ਜਿਹ ਜਨ ਓਟ ਗਹੀ ਪ੍ਰਭ ਤੇਰੀ ਸੇ ਸੁਖੀਏ ਪ੍ਰਭ ਸਰਣੇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଯେଉଁ ଭକ୍ତ ତୋର ଆଶ୍ରୟ ନେଇଛି, ସେ ତୋର ଶରଣରେ ସୁଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਜਿਹ ਨਰ ਬਿਸਰਿਆ ਪੁਰਖੁ ਬਿਧਾਤਾ ਤੇ ਦੁਖੀਆ ਮਹਿ ਗਨਣੇ ॥੨॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପରମ-ପୁରୁଷ ବିଧାତାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଇଛି, ସେ ଦୁଃଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ଭାବରେ ଗଣିତ ହୁଏ॥2॥
ਜਿਹ ਗੁਰ ਮਾਨਿ ਪ੍ਰਭੂ ਲਿਵ ਲਾਈ ਤਿਹ ਮਹਾ ਅਨੰਦ ਰਸੁ ਕਰਿਆ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଧାରଣ କରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ସୁରତି ଲଗାଇ ଥାଏ, ତାହାକୁ ମହା ଆନନ୍ଦର ରସ ଅନୁଭୂତ ହୋଇଥାଏ।
ਜਿਹ ਪ੍ਰਭੂ ਬਿਸਾਰਿ ਗੁਰ ਤੇ ਬੇਮੁਖਾਈ ਤੇ ਨਰਕ ਘੋਰ ਮਹਿ ਪਰਿਆ ॥੩॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବିସ୍ମୃତ କରି ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ବିମୁଖ ହୋଇଯାଏ, ସେ ଭୟାନକ ନର୍କରେ ପଡିଥାଏ॥3॥
ਜਿਤੁ ਕੋ ਲਾਇਆ ਤਿਤ ਹੀ ਲਾਗਾ ਤੈਸੋ ਹੀ ਵਰਤਾਰਾ ॥
ଭଗବାନ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଯେଉଁ କାମରେ ଲଗାଇଥାନ୍ତି, ତାହାର ଆଚରଣ ସେପରି ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸਹ ਪਕਰੀ ਸੰਤਨ ਕੀ ਰਿਦੈ ਭਏ ਮਗਨ ਚਰਨਾਰਾ ॥੪॥੪॥੧੫॥
ନାନକ ସନଥଙ୍କ ଆଶ୍ରୟ ଧରିଛନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ହୃଦୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି ||4||4||15||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ॥
ਰਾਜਨ ਮਹਿ ਰਾਜਾ ਉਰਝਾਇਓ ਮਾਨਨ ਮਹਿ ਅਭਿਮਾਨੀ ॥
ଯେପରି ରାଜା ରାଜ୍ୟର କାର୍ଯ୍ୟରେ ଫସି ରହିଥାଏ, ସେପରି ଅଭିମାନୀ ପୁରୁଷ ଅଭିମାନରେ ଫସି ରହିଥାଏ,
ਲੋਭਨ ਮਹਿ ਲੋਭੀ ਲੋਭਾਇਓ ਤਿਉ ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਰਚੇ ਗਿਆਨੀ ॥੧॥
ଯେପରି ଲୋଭୀ ପୁରୁଷ ଲୋଭରେ ମଜ୍ଜି ରହିଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଜ୍ଞାନୀ ପୁରୁଷ ଭଗବାନଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ॥1॥
ਹਰਿ ਜਨ ਕਉ ਇਹੀ ਸੁਹਾਵੈ ॥
ଭକ୍ତକୁ ଏହା ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଯେ
ਪੇਖਿ ਨਿਕਟਿ ਕਰਿ ਸੇਵਾ ਸਤਿਗੁਰ ਹਰਿ ਕੀਰਤਨਿ ਹੀ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵੈ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ନିକଟରେ ହିଁ ଦର୍ଶନ କରି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କରି ତୃପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥ରୁହ॥
ਅਮਲਨ ਸਿਉ ਅਮਲੀ ਲਪਟਾਇਓ ਭੂਮਨ ਭੂਮਿ ਪਿਆਰੀ ॥
ନିଶାସକ୍ତ ପୁରୁଷ ମାଦକ ପଦାର୍ଥରେ ମଜ୍ଜି ରହିଥାଏ ଆଉ ଭୂମି ମାଲିକର ପ୍ରେମ ନିଜ ଭୂମିର ବୃଦ୍ଧି କରିବାରେ ଥାଏ।
ਖੀਰ ਸੰਗਿ ਬਾਰਿਕੁ ਹੈ ਲੀਨਾ ਪ੍ਰਭ ਸੰਤ ਐਸੇ ਹਿਤਕਾਰੀ ॥੨॥
ଯେପରି ଛୋଟ ବାଳକର ଲାଳସା ଦୁଧରେ ଥାଏ, ସେପରି ସନ୍ଥ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ॥2॥
ਬਿਦਿਆ ਮਹਿ ਬਿਦੁਅੰਸੀ ਰਚਿਆ ਨੈਨ ਦੇਖਿ ਸੁਖੁ ਪਾਵਹਿ ॥
ବିଦ୍ଵାନ ବ୍ୟକ୍ତି ବିଦ୍ୟାର ଅଧ୍ୟୟନରେ ମଗ୍ନ ଥାଏ ଆଉ ଆଖି ସୁନ୍ଦର ରୂପର ଅନୁଭୂତି କରିଥାଏ,
ਜੈਸੇ ਰਸਨਾ ਸਾਦਿ ਲੁਭਾਨੀ ਤਿਉ ਹਰਿ ਜਨ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ॥੩॥
ଯେପରି ଜିହ୍ଵା ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଵାଦରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଭକ୍ତ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିବାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ॥3॥
ਜੈਸੀ ਭੂਖ ਤੈਸੀ ਕਾ ਪੂਰਕੁ ਸਗਲ ਘਟਾ ਕਾ ਸੁਆਮੀ ॥
ମନୁଷ୍ୟର ତୃଷ୍ଣା-ଅଭିଳାଷ ଅନୁସାରେ ସେହି ସବୁଙ୍କ ହୃଦୟର ସ୍ଵାମୀ ସବୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਪਿਆਸ ਲਗੀ ਦਰਸਨ ਕੀ ਪ੍ਰਭੁ ਮਿਲਿਆ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥੪॥੫॥੧੬॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନର ତୀବ୍ର ଅଭିଳାଷ ନାନକଙ୍କ ଥିଲା ଏବଂ ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରଭୁ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି ||4||5||16||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ॥
ਹਮ ਮੈਲੇ ਤੁਮ ਊਜਲ ਕਰਤੇ ਹਮ ਨਿਰਗੁਨ ਤੂ ਦਾਤਾ ॥
ହେ ପତିତପାବନ! ଆମେ ପାପର ମଇଳା ଦ୍ଵାରା ମଳିନ ହୋଇଛୁ ଆଉ ତୁମେ ହିଁ ପବିତ୍ର କରୁଅଛ, ଆମେ ନିର୍ଗୁଣ ଅଟୁ ଆଉ ତୁମେ ଆମର ଦାତା ଅଟ।
ਹਮ ਮੂਰਖ ਤੁਮ ਚਤੁਰ ਸਿਆਣੇ ਤੂ ਸਰਬ ਕਲਾ ਕਾ ਗਿਆਤਾ ॥੧॥
ଆମେ ମୂର୍ଖ ଅଟୁ, କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଜ୍ଞାନୀ ଅଟ, ତୁମେ ହିଁ ସର୍ବ କଳାର ଜ୍ଞାତା ଅଟ॥1॥
ਮਾਧੋ ਹਮ ਐਸੇ ਤੂ ਐਸਾ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ଆମେ ଜୀବ ଏପରି ନୀଚ ଅଟୁ ଆଉ ତୁମେ ଏପରି ସର୍ବ କଳା ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ଅଟ।
ਹਮ ਪਾਪੀ ਤੁਮ ਪਾਪ ਖੰਡਨ ਨੀਕੋ ਠਾਕੁਰ ਦੇਸਾ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଆମେ ବଡ ପାପୀ ଅଟୁ ଆଉ ତୁମେ ପାପର ନାଶ କରିବା ବାଲା ଅଟ, ହେ ଠାକୁର! ତୋ’ର ନିବାସ ସ୍ଥାନ ମନୋରମ ଅଟେ॥ରୁହ॥
ਤੁਮ ਸਭ ਸਾਜੇ ਸਾਜਿ ਨਿਵਾਜੇ ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਦੇ ਪ੍ਰਾਨਾ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁମେ ହିଁ ଆତ୍ମା, ଶରୀର ଓ ପ୍ରାଣ ଦେଇ ସବୁଙ୍କ ରଚନା କରି ପାଳନ କରୁଅଛ।
ਨਿਰਗੁਨੀਆਰੇ ਗੁਨੁ ਨਹੀ ਕੋਈ ਤੁਮ ਦਾਨੁ ਦੇਹੁ ਮਿਹਰਵਾਨਾ ॥੨॥
ହେ ଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁ! ଆମେ ଗୁଣବିହୀନ ଅଟୁ ଆଉ ଆମ ଭିତରେ କୌଣସି ଗୁଣ ବିଦ୍ୟମାନ ନାହିଁ, ଏଣୁ ଆମକୁ ଗୁଣ ପ୍ରଦାନ କର॥2॥
ਤੁਮ ਕਰਹੁ ਭਲਾ ਹਮ ਭਲੋ ਨ ਜਾਨਹ ਤੁਮ ਸਦਾ ਸਦਾ ਦਇਆਲਾ ॥
ହେ ଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁ! ଆମେ ଜୀବର ତୁମ ଭଲ କରୁଅଛ, ପରନ୍ତୁ ଆମେ ଜୀବ ତୋର ଭଲକୁ ବୁଝି ପାରୁ ନାହୁଁ, ତୁମେ ଆମ ପ୍ରତି ସର୍ବଦା ଦୟାବାନ ଅଟ।
ਤੁਮ ਸੁਖਦਾਈ ਪੁਰਖ ਬਿਧਾਤੇ ਤੁਮ ਰਾਖਹੁ ਅਪੁਨੇ ਬਾਲਾ ॥੩॥
ହେ ପରମ ବିଧାତା! ତୁମେ ଆମକୁ ସୁଖ-ସମୃଦ୍ଧି ପ୍ରଦାନ କରିବା ବାଲା ଅଟ, ଏଥିପାଇଁ ତୁମେ ନିଜର ସନ୍ତାନର ରକ୍ଷା କର॥3॥
ਤੁਮ ਨਿਧਾਨ ਅਟਲ ਸੁਲਿਤਾਨ ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਜਾਚੈ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁମେ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଅଟ, ଅଟଳ ସୁଲତାନ ଅଟ ଆଉ ସମସ୍ତ ଜୀବ ତୋ’ ଠାରୁ ହିଁ ମାଗିଥାନ୍ତି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਹਮ ਇਹੈ ਹਵਾਲਾ ਰਾਖੁ ਸੰਤਨ ਕੈ ਪਾਛੈ ॥੪॥੬॥੧੭॥
ନାନକ କହନ୍ତି ହେ ଦୟାଳୁ ପରମେଶ୍ଵର! ଆମ ଜୀବଙ୍କ ଏହି ଅବସ୍ଥା ଅଟେ, ତେଣୁ ତୁମେ ଆମ ଉପରେ କୃପା କରି ଆମକୁ ସନ୍ଥଙ୍କ ମାର୍ଗରେ ଚଳାଅ||4||6||17||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੫ ਘਰੁ ੨ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 5 ଘର 2 ॥
ਮਾਤ ਗਰਭ ਮਹਿ ਆਪਨ ਸਿਮਰਨੁ ਦੇ ਤਹ ਤੁਮ ਰਾਖਨਹਾਰੇ ॥
ଯେପରି ତୁମେ ମାତାର ଗର୍ଭରେ ନିଜ ସ୍ମରଣର ଦାନ ଦେଇ ମୋର ରକ୍ଷା କରିଥିଲ;
ਪਾਵਕ ਸਾਗਰ ਅਥਾਹ ਲਹਰਿ ਮਹਿ ਤਾਰਹੁ ਤਾਰਨਹਾਰੇ ॥੧॥
ସେପରି ହିଁ ହେ ମୁକ୍ତିଦାତା ପ୍ରଭୁ! ଏହି ଜଗତ ରୂପୀ ଅଗ୍ନି ସାଗରର ଅଥଳ ଲହଡିରୁ ମୋତେ ପାର କରାଇ ଦିଅ॥1॥
ਮਾਧੌ ਤੂ ਠਾਕੁਰੁ ਸਿਰਿ ਮੋਰਾ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ତୁ ହିଁ ମୋର ଠାକୁର ଓ ମାଲିକ ଅଟୁ ଆଉ
ਈਹਾ ਊਹਾ ਤੁਹਾਰੋ ਧੋਰਾ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ମୋ’ ପାଇଁ ତୋର ହିଁ ଆଶ୍ରୟ ଅଟୁ ॥ରୁହ॥
ਕੀਤੇ ਕਉ ਮੇਰੈ ਸੰਮਾਨੈ ਕਰਣਹਾਰੁ ਤ੍ਰਿਣੁ ਜਾਨੈ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ରଚିତ ପଦାର୍ଥକୁ ତୁଚ୍ଛ ମନୁଷ୍ୟ ପର୍ବତ ଭଳି ବଡ ଭାବିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ତାହାର ରଚୟିତାକୁ ତୃଣ ଭଳି ଛୋଟ ଭାବିଥାଏ।
ਤੂ ਦਾਤਾ ਮਾਗਨ ਕਉ ਸਗਲੀ ਦਾਨੁ ਦੇਹਿ ਪ੍ਰਭ ਭਾਨੈ ॥੨॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ତୁ ଦାତା ଅଟୁ ଆଉ ସମସ୍ତେ ତୋର ଦ୍ଵାରରେ ଭିକାରୀ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତୁ ନିଜ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ହିଁ ଦାନ ଦେଇଥାନ୍ତି॥2॥
ਖਿਨ ਮਹਿ ਅਵਰੁ ਖਿਨੈ ਮਹਿ ਅਵਰਾ ਅਚਰਜ ਚਲਤ ਤੁਮਾਰੇ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁମର ଲୀଳା ଅଦ୍ଭୁତ ଅଟେ, କାରଣ ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ ତୁମେ ରୂପ ବଦଳାଉ ଥାଅ।
ਰੂੜੋ ਗੂੜੋ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰੋ ਊਚੌ ਅਗਮ ਅਪਾਰੇ ॥੩॥
ତୁମେ ସୁନ୍ଦର, ରହସ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ, ଗହନ ଗମ୍ଭୀର, ସର୍ବୋଚ୍ଚ, ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅପାର ଅଟନ୍ତି॥3॥