ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਮੋਹਿ ਸਾਧਸੰਗੁ ਦੀਜੈ ॥੪॥
କୃପା କରି ସାଧୁଙ୍କ ସଂଗତି ପ୍ରଦାନ କର॥4॥
ਤਉ ਕਿਛੁ ਪਾਈਐ ਜਉ ਹੋਈਐ ਰੇਨਾ ॥
ଜୀବନରେ ସେତେବେଳେ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ବନି ଯାଉ।
ਜਿਸਹਿ ਬੁਝਾਏ ਤਿਸੁ ਨਾਮੁ ਲੈਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥੨॥੮॥
ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ସତସଙ୍ଗରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପ କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥2॥8॥
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5 ॥
ਘਰ ਮਹਿ ਠਾਕੁਰੁ ਨਦਰਿ ਨ ਆਵੈ ॥
ଅଜ୍ଞାନର ହୃଦୟ-ଘରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଥିବା ଠାକୁର ନଜରରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ଏବଂ
ਗਲ ਮਹਿ ਪਾਹਣੁ ਲੈ ਲਟਕਾਵੈ ॥੧॥
ନିଜ ଗଳାରେ ପଥରର ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ଦେବତା ମାନି ଲଟକାଇ ନିଏ॥1॥
ਭਰਮੇ ਭੂਲਾ ਸਾਕਤੁ ਫਿਰਤਾ ॥
ମାୟାବି ଜୀବ ଭ୍ରମରେ ପଡି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ।
ਨੀਰੁ ਬਿਰੋਲੈ ਖਪਿ ਖਪਿ ਮਰਤਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପଥରର ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ପୂଜା କରିବା ବ୍ୟର୍ଥରେ ଜଳର ମନ୍ଥନ କରିବା ଭଳି ଅଟେ, ଏଣୁ ସେ ଦୁଃଖ-କ୍ଲେଶରେ ମରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਜਿਸੁ ਪਾਹਣ ਕਉ ਠਾਕੁਰੁ ਕਹਤਾ ॥
ସେ ଯେଉଁ ପଥରକୁ ନିଜ ଠାକୁର କହିଥାଏ,
ਓਹੁ ਪਾਹਣੁ ਲੈ ਉਸ ਕਉ ਡੁਬਤਾ ॥੨॥
ସେହି ପଥର ହିଁ ତାହାକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ନେଇ ଜଳରେ ଡୁବିଯାଏ॥2॥
ਗੁਨਹਗਾਰ ਲੂਣ ਹਰਾਮੀ ॥
ହେ ଦୋଷୀ ନମକହାରାମ ଜୀବ!
ਪਾਹਣ ਨਾਵ ਨ ਪਾਰਗਿਰਾਮੀ ॥੩॥
ପଥରର ନଉକା ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦରିଆ ପାର କରି ପାରିବ ନାହିଁ॥3॥
ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਨਾਨਕ ਠਾਕੁਰੁ ਜਾਤਾ ॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଠାକୁରଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ପାଇଛି।
ਜਲਿ ਥਲਿ ਮਹੀਅਲਿ ਪੂਰਨ ਬਿਧਾਤਾ ॥੪॥੩॥੯॥
ସେହି ବିଧାତା ଜଳ, ସ୍ଥଳ ଓ ଆକାଶ ସବୁ ଜାଗାରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି||4||3||9||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5 ॥
ਲਾਲਨੁ ਰਾਵਿਆ ਕਵਨ ਗਤੀ ਰੀ ॥
ତୁ କେଉଁ ବିଧି ଦ୍ଵାରା ପ୍ରିୟ-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରମଣ କରିଛୁ।
ਸਖੀ ਬਤਾਵਹੁ ਮੁਝਹਿ ਮਤੀ ਰੀ ॥੧॥
ଆରେ ସଖୀ! ମୋତେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା କୁହ॥1॥
ਸੂਹਬ ਸੂਹਬ ਸੂਹਵੀ ॥
ତୁ ଲାଲ ରଙ୍ଗ ବାଲୀ ବନିଯାଇଛୁ ଏବଂ
ਅਪਨੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਕੈ ਰੰਗਿ ਰਤੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁ ନିଜ ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛୁ॥1॥ରୁହ॥
ਪਾਵ ਮਲੋਵਉ ਸੰਗਿ ਨੈਨ ਭਤੀਰੀ ॥
ମୁଁ ତୁମ ସେବା କରିବି, ସତେ ଯେପରି ମୋ’ ଆଖିରେ ତୋର ପାଦ ମାଲିସ କରିବି।
ਜਹਾ ਪਠਾਵਹੁ ਜਾਂਉ ਤਤੀ ਰੀ ॥੨॥
ତୁ ମୋତେ ଯେଉଁଠିକୁ ପଠାଇବୁ, ମୁଁ ସେଟାକୁ ଚାଲି ଯିବି॥2॥
ਜਪ ਤਪ ਸੰਜਮ ਦੇਉ ਜਤੀ ਰੀ ॥
ମୁଁ ଜପ, ତପ, ସଂଯମ ସବୁ କିଛି ଦେଇ ଦେବି,
ਇਕ ਨਿਮਖ ਮਿਲਾਵਹੁ ਮੋਹਿ ਪ੍ਰਾਨਪਤੀ ਰੀ ॥੩॥
ଯଦି ଏକ ନିମିଷକ ପାଇଁ ମୋର ପ୍ରାଣପତି ସହିତ ମୋର ମିଳନ କରାଇ ଦେବ॥3॥
ਮਾਣੁ ਤਾਣੁ ਅਹੰਬੁਧਿ ਹਤੀ ਰੀ ॥ ਸਾ ਨਾਨਕ ਸੋਹਾਗਵਤੀ ਰੀ ॥੪॥੪॥੧੦॥
ଯିଏ ନିଜ ଅଭିମାନ, ବଳ ଏବଂ ଅହଂ ବୁଦ୍ଧି ନାଶ କରି ଦେଇଛନ୍ତି, ହେ ନାନକ! ସେହି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସୁହାଗିନୀ ଅଟେ||4||4||10||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5 ॥
ਤੂੰ ਜੀਵਨੁ ਤੂੰ ਪ੍ਰਾਨ ਅਧਾਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ମୋର ଜୀବନ ଅଟୁ ଆଉ ତୁ ହିଁ ମୋର ପ୍ରାଣର ଆଧାର ଅଟୁ।
ਤੁਝ ਹੀ ਪੇਖਿ ਪੇਖਿ ਮਨੁ ਸਾਧਾਰਾ ॥੧॥
ତୋତେ ହିଁ ଦେଖି ମୋର ମନକୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ମିଳିଥାଏ॥1॥
ਤੂੰ ਸਾਜਨੁ ਤੂੰ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਮੇਰਾ ॥
ତୁ ମୋର ବନ୍ଧୁ ଅଟୁ ଆଉ ତୁ ହିଁ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ଅଟୁ।
ਚਿਤਹਿ ਨ ਬਿਸਰਹਿ ਕਾਹੂ ਬੇਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କୌଣସି ସମୟରେ ତୁ ମୋର ଚିତ୍ତରୁ ଭୁଲି ହେଉ ନାହୁଁ॥1॥ରୁହ॥
ਬੈ ਖਰੀਦੁ ਹਉ ਦਾਸਰੋ ਤੇਰਾ ॥
ମୁଁ ତୋତେ ବିକ୍ରି ହୋଇଥିବା ଦାସ ଅଟେ।
ਤੂੰ ਭਾਰੋ ਠਾਕੁਰੁ ਗੁਣੀ ਗਹੇਰਾ ॥੨॥
ତୁ ମୋର ମହାନ ଠାକୁର ଅଟୁ ଆଉ ଗୁଣର ଗଭୀର ସାଗର ଅଟୁ॥2॥
ਕੋਟਿ ਦਾਸ ਜਾ ਕੈ ਦਰਬਾਰੇ ॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦରବାରରେ କୋଟି କୋଟି ଦାସ ରହିଥାନ୍ତି,
ਨਿਮਖ ਨਿਮਖ ਵਸੈ ਤਿਨੑ ਨਾਲੇ ॥੩॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି॥3॥
ਹਉ ਕਿਛੁ ਨਾਹੀ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਤੇਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ କିଛି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ, ସବୁ କିଛି ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଦିଆ ହୋଇଛି।
ਓਤਿ ਪੋਤਿ ਨਾਨਕ ਸੰਗਿ ਬਸੇਰਾ ॥੪॥੫॥੧੧॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମା ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛନ୍ତି||4||5||11||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5 ॥
ਸੂਖ ਮਹਲ ਜਾ ਕੇ ਊਚ ਦੁਆਰੇ ॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବଡ ସୁଖଦାୟକ ମହଲ ଓ ଉଚ୍ଚ ଦ୍ଵାର ଅଛି,
ਤਾ ਮਹਿ ਵਾਸਹਿ ਭਗਤ ਪਿਆਰੇ ॥੧॥
ସେଠାରେ ପ୍ରିୟ ଭକ୍ତ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି॥1॥
ਸਹਜ ਕਥਾ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਅਤਿ ਮੀਠੀ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ଵାଭାବିକ କଥା ବଡ ମିଠା ଅଟେ ଏବଂ
ਵਿਰਲੈ ਕਾਹੂ ਨੇਤ੍ਰਹੁ ਡੀਠੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କେହି ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ଏହାକୁ ନିଜ ନେତ୍ରରେ ଦେଖିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਤਹ ਗੀਤ ਨਾਦ ਅਖਾਰੇ ਸੰਗਾ ॥
ସେଠାରେ ବୈକୁଣ୍ଠରେ ସତସଙ୍ଗ କରିବା ପାଇଁ ମଞ୍ଚ ଅଛି, ଯେଉଁଠି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମହିମା ଗାନ କରାଯାଏ ଆଉ ଅନାହଦ ନାଦ ଗୁଞ୍ଜନ କରିଥାଏ।
ਊਹਾ ਸੰਤ ਕਰਹਿ ਹਰਿ ਰੰਗਾ ॥੨॥
ସେଠାରେ ସନ୍ଥଜନ ହରି ରଙ୍ଗରେ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାନ୍ତି॥2॥
ਤਹ ਮਰਣੁ ਨ ਜੀਵਣੁ ਸੋਗੁ ਨ ਹਰਖਾ ॥
ସେଠାରେ ନା ମୃତ୍ୟୁ ଅଛି ନା ଜୀବନ ଅଛି, ଆଉ ନା ହିଁ ଶୋକ ଏବଂ ହର୍ଷ ଅଛି।
ਸਾਚ ਨਾਮ ਕੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵਰਖਾ ॥੩॥
ସେଠାରେ କେବଳ ଅମୃତ ନାମର ବର୍ଷା ହୋଇଥାଏ॥3॥
ਗੁਹਜ ਕਥਾ ਇਹ ਗੁਰ ਤੇ ਜਾਣੀ ॥
ଏହି ଗୁପ୍ତ ଓ ରହସ୍ୟମୟ କଥା ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ଜାଣିଛି।
ਨਾਨਕੁ ਬੋਲੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਬਾਣੀ ॥੪॥੬॥੧੨॥
ନାନକ ହରିଙ୍କ ବାଣୀ ହିଁ ବୋଲିଥାନ୍ତି ||4||6||12||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5 ॥
ਜਾ ਕੈ ਦਰਸਿ ਪਾਪ ਕੋਟਿ ਉਤਾਰੇ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିବା ଦ୍ଵାରା କୋଟି କୋଟି ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଡେ ଆଉ
ਭੇਟਤ ਸੰਗਿ ਇਹੁ ਭਵਜਲੁ ਤਾਰੇ ॥੧॥
ଯାହାଙ୍କ ମିଳନ ଓ ସଙ୍ଗତିରେ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଯାଇ ପାରେ॥1॥
ਓਇ ਸਾਜਨ ਓਇ ਮੀਤ ਪਿਆਰੇ ॥
କେବଳ ସେହି ମୋର ବନ୍ଧୁ ଓ ସେହି ମୋର ପ୍ରିୟ ମିତ୍ର ଅଟନ୍ତି,
ਜੋ ਹਮ ਕਉ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਚਿਤਾਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯିଏ ଆମକୁ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕਾ ਸਬਦੁ ਸੁਨਤ ਸੁਖ ਸਾਰੇ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିବା ଦ୍ଵାରା ସର୍ବ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ
ਜਾ ਕੀ ਟਹਲ ਜਮਦੂਤ ਬਿਦਾਰੇ ॥੨॥
ଯାହାଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ଯମଦୂତ ମଧ୍ୟ ନାଶ ହୋଇଯାଏ॥2॥
ਜਾ ਕੀ ਧੀਰਕ ਇਸੁ ਮਨਹਿ ਸਧਾਰੇ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଏହି ମନକୁ ଉତ୍ସାହ ଦେଇଥାଏ,
ਜਾ ਕੈ ਸਿਮਰਣਿ ਮੁਖ ਉਜਲਾਰੇ ॥੩॥
ଯାହାଙ୍କ ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଯାଏ॥3॥
ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਸੇਵਕ ਪ੍ਰਭਿ ਆਪਿ ਸਵਾਰੇ ॥
ଏପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକକୁ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ସଫଳ କରାନ୍ତି।
ਸਰਣਿ ਨਾਨਕ ਤਿਨੑ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੇ ॥੪॥੭॥੧੩॥
ନଅଙ୍କ ତାହାଙ୍କ ଶରଣରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଦା ସମର୍ପିତ ଅଛନ୍ତି||4||7||13||