ਗੁਰੁ ਅੰਕਸੁ ਜਿਨਿ ਨਾਮੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇਆ ਭਾਈ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਚੂਕਾ ਭੇਖੁ ॥੭॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କ ଅଙ୍କୁଶ ଦ୍ଵାରା ନାମକୁ ନିଜ ଭିତରେ ଦୃଢ କରିଥାଏ, ତାହାର ଅହଂକାର ଦୃଢ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ତାହାର ମନରେ ଭଗବାନ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି॥7॥
ਇਹੁ ਤਨੁ ਹਾਟੁ ਸਰਾਫ ਕੋ ਭਾਈ ਵਖਰੁ ਨਾਮੁ ਅਪਾਰੁ ॥
ହେ ଭାଇ! ଏହି ତନ ସେହି ଭଗବାନଙ୍କ ରତ୍ନର ଏକ ଦୋକାନ, ଯେଉଁଠି ଅକ୍ଷୟ ନାମର ପୁଞ୍ଜି ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି।
ਇਹੁ ਵਖਰੁ ਵਾਪਾਰੀ ਸੋ ਦ੍ਰਿੜੈ ਭਾਈ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਕਰੇ ਵੀਚਾਰੁ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ସେ ଏହି ସଉଦାକୁ ଦୃଢତା ସହିତ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਧਨੁ ਵਾਪਾਰੀ ਨਾਨਕਾ ਭਾਈ ਮੇਲਿ ਕਰੇ ਵਾਪਾਰੁ ॥੮॥੨॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଭାଇ! ସେହି ବ୍ୟାପାରୀ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ କରି ନାମର ବ୍ୟାପାର କରିଥାଏ||8||2||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 1 ॥
ਜਿਨੑੀ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਆ ਪਿਆਰੇ ਤਿਨੑ ਕੇ ਸਾਥ ਤਰੇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଛି, ତାହାର ସାଥି ମଧ୍ୟ ଭବସାଗରରୁ ପର ହୋଇଯାନ୍ତି।
ਤਿਨੑਾ ਠਾਕ ਨ ਪਾਈਐ ਪਿਆਰੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸਨ ਹਰੇ ॥
ଯାହାର ଜିହ୍ଵା ହରିନାମର ସ୍ଵାଦରେ ଥାଏ, ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ଦରବାରରେ ପ୍ରବେଶ କରିବାରେ କୌଣସି ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ଦେଖେ ନାହିଁ।
ਬੂਡੇ ਭਾਰੇ ਭੈ ਬਿਨਾ ਪਿਆਰੇ ਤਾਰੇ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ॥੧॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କ ଭୟ ବିନା ପାପର ଭାରରେ ଭରି ରହିଥାଏ, ସେ ବୁଡି ଯାଇଥାଏ, ଯଦି ଇଶ୍ଵର ତାହା ଉପରେ ଦୟା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ସେ ମଧ୍ୟ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਭੀ ਤੂਹੈ ਸਾਲਾਹਣਾ ਪਿਆਰੇ ਭੀ ਤੇਰੀ ਸਾਲਾਹ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ମୁଁ ସର୍ବଦା ତୋର ହିଁ ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ ଆଉ ସର୍ବଦା ତୋର ହିଁ ସ୍ତୁତି କରିବା ଉଚିତ।
ਵਿਣੁ ਬੋਹਿਥ ਭੈ ਡੁਬੀਐ ਪਿਆਰੇ ਕੰਧੀ ਪਾਇ ਕਹਾਹ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ନାମ-ଜାହାଜ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ଭବସାଗରରେ ବୁଡିଯାଏ ଆଉ ସେ କିପରି ପାର ହୋଇପାରିବ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਲਾਹੀ ਸਾਲਾਹਣਾ ਪਿਆਰੇ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଆମେ ମହାମହିମ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ମହିମା କରିବା ଉଚିତ, କାରଣ ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ମହିମା ଯୋଗ୍ୟ ନୁହନ୍ତି।
ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਭ ਸਾਲਾਹਨਿ ਸੇ ਭਲੇ ਪਿਆਰੇ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਰੰਗੁ ਹੋਇ ॥
ଯିଏ ମୋର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କରିଥାଏ, ସେ ଶ୍ରଷ୍ଠ ଅଟେ, ସେ ଶବ୍ଦ ସାହିତ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ-ରଙ୍ଗର ଦାନ ମିଳିଥାଏ।
ਤਿਸ ਕੀ ਸੰਗਤਿ ਜੇ ਮਿਲੈ ਪਿਆਰੇ ਰਸੁ ਲੈ ਤਤੁ ਵਿਲੋਇ ॥੨॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଯଦି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ଯିବି, ତାହାହେଲେ ନାମ-ରସକୁ ନେଇ ତତ୍ତ୍ଵର ମନ୍ଥନ କରିବି॥2॥
ਪਤਿ ਪਰਵਾਨਾ ਸਾਚ ਕਾ ਪਿਆਰੇ ਨਾਮੁ ਸਚਾ ਨੀਸਾਣੁ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ସତ୍ୟ-ନାମ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ସନ୍ଦେଶ ପତ୍ର ଅଟେ ଆଉ ଏହା ଜୀବର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଅଟେ।
ਆਇਆ ਲਿਖਿ ਲੈ ਜਾਵਣਾ ਪਿਆਰੇ ਹੁਕਮੀ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੁ ॥
ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଆସି ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ପ୍ରକାର ସନ୍ଦେଶ ପତ୍ର ନେଇ ଯିବା ଉଚିତ ଏବଂ ହୁକୁମ କରିବା ବାଲା ଭଗବାନଙ୍କ ହୁକୁମ ସହିତ ପରିଚିତ ହେବା ଉଚିତ।
ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਹੁਕਮੁ ਨ ਬੂਝੀਐ ਪਿਆਰੇ ਸਾਚੇ ਸਾਚਾ ਤਾਣੁ ॥੩॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଆସେ ନାହିଁ ଏବଂ ସେହି ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବଳ ସତ୍ୟ ଅଟେ॥3॥
ਹੁਕਮੈ ਅੰਦਰਿ ਨਿੰਮਿਆ ਪਿਆਰੇ ਹੁਕਮੈ ਉਦਰ ਮਝਾਰਿ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ହିଁ ପ୍ରାଣୀ ମାତାର ଗର୍ଭରେ ଆସିଥାଏ ଆଉ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ହିଁ ସେ ମାତାର ଗର୍ଭରେ ବିକଶିତ ହୋଇଥାଏ
ਹੁਕਮੈ ਅੰਦਰਿ ਜੰਮਿਆ ਪਿਆਰੇ ਊਧਉ ਸਿਰ ਕੈ ਭਾਰਿ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଇଶ୍ଵର ହୁକୁମରେ ହିଁ ପ୍ରାଣୀ ମାତାର ଗର୍ଭରେ ମସ୍ତକ ତଳମୁହାଁ ହୋଇ ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਦਰਗਹ ਜਾਣੀਐ ਪਿਆਰੇ ਚਲੈ ਕਾਰਜ ਸਾਰਿ ॥੪॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଗୁରୁମୁଖୀ ଇଶ୍ଵର ଦରବାରରେ ସମ୍ମାନିତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ନିଜର ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ କରି ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଯାଏ॥4॥
ਹੁਕਮੈ ਅੰਦਰਿ ਆਇਆ ਪਿਆਰੇ ਹੁਕਮੇ ਜਾਦੋ ਜਾਇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ହୁକୁମରେ ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଆସିଥାଏ ଏବଂ ହୁକୁମରେ ହିଁ ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଯିବାକୁ ହୁଏ।
ਹੁਕਮੇ ਬੰਨੑਿ ਚਲਾਈਐ ਪਿਆਰੇ ਮਨਮੁਖਿ ਲਹੈ ਸਜਾਇ ॥
ହୁକୁମରେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ବାନ୍ଧି ଦୁନିଆରୁ ପଠାଯାଏ ଏବଂ ମନମୁଖୀ ଭଗବାନଙ୍କ ଦରବାରରେ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਹੁਕਮੇ ਸਬਦਿ ਪਛਾਣੀਐ ਪਿਆਰੇ ਦਰਗਹ ਪੈਧਾ ਜਾਇ ॥੫॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ହୁକୁମରେ ଶବ୍ଦର ପରିଚୟ ପାଇଥାଏ ଏବଂ ଦରବାରରେ ବଡ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥5॥
ਹੁਕਮੇ ਗਣਤ ਗਣਾਈਐ ਪਿਆਰੇ ਹੁਕਮੇ ਹਉਮੈ ਦੋਇ ॥
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ହୁକୁମରେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ କର୍ମର ଗଣନା କରିଥାଏ ଆଉ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମରେ ହିଁ ଅଭିମାନ ଓ ଅହଂକାର ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ।
ਹੁਕਮੇ ਭਵੈ ਭਵਾਈਐ ਪਿਆਰੇ ਅਵਗਣਿ ਮੁਠੀ ਰੋਇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ହୁକୁମରେ କର୍ମରେ ବାନ୍ଧି ରହି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ମନ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଠକି ହୋଇ ଦୁନିଆରେ ବିଳାପ କରିଥାଏ।
ਹੁਕਮੁ ਸਿਞਾਪੈ ਸਾਹ ਕਾ ਪਿਆਰੇ ਸਚੁ ਮਿਲੈ ਵਡਿਆਈ ਹੋਇ ॥੬॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ବୁଝିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ ସତ୍ୟର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଦୁନିଆରେ ତାହାର ବହୁତ ଶୋଭା ହୋଇଥାଏ॥6॥
ਆਖਣਿ ਅਉਖਾ ਆਖੀਐ ਪਿਆਰੇ ਕਿਉ ਸੁਣੀਐ ਸਚੁ ਨਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ବଡ କଠିନ ଅଟେ, ପୁଣି ଆମେ କିପରି ସତ୍ୟନାମ କହିବା ଓ ଶୁଣି ପାରିବା?
ਜਿਨੑੀ ਸੋ ਸਾਲਾਹਿਆ ਪਿਆਰੇ ਹਉ ਤਿਨੑ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ତୁତିଗାନ କରିଛି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਨਾਉ ਮਿਲੈ ਸੰਤੋਖੀਆਂ ਪਿਆਰੇ ਨਦਰੀ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਉ ॥੭॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ମୁଁ ସନ୍ତୋଷ ଲାଭ କରିଛି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ କୃପାରୁ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ମିଶି ଯାଇଛି॥7॥
ਕਾਇਆ ਕਾਗਦੁ ਜੇ ਥੀਐ ਪਿਆਰੇ ਮਨੁ ਮਸਵਾਣੀ ਧਾਰਿ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ଯଦି ମୋର ଏହି ଶରୀର କାଗଜ ବନିଯାଏ, ମନକୁ ଦୁଆତ ମାନାଯାଏ ଏବଂ
ਲਲਤਾ ਲੇਖਣਿ ਸਚ ਕੀ ਪਿਆਰੇ ਹਰਿ ਗੁਣ ਲਿਖਹੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥
ଯଦି ମୋର ଏହି ଜିହ୍ଵା ସତ୍ୟର କଲମ ବନିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ମୁଁ ବିଚାର କରି ସେହି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମହିମା ଲେଖିବି।
ਧਨੁ ਲੇਖਾਰੀ ਨਾਨਕਾ ਪਿਆਰੇ ਸਾਚੁ ਲਿਖੈ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥੮॥੩॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରିୟ! ସେ ଲେଖିବା ବାଲା ଧନ୍ୟ ଅଟେ ଯିଏ ସତ୍ୟ ନାମକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଧାରଣ କରିଥାଏ ଆଉ ଲେଖିଥାଏ||8||3||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੧ ਪਹਿਲਾ ਦੁਤੁਕੀ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 1 ପ୍ରଥମ ଦୁତୁକୀ॥
ਤੂ ਗੁਣਦਾਤੌ ਨਿਰਮਲੋ ਭਾਈ ਨਿਰਮਲੁ ਨਾ ਮਨੁ ਹੋਇ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁ ଆମକୁ ଗୁଣ ପ୍ରଦାନ କରିବା ବାଲା ଏବଂ ପବିତ୍ର-ପାବନ ଅଟୁ, କିନ୍ତୁ ଆମ ଜୀବଙ୍କ ମନ ପବିତ୍ର ହୋଇ ନଥାଏ।
ਹਮ ਅਪਰਾਧੀ ਨਿਰਗੁਣੇ ਭਾਈ ਤੁਝ ਹੀ ਤੇ ਗੁਣੁ ਸੋਇ ॥੧॥
ଆମେ ବଡ ଅପରାଧୀ ଓ ଗୁଣବିହୀନ ଅଟୁ ଆଉ ତୋ’ ଠାରୁ ହିଁ ଗୁଣର ଉପଲବ୍ଧି ହୋଇପାରେ॥1॥
ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮਾ ਤੂ ਕਰਤਾ ਕਰਿ ਵੇਖੁ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ! ତୁ ଜଗତର ରଚୟିତା ଅଟୁ ଆଉ ତୁ ହିଁ ସବୁଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଇ ଦେଖୁ ଅଛୁ।
ਹਉ ਪਾਪੀ ਪਾਖੰਡੀਆ ਭਾਈ ਮਨਿ ਤਨਿ ਨਾਮ ਵਿਸੇਖੁ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ବଡ ପାପୀ ଓ ଗର୍ବୀ ଅଟେ ଏବଂ ମୋର ମନ ଓ ତନ ଭିତରେ ନିଜର ବିଶେଷ ନାମ ସ୍ଥାପିତ କର॥ରୁହ॥