ਨਾਨਕ ਦਾਸਨਿ ਦਾਸੁ ਕਹਤੁ ਹੈ ਹਮ ਦਾਸਨ ਕੇ ਪਨਿਹਾਰੇ ॥੮॥੧॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦାସର ଦାସ ଏହି ସତ୍ୟ କହିଥାଏ ଯେ ମୁଁ ଦାସର ପାଣି ଭରିବା ବାଲା ଅଟେ||8||1||
ਨਟ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ନଟ ମହଲା 4॥
ਰਾਮ ਹਮ ਪਾਥਰ ਨਿਰਗੁਨੀਆਰੇ ॥
ହେ ରାମ! ମୁଁ ଗୁଣବିହୀନ ମାତ୍ର ପଥର ଅଟେ,
ਕ੍ਰਿਪਾ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਿ ਗੁਰੂ ਮਿਲਾਏ ਹਮ ਪਾਹਨ ਸਬਦਿ ਗੁਰ ਤਾਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କିନ୍ତୁ କୃପା କରି ଯେତେବେଳେ ତୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦେଇଛୁ, ଶବ୍ଦ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇ ଯାଇଛି॥5॥ରୁହ॥
ਸਤਿਗੁਰ ਨਾਮੁ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ਅਤਿ ਮੀਠਾ ਮੈਲਾਗਰੁ ਮਲਗਾਰੇ ॥
ସଦଗୁରୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମିଠା ହରିନାମ ଦୃଢ କରାଇଛନ୍ତି, ଯାହା ଚନ୍ଦନ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଶୀତଳ ଏବଂ ମହକଦାର ଅଟେ।
ਨਾਮੈ ਸੁਰਤਿ ਵਜੀ ਹੈ ਦਹ ਦਿਸਿ ਹਰਿ ਮੁਸਕੀ ਮੁਸਕ ਗੰਧਾਰੇ ॥੧॥
ପ୍ରଭୁ ନାମର ଧ୍ୟାନ ଦ୍ଵାରା ଦଶ ଦିଗର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଛି ଏବଂ ହରିଙ୍କ ଗୁଣର ସୁଗନ୍ଧି ସାରା ଜଗତରେ ପ୍ରସାର ହୋଇଛି||1||
ਤੇਰੀ ਨਿਰਗੁਣ ਕਥਾ ਕਥਾ ਹੈ ਮੀਠੀ ਗੁਰਿ ਨੀਕੇ ਬਚਨ ਸਮਾਰੇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ଗୁଣସ୍ତୁତି ବଡ ମିଠା ଅଟେ, ଗୁରୁଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ବଚନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ତାହାଙ୍କ ଜପ କରାଯାଏ।
ਗਾਵਤ ਗਾਵਤ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਏ ਗੁਨ ਗਾਵਤ ਗੁਰਿ ਨਿਸਤਾਰੇ ॥੨॥
ତୋର ହିଁ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ଏହା ଦ୍ଵାରା ଗୁରୁ ମୋର ଉଦ୍ଧାର କରିଛନ୍ତି||2||
ਬਿਬੇਕੁ ਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਸਮਦਰਸੀ ਤਿਸੁ ਮਿਲੀਐ ਸੰਕ ਉਤਾਰੇ ॥
ଗୁରୁ ବିବେକବାନ ଅଟନ୍ତି, ଗୁରୁ ହିଁ ସମଦର୍ଶୀ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଶଙ୍କାର ନିବୃତ୍ତି ହୋଇଯାଏ।
ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਪਰਮ ਪਦੁ ਪਾਇਆ ਹਉ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਬਲਿਹਾਰੇ ॥੩॥
ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ମୁଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ||3||
ਪਾਖੰਡ ਪਾਖੰਡ ਕਰਿ ਕਰਿ ਭਰਮੇ ਲੋਭੁ ਪਾਖੰਡੁ ਜਗਿ ਬੁਰਿਆਰੇ ॥
ଅନେକ ଜୀବ ଅନେକ ପ୍ରବଞ୍ଚନା କରି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାନ୍ତି, ଜଗତରେ ଲୋଭ ଏବଂ ପ୍ରବଞ୍ଚନା କରିବା ବହୁତ ମନ୍ଦ ଅଟେ।
ਹਲਤਿ ਪਲਤਿ ਦੁਖਦਾਈ ਹੋਵਹਿ ਜਮਕਾਲੁ ਖੜਾ ਸਿਰਿ ਮਾਰੇ ॥੪॥
ଏହିପରି ଲୋଭୀ ଏବଂ ଅହଙ୍କାରୀ ଜୀବ ପରଲୋକରେ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ତାହାକୁ ଯମରାଜାର ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ||4||
ਉਗਵੈ ਦਿਨਸੁ ਆਲੁ ਜਾਲੁ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲੈ ਬਿਖੁ ਮਾਇਆ ਕੇ ਬਿਸਥਾਰੇ ॥
ଯେତେବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟ ହୋଇଥାଏ, ଜୀବ ଦୁନିଆର କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଏହି ମିଥ୍ୟା ଧନ୍ଦା ବିଷ ରୂପୀ ମାୟାର ବିସ୍ତାର ଅଟେ।
ਆਈ ਰੈਨਿ ਭਇਆ ਸੁਪਨੰਤਰੁ ਬਿਖੁ ਸੁਪਨੈ ਭੀ ਦੁਖ ਸਾਰੇ ॥੫॥
ଯେତେବେଳେ ରାତ୍ରି ହୋଇଥାଏ, ଜୀବ ସ୍ଵପ୍ନରେ ଫସିଯାଇ ଥାଏ ଏବଂ ସ୍ଵପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ମାୟା ରୂପୀ ବିଷର ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ||5||
ਕਲਰੁ ਖੇਤੁ ਲੈ ਕੂੜੁ ਜਮਾਇਆ ਸਭ ਕੂੜੈ ਕੇ ਖਲਵਾਰੇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ବଞ୍ଜର ଖେତ ନେଇ ସେଥିରେ ମିଥ୍ୟା ବୁଣିଥାଏ, ମିଥ୍ୟା ହିଁ ଅମଳ କରିଥାଏ।
ਸਾਕਤ ਨਰ ਸਭਿ ਭੂਖ ਭੁਖਾਨੇ ਦਰਿ ਠਾਢੇ ਜਮ ਜੰਦਾਰੇ ॥੬॥
ପଦାର୍ଥବାଦୀ ପୁରୁଷ ସଦା ହିଁ କ୍ଷୁଧା ରହିଥାଏ ଏବଂ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବା ପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଦୟୀ ଯମର ଦ୍ଵାରରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ ହୋଇଥାଏ||6||
ਮਨਮੁਖ ਕਰਜੁ ਚੜਿਆ ਬਿਖੁ ਭਾਰੀ ਉਤਰੈ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰੇ ॥
ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜୀବ ଉପରେ ମାୟା ରୂପୀ ବିଷର ଭାରି ଋଣ ଚଢିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହି ଋଣ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ବାହାରିଥାଏ।
ਜਿਤਨੇ ਕਰਜ ਕਰਜ ਕੇ ਮੰਗੀਏ ਕਰਿ ਸੇਵਕ ਪਗਿ ਲਗਿ ਵਾਰੇ ॥੭॥
ଯିଏ କରଜ ମାଗିବା ବାଲା ଅଟେ, ପରମାତ୍ମା ତାହାକୁ ସେବକ ବନାଇ ଯମଦୂତକୁ ତାହାଙ୍କ ଠାରୁ କରଜ ନେବାରୁ ବାଧା ଦିଆଯାଏ||7||
ਜਗੰਨਾਥ ਸਭਿ ਜੰਤ੍ਰ ਉਪਾਏ ਨਕਿ ਖੀਨੀ ਸਭ ਨਥਹਾਰੇ ॥
ସବୁ ଜୀବକୁ ଜଗତର ମାଲିକ ଜାତ କରିଛନ୍ତି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ରଖିଛନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭੁ ਖਿੰਚੈ ਤਿਵ ਚਲੀਐ ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਰਾਮ ਪਿਆਰੇ ॥੮॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯେପରି ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମଞ୍ଜୁର ହୋଇଥାଏ, ଜୀବକୁ ସେପରି ଚଲାଇ ଥାଆନ୍ତି||8||2||
ਨਟ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ନଟ ମହଲା 4॥
ਰਾਮ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਰਿ ਨਾਵਾਰੇ ॥
ହରି-ନାମାମୃତର ସରୋବରରେ ସ୍ନାନ କର।
ਸਤਿਗੁਰਿ ਗਿਆਨੁ ਮਜਨੁ ਹੈ ਨੀਕੋ ਮਿਲਿ ਕਲਮਲ ਪਾਪ ਉਤਾਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଏପରି ପବିତ୍ର ସ୍ନାନ ଅଟେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ସବୁ ପାପର ମଇଳା ବାହାରି ଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਸੰਗਤਿ ਕਾ ਗੁਨੁ ਬਹੁਤੁ ਅਧਿਕਾਈ ਪੜਿ ਸੂਆ ਗਨਕ ਉਧਾਰੇ ॥
ଉତ୍ତମ ସଙ୍ଗତିର ଗୁଣ ବଡ ଲାଭଦାୟକ ଅଟେ, ଗଣିକା ଦ୍ଵାରା ରାମନାମ ପଢି ଶୁଆ ତାହାର ଉଦ୍ଧାର କରି ଦେଇଥିଲା, କାରଣ ଶୁଆ ସବୁ ସମୟରେ ରାମନାମ ବୋଲୁଥିଲା ଏବଂ ଗଣିକା ଶୁଣୁଥିଲା।
ਪਰਸ ਨਪਰਸ ਭਏ ਕੁਬਿਜਾ ਕਉ ਲੈ ਬੈਕੁੰਠਿ ਸਿਧਾਰੇ ॥੧॥
ଯେତେବେଳେ ରାଜା କଂସର ମାଳୀ କୁଜାକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଚରଣ-ସ୍ପର୍ଶ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା , ସେ ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଗଲା||1||
ਅਜਾਮਲ ਪ੍ਰੀਤਿ ਪੁਤ੍ਰ ਪ੍ਰਤਿ ਕੀਨੀ ਕਰਿ ਨਾਰਾਇਣ ਬੋਲਾਰੇ ॥
ଅଜାମଲ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନିଜର କନିଷ୍ଠ ପୁତ୍ର ନାରାୟଣଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି କରିଥିଲା ଆଉ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତାହାକୁ ନାରାୟଣ ବୋଲି ଡାକିଲା।
ਮੇਰੇ ਠਾਕੁਰ ਕੈ ਮਨਿ ਭਾਇ ਭਾਵਨੀ ਜਮਕੰਕਰ ਮਾਰਿ ਬਿਦਾਰੇ ॥੨॥
ମୋର ଠାକୁରଙ୍କ ମନରେ ତାହାଙ୍କ ଶ୍ରଦ୍ଧା ବଡ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଛି ଆଉ ଯମଦୂତକୁ ମାରି ତଡି ଦେଇଛନ୍ତି||2||
ਮਾਨੁਖੁ ਕਥੈ ਕਥਿ ਲੋਕ ਸੁਨਾਵੈ ਜੋ ਬੋਲੈ ਸੋ ਨ ਬੀਚਾਰੇ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ବଡ ବଡ କଥା କରି ଲୋକଙ୍କୁ ଶୁଣାଇ ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଯାହା ସେ ବୋଲିଥାଏ, ନିଜେ ତାହା ଉପରେ ବିଚାର କରିଥାଏ।
ਸਤਸੰਗਤਿ ਮਿਲੈ ਤ ਦਿੜਤਾ ਆਵੈ ਹਰਿ ਰਾਮ ਨਾਮਿ ਨਿਸਤਾਰੇ ॥੩॥
ଯେତେବେଳେ ତାହାକୁ ସତସଙ୍ଗତି ମିଳିଯାଏ, ତାହାର ମନରେ ଆସ୍ଥା ଜାତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ରାମନାମ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ||3||
ਜਬ ਲਗੁ ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਹੈ ਸਾਬਤੁ ਤਬ ਲਗਿ ਕਿਛੁ ਨ ਸਮਾਰੇ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସୁସ୍ଥ ଶରୀରରେ ପ୍ରାଣ ଅଛି, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଆଦୌ ଭଗବାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ।
ਜਬ ਘਰ ਮੰਦਰਿ ਆਗਿ ਲਗਾਨੀ ਕਢਿ ਕੂਪੁ ਕਢੈ ਪਨਿਹਾਰੇ ॥੪॥
ଯେତେବେଳେ ତାହାର ଘର ମନ୍ଦିରରେ ନିଆଁ ଲାଗିଥାଏ, ସେ କୂଅ ଖୋଳି ନିଆଁ ଲିଭାଇବା ପାଇଁ ପାଣି ବାହାର କରିଥାଏ ଅର୍ଥାତ ଯେତେବେଳେ ବିପଦ ଆସିଥାଏ, ଭଗବାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ||4||
ਸਾਕਤ ਸਿਉ ਮਨ ਮੇਲੁ ਨ ਕਰੀਅਹੁ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਬਿਸਾਰੇ ॥
ହେ ମନ! ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ସହିତ କେବେ ମିଳନ କର ନାହିଁ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ହରିନାମ ହିଁ ଭୁଲି ହୋଇଯାଏ।
ਸਾਕਤ ਬਚਨ ਬਿਛੂਆ ਜਿਉ ਡਸੀਐ ਤਜਿ ਸਾਕਤ ਪਰੈ ਪਰਾਰੇ ॥੫॥
ଶାକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟର ବଚନ ଏତେ କଡା ହୋଇଥାଏ, ଯେପରି ବିଛା ମାରିଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ତାହାର ସଙ୍ଗ ତ୍ୟାଗ କରିବା ଉଚିତ||5||