ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 1॥
ਮਨ ਕਾ ਕਹਿਆ ਮਨਸਾ ਕਰੈ ॥
ଯାହା ମନ କହିଥାଏ, ତାହା ସଂକଲ୍ପ କରିଥାଏ।
ਇਹੁ ਮਨੁ ਪੁੰਨੁ ਪਾਪੁ ਉਚਰੈ ॥
ଏହି ମନ ହିଁ ପାପ-ପୂଣ୍ୟର କଥା କହିଥାଏ।
ਮਾਇਆ ਮਦਿ ਮਾਤੇ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਨ ਆਵੈ ॥
ମାୟାର ନିଶାରେ ମସ୍ତ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ତାହାର ତୃପ୍ତି ହୁଏନାହିଁ।
ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਮੁਕਤਿ ਮਨਿ ਸਾਚਾ ਭਾਵੈ ॥੧॥
ଯଦି ମନକୁ ସତ୍ୟ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତୃପ୍ତି ଓ ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਤਨੁ ਧਨੁ ਕਲਤੁ ਸਭੁ ਦੇਖੁ ਅਭਿਮਾਨਾ ॥
ହେ ଜୀବ! ଦେଖ, ଏହି ତନ, ଧନ ଓ ସୁନ୍ଦର ନାରୀ ସବୁ ଅଭିମାନ ଅଟେ ଆଉ
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਕਿਛੁ ਸੰਗਿ ਨ ਜਾਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁନାମ ବିନା ଆଉ କିଛି ତୋ’ ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥
ਕੀਚਹਿ ਰਸ ਭੋਗ ਖੁਸੀਆ ਮਨ ਕੇਰੀ ॥
ମନର ଖୁସି ପାଇଁ ଜୀବ ଅନେକ ରସ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਧਨੁ ਲੋਕਾਂ ਤਨੁ ਭਸਮੈ ਢੇਰੀ ॥
କିନ୍ତୁ ମରଣ ପରେ ଜୀବର ଧନ ଅନ୍ୟ ଲୋକର ହୋଇଯାଏ ଆଉ ତନ ଜଳି ଭସ୍ମ ହୋଇଯାଏ।
ਖਾਕੂ ਖਾਕੁ ਰਲੈ ਸਭੁ ਫੈਲੁ ॥
ମାଟିର ଏହି ସାରା ପ୍ରସାର ମାଟିରେ ହିଁ ମିଶିଯାଏ।
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਨਹੀ ਉਤਰੈ ਮੈਲੁ ॥੨॥
ଶବ୍ଦ ବିନା ମନର ମଇଳା କେବେ ମଧ୍ୟ ଦୂର ହୁଏନାହିଁ॥2॥
ਗੀਤ ਰਾਗ ਘਨ ਤਾਲ ਸਿ ਕੂਰੇ ॥
ଅନେକ ପ୍ରକାର ଗୀତ, ରାଗ ଓ ତାଳ ସବୁ ମିଥ୍ୟା ଅଟେ।
ਤ੍ਰਿਹੁ ਗੁਣ ਉਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਦੂਰੇ ॥
ତ୍ରିଗୁଣାତ୍ମକ ଜୀବ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ନାଶ ହୋଇଥାଏ ତଥା ଏହା ପ୍ରଭୁ ମିଳନ ଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିଥାଏ।
ਦੂਜੀ ਦੁਰਮਤਿ ਦਰਦੁ ਨ ਜਾਇ ॥
ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ମନୁଷ୍ୟର ଦୁର୍ମତି ଏବଂ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਛੂਟੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਦਾਰੂ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੩॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ ରୂପୀ ଔଷଧ ଦ୍ଵାରା ଗୁରୁମୁଖୀ ବର୍ତ୍ତି ଯାଇଥାଏ॥3॥
ਧੋਤੀ ਊਜਲ ਤਿਲਕੁ ਗਲਿ ਮਾਲਾ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଉଜ୍ଜଳ ଧୋତି ପିନ୍ଧିଥାଏ, କପାଳରେ ତିଳକ ଲଗାଇ ଥାଏ ଆଉ ଗଳାରେ ମାଳା ପିନ୍ଧିଥାଏ,
ਅੰਤਰਿ ਕ੍ਰੋਧੁ ਪੜਹਿ ਨਾਟ ਸਾਲਾ ॥
ଯଦି ତାହାର ମନରେ କ୍ରୋଧ ଥାଏ, ଭାବ, ସେ ନାଟ୍ୟଶାଳାରେ ସମ୍ବାଦ ପଢିଥାଏ।
ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿ ਮਾਇਆ ਮਦੁ ਪੀਆ ॥
ଯିଏ ନାମ ଭୁଲି ମାୟା ରୂପୀ ମଦିରା ପାନ କରିଛି,
ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਭਗਤਿ ਨਾਹੀ ਸੁਖੁ ਥੀਆ ॥੪॥
ତାହାକୁ ଗୁରୁ ଭକ୍ତି ବିନା ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୁଏନାହିଁ॥4॥
ਸੂਕਰ ਸੁਆਨ ਗਰਧਭ ਮੰਜਾਰਾ ॥
ସେ ଘୁଷୁରି, କୁକୁର, ଗଧ, ବିଲେଇ,
ਪਸੂ ਮਲੇਛ ਨੀਚ ਚੰਡਾਲਾ ॥
ପଶୁ, ମ୍ଳେଛ ଏବଂ ନୀଚ ଚଣ୍ଡାଳର ଯୋନିରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ,
ਗੁਰ ਤੇ ਮੁਹੁ ਫੇਰੇ ਤਿਨੑ ਜੋਨਿ ਭਵਾਈਐ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ମୁହଁ ଫେରାଇ ନେଇଥାଏ,
ਬੰਧਨਿ ਬਾਧਿਆ ਆਈਐ ਜਾਈਐ ॥੫॥
ଆଉ ବନ୍ଧନରେ ଫସି ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ॥5॥
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਲਹੈ ਪਦਾਰਥੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଜୀବକୁ ନାମ-ପଦାର୍ଥ ମିଳିଥାଏ ଆଉ
ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਸਦਾ ਕਿਰਤਾਰਥੁ ॥
ହୃଦୟରେ ନାମ ସ୍ଥାପିତ ହେବା ଦ୍ଵାରା ସେ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯାଏ।
ਸਾਚੀ ਦਰਗਹ ਪੂਛ ਨ ਹੋਇ ॥
ଏହିପରି ସତ୍ୟର ଦରବାରରେ ତାହାର କର୍ମ ବିଷୟରେ ପଚରାଯିବ ନାହିଁ।
ਮਾਨੇ ਹੁਕਮੁ ਸੀਝੈ ਦਰਿ ਸੋਇ ॥੬॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ମାନିଥାଏ,ସେ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ଦରବାରରେ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଯାଏ॥6॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤ ਤਿਸ ਕਉ ਜਾਣੈ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟକୁ ସଦଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣିନିଏ।
ਰਹੈ ਰਜਾਈ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ॥
ଯିଏ ତାହାଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ରହିଥାଏ, ସେ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ଜାଣିନିଏ,
ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣਿ ਸਚੈ ਦਰਿ ਵਾਸੁ ॥
ସେ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ଜାଣି ସତ୍ୟର ଦରବାରରେ ନିବାସ ପାଇଥାଏ,
ਕਾਲ ਬਿਕਾਲ ਸਬਦਿ ਭਏ ਨਾਸੁ ॥੭॥
ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଜନ୍ମ-ମରଣ ନାଶ ହୋଇଯାଏ॥7॥
ਰਹੈ ਅਤੀਤੁ ਜਾਣੈ ਸਭੁ ਤਿਸ ਕਾ ॥
ଯିଏ ଜଗତ ଠାରୁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ, ସେ ସବୁକିଛି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବୋଲି ହିଁ ଜାଣିଥାଏ।
ਤਨੁ ਮਨੁ ਅਰਪੈ ਹੈ ਇਹੁ ਜਿਸ ਕਾ ॥
ସେ ନିଜ ତନ-ମନ ତାହାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରିଥାଏ, ଯିଏ ତାହାକୁ ବନାଇଛନ୍ତି,
ਨਾ ਓਹੁ ਆਵੈ ਨਾ ਓਹੁ ਜਾਇ ॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରରୁ ବର୍ତ୍ତି
ਨਾਨਕ ਸਾਚੇ ਸਾਚਿ ਸਮਾਇ ॥੮॥੨॥
ପରମ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ||8||2||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੩ ਅਸਟਪਦੀ ਘਰੁ ੧੦
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 3 ଅଷ୍ଟପଦୀ ଘର 10
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜਗੁ ਕਊਆ ਮੁਖਿ ਚੁੰਚ ਗਿਆਨੁ ॥
ଏହି ଜଗତ କାଉ ଅଟେ, ଯିଏ ମୁହଁ ରୂପୀ ଥଣ୍ଟରେ ଅଳ୍ପ ଜ୍ଞାନର କଥା କହିଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਲੋਭੁ ਝੂਠੁ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଲୋଭ, ମିଥ୍ୟା ଏବଂ ଅଭିମାନ ହିଁ ଭରି ରହିଛି।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਪਾਜੁ ਲਹਗੁ ਨਿਦਾਨਿ ॥੧॥
ନାମ ବିନା ଏହାର ପ୍ରବଞ୍ଚନା ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵਿ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਚੀਤਿ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ମନ ଓ ଚିତ୍ତରେ ବାସ କରିଥାଏ।
ਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਚੇਤਾਵੈ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਹੋਰ ਝੂਠੁ ਪਰੀਤਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାକୁ ଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ସେ ତାହା ଦ୍ଵାରା ହରିନାମ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି, ନାମ ବିନା ଆଉ ସବୁ ପ୍ରେମ ମିଥ୍ୟା ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰਿ ਕਹਿਆ ਸਾ ਕਾਰ ਕਮਾਵਹੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ କର।
ਸਬਦੁ ਚੀਨੑਿ ਸਹਜ ਘਰਿ ਆਵਹੁ ॥
ଶବ୍ଦ ଚିହ୍ନି ପାରି ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାରେ ରୁହ ଏବଂ
ਸਾਚੈ ਨਾਇ ਵਡਾਈ ਪਾਵਹੁ ॥੨॥
ସତ୍ୟ ନାମ ଦ୍ଵାରା ବଡିମା ପ୍ରାପ୍ତ କର॥2॥
ਆਪਿ ਨ ਬੂਝੈ ਲੋਕ ਬੁਝਾਵੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ଵୟଂ କିଛି ବୁଝେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଇ ଥାଏ,
ਮਨ ਕਾ ਅੰਧਾ ਅੰਧੁ ਕਮਾਵੈ ॥
ସେ ମନରେ ଅନ୍ଧ ଅଟେ ଆଉ ଅନ୍ଧ କାମ ହିଁ କରିଥାଏ।
ਦਰੁ ਘਰੁ ਮਹਲੁ ਠਉਰੁ ਕੈਸੇ ਪਾਵੈ ॥੩॥
ପୁଣି ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ କିପରି ସ୍ଥାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରିବ?
ਹਰਿ ਜੀਉ ਸੇਵੀਐ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥
ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଉପାସନା କରିବା ଉଚିତ,
ਘਟ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਜਿਸ ਕੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾਨੀ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରତି ଜୀବରେ ରହିଅଛି।
ਤਿਸੁ ਨਾਲਿ ਕਿਆ ਚਲੈ ਪਹਨਾਮੀ ॥੪॥
ତାହାଙ୍କୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ରଖାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ॥4॥