ਪ੍ਰਭ ਸਾਚੇ ਕੀ ਸਾਚੀ ਕਾਰ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰ ॥੪॥੪॥
ସେହି ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆରାଧନା ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ମନୁଷ୍ୟକୁ ସୁନ୍ଦର ବନାଇଥାଏ॥4॥4॥
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 3 ॥
ਜੋ ਹਰਿ ਸੇਵਹਿ ਤਿਨ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਤਿਨ ਹਿਰਦੈ ਸਾਚੁ ਸਚਾ ਮੁਖਿ ਨਾਉ ॥
ତାହାର ହୃଦୟ ଏବଂ ମୁଖରେ ପ୍ରତି ସମୟରେ ସତ୍ୟ ନାମ ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਸਾਚੋ ਸਾਚੁ ਸਮਾਲਿਹੁ ਦੁਖੁ ਜਾਇ ॥
ପରମ-ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ
ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥੧॥
ସତ୍ୟ ନାମ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁ ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି॥1॥
ਗੁਰਬਾਣੀ ਸੁਣਿ ਮੈਲੁ ਗਵਾਏ ॥
ଗୁରୁବାଣୀ ଶୁଣି ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ମନର ଅହଂକାର ରୂପୀ ମଇଳା ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଆଉ
ਸਹਜੇ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହରିନାମକୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ନିଜ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਕੂੜੁ ਕੁਸਤੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਬੁਝਾਏ ॥
ସେହି ମିଥ୍ୟା, ଛଳ-କପଟ ଏବଂ ତୃଷ୍ଣା ରୂପୀ ଅଗ୍ନିକୁ ଲିଭାଇ ଥାଏ ଆଉ
ਅੰਤਰਿ ਸਾਂਤਿ ਸਹਜਿ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ନିଜ ମନରେ ଶାନ୍ତି ଓ ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਭਾਣੈ ਚਲੈ ਤਾ ਆਪੁ ਜਾਇ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ଆଚରଣ କରିଥାଏ, ତାହାର ମନରୁ ଅହଂତ୍ଵ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਸਾਚੁ ਮਹਲੁ ਪਾਏ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੨॥
ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଆଉ ସେ ସତ୍ୟକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନିଏ॥2॥
ਨ ਸਬਦੁ ਬੂਝੈ ਨ ਜਾਣੈ ਬਾਣੀ ॥
ମନମୁଖୀ ନା ସେ ଶବ୍ଦର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝିଥାଏ ଆଉ ନା ହିଁ ବାଣୀକୁ ଜାଣିଥାଏ,
ਮਨਮੁਖਿ ਅੰਧੇ ਦੁਖਿ ਵਿਹਾਣੀ ॥
ଜ୍ଞାନହୀନ ମନମୁଖିର ସାରା ଜୀବନ ଦୁଃଖରେ ହିଁ ଅତିବାହିତ ହୋଇଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਤਾ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ଯଦି ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରି ନିଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ ସୁଖର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଯାଏ।
ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ॥੩॥
କାରଣ ଗୁରୁ ତାହାଙ୍କ ମନରୁ ଅହଂକାରକୁ ସମାପ୍ତ କରିଥାନ୍ତି॥3॥
ਕਿਸ ਨੋ ਕਹੀਐ ਦਾਤਾ ਇਕੁ ਸੋਇ ॥
ଯେବେ ଏକ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ସବୁଙ୍କ ଦାତା ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କାହାକୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବି?
ਕਿਰਪਾ ਕਰੇ ਸਬਦਿ ਮਿਲਾਵਾ ਹੋਇ ॥
ଯଦି ସେ ମୋ’ ଉପରେ କୃପା କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଯାଏ।
ਮਿਲਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਾਚੇ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ॥
ପୁଣି ମୁଁ ନିଜ ସଚ୍ଚା ପ୍ରିୟତମକୁ ମିଶି ତାହାଙ୍କ ସ୍ତୁତିଗାନ କରି ପାରିବି।
ਨਾਨਕ ਸਾਚੇ ਸਾਚਾ ਭਾਵਾ ॥੪॥੫॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ଚାହେଁ ଯେ ମୁଁ ସତ୍ୟବାଦୀ ବନି ସେହି ପରମ-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିବି॥4॥5॥
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 3 ॥
ਮਨੁ ਮਰੈ ਧਾਤੁ ਮਰਿ ਜਾਇ ॥
ଯେବେ ମନ ବିକାର ଠାରୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ମୋହ ମମତା ମଧ୍ୟ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਬਿਨੁ ਮਨ ਮੂਏ ਕੈਸੇ ਹਰਿ ਪਾਇ ॥
ମନକୁ ବଶୀଭୂତ କରିବା ବିନା ଭଗବାନଙ୍କୁ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ?
ਇਹੁ ਮਨੁ ਮਰੈ ਦਾਰੂ ਜਾਣੈ ਕੋਇ ॥
କେହି ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ମନକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବାର ଔଷଧ ଜାଣିଥାଏ।
ਮਨੁ ਸਬਦਿ ਮਰੈ ਬੂਝੈ ਜਨੁ ਸੋਇ ॥੧॥
କେବଳ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜାଣିଥାଏ ଯେ ମନ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହି ବିକାର ଠାରୁ ବିଚ୍ୟୁତ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਜਿਸ ਨੋ ਬਖਸੇ ਹਰਿ ਦੇ ਵਡਿਆਈ ॥
ଯାହାକୁ ଭଗବାନ କ୍ଷମା କରି ଦିଅନ୍ତି, ତାହାକୁ ହିଁ ଶୋଭା ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି,
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହରିନାମ ମନରେ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥାଏ॥ରୁହ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਰਣੀ ਕਾਰ ਕਮਾਵੈ ॥
ଯେତେବେଳେ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଉତ୍ତମ କର୍ମ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ
ਤਾ ਇਸੁ ਮਨ ਕੀ ਸੋਝੀ ਪਾਵੈ ॥
ତାହାକୁ ଏହି ମନର ଜ୍ଞାନ ଆସିଥାଏ।
ਮਨੁ ਮੈ ਮਤੁ ਮੈਗਲ ਮਿਕਦਾਰਾ ॥
ମନ ଅହଂକାର ରୂପୀ ମଦିରାର ନିଶାରେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ହାତୀ ଭଳି ଆହଙ୍କାରୀ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਗੁਰੁ ਅੰਕਸੁ ਮਾਰਿ ਜੀਵਾਲਣਹਾਰਾ ॥੨॥
କିନ୍ତୁ, ଗୁରୁ ନାମ ରୂପୀ ଅଙ୍କୁଶ ଲଗାଇ ଏହି ନାମ ବିହୀନ ମନକୁ ପୁନଃ ଜୀବିତ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି। ॥2॥
ਮਨੁ ਅਸਾਧੁ ਸਾਧੈ ਜਨੁ ਕੋਈ ॥
କେହି ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ଏହି ଅସାଧ୍ୟ ମନକୁ ନିଜ ବଶରେ ରଖିଥାଏ।
ਅਚਰੁ ਚਰੈ ਤਾ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਈ ॥
ଏହି ମନ ଚଞ୍ଚଳ ଅଟେ, ଯଦି କେହି ଏହାକୁ ଅଚଞ୍ଚଳ କରିଦିଏ, ତାହାହେଲେ ଏହା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਇਹੁ ਮਨੁ ਲਇਆ ਸਵਾਰਿ ॥
ଯେତେବେଳେ ଗୁରୁମୁଖୀ ନିଜର ଏହି ମନକୁ ନିଜ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ନେଇଥାଏ,
ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਤਜੈ ਵਿਕਾਰ ॥੩॥
ଏହି ମନ ସ୍ଵୟଂ ଅହଂକାର ଏବଂ ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ॥3॥
ਜੋ ਧੁਰਿ ਰਖਿਅਨੁ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇ ॥
ଯାହାକୁ ଆଦିରୁ ହିଁ ପରମେଶ୍ଵର ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶାଇ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି, ସେ
ਕਦੇ ਨ ਵਿਛੁੜਹਿ ਸਬਦਿ ਸਮਾਇ ॥
କଦାପି ବିଚ୍ଛେଦ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਆਪੇ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਣੈ ॥
ନିଜ କଳାକୁ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਪਛਾਣੈ ॥੪॥੬॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ନାମର ଭେଦକୁ ଜାଣିଥାଏ॥4॥6॥
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ଧନାସରୀ ମହଲା 3 ॥
ਕਾਚਾ ਧਨੁ ਸੰਚਹਿ ਮੂਰਖ ਗਾਵਾਰ ॥
ମୂର୍ଖ ଓ ବୋକା ମନୁଷ୍ୟ ନଶ୍ଵର ଧନକୁ ସଞ୍ଚୟ କରିଥାଏ।
ਮਨਮੁਖ ਭੂਲੇ ਅੰਧ ਗਾਵਾਰ ॥
ଏପରି ଜ୍ଞାନହୀନ ଏବଂ ବୋକା ମନମୁଖୀ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ।
ਬਿਖਿਆ ਕੈ ਧਨਿ ਸਦਾ ਦੁਖੁ ਹੋਇ ॥
ମିଥ୍ୟା ଧନ ସର୍ବଦା ଦୁଃଖ ଦେଇଥାଏ,
ਨਾ ਸਾਥਿ ਜਾਇ ਨ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥੧॥
ନା ଏହା ବ୍ୟକ୍ତିର ସାଥିରେ ଯାଇଥାଏ ଆଉ ନା ଏହା ଦ୍ଵାରା କିଛି ଉପଲବ୍ଧି ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਸਾਚਾ ਧਨੁ ਗੁਰਮਤੀ ਪਾਏ ॥
ସଚ୍ଚା ଧନ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ
ਕਾਚਾ ਧਨੁ ਫੁਨਿ ਆਵੈ ਜਾਏ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ମିଥ୍ୟା ନଶ୍ଵର ଧନ ସର୍ବଦା ଆସିଥାଏ ଓ ଯାଇଥାଏ॥ରୁହ॥
ਮਨਮੁਖਿ ਭੂਲੇ ਸਭਿ ਮਰਹਿ ਗਵਾਰ ॥
ମନମୁଖୀ ଜୀବ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ଆଉ ସବୁ ବୋକା ଜୀବ ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ ପଡିଥାନ୍ତି।
ਭਵਜਲਿ ਡੂਬੇ ਨ ਉਰਵਾਰਿ ਨ ਪਾਰਿ ॥
ସେମାନେ ଭବସାଗରରେ ବୁଡି ଯାଆନ୍ତି, ସେମାନେ ଏ କୁଳର ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ କି ସେ କୁଳର ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଯାହାର ଭେଟ ହୋଇଯାଏ,
ਸਾਚਿ ਰਤੇ ਅਹਿਨਿਸਿ ਬੈਰਾਗਿ ॥੨॥
ସେ ସତ୍ୟ-ନାମରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ଦିନରାତି ବୈରାଗୀ ରହିଥାଏ॥2॥
ਚਹੁ ਜੁਗ ਮਹਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸਾਚੀ ਬਾਣੀ ॥
ଚାରି ଯୁଗରେ ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ହିଁ ଅମୃତ ସମାନ ଅଟେ ଆଉ
ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਣੀ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ହିଁ ଜୀବ ହରି-ନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਸਿਧ ਸਾਧਿਕ ਤਰਸਹਿ ਸਭਿ ਲੋਇ ॥
ସିଦ୍ଧ, ସାଧକ ଏବଂ ସମସ୍ତ ଲୋକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ପାଇ ଲାଳାୟିତ ରହିଥାନ୍ତି,
ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥੩॥
କିନ୍ତୁ ଅହୋଭାଗ୍ୟରୁ ହିଁ ନାମର ଉପଲବ୍ଧି ହୋଇଥାଏ॥3॥
ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਸਾਚਾ ਸਾਚਾ ਹੈ ਸੋਇ ॥ ਊਤਮ ਬ੍ਰਹਮੁ ਪਛਾਣੈ ਕੋਇ ॥
ଏକ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସବୁ କିଛି ସତ୍ୟର ହିଁ ରୂପ ଅଟେ, ସେହି ବ୍ରହ୍ମ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ କେହି ବିରଳ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ତାହାଙ୍କୁ ଜାଣିଥାଏ।
ਸਚੁ ਸਾਚਾ ਸਚੁ ਆਪਿ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ॥
ପରମ-ସତ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ନାମ ମନୁଷ୍ୟ ଠାରେ ଦୃଢ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି।