ਵਡਾ ਸਾਹਿਬੁ ਗੁਰੂ ਮਿਲਾਇਆ ਜਿਨਿ ਤਾਰਿਆ ਸਗਲ ਜਗਤੁ ॥
ଗୁରୁ ମୋତେ ମାଲିକ-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି, ଯିଏ ସାରା ଜଗତର ଉଦ୍ଧାର କରିଥାନ୍ତି।
ਮਨ ਕੀਆ ਇਛਾ ਪੂਰੀਆ ਪਾਇਆ ਧੁਰਿ ਸੰਜੋਗ ॥
ମୋର ଭାଗ୍ୟରେ ଆରମ୍ଭରୁ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସଂଯୋଗ ଲେଖା ହୋଇଛି ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ମନୋକାମନା ପୁରା ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਨਾਨਕ ਪਾਇਆ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਸਦ ਹੀ ਭੋਗੇ ਭੋਗ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ସତ୍ୟନାମ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନେଇଛି, ସେ ସଦା ସୁଖ-ଆନନ୍ଦ ଭୋଗ କରିଛି||1||
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਮਨਮੁਖਾ ਕੇਰੀ ਦੋਸਤੀ ਮਾਇਆ ਕਾ ਸਨਬੰਧੁ ॥
ମନମୁଖୀ ଜୀବର ସଙ୍ଗ ମାୟା ସହିତ ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਵੇਖਦਿਆ ਹੀ ਭਜਿ ਜਾਨਿ ਕਦੇ ਨ ਪਾਇਨਿ ਬੰਧੁ ॥
ସେ କେବେ ମଧ୍ୟ ପକ୍କା ବନ୍ଧୁତା ରଖେ ନାହିଁ ଆଉ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଚାଲିଯାଏ।
ਜਿਚਰੁ ਪੈਨਨਿ ਖਾਵਨੑੇ ਤਿਚਰੁ ਰਖਨਿ ਗੰਢੁ ॥
ତାହାର ସମ୍ପର୍କ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଜାୟ ରହିଥାଏ, ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ତାହାକୁ ପିନ୍ଧିବା ପାଇଁ ବସ୍ତ୍ର ଓ ଖାଇବା ପାଇଁ ଭୋଜନ ମିଳିଥାଏ।
ਜਿਤੁ ਦਿਨਿ ਕਿਛੁ ਨ ਹੋਵਈ ਤਿਤੁ ਦਿਨਿ ਬੋਲਨਿ ਗੰਧੁ ॥
ଯେଉଁ ଦିନ ତାହାକୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ମିଳେନାହିଁ, ସେହି ଦିନ ସେ ଭର୍ତ୍ସନା କରିଥାଏ।
ਜੀਅ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣਨੀ ਮਨਮੁਖ ਅਗਿਆਨੀ ਅੰਧੁ ॥
ଏପରି ମନମୁଖୀ ଅଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଅନ୍ଧ ଅଟେ, ଯିଏ ହୃଦୟର ଗଭୀରତାକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਕੂੜਾ ਗੰਢੁ ਨ ਚਲਈ ਚਿਕੜਿ ਪਥਰ ਬੰਧੁ ॥
କଚଡାରେ ଭରି ରହିଥିବା ପଥରକୁ ବାନ୍ଧି ଥିବା ଭଳି ମିଥ୍ୟା ବନ୍ଧୁତା ଅଧିକ ଦୂର ଯାଇପାରେ ନାହିଁ।
ਅੰਧੇ ਆਪੁ ਨ ਜਾਣਨੀ ਫਕੜੁ ਪਿਟਨਿ ਧੰਧੁ ॥
ଅନ୍ଧ ମନମୁଖୀ ଜୀବ ନିଜ ଆତ୍ମଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ ଏବଂ ବ୍ୟର୍ଥରେ ଦୁନିଆର ଧନ୍ଦାରେ ମସ୍ତକ ପିଟିବାକୁ ଲାଗିଥାଏ।
ਝੂਠੈ ਮੋਹਿ ਲਪਟਾਇਆ ਹਉ ਹਉ ਕਰਤ ਬਿਹੰਧੁ ॥
ଏହି ପ୍ରକାର ମିଥ୍ୟା ମୋହରେ ଫସି ଆତ୍ମାଭିମାନ କରି ତାହାର ପୁରା ଜୀବନ ଅତିବାହିତ ହୋଇଯାଏ।
ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਜਿਸੁ ਆਪਣੀ ਧੁਰਿ ਪੂਰਾ ਕਰਮੁ ਕਰੇਇ ॥
ଯାହା ଉପରେ ଈଶ୍ଵର ନିଜ କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ସେ ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ କର୍ମ କରିଥାଏ।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਸੇ ਜਨ ਉਬਰੇ ਜੋ ਸਤਿਗੁਰ ਸਰਣਿ ਪਰੇ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ନିର୍ଲିପ୍ତ ଅଟେ, ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଥାଏ||2||
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ॥
ਜੋ ਰਤੇ ਦੀਦਾਰ ਸੇਈ ਸਚੁ ਹਾਕੁ ॥
ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ତାହାକୁ ସଚ୍ଚା ସନ୍ଥ କୁହାଯାଏ।
ਜਿਨੀ ਜਾਤਾ ਖਸਮੁ ਕਿਉ ਲਭੈ ਤਿਨਾ ਖਾਕੁ ॥
ଯିଏ ମାଲିକଙ୍କୁ ଜାଣିନିଏ, ତାହାଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି କିପରି ମିଳି ପାରିବ?
ਮਨੁ ਮੈਲਾ ਵੇਕਾਰੁ ਹੋਵੈ ਸੰਗਿ ਪਾਕੁ ॥
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ବିକାର ଦ୍ଵାରା ଭରି ହୋଇଥିବା ମଇଳା ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਦਿਸੈ ਸਚਾ ਮਹਲੁ ਖੁਲੈ ਭਰਮ ਤਾਕੁ ॥
ଜୀବର ଭ୍ରମ ରୂପୀ କବାଟ ଖୋଲିଯାଏ ଆଉ ସତ୍ୟର ଘର ନଜର ଆସିଥାଏ।
ਜਿਸਹਿ ਦਿਖਾਲੇ ਮਹਲੁ ਤਿਸੁ ਨ ਮਿਲੈ ਧਾਕੁ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ଯାହାକୁ ନିଜ ଘର ଦେଖାଇଛନ୍ତି, ପୁଣି ତାହାକୁ ଧକ୍କା ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਮਨੁ ਤਨੁ ਹੋਇ ਨਿਹਾਲੁ ਬਿੰਦਕ ਨਦਰਿ ਝਾਕੁ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଆଡକୁ ଈଶ୍ଵର ସାମାନ୍ୟ କରୁଣା-ଦୃଷ୍ଟି ସହିତ ଦେଖିଥାନ୍ତି, ତାହାର ମନ ଓ ତନ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାଏ।
ਨਉ ਨਿਧਿ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਲਾਗੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦରେ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇବା ଦ୍ଵାରା ନାମ ରୂପୀ ନିଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਤਿਸੈ ਮਿਲੈ ਸੰਤ ਖਾਕੁ ਮਸਤਕਿ ਜਿਸੈ ਭਾਗੁ ॥੫॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ତାହାକୁ ମିଳିଥାଏ, ଯାହାର ମସ୍ତକ ଉପରେ ଉତ୍ତମ ଭାଗ୍ୟ ହୋଇଥାଏ||5||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 5॥
ਹਰਣਾਖੀ ਕੂ ਸਚੁ ਵੈਣੁ ਸੁਣਾਈ ਜੋ ਤਉ ਕਰੇ ਉਧਾਰਣੁ ॥
ହେ ମୃଗଲୋଚନା! ମୁଁ ତୁମକୁ ଏକ ସଚ୍ଚା କଥା ଶୁଣାଇ ଥାଏ, ଯାହା ତୋର ଉଦ୍ଧାର କରିଥାଏ।
ਸੁੰਦਰ ਬਚਨ ਤੁਮ ਸੁਣਹੁ ਛਬੀਲੀ ਪਿਰੁ ਤੈਡਾ ਮਨ ਸਾਧਾਰਣੁ ॥
ହେ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ! ତୁ ମୋର ସୁନ୍ଦର ବଚନ ଶୁଣ, ତୋର ପ୍ରିୟବର ହିଁ ତୋର ମନର ଆଧାର ଅଟେ।
ਦੁਰਜਨ ਸੇਤੀ ਨੇਹੁ ਰਚਾਇਓ ਦਸਿ ਵਿਖਾ ਮੈ ਕਾਰਣੁ ॥
ତୁ ଦୁଷ୍ଟ ମୋତେ ଏହା କୁହ ଯେ ଏହାର କାରଣ କଣ ଅଟେ?
ਊਣੀ ਨਾਹੀ ਝੂਣੀ ਨਾਹੀ ਨਾਹੀ ਕਿਸੈ ਵਿਹੂਣੀ ॥
ଜୀବାତ୍ମା ଜବାବ ଦେଇଥାଏ ଯେ ମୋ’ ଠାରେ କୌଣସି ତ୍ରୁଟି ନାହିଁ ଆଉ କୌଣସି ଗୁଣବିହୀନ ନୁହେଁ।
ਪਿਰੁ ਛੈਲੁ ਛਬੀਲਾ ਛਡਿ ਗਵਾਇਓ ਦੁਰਮਤਿ ਕਰਮਿ ਵਿਹੂਣੀ ॥
ପରନ୍ତୁ ଦୁର୍ମତି କାରଣରୁ, ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟରୁ, ପ୍ରିୟତମଙ୍କୁ ହରାଇ ଦେଇଛୁ।
ਨਾ ਹਉ ਭੁਲੀ ਨਾ ਹਉ ਚੁਕੀ ਨਾ ਮੈ ਨਾਹੀ ਦੋਸਾ ॥
ନା ମୁଁ କିଛି ଭୁଲିଛି ଆଉ ନା କୌଣସି ଭୁଲ କରିଛି ଏବଂ ନା ମୋ’ ପାଖରେ କୌଣସି ଦୋଷ ଅଛି।
ਜਿਤੁ ਹਉ ਲਾਈ ਤਿਤੁ ਹਉ ਲਗੀ ਤੂ ਸੁਣਿ ਸਚੁ ਸੰਦੇਸਾ ॥
ଯେଉଁଠି ମୋତେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ଲଗାଇଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ହିଁ ଲାଗି ଯାଇଛି, ତୁ ମୋର ସଚ୍ଚା ସନ୍ଦେଶ ଶୁଣ।
ਸਾਈ ਸੋੁਹਾਗਣਿ ਸਾਈ ਭਾਗਣਿ ਜੈ ਪਿਰਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ॥
ସେହି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସୁହାଗିନୀ ଅଟେ, ସେ ହିଁ ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟୁ, ଯାହା ଉପରେ ପ୍ରିୟ-ପ୍ରଭୁ ନିଜ କୃପା କରିଥାନ୍ତି।
ਪਿਰਿ ਅਉਗਣ ਤਿਸ ਕੇ ਸਭਿ ਗਵਾਏ ਗਲ ਸੇਤੀ ਲਾਇ ਸਵਾਰੀ ॥
ପୁଣି ପ୍ରିୟତମ ତାହାର ସବୁ ଅବଗୁଣ ଦୂର କରି ଗଳାରେ ଲଗାଇ ତାହାକୁ ସଫଳ କରାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਕਰਮਹੀਣ ਧਨ ਕਰੈ ਬਿਨੰਤੀ ਕਦਿ ਨਾਨਕ ਆਵੈ ਵਾਰੀ ॥
ହେ ନାନକ! ଭାଗ୍ୟହୀନ ଜୀବ ରୂପୀ ନାରୀ ବିନତି କରିଥାଏ ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋ’ ପାଳି କେବେ ଆସିବ?
ਸਭਿ ਸੁਹਾਗਣਿ ਮਾਣਹਿ ਰਲੀਆ ਇਕ ਦੇਵਹੁ ਰਾਤਿ ਮੁਰਾਰੀ ॥੧॥
ସବୁ ସୁହାଗିନୀ ତୋର ସାଥିରେ ଆନନ୍ଦ କରିଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ମୋତେ ଏକ ରାତିର ହିଁ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରଦାନ କର||1||
ਮਃ ੫ ॥
ମହଲା 5॥
ਕਾਹੇ ਮਨ ਤੂ ਡੋਲਤਾ ਹਰਿ ਮਨਸਾ ਪੂਰਣਹਾਰੁ ॥
ଆରେ ମନ! ତୁ କାହିଁକି ବିଚଳିତ ହେଉଛି? ଈଶ୍ଵର ସବୁ କାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੁਰਖੁ ਧਿਆਇ ਤੂ ਸਭਿ ਦੁਖ ਵਿਸਾਰਣਹਾਰੁ ॥
ତୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର, ସେ ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲାଇବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਹਰਿ ਨਾਮਾ ਆਰਾਧਿ ਮਨ ਸਭਿ ਕਿਲਵਿਖ ਜਾਹਿ ਵਿਕਾਰ ॥
ହେ ମନ! ହରିନାମର ଆରାଧନା କରିବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ କ୍ଲେଶ ଏବଂ ବିକାର ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਜਿਨ ਕਉ ਪੂਰਬਿ ਲਿਖਿਆ ਤਿਨ ਰੰਗੁ ਲਗਾ ਨਿਰੰਕਾਰ ॥
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ଲେଖା ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ହିଁ ନିରାକାରଙ୍କ ସ୍ମୃତିର ରଙ୍ଗ ଲାଗିଥାଏ।
ਓਨੀ ਛਡਿਆ ਮਾਇਆ ਸੁਆਵੜਾ ਧਨੁ ਸੰਚਿਆ ਨਾਮੁ ਅਪਾਰੁ ॥
ଏପରି ଭକ୍ତ ମାୟାର ସ୍ଵାଦ ତ୍ୟାଗ କରି ନାମ ରୂପୀ ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରିଛି।
ਅਠੇ ਪਹਰ ਇਕਤੈ ਲਿਵੈ ਮੰਨੇਨਿ ਹੁਕਮੁ ਅਪਾਰੁ ॥
ସେ ଆଠ ପ୍ରହର ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଧ୍ୟାନରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଅପାର ହୁକୁମର ହିଁ ପାଳନ କରିଥାଏ।