ਸਬਦੈ ਸਾਦੁ ਨ ਆਇਓ ਨਾਮਿ ਨ ਲਗੋ ਪਿਆਰੁ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦର ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ, ଭଗବାନଙ୍କ ନାମରେ ପ୍ରେମ ଲାଗେ ନାହିଁ,
ਰਸਨਾ ਫਿਕਾ ਬੋਲਣਾ ਨਿਤ ਨਿਤ ਹੋਇ ਖੁਆਰੁ ॥
ସେ ନିଜ ଜିଭରେ କଡା କଥା ହିଁ କହିଥାଏ ଏବଂ ସମୟାନୁସାରେ ନାଶ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਕਿਰਤਿ ਪਇਐ ਕਮਾਵਣਾ ਕੋਇ ਨ ਮੇਟਣਹਾਰੁ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର ଶୁଭ କର୍ମ ଅନୁସାରେ ହିଁ କର୍ମ କରିଥାଏ ଓ ତାହାକୁ କେହି ଦୂର କରିପାରିବେ ନାହିଁ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି ॥
ਧਨੁ ਧਨੁ ਸਤ ਪੁਰਖੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਹਮਾਰਾ ਜਿਤੁ ਮਿਲਿਐ ਹਮ ਕਉ ਸਾਂਤਿ ਆਈ ॥
ଆମର ସତ୍ୟପୁରୁଷ ସଦଗୁରୁ ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାକୁ ମିଳିଲେ ଆମକୁ ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਧਨੁ ਧਨੁ ਸਤ ਪੁਰਖੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਹਮਾਰਾ ਜਿਤੁ ਮਿਲਿਐ ਹਮ ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਪਾਈ ॥
ଆମର ସତ୍ୟପୁରୁଷ ସଦଗୁରୁ ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଯାହା ସହିତ ଭେଟ କରିଲେ ଆମକୁ ହରି-ଭକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਧਨੁ ਧਨੁ ਹਰਿ ਭਗਤੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਹਮਾਰਾ ਜਿਸ ਕੀ ਸੇਵਾ ਤੇ ਹਮ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥
ଆମର ସତ୍ୟପୁରୁଷ ସଦଗୁରୁ ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ସେବା କରିଲେ ଆମର ସୁରତି ହରିଙ୍କ ନାମରେ ଲାଗିଥାଏ।
ਧਨੁ ਧਨੁ ਹਰਿ ਗਿਆਨੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਹਮਾਰਾ ਜਿਨਿ ਵੈਰੀ ਮਿਤ੍ਰੁ ਹਮ ਕਉ ਸਭ ਸਮ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਦਿਖਾਈ ॥
ହରିଙ୍କ ଜ୍ଞାନବାନ ସତ୍ୟପୁରୁଷ ସଦଗୁରୁ ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ଆମଙ୍କୁ ସମଦୃଷ୍ଟିରେ ସବୁ ଶତ୍ରୁ ଓ ମିତ୍ର ଦେଖନ୍ତି।
ਧਨੁ ਧਨੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮਿਤ੍ਰੁ ਹਮਾਰਾ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਨਾਮ ਸਿਉ ਹਮਾਰੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਣਾਈ ॥੧੯॥
ଆମର ମିତ୍ର ସଦଗୁରୁ ଧନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ହରିଙ୍କ ନାମ ସହିତ ଆମର ପ୍ରୀତି ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି॥19॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਘਰ ਹੀ ਮੁੰਧਿ ਵਿਦੇਸਿ ਪਿਰੁ ਨਿਤ ਝੂਰੇ ਸੰਮ੍ਹਾਲੇ ॥
ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ନିଜ ଘରେ ହିଁ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ତାହାର ପତି-ପରମେଶ୍ଵର ବିଦେଶରେ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସେ ନିତ୍ୟ ପତିଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਮਿਲਦਿਆ ਢਿਲ ਨ ਹੋਵਈ ਜੇ ਨੀਅਤਿ ਰਾਸਿ ਕਰੇ ॥੧॥
ଯଦି ସେ ନିଜ ନିୟତ ଶୁଦ୍ଧ କରିଥାଏ, ପତି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିବା ପାଇଁ ବିଳମ୍ବ ହୁଏନାହିଁ॥1॥
ਮਃ ੧ ॥
ହଲା 1 ॥
ਨਾਨਕ ਗਾਲੀ ਕੂੜੀਆ ਬਾਝੁ ਪਰੀਤਿ ਕਰੇਇ ॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରୀତି ବିନା ଅନ୍ୟ ସବୁ ନିରର୍ଥକ ଏବଂ ମିଥ୍ୟା ଅଟେ।
ਤਿਚਰੁ ਜਾਣੈ ਭਲਾ ਕਰਿ ਜਿਚਰੁ ਲੇਵੈ ਦੇਇ ॥੨॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଦିଅନ୍ତି, ଜୀବ ନେଇ ଚାଲିଥାଏ ଆଉ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହିଁ ଜୀବ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବିଥାଏ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି॥
ਜਿਨਿ ਉਪਾਏ ਜੀਅ ਤਿਨਿ ਹਰਿ ਰਾਖਿਆ ॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମା ଜୀବକୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି, ସେ ତାହାର ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸਚਾ ਨਾਉ ਭੋਜਨੁ ਚਾਖਿਆ ॥
ମୁଁ ହରିଙ୍କ ଅମୃତ ସ୍ୱରୂପ ସତ୍ୟ-ନାମର ଭୋଜନ ଆସ୍ଵାଦନ କରିଛି।
ਤਿਪਤਿ ਰਹੇ ਆਘਾਇ ਮਿਟੀ ਭਭਾਖਿਆ ॥
ଏବେ ମୁଁ ତୃପ୍ତ ଓ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି ତଥା ମୋର ଭୋଜନର ଅଭିଳାଷ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਸਭ ਅੰਦਰਿ ਇਕੁ ਵਰਤੈ ਕਿਨੈ ਵਿਰਲੈ ਲਾਖਿਆ ॥
ସବୁଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଏକ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି ତଥା ଏହି ଜ୍ଞାନ କେହି ବିରଳକୁ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਭਏ ਨਿਹਾਲੁ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਪਾਖਿਆ ॥੨੦॥
ନାନକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ନେଇ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଛନ୍ତି॥20॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3 ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਨੋ ਸਭੁ ਕੋ ਵੇਖਦਾ ਜੇਤਾ ਜਗਤੁ ਸੰਸਾਰੁ ॥
ପରମାତ୍ମା ଯେତେ ସଂସାର ବନାଇଛନ୍ତି, ସବୁ ପ୍ରାଣୀ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଥାନ୍ତି।
ਡਿਠੈ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਵਈ ਜਿਚਰੁ ਸਬਦਿ ਨ ਕਰੇ ਵੀਚਾਰੁ ॥
ପରନ୍ତୁ, ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାଣୀକୁ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୋକ୍ଷ ମିଳେନାହିଁ, ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଶବ୍ଦର ବିଚାର କରେ ନାହିଁ।
ਹਉਮੈ ਮੈਲੁ ਨ ਚੁਕਈ ਨਾਮਿ ਨ ਲਗੈ ਪਿਆਰੁ ॥
ତାହାର ଅହଙ୍କାରର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇନାହିଁ ଏବଂ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୁଏ ନାହିଁ।
ਇਕਿ ਆਪੇ ਬਖਸਿ ਮਿਲਾਇਅਨੁ ਦੁਬਿਧਾ ਤਜਿ ਵਿਕਾਰ ॥
କିଛି ପ୍ରାଣୀକୁ ଭଗବାନ କ୍ଷମା କରି ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି, ଯିଏ ଦ୍ଵିଧା ଓ ବିକାର ଟାଗ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਇਕਿ ਦਰਸਨੁ ਦੇਖਿ ਮਰਿ ਮਿਲੇ ਸਤਿਗੁਰ ਹੇਤਿ ਪਿਆਰਿ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! କିଛି ଲୋକ ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ କାରଣରୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ନିଜ ଅହଂତ୍ଵ ଦୂର କରିଥାନ୍ତି ଓ ସତ୍ୟରେ ରହିଥାନ୍ତି॥1॥
ਮਃ ੩ ॥
ମହଲା 3 ॥
ਸਤਿਗੁਰੂ ਨ ਸੇਵਿਓ ਮੂਰਖ ਅੰਧ ਗਵਾਰਿ ॥
ମୂର୍ଖ, ଅନ୍ଧ ଓ ବୋକା ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରେ ନାହିଁ।
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਬਹੁਤੁ ਦੁਖੁ ਲਾਗਾ ਜਲਤਾ ਕਰੇ ਪੁਕਾਰ ॥
ଦୈତ୍ୟଭାବ କାରଣରୁ ସେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ ଆଉ ଦୁଃଖରେ ଜଳି ବହୁତ ବିଳାପ କରିଥାଏ।
ਜਿਨ ਕਾਰਣਿ ਗੁਰੂ ਵਿਸਾਰਿਆ ਸੇ ਨ ਉਪਕਰੇ ਅੰਤੀ ਵਾਰ ॥
ଯେଉଁ ଦୁନିଆର ମୋହ ଏବଂ ପାରିବାରିକ ସ୍ନେହ କାରଣରୁ ସେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଭୁଲିଥାଏ, ସେ ମଧ୍ୟ ଶେଷରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮਤੀ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਬਖਸੇ ਬਖਸਣਹਾਰ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ୍ମ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ କ୍ଷମାବାନ ପରମାତ୍ମା କ୍ଷମା କରିଥାନ୍ତି॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡି ॥
ਤੂ ਆਪੇ ਆਪਿ ਆਪਿ ਸਭੁ ਕਰਤਾ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਹੋਇ ਸੁ ਅਵਰੋ ਕਹੀਐ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁଙ୍କ ରଚୟିତା ଅଟୁ, ଯଦି ଆଉ କେହି ଥାଆନ୍ତି ମୁଁ କଥା ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਆਪੇ ਬੋਲੈ ਆਪਿ ਬੁਲਾਵੈ ਹਰਿ ਆਪੇ ਜਲਿ ਥਲਿ ਰਵਿ ਰਹੀਐ ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୋଲିଥାନ୍ତି, ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୋଲାଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜଳ ଓ ସ୍ଥଳରେ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି।
ਹਰਿ ਆਪੇ ਮਾਰੈ ਹਰਿ ਆਪੇ ਛੋਡੈ ਮਨ ਹਰਿ ਸਰਣੀ ਪੜਿ ਰਹੀਐ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନାଶ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୁକ୍ତି ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ହେ ମନ! ଏଥିପାଇଁ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଶରଣରେ ପଡି ରହିବା ଉଚିତ।
ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਕੋਈ ਮਾਰਿ ਜੀਵਾਲਿ ਨ ਸਕੈ ਮਨ ਹੋਇ ਨਿਚਿੰਦ ਨਿਸਲੁ ਹੋਇ ਰਹੀਐ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଆମକୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନିବାସରେ କେହି ମାରି ବା ରକ୍ଷା କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ, ଏଥିପାଇଁ ଆମେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ତଥା ନିର୍ଭୀକ ହୋଇ ରହିବା ଉଚିତ।
ਉਠਦਿਆ ਬਹਦਿਆ ਸੁਤਿਆ ਸਦਾ ਸਦਾ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਜਨ ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਲਹੀਐ ॥੨੧॥੧॥ ਸੁਧੁ
ଉଠିବା-ବସିବା ଓ ଶୟନ କରିବା ସମୟରେ ସଦା ହରିଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିବା ଉଚିତ, ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ ହିଁ ପରମେଶ୍ଵର ମିଳିଥାନ୍ତି॥21॥1॥ଶୁଦ୍ଧ॥