ਜੁਗ ਚਾਰੇ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਪਛਾਤਾ ॥
ସେ ଶବ୍ଦ-ଗୁରୁଙ୍କ ଭେଦକୁ ଚାରି ଯୁଗରେ ଜାଣି ନେଇଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਰੈ ਨ ਜਨਮੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦਿ ਸਮਾਹਾ ਹੇ ॥੧੦॥
ସେ ଜନ୍ମ ମରଣର ଚକ୍ରରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଯାଏ ଏବଂ ଶବ୍ଦରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ||10||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮਿ ਸਬਦਿ ਸਾਲਾਹੇ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ନାମ ଏବଂ ଶବ୍ଦର ହିଁ ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ,
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਵੇਪਰਵਾਹੇ ॥
ଯିଏ ଅଗମ୍ୟ, ମନ-ବାଣୀରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଏବଂ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଅଟନ୍ତି।
ਏਕ ਨਾਮਿ ਜੁਗ ਚਾਰਿ ਉਧਾਰੇ ਸਬਦੇ ਨਾਮ ਵਿਸਾਹਾ ਹੇ ॥੧੧॥
ଚାରି ଯୁଗରେ ଏକ ହରି-ନାମ ହିଁ ଜୀବକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି ଆଉ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ନାମର ବ୍ୟାପାର ହୋଇଥାଏ||11||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਂਤਿ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସର୍ବଦା ଶାନ୍ତି ଓ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਵਸਾਏ ॥
ନିଜ ହୃଦୟରେ ହରିନାମକୁ ସ୍ଥାପନ କରିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੋ ਨਾਮੁ ਬੂਝੈ ਕਾਟੇ ਦੁਰਮਤਿ ਫਾਹਾ ਹੇ ॥੧੨॥
ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ହୋଇଥାଏ, ସେ ନାମର ଭେଦକୁ ବୁଝି ନିଏ ଆଉ ତାହାର ଦୁର୍ମତିର ଫାଶୀ କଟି ଯାଇଥାଏ||12||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਉਪਜੈ ਸਾਚਿ ਸਮਾਵੈ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସତ୍ୟ ଠାରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾ ਮਰਿ ਜੰਮੈ ਨ ਜੂਨੀ ਪਾਵੈ ॥
ସେ ନା ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ ଆଉ ନା ଯୋନି ଚକ୍ରରେ ପଡିଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਰਹਹਿ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ਅਨਦਿਨੁ ਲੈਦੇ ਲਾਹਾ ਹੇ ॥੧੩॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ସଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ନିତ୍ୟ ନାମର ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||13||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਗਤ ਸੋਹਹਿ ਦਰਬਾਰੇ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ଭକ୍ତ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ସୁନ୍ଦର ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ
ਸਚੀ ਬਾਣੀ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰੇ ॥
ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ଜୀବନ ସଫଳ କରିଥାନ୍ତି।
ਅਨਦਿਨੁ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਸਹਜ ਸੇਤੀ ਘਰਿ ਜਾਹਾ ਹੇ ॥੧੪॥
ସେ ଦିନରାତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ନିଜର ସଚ୍ଚା ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥାଏ||14||
ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਸਬਦੁ ਸੁਣਾਏ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ଶବ୍ଦ ଶୁଣାଇ ଥାଆନ୍ତି,
ਅਨਦਿਨੁ ਭਗਤਿ ਕਰਹੁ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
ଉପଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି ଯେ ନିତ୍ୟ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇ ଭଗବାନଙ୍କ ଭକ୍ତି କର।
ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਹਿ ਸਦ ਹੀ ਨਿਰਮਲ ਨਿਰਮਲ ਗੁਣ ਪਾਤਿਸਾਹਾ ਹੇ ॥੧੫॥
ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ, ସେ ସର୍ବଦା ହିଁ ନିର୍ମଳ ଥାଏ ଏବଂ ନିର୍ମଳ ଗୁଣର କାରଣରୁ ବାଦଶାହ ବନିଯାଇ ଥାଏ||15||
ਗੁਣ ਕਾ ਦਾਤਾ ਸਚਾ ਸੋਈ ॥
ଗୁଣର ଦାତା ସେହି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ଅଟନ୍ତି,
ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਿਰਲਾ ਬੂਝੈ ਕੋਈ ॥
ଏହି ରହସ୍ୟକୁ କେହି ବିରଳ ଗୁରୁମୁଖୀ ହିଁ ବୁଝିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਜਨੁ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹੇ ਬਿਗਸੈ ਸੋ ਨਾਮੁ ਬੇਪਰਵਾਹਾ ਹੇ ॥੧੬॥੨॥੧੧॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଅଟେ, ସେ ନାମର ସ୍ତୁତିଗାନ କରି ହିଁ ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାନ୍ତି||16||2||11||
ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ମାରୁ ମହଲା 3 ॥
ਹਰਿ ਜੀਉ ਸੇਵਿਹੁ ਅਗਮ ਅਪਾਰਾ ॥
ଅଗମ୍ୟ ଅପାର ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଉପାସନା କର;
ਤਿਸ ਦਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਈਐ ਪਾਰਾਵਾਰਾ ॥
ତାହାଙ୍କ କୌଣସି ଅନ୍ତ ପାଇ ହୁଏନାହିଁ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਰਵਿਆ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਤਿਤੁ ਘਟਿ ਮਤਿ ਅਗਾਹਾ ਹੇ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସେ ଯାହାର ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଥାଏ, ସେହି ହୃଦୟରେ ଅଥଳ ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ||1||
ਸਭ ਮਹਿ ਵਰਤੈ ਏਕੋ ਸੋਈ ॥
ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଠାରେ ଏକ ପରମେଶ୍ଵର ହିଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਪਰਗਟੁ ਹੋਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାନ୍ତି।
ਸਭਨਾ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ਕਰੇ ਜਗਜੀਵਨੁ ਦੇਦਾ ਰਿਜਕੁ ਸੰਬਾਹਾ ਹੇ ॥੨॥
ଜଗତକୁ ଜୀବନ ଦେବା ବାଲା ପରମାତ୍ମା ସବୁଙ୍କୁ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି||2||
ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਬੂਝਿ ਬੁਝਾਇਆ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ବିଚାର କରି ଏହା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ
ਹੁਕਮੇ ਹੀ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇਆ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମ ଦ୍ଵାରା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି।
ਹੁਕਮੁ ਮੰਨੇ ਸੋਈ ਸੁਖੁ ਪਾਏ ਹੁਕਮੁ ਸਿਰਿ ਸਾਹਾ ਪਾਤਿਸਾਹਾ ਹੇ ॥੩॥
ଯିଏ ହୁକୁମ ମାନିଥାଏ, ତାହାକୁ ହିଁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ସବୁଙ୍କ ଉପରେ ଚାଲିଥାଏ||3||
ਸਚਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸਬਦੁ ਅਪਾਰਾ ॥
ସଚ୍ଚା ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଅପାର ଅଟେ,
ਤਿਸ ਦੈ ਸਬਦਿ ਨਿਸਤਰੈ ਸੰਸਾਰਾ ॥
ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ସଂସାରର ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଥାଏ।
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਕਰਿ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਦੇਦਾ ਸਾਸ ਗਿਰਾਹਾ ਹੇ ॥੪॥
ସ୍ରଷ୍ଟା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜାତ କରି ଜୀବଙ୍କୁ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ତାହାକୁ ଶ୍ଵାସ ଓ ଭୋଜନ ଦେଇଥାନ୍ତି||4||
ਕੋਟਿ ਮਧੇ ਕਿਸਹਿ ਬੁਝਾਏ ॥
କୋଟି କୋଟି ମଧ୍ୟରେ କେହି ବିରଳକୁ ହିଁ ସେ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି,
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਰੰਗੁ ਲਾਏ ॥
ଏପରି ପୁରୁଷ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਹਰਿ ਸਾਲਾਹਹਿ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤਾ ਹਰਿ ਬਖਸੇ ਭਗਤਿ ਸਲਾਹਾ ਹੇ ॥੫॥
ଯାହାକୁ ଭକ୍ତି ଏବଂ ସ୍ତୁତିଗାନର ବରଦାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ସଦା ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ତୁତିଗାନ ହିଁ କରିଥାଏ||5||
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਹਿ ਸੇ ਜਨ ਸਾਚੇ ॥
ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ସଚ୍ଚା ଅଟେ, ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ।
ਜੋ ਮਰਿ ਜੰਮਹਿ ਕਾਚਨਿ ਕਾਚੇ ॥
ଯିଏ ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରିଥାଏ, ସେ କଚ୍ଚା ଅଟେ।
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਵੇਪਰਵਾਹਾ ਭਗਤਿ ਵਛਲੁ ਅਥਾਹਾ ਹੇ ॥੬॥
ଈଶ୍ଵର ଅପହଞ୍ଚ, ମନବାଣୀରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ, ନିଶ୍ଚିନ୍ତ, ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ଏବଂ ଗୁଣର ଅଥଳ ସାଗର ଅଟନ୍ତି||6||
ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਸਾਚੁ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ଯାହା ଠାରେ ସତ୍ୟ ନାମ ଦୃଢ କରାଇଛନ୍ତି,
ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸਦਾ ਗੁਣ ਗਾਏ ॥
ସେ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସର୍ବଦା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ।
ਗੁਣਦਾਤਾ ਵਰਤੈ ਸਭ ਅੰਤਰਿ ਸਿਰਿ ਸਿਰਿ ਲਿਖਦਾ ਸਾਹਾ ਹੇ ॥੭॥
ଗୁଣଦାତା ପରମେଶ୍ଵର ସବୁଙ୍କ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ସେ ସବୁଙ୍କ କପାଳରେ ଭାଗ୍ୟ ଓ ମୃତ୍ୟୁର ସମୟ ଲେଖିଛନ୍ତି||7||
ਸਦਾ ਹਦੂਰਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਪੈ ॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ଜୀବକୁ ସେ ସର୍ବଦା ନିକଟରେ ଥିବା ଅନୁଭୂତ ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਸਬਦੇ ਸੇਵੈ ਸੋ ਜਨੁ ਧ੍ਰਾਪੈ ॥
ଯିଏ ବ୍ରହ୍ମ-ଶବ୍ଦର ଉପାସନା କରିଥାଏ, ସେ ସଦା ତୃପ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਸੇਵਹਿ ਸਚੀ ਬਾਣੀ ਸਬਦਿ ਸਚੈ ਓਮਾਹਾ ਹੇ ॥੮॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିତ୍ୟ ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ତାହାର ମନରେ ଉତ୍ସାହ ବନି ରହିଥାଏ||8||
ਅਗਿਆਨੀ ਅੰਧਾ ਬਹੁ ਕਰਮ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ॥
ଅନ୍ଧ ଅଜ୍ଞାନ ମନୁଷ୍ୟ ଅନେକ କର୍ମ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਮਨਹਠਿ ਕਰਮ ਫਿਰਿ ਜੋਨੀ ਪਾਏ ॥
ମନର ଜିଦି ଦ୍ଵାରା କର୍ମ କରି ପୁନଃ ଯୋନିରେ ପଡିଥାଏ।