ਨਾਨਕ ਸਬਦਿ ਮਿਲੈ ਭਉ ਭੰਜਨੁ ਹਰਿ ਰਾਵੈ ਮਸਤਕਿ ਭਾਗੋ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଭୟ ନାଶ କରୁଥିବା ହରି ମିଳିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଜୀବାତ୍ମା ମସ୍ତକର ଭାଗ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ତାହାଙ୍କ ସହିତ ରମଣ କରିଥାଏ॥3॥
ਖੇਤੀ ਵਣਜੁ ਸਭੁ ਹੁਕਮੁ ਹੈ ਹੁਕਮੇ ਮੰਨਿ ਵਡਿਆਈ ਰਾਮ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ସ୍ଵୀକାର କରିବା ଉତ୍ତମ ଫସଲ ଏବଂ ସର୍ବୋତ୍ତମ ବ୍ୟାପାର ଅଟେ, ହୁକୁମ ସ୍ଵୀକାର କରିଲେ ମାନ-ସମ୍ମାନ ମିଳିଥାଏ।
ਗੁਰਮਤੀ ਹੁਕਮੁ ਬੂਝੀਐ ਹੁਕਮੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਈ ਰਾਮ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମତି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ବୁଝିଥାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଥାଏ।
ਹੁਕਮਿ ਮਿਲਾਈ ਸਹਜਿ ਸਮਾਈ ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ହିଁ ଜୀବ ସ୍ଵାଭାବିକତା ସହିତ ସେଥିରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଅପାରମ୍ପାର ଅଟେ, କାରଣ
ਸਚੀ ਵਡਿਆਈ ਗੁਰ ਤੇ ਪਾਈ ਸਚੁ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସଚ୍ଚା ବଡିମା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ୟରେ ସୁଶୋଭିତ ହୋଇଯାଏ।
ਭਉ ਭੰਜਨੁ ਪਾਇਆ ਆਪੁ ਗਵਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਈ ॥
ଜୀବ ନିଜ ଅହଂତ୍ଵ ଦୂର କରି ଭୟନାଶକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ମିଳନ ହୋଇଥାଏ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਨਿਰੰਜਨੁ ਅਗਮੁ ਅਗੋਚਰੁ ਹੁਕਮੇ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥੪॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପାବନ ନାମ ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅଗୋଚର ଅଟେ ଏବଂ ସେ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ହିଁ ରହିଥାନ୍ତି ||4||2||
ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ୱାଡହଂସ ମହଲା 3 ॥
ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਤੂ ਸਦਾ ਸਚੁ ਸਮਾਲਿ ਜੀਉ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁ ସର୍ବଦା ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ନିଜ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ସ୍ଥାପନ କର।
ਆਪਣੈ ਘਰਿ ਤੂ ਸੁਖਿ ਵਸਹਿ ਪੋਹਿ ਨ ਸਕੈ ਜਮਕਾਲੁ ਜੀਉ ॥
ଏହିପରି ତୁ ନିଜ ହୃଦୟ-ଘରେ ନିବାସ କରିବୁ ଏବଂ ଯମଦୂତ ତୋତ ସ୍ପର୍ଶ କରିପାରିବ ନାହିଁ।
ਕਾਲੁ ਜਾਲੁ ਜਮੁ ਜੋਹਿ ਨ ਸਾਕੈ ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦରେ ସୁରତି ଲଗାଇବା ଦ୍ଵାରା ମୃତ୍ୟୁ ରୂପୀ ଜାଲ ଏବଂ ଯମଦୂତ ପ୍ରାଣୀର ଅସୁବିଧା କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਸਦਾ ਸਚਿ ਰਤਾ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਆਵਣੁ ਜਾਣੁ ਰਹਾਏ ॥
ସତ୍ୟ ନାମରେ ଲୀନ ହୋଇ ମନ ସର୍ବଦା ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਭਰਮਿ ਵਿਗੁਤੀ ਮਨਮੁਖਿ ਮੋਹੀ ਜਮਕਾਲਿ ॥
ମନମୁଖୀ ଦୁନିଆ ଦୈତ୍ୟଭାବ ଏବଂ ଭ୍ରମରେ ଫସି ନାଶ ହେଉଛି ଏବଂ ଏହାକୁ ଯମଦୂତ ମୋହ କରିନେଇଛି।
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੁਣਿ ਮਨ ਮੇਰੇ ਤੂ ਸਦਾ ਸਚੁ ਸਮਾਲਿ ॥੧॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ମନ! ଧ୍ୟାନପୂର୍ବକ ଶୁଣ, ତୁ ସର୍ବଦା ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଆରାଧନା କର॥1॥
ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਅੰਤਰਿ ਤੇਰੈ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਬਾਹਰਿ ਵਸਤੁ ਨ ਭਾਲਿ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୋ’ ଭିତରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ଭଣ୍ଡାର ଅଛି, ଏଥିପାଇଁ ତୁ ଅମୂଲ୍ୟ ବସ୍ତୁକୁ ବାହାରେ ସନ୍ଧାନ କର ନାହିଁ।
ਜੋ ਭਾਵੈ ਸੋ ਭੁੰਚਿ ਤੂ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲਿ ॥
ଯାହା କିଛି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାକୁ ସହର୍ଷ ଗ୍ରହଣ କର ଏବଂ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ତାହାଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯାଅ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲਿ ਮਨ ਮੇਰੇ ਅੰਤਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸਖਾਈ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ତାହାଙ୍କ କୃପା-ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା କୃତାର୍ଥ ହୁଅ, କାରଣ ତୋର ସହାୟକ ହରିନାମ ତୋର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି।
ਮਨਮੁਖ ਅੰਧੁਲੇ ਗਿਆਨ ਵਿਹੂਣੇ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਖੁਆਈ ॥
ମନମୁଖୀ ବ୍ୟକ୍ତି ମୋହ-ମାୟାରେ ଅନ୍ଧ ଏବଂ ଜ୍ଞାନବିହୀନ ଅଟେ ଏବଂ ଦୈତ୍ୟଭାବ ଏହାକୁ ନଷ୍ଟ କରିଦେଇଛି।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਕੋ ਛੂਟੈ ਨਾਹੀ ਸਭ ਬਾਧੀ ਜਮਕਾਲਿ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ବିନା କାହାର ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତି ହୁଏନାହିଁ; ଯମଦୂତ ସାରା ଦୁନିଆକୁ କବ୍ଜା କରିଛି।
ਨਾਨਕ ਅੰਤਰਿ ਤੇਰੈ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਤੂ ਬਾਹਰਿ ਵਸਤੁ ਨ ਭਾਲਿ ॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ତୋ’ ଭିତରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ଭଣ୍ଡାର ଅଛି, ଏଥିପାଇଁ ତୁ ଅମୂଲ୍ୟ ବସ୍ତୁକୁ ବାହାରେ ସନ୍ଧାନ କର ନାହିଁ॥2॥
ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਜਨਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਪਾਇ ਕੈ ਇਕਿ ਸਚਿ ਲਗੇ ਵਾਪਾਰਾ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଅମୂଲ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମର ପଦାର୍ଥ ପ୍ରାପ୍ତ କରି କିଛି ଲୋକ ସତ୍ୟନାମର ବ୍ୟାପାରରେ ସକ୍ରିୟ ଥାଆନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਨਿ ਆਪਣਾ ਅੰਤਰਿ ਸਬਦੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ସେ ନିଜ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ ଏବଂ ତାହାର ଅନ୍ତରରେ ଅପାର ଶବ୍ଦ ବିଦ୍ୟମାନ ଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਸਬਦੁ ਅਪਾਰਾ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਪਿਆਰਾ ਨਾਮੇ ਨਉ ਨਿਧਿ ਪਾਈ ॥
ତାହାର ଅନ୍ତରରେ ଅପାର ଶବ୍ଦ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି; ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ତାହାକୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ନାମ ଫଳ ସ୍ୱରୂପ ସେ ନବନିଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਮਨਮੁਖ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਵਿਆਪੇ ਦੂਖਿ ਸੰਤਾਪੇ ਦੂਜੈ ਪਤਿ ਗਵਾਈ ॥
ମନମୁଖୀ ପ୍ରାଣୀ ମାୟାର ମୋହରେ ଲୀନ ଥାଏ, ଏହା ଦ୍ଵାରା ସେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଦ୍ଵିଧାରେ ଫସି ନିଜର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହରାଇ ଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਸਚਿ ਸਬਦਿ ਸਮਾਣੇ ਸਚਿ ਰਤੇ ਅਧਿਕਾਈ ॥
ଯିଏ ନିଜ ଅହଂକାରକୁ ନଷ୍ଟ କରି ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ହୋଇଥାଏ, ସେ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ଅଧିକ ଲୀନ ଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਮਾਣਸ ਜਨਮੁ ਦੁਲੰਭੁ ਹੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ମାନବ ଜନ୍ମ ବଡ ଦୁର୍ଲଭ ଅଟେ ଆଉ ସଦଗୁରୁ ହିଁ ଏହି ଭେଦକୁ ବୁଝାଇ ଥାଆନ୍ତି॥3॥
ਮਨ ਮੇਰੇ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਨਿ ਆਪਣਾ ਸੇ ਜਨ ਵਡਭਾਗੀ ਰਾਮ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ସେହି ଲୋକ ବଡ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ, ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ଶ୍ରଦ୍ଧା ପୂର୍ବକ କରିଥାଏ।
ਜੋ ਮਨੁ ਮਾਰਹਿ ਆਪਣਾ ਸੇ ਪੁਰਖ ਬੈਰਾਗੀ ਰਾਮ ॥
ଯିଏ ନିଜ ମନକୁ ବଶ କରିନିଏ, ସେ ହିଁ ବାସ୍ତବରେ ବୈରାଗୀ ଅଟେ।
ਸੇ ਜਨ ਬੈਰਾਗੀ ਸਚਿ ਲਿਵ ਲਾਗੀ ਆਪਣਾ ਆਪੁ ਪਛਾਣਿਆ ॥
ଯିଏ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସାଥିରେ ସୁରତି ଲଗାଇ ଥାଏ, ସେ ନିର୍ଲିପ୍ତ ଅଟେ ଆଉ ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପକୁ ଜାଣିନିଏ।
ਮਤਿ ਨਿਹਚਲ ਅਤਿ ਗੂੜੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਹਜੇ ਨਾਮੁ ਵਖਾਣਿਆ ॥
ତାହାର ବୁଦ୍ଧି ଅତି ଗଭୀର ଓ ଅଟଳ ଅଟେ ଏବଂ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ।
ਇਕ ਕਾਮਣਿ ਹਿਤਕਾਰੀ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਪਿਆਰੀ ਮਨਮੁਖ ਸੋਇ ਰਹੇ ਅਭਾਗੇ ॥
କିଛି ଲୋକ ସୁନ୍ଦର ନାରିଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ମାୟାର ମୋହ ତାହାକୁ ମିଠା ଲାଗିଥାଏ, ଏପରି ଭାଗ୍ୟହୀନ ମନମୁଖୀ ଅଜ୍ଞାନତାର ନିଦ୍ରାରେ ଶୟନ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਹਜੇ ਸੇਵਹਿ ਗੁਰੁ ਅਪਣਾ ਸੇ ਪੂਰੇ ਵਡਭਾਗੇ ॥੪॥੩॥|
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ ||4||3||
ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ୱାଡହଂସ ମହଲା 3 ॥
ਰਤਨ ਪਦਾਰਥ ਵਣਜੀਅਹਿ ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਬੁਝਾਈ ਰਾਮ ॥
ହେ ଜୀବ! ସଦଗୁରୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ରୂପୀ ରତ୍ନ ପଦାର୍ଥର ବ୍ୟାପାର କରିବା ଉଚିତ।
ਲਾਹਾ ਲਾਭੁ ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਹੈ ਗੁਣ ਮਹਿ ਗੁਣੀ ਸਮਾਈ ਰਾਮ ॥
ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତି ହିଁ ସର୍ବୋତ୍ତମ ଲାଭ ଅଟେ ଏବଂ ଗୁଣବାନ ପ୍ରାଣୀ ଗୁଣର ସ୍ଵାମୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ରହିଥାଏ।