ॥ ଇକତୁକା ॥
ਕੀਓ ਸਿੰਗਾਰੁ ਮਿਲਨ ਕੇ ਤਾਈ ॥
ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରଭୁ-ପତିଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ପାଇଁ ସେ ଶୃଙ୍ଗାର ଅର୍ଥାତ ଧର୍ମ-କର୍ମ କରିଛି,
ਹਰਿ ਨ ਮਿਲੇ ਜਗਜੀਵਨ ਗੁਸਾਈ ॥੧॥
ପରନ୍ତୁ ଜଗତର ଜୀବନ, ଇଶ୍ଵର ମୋତେ ମିଳି ନାହାନ୍ତି॥1॥
ਹਰਿ ਮੇਰੋ ਪਿਰੁ ਹਉ ਹਰਿ ਕੀ ਬਹੁਰੀਆ ॥
ହରି ମୋର ପତି ଅଟନ୍ତି ଆଉ ମୁଁ ହରିଙ୍କ ପତ୍ନୀ ଅଟେ।
ਰਾਮ ਬਡੇ ਮੈ ਤਨਕ ਲਹੁਰੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ରାମ ବହୁତ ମହାନ ଅଟନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବାଳିକା ଅଟେ॥1॥
ਧਨ ਪਿਰ ਏਕੈ ਸੰਗਿ ਬਸੇਰਾ ॥
ବର(ପ୍ରଭୁ) ଏବଂ ବଧୂ (ଜୀବାତ୍ମା) ଏକ ହିଁ ସ୍ଥାନ ଉପରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਸੇਜ ਏਕ ਪੈ ਮਿਲਨੁ ਦੁਹੇਰਾ ॥੨॥
ସେ ଏକ ହିଁ ସେଜରେ ଲୋଟୁଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ତାହାଙ୍କ ମିଳନ କଷ୍ଟ ଅଟେ ॥2॥
ਧੰਨਿ ਸੁਹਾਗਨਿ ਜੋ ਪੀਅ ਭਾਵੈ ॥
ସେହି ସୁହାଗିନୀ ଧନ୍ୟ ଅଟେ ଯିଏ ନିଜ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਫਿਰਿ ਜਨਮਿ ਨ ਆਵੈ ॥੩॥੮॥੩੦॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ପୁଣି ସେ ପୁନର୍ବାର ଜନ୍ମ ନିଏ ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ ଜୀବାତ୍ମାକୁ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ॥3॥8॥30॥
ਆਸਾ ਸ੍ਰੀ ਕਬੀਰ ਜੀਉ ਕੇ ਦੁਪਦੇ
ଆଶା ଶ୍ରୀ କବୀର ଜୀ ଦୁପଦେ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਹੀਰੈ ਹੀਰਾ ਬੇਧਿ ਪਵਨ ਮਨੁ ਸਹਜੇ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥
ଯେବେ ପ୍ରଭୁ ରୂପୀ ହୀରା ଆତ୍ମା ରୂପୀ ହିରା ସହିତ ଅଛି, ତାହାହେଲେ ପବନ ଭଳି ଚଞ୍ଚଳ ମନ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ସେଥିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਸਗਲ ਜੋਤਿ ਇਨਿ ਹੀਰੈ ਬੇਧੀ ਸਤਿਗੁਰ ਬਚਨੀ ਮੈ ਪਾਈ ॥੧॥
ଏହି ପ୍ରଭୁ ହୀରା ସବୁଙ୍କୁ ନିଜ ଜ୍ୟୋତିରେ ଭରପୁର କରିଥାନ୍ତି, ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି॥1॥
ਹਰਿ ਕੀ ਕਥਾ ਅਨਾਹਦ ਬਾਨੀ ॥
ହରିଙ୍କ କଥା ଏକ ଅନାହତ ବାଣୀ ଅଟେ।
ਹੰਸੁ ਹੁਇ ਹੀਰਾ ਲੇਇ ਪਛਾਨੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ରାଜହଂସ ଅର୍ଥାତ ସନ୍ଥ ବନି ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ରୂପୀ ହୀରାକୁ ଜାଣି ନିଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਹੀਰਾ ਅਸ ਦੇਖਿਓ ਜਗ ਮਹ ਰਹਾ ਸਮਾਈ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ହୀରା ଦେଖିଛି, ଯାହା ସାରା ସୃଷ୍ଟିରେ ରହିଛି।
ਗੁਪਤਾ ਹੀਰਾ ਪ੍ਰਗਟ ਭਇਓ ਜਬ ਗੁਰ ਗਮ ਦੀਆ ਦਿਖਾਈ ॥੨॥੧॥੩੧॥
ଗୁପ୍ତ ହୀରା ପ୍ରକଟ ହୋଇ ଯାଇଛି, ଗୁରୁଦେବ ମୋତେ ଏହା ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି॥2॥1॥31॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਪਹਿਲੀ ਕਰੂਪਿ ਕੁਜਾਤਿ ਕੁਲਖਨੀ ਸਾਹੁਰੈ ਪੇਈਐ ਬੁਰੀ ॥
ମୋର ପ୍ରଥମ ପତ୍ନୀ (ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରିଣୀ କୁବୁଦ୍ଧି) କୁରୁପ, ଜାତିହୀନ ଏବଂ କୁଲକ୍ଷିଣୀ ଥିଲା ଆଉ ଶଶୁର ଘର ମନ୍ଦ ଥିଲା।
ਅਬ ਕੀ ਸਰੂਪਿ ਸੁਜਾਨਿ ਸੁਲਖਨੀ ਸਹਜੇ ਉਦਰਿ ਧਰੀ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ, ଏବେ ବିବାହ କରିଥିବା ପତ୍ନୀ ସୁନ୍ଦର, ରୂପବାନ, ବୁଦ୍ଧିମାନ ଏବଂ ସୁଲକ୍ଷିଣୀ ଆଉ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମୋର ମନରେ ବାସ କରିଛି॥1॥
ਭਲੀ ਸਰੀ ਮੁਈ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਬਰੀ ॥
ଭଲ ହୋଇଛି ମୋର ପ୍ରଥମ ପତ୍ନୀ ମରି ଯାଇଛି,
ਜੁਗੁ ਜੁਗੁ ਜੀਵਉ ਮੇਰੀ ਅਬ ਕੀ ਧਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଭଗବାନ କରନ୍ତୁ ଏବେ ବିବାହ କରିଥିବା ପତ୍ନୀ ଯୁଗ ଯୁଗ ପାଇଁ ଜୀବିତ ରହୁ॥1॥ରୁହ॥
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਜਬ ਲਹੁਰੀ ਆਈ ਬਡੀ ਕਾ ਸੁਹਾਗੁ ਟਰਿਓ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ଯେବେ ଛୋଟ ବଧୂ ଆସିଛି, ସେତେବେଳେ ବଡ ପତ୍ନୀ(କୁବୁଦ୍ଧି)ର ସୋହାଗ ଚାଲି ଯାଇଛି।
ਲਹੁਰੀ ਸੰਗਿ ਭਈ ਅਬ ਮੇਰੈ ਜੇਠੀ ਅਉਰੁ ਧਰਿਓ ॥੨॥੨॥੩੨॥
ଏବେ ଛୋଟ ବଧୂ ମୋ’ ସାଥିରେ ବାସ କରୁଛି ଆଉ ବଡ(କୁଲକ୍ଷିଣୀ) ଅନ୍ୟ ପତି ଧାରଣ କରିଛି॥2॥2॥32॥