ਆਵਣੁ ਜਾਣਾ ਰਹਿ ਗਏ ਮਨਿ ਵੁਠਾ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਜੀਉ ॥
ନିରଙ୍କାର ପ୍ରଭୁ ମୋର ମନରେ ବାସ କରିଛନ୍ତି ଆଉ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ଜନ୍ମ-ମରଣ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਤਾ ਕਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਈਐ ਊਚਾ ਅਗਮ ਅਪਾਰੁ ਜੀਉ ॥
ସେହି ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ, ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅପରାମ୍ପର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅନ୍ତ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ।
ਜਿਸੁ ਪ੍ਰਭੁ ਅਪਣਾ ਵਿਸਰੈ ਸੋ ਮਰਿ ਜੰਮੈ ਲਖ ਵਾਰ ਜੀਉ ॥੬॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ନିଜ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ଭୁଲିଯାନ୍ତି, ସେ ଲକ୍ଷେ ଥର ବାରମ୍ବାର ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ॥6॥
ਸਾਚੁ ਨੇਹੁ ਤਿਨ ਪ੍ਰੀਤਮਾ ਜਿਨ ਮਨਿ ਵੁਠਾ ਆਪਿ ਜੀਉ ॥
ଯାହାର ମନରେ ସେ ସ୍ଵୟଂ ଆସି ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ତାହାର ନିଜ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ସଚ୍ଚା ପ୍ରେମ ବନିଯାଏ।
ਗੁਣ ਸਾਝੀ ਤਿਨ ਸੰਗਿ ਬਸੇ ਆਠ ਪਹਰ ਪ੍ਰਭ ਜਾਪਿ ਜੀਉ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ରହିଥାଏ, ସେ ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ଗୁଣର ଭାଗୀଦାରୀ କରି ନିଏ ଆଉ ଆଠ ପ୍ରହର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଜପ ହିଁ କରିଥାଏ।
ਰੰਗਿ ਰਤੇ ਪਰਮੇਸਰੈ ਬਿਨਸੇ ਸਗਲ ਸੰਤਾਪ ਜੀਉ ॥੭॥
ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇ ସାରା ଦୁଃଖ ସଂତାପ ନାଶ ହୋଇଯାଏ॥7॥
ਤੂੰ ਕਰਤਾ ਤੂੰ ਕਰਣਹਾਰੁ ਤੂਹੈ ਏਕੁ ਅਨੇਕ ਜੀਉ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁ ଜଗତର ରଚୟିତା ଅଟୁ ଆଉ ସବୁକିଛି କରିବାରେ ସମର୍ଥ ଅଟୁ, ତୁ ଏକ ଆଉ ତୋର ରୂପ ଅନେକ ଅଟେ।
ਤੂ ਸਮਰਥੁ ਤੂ ਸਰਬ ਮੈ ਤੂਹੈ ਬੁਧਿ ਬਿਬੇਕ ਜੀਉ ॥
ତୁ ସର୍ବକଳା ସମର୍ଥ ଅଟୁ ଆଉ ତୁ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ବାସ କରିଛୁ, ତୁ ହିଁ ଜୀବକୁ ବୁଦ୍ଧି ଓ ଜ୍ଞାନ ଦେବା ବାଲା ଅଟୁ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਜਪੀ ਭਗਤ ਜਨਾ ਕੀ ਟੇਕ ਜੀਉ ॥੮॥੧॥੩॥
ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁ ହିଁ ଭକ୍ତଙ୍କ ଅବଲମ୍ବନ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ସଦା ତାହାଙ୍କ ନାମ ଜପ କରିଥାନ୍ତି||8||1||3||
ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ਅਸਟਪਦੀਆ ਘਰੁ ੧੦ ਕਾਫੀ
ରାଗ ସୁହୀ ମହଲା 5 ଅଷ୍ଟପଦୀ ଘର 10 କାଫୀ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜੇ ਭੁਲੀ ਜੇ ਚੁਕੀ ਸਾਈਂ ਭੀ ਤਹਿੰਜੀ ਕਾਢੀਆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଯଦି ମୋର କିଛି ଭୁଲ ହୋଇ ଯାଇଛି, ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତୁମର ଅଟେ।
ਜਿਨੑਾ ਨੇਹੁ ਦੂਜਾਣੇ ਲਗਾ ਝੂਰਿ ਮਰਹੁ ਸੇ ਵਾਢੀਆ ॥੧॥
ଯେଉଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ପ୍ରେମ ଆଉ କାହା ସହିତ ଲାଗିଥାଏ, ସେହି ପରିତ୍ୟକ୍ତ ବଡ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ମରିଥାଏ॥1॥
ਹਉ ਨਾ ਛੋਡਉ ਕੰਤ ਪਾਸਰਾ ॥
ହେ ମୋର ସଖୀ! ମୁଁ ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥି କେବେ ମଧ୍ୟ ଛାଡିବି ନାହିଁ।
ਸਦਾ ਰੰਗੀਲਾ ਲਾਲੁ ਪਿਆਰਾ ਏਹੁ ਮਹਿੰਜਾ ਆਸਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ପ୍ରିୟ ସର୍ବଦା ରଙ୍ଗିଲା ଅଟନ୍ତି ଆଉ ମୋତେ ତାହାଙ୍କ ସାହାରା ହିଁ ଅଛି॥1॥
ਸਜਣੁ ਤੂਹੈ ਸੈਣੁ ਤੂ ਮੈ ਤੁਝ ਉਪਰਿ ਬਹੁ ਮਾਣੀਆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଏକ ତୁ ହିଁ ମୋର ସଜ୍ଜନ ଅଟୁ ଆଉ ତୁ ହିଁ ମୋର ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଅଟୁ, ତୋ’ ପାଇଁ ମୁଁ ବହୁତ ଗର୍ବିତ ଅଟେ।
ਜਾ ਤੂ ਅੰਦਰਿ ਤਾ ਸੁਖੇ ਤੂੰ ਨਿਮਾਣੀ ਮਾਣੀਆ ॥੨॥
ତୁ ହିଁ ମୋ’ ଭଳି ମାନହୀନର ସମ୍ମାନ ଅଟୁ, ଯେତେବେଳେ ତୁ ମୋ’ ହୃଦୟ ଘରେ ବାସ କରୁ, ମୋତେ ବହୁତ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥2॥
ਜੇ ਤੂ ਤੁਠਾ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਿਧਾਨ ਨਾ ਦੂਜਾ ਵੇਖਾਲਿ ॥
ହେ କୃପାନିଧି! ଯଦି ତୁ ମୋ’ ଉପରେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଛୁ, ମୋତେ ଆଉ କୀଚ ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ।
ਏਹਾ ਪਾਈ ਮੂ ਦਾਤੜੀ ਨਿਤ ਹਿਰਦੈ ਰਖਾ ਸਮਾਲਿ ॥੩॥
ମୁଁ ତୋ’ ଠାରୁ ଏହି ଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି ଆଉ ମୋ’ ତୋତେ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାପନ କରିଛି॥3॥
ਪਾਵ ਜੁਲਾਈ ਪੰਧ ਤਉ ਨੈਣੀ ਦਰਸੁ ਦਿਖਾਲਿ ॥
ମୋ’ ନେତ୍ରକୁ ତୁ ନିଜର ଦର୍ଶନ ଦିଅ, ମୁଁ ତୋର ମାର୍ଗରେ ନିଜ ପାଦକୁ ଚଲାଇବି,
ਸ੍ਰਵਣੀ ਸੁਣੀ ਕਹਾਣੀਆ ਜੇ ਗੁਰੁ ਥੀਵੈ ਕਿਰਪਾਲਿ ॥੪॥
ଯଦି ଗୁରୁ ମୋ’ ଉପରେ କୃପାଳୁ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ ନିଜ କାନରେ ତୋର କାହାଣୀ ଶୁଣିବି॥4॥
ਕਿਤੀ ਲਖ ਕਰੋੜਿ ਪਿਰੀਏ ਰੋਮ ਨ ਪੁਜਨਿ ਤੇਰਿਆ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ଦୁନିଆରେ କେତେ କେତେ ବଡ ମହାପୁରୁଷ ଅଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ତୋର ଏକ ରାମଙ୍କ ସହିତ ସମାନ ନୁହନ୍ତି।
ਤੂ ਸਾਹੀ ਹੂ ਸਾਹੁ ਹਉ ਕਹਿ ਨ ਸਕਾ ਗੁਣ ਤੇਰਿਆ ॥੫॥
ତୁ ବାଦଶାହାର ବାଦଶାହ ଅଟୁ, ମୁଁ ତୋର ଗୁଣ ବ୍ୟକ୍ତ କରିପାରେ ନାହିଁ॥5॥
ਸਹੀਆ ਤਊ ਅਸੰਖ ਮੰਞਹੁ ਹਭਿ ਵਧਾਣੀਆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଅସଂଖ୍ୟ ସଖୀ ତୋର ଦାସୀ ଅଟନ୍ତି, ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ମୋ’ ଠାରୁ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଅଟନ୍ତି।
ਹਿਕ ਭੋਰੀ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲਿ ਦੇਹਿ ਦਰਸੁ ਰੰਗੁ ਮਾਣੀਆ ॥੬॥
ଜ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରି ମୋ’ ଆଡକୁ କିଞ୍ଚିତ ଦୃଷ୍ଟି ଦିଅନ୍ତୁ ଏବଂ ମୋତେ ନିଜର ଦର୍ଶନ କରାଇ ଦିଅନ୍ତୁ, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରିବି॥6॥
ਜੈ ਡਿਠੇ ਮਨੁ ਧੀਰੀਐ ਕਿਲਵਿਖ ਵੰਞਨੑਿ ਦੂਰੇ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ମନରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଆସିଥାଏ ଏବଂ ମୋର ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ,
ਸੋ ਕਿਉ ਵਿਸਰੈ ਮਾਉ ਮੈ ਜੋ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰੇ ॥੭॥
ହେ ମୋର ମା’! ସେ ମୋତେ କାହିଁକି ଭୁଲିବେ, ଯିଏ ସାରା ଜଗତରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି॥7॥
ਹੋਇ ਨਿਮਾਣੀ ਢਹਿ ਪਈ ਮਿਲਿਆ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥
ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ବିନମ୍ର ହୋଇ ତାହାଙ୍କ ଦରବାରରେ ନତମସ୍ତକ ହୋଇ ଯାଇଛି, ମୋତେ ସ୍ଵାଭାବିକ ସ୍ଵଭାବ ମିଳିଯାଇଛି।
ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਪਾਇਆ ਨਾਨਕ ਸੰਤ ਸਹਾਇ ॥੮॥੧॥੪॥
ହେ ନାନକ! ସନ୍ଥଙ୍କ ସହାୟତାରୁ ମୁଁ ତାହାଙ୍କୁ ପାଇଛି, ଯେପରି ପୂର୍ବରୁ ହି ମୋର ଭାଗ୍ୟରେ ଏପରି ଲେଖା ହୋଇଛି||8||1||4||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5 ॥
ਸਿਮ੍ਰਿਤਿ ਬੇਦ ਪੁਰਾਣ ਪੁਕਾਰਨਿ ਪੋਥੀਆ ॥
ସ୍ମୃତି, ବେଦ, ପୁରାଣ ଇତ୍ୟାଦି ସାରା ଧାର୍ମିକ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏହା କହେ ଯେ
ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਸਭਿ ਕੂੜੁ ਗਾਲ੍ਹ੍ਹੀ ਹੋਛੀਆ ॥੧॥
ନାମ ବିନା ଆଉ ସବୁ ଧର୍ମ ଗ୍ରନ୍ଥ ମିଥ୍ୟା ଓ ମୂଲ୍ୟହୀନ ଅଟେ॥1॥
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਅਪਾਰੁ ਭਗਤਾ ਮਨਿ ਵਸੈ ॥
ନାମ ରୂପୀ ଅପାର ଖଜଣା ଭକ୍ତର ମନରେ ବାସ କରିଥାଏ।
ਜਨਮ ਮਰਣ ਮੋਹੁ ਦੁਖੁ ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਨਸੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ସଂଗତି କରିବା ଦ୍ଵାରା ଜନ୍ମ-ମରଣ, ମୋହ ଏବଂ ଦୁଃଖ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਮੋਹਿ ਬਾਦਿ ਅਹੰਕਾਰਿ ਸਰਪਰ ਰੁੰਨਿਆ ॥
ମୋହ, ବାଦ ବିବାଦ ଏବଂ ଅହଂକାରରେ ଫସି ରହି ମନୁଷ୍ୟ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ କ୍ରନ୍ଦନ କରିଥାଏ।
ਸੁਖੁ ਨ ਪਾਇਨੑਿ ਮੂਲਿ ਨਾਮ ਵਿਛੁੰਨਿਆ ॥੨॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଠାରୁ ବିଛେଦ ହୋଇ ସେ ଆଦୌ ସୁଖ ହାସଲ କରିପାରେ ନାହିଁ॥2॥
ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਧਾਰਿ ਬੰਧਨਿ ਬੰਧਿਆ ॥
ମୋର-ମୋର ଭାବନା ଧାରଣ କରି ଜୀବ ମାୟାର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧିହୋଇ ରହିଥାଏ ଆଉ
ਨਰਕਿ ਸੁਰਗਿ ਅਵਤਾਰ ਮਾਇਆ ਧੰਧਿਆ ॥੩॥
ମାୟାର ଧନ୍ଦାରେ ଫସି ନର୍କ-ସ୍ଵର୍ଗରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ॥3॥
ਸੋਧਤ ਸੋਧਤ ਸੋਧਿ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰਿਆ ॥
ଭଲଭାବରେ ବିଚାର କରି ମୁଁ ଏହି ନିଷ୍କର୍ଷରେ ପହଞ୍ଚିଛି ଯେ
ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਸੁਖੁ ਨਾਹਿ ਸਰਪਰ ਹਾਰਿਆ ॥੪॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ବିନା ମନୁଷ୍ୟକୁ ସୁଖ ମିଳେନାହିଁ ଆଉ ସେ ଅବଶ୍ୟ ନିଜ ଜୀବନ-ବାଜି ହାରିଯାଏ॥4॥