ਜੀਵਤ ਲਉ ਬਿਉਹਾਰੁ ਹੈ ਜਗ ਕਉ ਤੁਮ ਜਾਨਉ ॥
ଏହି ଜଗତକୁ ତୁମେ ଏପରି ଜାଣ ଯେ ଏହାର ବ୍ୟବହାର ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ਲੈ ਸਭ ਸੁਫਨ ਸਮਾਨਉ ॥੨॥੨॥
ହେ ନାନକ! ହରିଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର, କାରଣ ଏହା ସବୁ ସ୍ଵପ୍ନ ଭଳି ଅଟେ ||2||2||
ਤਿਲੰਗ ਮਹਲਾ ੯ ॥
ତିଲଙ୍ଗ ମହଲା 9॥
ਹਰਿ ਜਸੁ ਰੇ ਮਨਾ ਗਾਇ ਲੈ ਜੋ ਸੰਗੀ ਹੈ ਤੇਰੋ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ହରିଙ୍କ ଯଶ ଗାନ କର, କାରଣ ଏହା ହିଁ ତୋର ସଚ୍ଚା ସାଥି ଅଟେ।
ਅਉਸਰੁ ਬੀਤਿਓ ਜਾਤੁ ਹੈ ਕਹਿਓ ਮਾਨ ਲੈ ਮੇਰੋ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର କହିବା ମାନ, କାରଣ ଏହି ଜୀବନ ଅବସର ଅତିବାହିତ ହେଉଅଛି॥1॥ରୁହ॥
ਸੰਪਤਿ ਰਥ ਧਨ ਰਾਜ ਸਿਉ ਅਤਿ ਨੇਹੁ ਲਗਾਇਓ ॥
ସମ୍ପତ୍ତି, ରଥ, ଧନ ଏବଂ କ୍ଷମତା ସାଥିରେ ତୁ ବହୁତ ପ୍ରେମ ଲଗାଇଛୁ।
ਕਾਲ ਫਾਸ ਜਬ ਗਲਿ ਪਰੀ ਸਭ ਭਇਓ ਪਰਾਇਓ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ କାଳର ଫାଶୀ ଗଳାରେ ପଡିଥାଏ, ସବୁ କିଛି ପର ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਜਾਨਿ ਬੂਝ ਕੈ ਬਾਵਰੇ ਤੈ ਕਾਜੁ ਬਿਗਾਰਿਓ ॥
ହେ ବାଉଳା! ତୁ ଜାଣିଶୁଣି ନିଜ କାମ ନିଜେ ବିଗାଡିଛୁ।
ਪਾਪ ਕਰਤ ਸੁਕਚਿਓ ਨਹੀ ਨਹ ਗਰਬੁ ਨਿਵਾਰਿਓ ॥੨॥
ପାପ କରିବା ସମୟରେ କେବେ ସଙ୍କୋଚ କରି ନାହୁଁ ଏବଂ ନା ତୁ ନିଜ ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କରିଛୁ॥2॥
ਜਿਹ ਬਿਧਿ ਗੁਰ ਉਪਦੇਸਿਆ ਸੋ ਸੁਨੁ ਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ମୋର ଭାଇ! ଗୁରୁ ମୋତେ ଯେପରି ଉପଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି, ତାହା ମଧ୍ୟ ଶୁଣ।
ਨਾਨਕ ਕਹਤ ਪੁਕਾਰਿ ਕੈ ਗਹੁ ਪ੍ਰਭ ਸਰਨਾਈ ॥੩॥੩॥
ନାନକ ତୋତେ କୁହନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣ ଧର||3||3||
ਤਿਲੰਗ ਬਾਣੀ ਭਗਤਾ ਕੀ ਕਬੀਰ ਜੀ
ତିଲଙ୍ଗ ବାଣୀ ଭକ୍ତ କବୀର
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ ।
ਬੇਦ ਕਤੇਬ ਇਫਤਰਾ ਭਾਈ ਦਿਲ ਕਾ ਫਿਕਰੁ ਨ ਜਾਇ ॥
ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ! ବେଦ( ଋଗବେଦ, ଯଜୁର୍ବେଦ, ସାମବେଦ, ଅଥର୍ବବେଦ) ତଥା କତେବ(ତୌରେତ, ଜମ୍ବୁର, ବାଇବଲ ଏବଂ କୋରାନ)ର ଜ୍ଞାନ ପଢିଲେ ମଧ୍ୟ ହୃଦୟର ଚିନ୍ତା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਟੁਕੁ ਦਮੁ ਕਰਾਰੀ ਜਉ ਕਰਹੁ ਹਾਜਿਰ ਹਜੂਰਿ ਖੁਦਾਇ ॥੧॥
ଯଦି ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଚଞ୍ଚଳ ମନକୁ ବଶ କରିନିଅ, ତାହାହେଲେ ଖୁଦା ତୁମକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦେଖା ଦେବେ॥1॥
ਬੰਦੇ ਖੋਜੁ ਦਿਲ ਹਰ ਰੋਜ ਨਾ ਫਿਰੁ ਪਰੇਸਾਨੀ ਮਾਹਿ ॥
ହେ ମନୁଷ୍ୟ! ସର୍ବଦା ଖୁଦାଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଖୋଜ ଏବଂ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୁଅନାହିଁ।
ਇਹ ਜੁ ਦੁਨੀਆ ਸਿਹਰੁ ਮੇਲਾ ਦਸਤਗੀਰੀ ਨਾਹਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଯେଉଁ ଦୁନିଆ ଅଛି, ଏହା ଖୁଦା ଦ୍ଵାରା ବନା ହୋଇଥିବା ଏକ ଯାଦୁର ମେଳା ଅଟେ, ଏଥିରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ॥1॥ରୁହ॥
ਦਰੋਗੁ ਪੜਿ ਪੜਿ ਖੁਸੀ ਹੋਇ ਬੇਖਬਰ ਬਾਦੁ ਬਕਾਹਿ ॥
ଲୋକମାନେ ମିଥ୍ୟା ଜ୍ଞାନ ପଢି ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଥାନ୍ତି ଏବଂ ବାଦ ବିବାଦ କରିଥାନ୍ତି।
ਹਕੁ ਸਚੁ ਖਾਲਕੁ ਖਲਕ ਮਿਆਨੇ ਸਿਆਮ ਮੂਰਤਿ ਨਾਹਿ ॥੨॥
ସଚ୍ଚା ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ବନାଇଥିବା ଦୁନିଆରେ ବାସ କରନ୍ତି ଆଉ ଶ୍ୟାମ ମୂର୍ତ୍ତି ନୁହନ୍ତି॥2॥
ਅਸਮਾਨ ਮਿ੍ਯਾਨੇ ਲਹੰਗ ਦਰੀਆ ਗੁਸਲ ਕਰਦਨ ਬੂਦ ॥
ଆକାଶରେ ନାମ ରୂପୀ ଦରିଆ ବହିଥାଏ, ତୋତେ ସେଠାରେ ସ୍ନାନ କରିବା ଉଚିତ।
ਕਰਿ ਫਕਰੁ ਦਾਇਮ ਲਾਇ ਚਸਮੇ ਜਹ ਤਹਾ ਮਉਜੂਦੁ ॥੩॥
ତୁ ସଦା ଖୁଦାଙ୍କୁ ବନ୍ଦନା କର, ଜ୍ଞାନ ରୂପୀ ଚଷମା ଲଗାଇ ଦେଖ, ସବୁ ଜାଗାରେ ଆଲାହା ନଜର ଆସିବେ॥3॥
ਅਲਾਹ ਪਾਕੰ ਪਾਕ ਹੈ ਸਕ ਕਰਉ ਜੇ ਦੂਸਰ ਹੋਇ ॥
ଆଲାହା ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, ଏହି କଥାରେ ସନ୍ଦେହ କର ନାହିଁ ଯେ ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਕਬੀਰ ਕਰਮੁ ਕਰੀਮ ਕਾ ਉਹੁ ਕਰੈ ਜਾਨੈ ਸੋਇ ॥੪॥੧॥
ହେ କବୀର! ଏହା ସବୁ ସେହି କରିମର ହିଁ କର୍ମ ଅଟେ, ତାହାଙ୍କୁ ଯାହା ଠିକ ଲାଗିଥାଏ, ତାହା ହିଁ କରିଥାନ୍ତି||4||1||
ਨਾਮਦੇਵ ਜੀ ॥
ନାମଦେବ ଜୀ॥
ਮੈ ਅੰਧੁਲੇ ਕੀ ਟੇਕ ਤੇਰਾ ਨਾਮੁ ਖੁੰਦਕਾਰਾ ॥
ହେ ମାଲିକ! ତୋର ନାମ ହିଁ ମୋର ସାହାରା ଅଟେ।
ਮੈ ਗਰੀਬ ਮੈ ਮਸਕੀਨ ਤੇਰਾ ਨਾਮੁ ਹੈ ਅਧਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ଗରିବ ଏବଂ ନିରୀହ ଅଟେ ଆଉ ତୋର ନାମ ହିଁ ମୋର ଆଶ୍ରା ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਕਰੀਮਾਂ ਰਹੀਮਾਂ ਅਲਾਹ ਤੂ ਗਨੀਂ ॥
ହେ କରିମ, ରହୀମ, ଆଲାହା! ତୁ ହିଁ ଧନବାନ ଅଟୁ।
ਹਾਜਰਾ ਹਜੂਰਿ ਦਰਿ ਪੇਸਿ ਤੂੰ ਮਨੀਂ ॥੧॥
ତୁ ହିଁ ଜୀବଙ୍କ ସାମନାରେ ସାକ୍ଷାତ ଅଟୁ! ତୁ ସବୁ ସମୟରେ ମୋର ଭିତରେ ଏବଂ ବାହାରେ ମୋର ସାମନାରେ ରହିଥାନ୍ତି॥1॥
ਦਰੀਆਉ ਤੂ ਦਿਹੰਦ ਤੂ ਬਿਸੀਆਰ ਤੂ ਧਨੀ ॥
ତୁ ଦୟାର ଦରିଆ ଅଟୁ, ତୁ ହିଁ ଦାତା ଅଟୁ, ତୁ ହିଁ ଅନନ୍ତ ଆଉ ତୁ ହିଁ ଧନୀ ଅଟୁ।
ਦੇਹਿ ਲੇਹਿ ਏਕੁ ਤੂੰ ਦਿਗਰ ਕੋ ਨਹੀ ॥੨॥
ଏକ ତୁ ହିଁ ଜୀବଙ୍କୁ ସବୁ କିଛି ଦେଉ ଆଉ ନେଉ, ତୋର ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ନାହାନ୍ତି॥2॥
ਤੂੰ ਦਾਨਾਂ ਤੂੰ ਬੀਨਾਂ ਮੈ ਬੀਚਾਰੁ ਕਿਆ ਕਰੀ ॥
ତୁ ଚତୁର ଅଟୁ ଆଉ ତୁ ସବୁଙ୍କୁ ଦେଖିବା ବାଲା ଅଟୁ, ମୁଁ ତୋର ଗୁଣର କଣ ବିଚାର କରିବି?
ਨਾਮੇ ਚੇ ਸੁਆਮੀ ਬਖਸੰਦ ਤੂੰ ਹਰੀ ॥੩॥੧॥੨॥
ହେ ନାମଦେବଙ୍କ ସ୍ଵାମୀ! ତୁ ସବୁଙ୍କ ଉପରେ ନିଜ କୃପା କରିବା ବାଲା ଅଟୁ||3||1||2||
ਹਲੇ ਯਾਰਾਂ ਹਲੇ ਯਾਰਾਂ ਖੁਸਿਖਬਰੀ ॥
ହେ ମୋର ମିତ୍ର! ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଖୁସି ଖବର ଶୁଣ!
ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਂਉ ਹਉ ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਂਉ ॥
ତୋ’ ପ୍ରତି ବାରମ୍ବାର ବଳିଦାନ ଦେଉଛି।
ਨੀਕੀ ਤੇਰੀ ਬਿਗਾਰੀ ਆਲੇ ਤੇਰਾ ਨਾਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋତେ ତୋର କାମ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ତୋର ନାମ ବଡ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਕੁਜਾ ਆਮਦ ਕੁਜਾ ਰਫਤੀ ਕੁਜਾ ਮੇ ਰਵੀ ॥
ତୁ କେଉଁଠୁ ଆସିଛୁ, ତୁ କୁଆଡେ ଯାଇଥିଲୁ ଏବଂ ତୁ କେଉଁ ଆଡେ ଯିବୁ,
ਦ੍ਵਾਰਿਕਾ ਨਗਰੀ ਰਾਸਿ ਬੁਗੋਈ ॥੧॥
ଏହା ଦ୍ଵାରିକା ନଗରୀ ଅଟେ, ଏଠାରେ ସତ୍ୟ ହିଁ କୁହ॥1॥
ਖੂਬੁ ਤੇਰੀ ਪਗਰੀ ਮੀਠੇ ਤੇਰੇ ਬੋਲ ॥
ତୋର ପଗଡି ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଅଟେ ଆଉ ତୋର ସ୍ଵର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମିଠା ଅଟେ॥1॥
ਦ੍ਵਾਰਿਕਾ ਨਗਰੀ ਕਾਹੇ ਕੇ ਮਗੋਲ ॥੨॥
ଦ୍ଵାରିକା ନଗରୀରେ କେହି ମୋଗଲ କିପରି ହୋଇ ପାରିବ॥2॥
ਚੰਦੀਂ ਹਜਾਰ ਆਲਮ ਏਕਲ ਖਾਨਾਂ ॥
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ହଜାର ଭବନରେ ଏକ ତୁ ହିଁ ସୁଲତାନ ଅଟୁ।
ਹਮ ਚਿਨੀ ਪਾਤਿਸਾਹ ਸਾਂਵਲੇ ਬਰਨਾਂ ॥੩॥
ଆମେ ତୋତେ ଶ୍ୟାମଳ ରଙ୍ଗର ବାଦଶାହ ରୂପରେ ଜାଣିଛୁ ଅର୍ଥାତ ତୁ ହିଁ କୃଷ୍ଣ ଅଟୁ॥3॥
ਅਸਪਤਿ ਗਜਪਤਿ ਨਰਹ ਨਰਿੰਦ ॥
ତୁ ହିଁ ଅଶ୍ଵପତି ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ ଅଟୁ, ତୁ ହିଁ ଗଜପତି ଇନ୍ଦ୍ରଦେବ ଅଟୁ, ତୁ ହିଁ ନରଙ୍କ ନରେଶ ବ୍ରହ୍ମା ଅଟୁ।
ਨਾਮੇ ਕੇ ਸ੍ਵਾਮੀ ਮੀਰ ਮੁਕੰਦ ॥੪॥੨॥੩॥
ହେ ନାମଦେବଙ୍କ ସ୍ଵାମୀ! ତୁ ମୀର ମୁକୁନ୍ଦ ଅଟୁ||4||2||3||