ODIA PAGE 1159

ਪੰਡਿਤ ਮੁਲਾਂ ਛਾਡੇ ਦੋਊ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ପଣ୍ଡିତ ଓ ମୁଲ୍ଲା ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଦେଇଛି॥1॥ରୁହ॥                                                                                                    

ਬੁਨਿ ਬੁਨਿ ਆਪ ਆਪੁ ਪਹਿਰਾਵਉ ॥
ଅହଂ ବୁଣି ବୁଣି ତାହାକୁ ପିନ୍ଧୁ ଅଛି।

ਜਹ ਨਹੀ ਆਪੁ ਤਹਾ ਹੋਇ ਗਾਵਉ ॥੨॥
ଯେଉଁଠି ଅହଂ ନଥାଏ, ତାହାଙ୍କ ହିଁ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ||2||                                                                                                         

ਪੰਡਿਤ ਮੁਲਾਂ ਜੋ ਲਿਖਿ ਦੀਆ ॥
ପଣ୍ଡିତ ଓ ମୁଲ୍ଲା ଯାହା ଲେଖିଛନ୍ତି,  

ਛਾਡਿ ਚਲੇ ਹਮ ਕਛੂ ਨ ਲੀਆ ॥੩॥
ତାହାଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଆଗକୁ ଚାଲିଛି ଆଉ ସାଥିରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ନେଇ ନାହିଁ||3||                                               

ਰਿਦੈ ਇਖਲਾਸੁ ਨਿਰਖਿ ਲੇ ਮੀਰਾ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି, ହେ ବନ୍ଧୁ! ହୃଦୟରେ ପ୍ରେମ କରି ଦେଖ,                                                                                                           

ਆਪੁ ਖੋਜਿ ਖੋਜਿ ਮਿਲੇ ਕਬੀਰਾ ॥੪॥੭॥
ମନରେ ଖୋଜି ଖୋଜି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଥାଏ||4||7||

ਨਿਰਧਨ ਆਦਰੁ ਕੋਈ ਨ ਦੇਇ ॥
ନିର୍ଦ୍ଧନକୁ କେହି ଆଦର କରନ୍ତି ନାହିଁ,                                                                                

ਲਾਖ ਜਤਨ ਕਰੈ ਓਹੁ ਚਿਤਿ ਨ ਧਰੇਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ଲକ୍ଷେ ପ୍ରୟାସ କରିପାରେ, ତଥାପି ଧନବାନ ତାହା ଆଡେ ଧ୍ୟାନ ଦେଇନଥାଏ॥1॥ରୁହ॥           

ਜਉ ਨਿਰਧਨੁ ਸਰਧਨ ਕੈ ਜਾਇ ॥
ଯଦି ନିର୍ଦ୍ଧନ ଧନବାନ ପାଖକୁ ଯାଇଥାଏ,                                                                                        

ਆਗੇ ਬੈਠਾ ਪੀਠਿ ਫਿਰਾਇ ॥੧॥
ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ମୁହଁ ଫେରାଇ ନେଇଥାଏ||1||                                        

ਜਉ ਸਰਧਨੁ ਨਿਰਧਨ ਕੈ ਜਾਇ ॥
ଯଦି ସେହି ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ନିର୍ଦ୍ଧନ ପାଖକୁ ଯାଇଥାଏ,                                        

ਦੀਆ ਆਦਰੁ ਲੀਆ ਬੁਲਾਇ ॥੨॥
ସେ ଆଦର ପୂର୍ବକ ସ୍ଵାଗତ କରିଥାଏ||2||                                                   

ਨਿਰਧਨੁ ਸਰਧਨੁ ਦੋਨਉ ਭਾਈ ॥
ବାସ୍ତବରେ ନିର୍ଦ୍ଧନ ଓ ଧନୀ ଦୁଇଟି ଭାଇ ଅଟନ୍ତି,                                                                                             

ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਕਲਾ ਨ ਮੇਟੀ ਜਾਈ ॥੩॥
ଏଣୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାକୁ ଟାଳି ଯାଇ ନପାରେ||3||                                                                                                  

ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਨਿਰਧਨੁ ਹੈ ਸੋਈ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ବାସ୍ତବରେ ନିର୍ଦ୍ଧନ ସେ ଅଟେ,                                                                              

ਜਾ ਕੇ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਨ ਹੋਈ ॥੪॥੮॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ପ୍ରଭୁନାମ ନଥାଏ||4||8||                                                     

ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਭਗਤਿ ਕਮਾਈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ଓ ଭକ୍ତି ଦ୍ଵାରା ହିଁ                                                             

ਤਬ ਇਹ ਮਾਨਸ ਦੇਹੀ ਪਾਈ ॥
ଏହି ମାନବ ଶରୀର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।                                                                                 

ਇਸ ਦੇਹੀ ਕਉ ਸਿਮਰਹਿ ਦੇਵ ॥
ଏହି ଅମୂଲ୍ୟ ଶରୀରକୁ ପାଇବା ପାଇଁ ଦେବତା ମଧ୍ୟ ଆକାଂକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।                                               

ਸੋ ਦੇਹੀ ਭਜੁ ਹਰਿ ਕੀ ਸੇਵ ॥੧॥
ଏହି ଶରୀରରେ ସର୍ବଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଉପାସନା ଏବଂ ଭଜନ କର॥1॥        

ਭਜਹੁ ਗੋੁਬਿੰਦ ਭੂਲਿ ਮਤ ਜਾਹੁ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କର,                                                         

ਮਾਨਸ ਜਨਮ ਕਾ ਏਹੀ ਲਾਹੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମାନବ ଶରୀରର ଏହା ଲାଭ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥                                                                                                                          

ਜਬ ਲਗੁ ਜਰਾ ਰੋਗੁ ਨਹੀ ਆਇਆ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଓ ରୋଗ ଆସି ନାହିଁ,                                

ਜਬ ਲਗੁ ਕਾਲਿ ਗ੍ਰਸੀ ਨਹੀ ਕਾਇਆ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୃତ୍ୟୁ ଶରୀରକୁ ଗ୍ରାସ କରିନାହିଁ,

ਜਬ ਲਗੁ ਬਿਕਲ ਭਈ ਨਹੀ ਬਾਨੀ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାଣୀ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇନାହିଁ,                                                     

ਭਜਿ ਲੇਹਿ ਰੇ ਮਨ ਸਾਰਿਗਪਾਨੀ ॥੨॥
ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ହେ ମନ! ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ କର||2||                                                                                                   

ਅਬ ਨ ਭਜਸਿ ਭਜਸਿ ਕਬ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ବର୍ତ୍ତମାନ ଭଜନ କରି ନାହଁ ତ କେବେ କରିବ?                                                                       

ਆਵੈ ਅੰਤੁ ਨ ਭਜਿਆ ਜਾਈ ॥
ଅନ୍ତିମ ସାମୀ ଆସିବା ପରେ ଭଜନ କରି ପାରିବ ନାହିଁ।                                

ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰਹਿ ਸੋਈ ਅਬ ਸਾਰੁ ॥
ଏଣୁ, ଯାହା କିଛି କରିବାର ଅଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁରା କର,                                                                                 

ਫਿਰਿ ਪਛੁਤਾਹੁ ਨ ਪਾਵਹੁ ਪਾਰੁ ॥੩॥
ଅନ୍ୟଥା ପଶ୍ଚାତାପ ବିନା କିଛି ହାସିଲ ହେବ ନାହିଁ||3||                                                                       

ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਜੋ ਲਾਇਆ ਸੇਵ ॥
ସେବକ ସେ ହିଁ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମା ସେବାରେ ଲଗାଇଛନ୍ତି,                                                                                              

ਤਿਨ ਹੀ ਪਾਏ ਨਿਰੰਜਨ ਦੇਵ ॥
ସେ ହିଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପାଇନିଏ।                                                  

ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਤਾ ਕੇ ਖੁਲ੍ਹ੍ਹੇ ਕਪਾਟ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହେବା ପରେ ମନର କବାଟ ଖୋଲିଯାଏ ଏବଂ                                                               

ਬਹੁਰਿ ਨ ਆਵੈ ਜੋਨੀ ਬਾਟ ॥੪॥
ପୁନଃ ଜନ୍ମ-ମରଣ ହୁଏନାହିଁ||4||                                          

ਇਹੀ ਤੇਰਾ ਅਉਸਰੁ ਇਹ ਤੇਰੀ ਬਾਰ ॥  ਘਟ ਭੀਤਰਿ ਤੂ ਦੇਖੁ ਬਿਚਾਰਿ ॥
ହେ ମନୁଷ୍ୟ! ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ପାଇବା ପାଇଁ ଏହା ତୋର ସୁନେଲି ଅବସର ଅଟେ ଆଉ ଏହା ତୋର ଶୁଭ ସମୟ ଅଟେ, ସତ୍ୟକୁ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର।  

ਕਹਤ ਕਬੀਰੁ ਜੀਤਿ ਕੈ ਹਾਰਿ ॥ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਕਹਿਓ ਪੁਕਾਰਿ ਪੁਕਾਰਿ ॥੫॥੧॥੯॥
ହେ ମନୁଷ୍ୟ! ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ତୋ’ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ, ଜୀବନ ବାଜିକୁ ଜିତିବାର ଅଛି ନା ହାରିବାର ଅଛି||5||1||9||     

ਸਿਵ ਕੀ ਪੁਰੀ ਬਸੈ ਬੁਧਿ ਸਾਰੁ ॥
ହେ ଜୀବ! ଦଶମ ଦ୍ଵାରରେ ଉତ୍ତମ ବୁଦ୍ଧି ସ୍ଥିତ ଅଛି,         

ਤਹ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਮਿਲਿ ਕੈ ਕਰਹੁ ਬਿਚਾਰੁ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ପାଇ ତୁମେ ବିଚାର କର,            

ਈਤ ਊਤ ਕੀ ਸੋਝੀ ਪਰੈ ॥
ତାହା ଫଳରେ ଲୋକ-ପରଲୋକର ଜ୍ଞାନ ହେବ।                            

ਕਉਨੁ ਕਰਮ ਮੇਰਾ ਕਰਿ ਕਰਿ ਮਰੈ ॥੧॥
ମୁଁ-ମୋର କରି ମରିବାରେ କଣ ଲାଭ ଅଛି||1||

ਨਿਜ ਪਦ ਊਪਰਿ ਲਾਗੋ ਧਿਆਨੁ ॥
ଆତ୍ମ-ସ୍ୱରୂପରେ ଧ୍ୟାନ ଲାଗି ଅଛି ଏବଂ                          

ਰਾਜਾ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਮੋਰਾ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ରାମ ନାମ ହିଁ ମୋର ବ୍ରହ୍ମ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥                                                                                                           

ਮੂਲ ਦੁਆਰੈ ਬੰਧਿਆ ਬੰਧੁ ॥
ଅନ୍ତର୍ମନକୁ ମୂଳ ଦ୍ଵାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ବାନ୍ଧି ଦେଇଛି।                                  

ਰਵਿ ਊਪਰਿ ਗਹਿ ਰਾਖਿਆ ਚੰਦੁ ॥
ତମଗୁଣ ରୂପୀ ରବି ଉପରେ ସତଗୁଣ ରୂପୀ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ରଖି ଦେଇଛି।                                                                         

ਪਛਮ ਦੁਆਰੈ ਸੂਰਜੁ ਤਪੈ ॥
ଅଜ୍ଞାନ ରୂପୀ ପଶ୍ଚିମରେ ଜ୍ଞାନ ରୂପୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତାପ ଦେଉଛନ୍ତି।                                                                                                                    

ਮੇਰ ਡੰਡ ਸਿਰ ਊਪਰਿ ਬਸੈ ॥੨॥
ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ବାସ କରୁଅଛି||2||      

ਪਸਚਮ ਦੁਆਰੇ ਕੀ ਸਿਲ ਓੜ ॥
ପଶ୍ଚିମ ଦ୍ଵାର ଆଡକୁ ଶିଳା ଅଛି ଏବଂ                                                                                                           

ਤਿਹ ਸਿਲ ਊਪਰਿ ਖਿੜਕੀ ਅਉਰ ॥
ସେହି ଶିଳା ଉପରେ ଅନ୍ୟ ଏକ ଝରକା ଲାଗିଛି।                                                                                

ਖਿੜਕੀ ਊਪਰਿ ਦਸਵਾ ਦੁਆਰੁ ॥
ସେହି ଝରକାରେ ଦଶମ ଦ୍ଵାର ଅଛି।            

ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਤਾ ਕਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਰੁ ॥੩॥੨॥੧੦॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ତାହାଙ୍କ କୌଣସି ଅନ୍ତ ଅଥବା ପାର ନଥାଏ||3||2||10||                                                           

ਸੋ ਮੁਲਾਂ ਜੋ ਮਨ ਸਿਉ ਲਰੈ ॥
ସଚ୍ଚା ମୁଲ୍ଲା ସେ ହିଁ ଅଟେ, ଯିଏ ମନ ସହିତ ଲଢିଥାଏ ଏବଂ                                                                                                            

ਗੁਰ ਉਪਦੇਸਿ ਕਾਲ ਸਿਉ ਜੁਰੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା କାଳ ସହିତ ସଂଘର୍ଷ କରିଥାଏ।                                               

ਕਾਲ ਪੁਰਖ ਕਾ ਮਰਦੈ ਮਾਨੁ ॥
ଯମରାଜଙ୍କ ମାନର ଖର୍ବ କରିଥାଏ,                                                                                                                                 

ਤਿਸੁ ਮੁਲਾ ਕਉ ਸਦਾ ਸਲਾਮੁ ॥੧॥
ସେହି ମୁଲ୍ଲାକୁ ମୋର ସଦା ସଲାମ ଅଟେ||1||                                                                               

error: Content is protected !!