ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ॥
ਜਾ ਕੈ ਹਰਿ ਸਾ ਠਾਕੁਰੁ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ଯାହା ହୃଦୟରେ ଭଗବାନ ଭଳି ଠାକୁର ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି,
ਮੁਕਤਿ ਅਨੰਤ ਪੁਕਾਰਣਿ ਜਾਈ ॥੧॥
ଅନନ୍ତ ମୁକ୍ତି ତାହାର ଦ୍ଵାର ବାରମ୍ବାର କରାଘାତ କରିଥାନ୍ତି ॥1॥
ਅਬ ਕਹੁ ਰਾਮ ਭਰੋਸਾ ਤੋਰਾ ॥
ହେ ରାମ! ବତାଅ! ଏବେବ ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ତୋର ହିଁ ଭରସା ଅଛି, ତାହାହେଲେ
ਤਬ ਕਾਹੂ ਕਾ ਕਵਨੁ ਨਿਹੋਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏବେ ମୋତେ ଅନ୍ୟ କାହାର ଖୋସାମତ କରିବା ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਤੀਨਿ ਲੋਕ ਜਾ ਕੈ ਹਹਿ ਭਾਰ ॥
ପ୍ରଭୁ, ଯିଏ ତିନି ଲୋକ ସ୍ଵର୍ଗ, ପାତାଳ ଓ ମୃତ୍ୟୁଲୋକର ଭାର ସହନ କରୁଛନ୍ତି,
ਸੋ ਕਾਹੇ ਨ ਕਰੈ ਪ੍ਰਤਿਪਾਰ ॥੨॥
ସେ କାହିଁକି ଦେଖାରଖା କରିବେ ନାହିଁ? ॥2॥
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਇਕ ਬੁਧਿ ਬੀਚਾਰੀ ॥
ହେ କବୀର! ମୁଁ ନିଜ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି କଥା ଉପରେ ହିଁ ବିଚାର କରିଅଛି ଯେ
ਕਿਆ ਬਸੁ ਜਉ ਬਿਖੁ ਦੇ ਮਹਤਾਰੀ ॥੩॥੨੨॥
ଯଦି ମାତା ନିଜ ସନ୍ତାନକୁ ବିଷ ଦିଏ, ତାହାହେଲେ ଆମେ କଣ କରି ପାରିବା? ॥3॥22॥
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ॥
ਬਿਨੁ ਸਤ ਸਤੀ ਹੋਇ ਕੈਸੇ ਨਾਰਿ ॥
ହେ ପଣ୍ଡିତ! ହୃଦୟରେ ଭାବି ଚିନ୍ତି ଦେଖ,
ਪੰਡਿਤ ਦੇਖਹੁ ਰਿਦੈ ਬੀਚਾਰਿ ॥੧॥
ପତିବ୍ରତା ଏବଂ ସଦାଚାରଣ ବିନା କୌଣସି ନାରୀ କିପରି ସତୀ ବନିପାରିବ?॥1॥
ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਿਨਾ ਕੈਸੇ ਬਧੈ ਸਨੇਹੁ ॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁ-ପତିଙ୍କ ସହିତ ପତ୍ନୀର ପ୍ରେମ ନଥାଏ, ତାହାହେଲେ ପ୍ରଭୁ-ପତି ତାହା ସହିତ ପ୍ରେମ କିପରି ବଢାଇ ପାରିବେ?
ਜਬ ਲਗੁ ਰਸੁ ਤਬ ਲਗੁ ਨਹੀ ਨੇਹੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସାଂସାରିକ ମୋହ ଅଛି, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଈଶ୍ଵରୀୟ ପ୍ରୀତି ହୋଇ ପାରେ ନାହିଁ ॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਹਨਿ ਸਤੁ ਕਰੈ ਜੀਅ ਅਪਨੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ହୃଦୟରେ ମାୟାକୁ ସତ୍ୟ ଭାବିଥାଏ,
ਸੋ ਰਮਯੇ ਕਉ ਮਿਲੈ ਨ ਸੁਪਨੈ ॥੨॥
ସେ ରାମଙ୍କ ସହିତ ସ୍ଵପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ମିଳନ କରିପାରେ ନାହିଁ ॥2॥
ਤਨੁ ਮਨੁ ਧਨੁ ਗ੍ਰਿਹੁ ਸਉਪਿ ਸਰੀਰੁ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ସେହି ନାରୀ ସୁହାଗିନୀ ଓ ଭାଗ୍ୟବତୀ ଅଟେ,
ਸੋਈ ਸੁਹਾਗਨਿ ਕਹੈ ਕਬੀਰੁ ॥੩॥੨੩॥
ଯିଏ ନିଜର ତନ, ମନ, ଧନ, ଘର ଆଉ ଶରୀର ନିଜ ସ୍ଵାମୀକୁ ଅର୍ପଣ କରିଥାଏ ॥3॥23॥
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ ॥
ਬਿਖਿਆ ਬਿਆਪਿਆ ਸਗਲ ਸੰਸਾਰੁ ॥
ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ମାୟାର ବିକାରରେ ଫସି ଯାଇଛି।
ਬਿਖਿਆ ਲੈ ਡੂਬੀ ਪਰਵਾਰੁ ॥੧॥
ମାୟାର ବିକାର ପରିବାରକୁ ବୁଡାଇ ଦେଇଛି ॥1॥
ਰੇ ਨਰ ਨਾਵ ਚਉੜਿ ਕਤ ਬੋੜੀ ॥
ହେ ନଶ୍ଵର ମନୁଷ୍ୟ! ତୁ (ନିଜ ଜୀବନର) ନାବ କାହିଁକି ନଷ୍ଟ କରୁଅଛୁ।
ਹਰਿ ਸਿਉ ਤੋੜਿ ਬਿਖਿਆ ਸੰਗਿ ਜੋੜੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ଭାଙ୍ଗି ମାୟା ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ କରିଛୁ ॥1॥ରୁହ॥
ਸੁਰਿ ਨਰ ਦਾਧੇ ਲਾਗੀ ਆਗਿ ॥
ସାରା ଦୁନିଆରେ ମାୟାର ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନି ଲାଗି ରହିଛି, ଦେବତା ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟ (ଅଗ୍ନିରେ) ଜଳୁଛନ୍ତି।
ਨਿਕਟਿ ਨੀਰੁ ਪਸੁ ਪੀਵਸਿ ਨ ਝਾਗਿ ॥੨॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ-ରୂପୀ ଜଳ ନିକଟରେ ହିଁ ଅଛି, ମନ୍ଦ ବିକାରର ପ୍ରଭାବକୁ ଦୂରକୁ ହଟାଇ ଜୀବ ତାହାକୁ ପାନ କରେ ନାହିଁ ॥2॥
ਚੇਤਤ ਚੇਤਤ ਨਿਕਸਿਓ ਨੀਰੁ ॥
ହେ କବୀର! ସେହି ନାମ-ରୂପୀ ଜଳ ନିରନ୍ତର ସ୍ମରଣ କରି ହିଁ ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ,
ਸੋ ਜਲੁ ਨਿਰਮਲੁ ਕਥਤ ਕਬੀਰੁ ॥੩॥੨੪॥
ସେହି ଜଳ ବଡ ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ ॥3॥24॥
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ ॥
ਜਿਹ ਕੁਲਿ ਪੂਤੁ ਨ ਗਿਆਨ ਬੀਚਾਰੀ ॥
ଯାହାର ପୁତ୍ରର ଜ୍ଞାନ ନଥାଏ ଆଉ ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ଚିନ୍ତନ କରେ ନାହିଁ,”
ਬਿਧਵਾ ਕਸ ਨ ਭਈ ਮਹਤਾਰੀ ॥੧॥
ସେହି କୁଳର ମାତା କାହିଁକି ବିଧବା ହୁଏନାହିଁ? ॥1॥
ਜਿਹ ਨਰ ਰਾਮ ਭਗਤਿ ਨਹਿ ਸਾਧੀ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ରାମ ଭକ୍ତି ପାଇଁ ସାଧନା କରି ନାହିଁ,
ਜਨਮਤ ਕਸ ਨ ਮੁਓ ਅਪਰਾਧੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେହି ଅପରାଧୀ ଜନ୍ମ ନେଇ କାହିଁକି ମରି ନାହିଁ? ॥1॥ରୁହ॥
ਮੁਚੁ ਮੁਚੁ ਗਰਭ ਗਏ ਕੀਨ ਬਚਿਆ ॥
“(ସୃଷ୍ଟିରେ) କେତେ ଗର୍ଭ ପାଟ ହୋଇଥାଏ, ସେ କାହିଁକି ବଞ୍ଚିଯାଇଛି?
ਬੁਡਭੁਜ ਰੂਪ ਜੀਵੇ ਜਗ ਮਝਿਆ ॥੨॥
ଭୟାନକ ଆକୃତି ବାଲା ବ୍ୟକ୍ତି ଜଗତରେ ନୀଚ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କରିଥାଏ ॥2॥
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਜੈਸੇ ਸੁੰਦਰ ਸਰੂਪ ॥
ହେ କବୀର! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ବିହୀନ ଥାଏ, ସେ ସେ ଦେଖିବାକୁ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥାଉ,
ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਜੈਸੇ ਕੁਬਜ ਕੁਰੂਪ ॥੩॥੨੫॥
କିନ୍ତୁ, ବାସ୍ତବରେ କୁତ୍ସିତ ତଥା କୁରୁପ ଅଟେ ॥3॥25॥
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ॥
ਜੋ ਜਨ ਲੇਹਿ ਖਸਮ ਕਾ ਨਾਉ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଗତର ମାଲିକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ନେଇଥାଏ
ਤਿਨ ਕੈ ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੈ ਜਾਉ ॥੧॥
ମୁଁ ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ ॥1॥
ਸੋ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਵੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପବିତ୍ର ଅଟେ, ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ନିର୍ମଳ ଗୁଣ ହିଁ ଗାନ କରିଥାଏ,
ਸੋ ਭਾਈ ਮੇਰੈ ਮਨਿ ਭਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେହି ଭାଇ ମୋର ମନକୁ ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਜਿਹ ਘਟ ਰਾਮੁ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ରାମ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି,
ਤਿਨ ਕੀ ਪਗ ਪੰਕਜ ਹਮ ਧੂਰਿ ॥੨॥
ମୁଁ ତାହାଙ୍କ କମଳ-ପୁରୁଷ ଭଳି ସୁନ୍ଦର ଚରଣର ଧୁଳି ଅଟେ ॥2॥
ਜਾਤਿ ਜੁਲਾਹਾ ਮਤਿ ਕਾ ਧੀਰੁ ॥ ਸਹਜਿ ਸਹਜਿ ਗੁਣ ਰਮੈ ਕਬੀਰੁ ॥੩॥੨੬॥
ମୁଁ ଜାତିରେ ତନ୍ତୀ ଆଉ ସ୍ଵଭାବରେ ଧୈର୍ଯ୍ୟବାନ ଅଟେ, କବୀର ଧୀରେ ଧୀରେ (ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ) ରାମଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିଥାନ୍ତି ॥3॥26॥
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ॥
ਗਗਨਿ ਰਸਾਲ ਚੁਐ ਮੇਰੀ ਭਾਠੀ ॥
ମୋର ଗଗନ ରୂପୀ ପାତ୍ରରେ ସ୍ଵାଦିଷ୍ଟ ଅମୃତ ରହିଅଛି।
ਸੰਚਿ ਮਹਾ ਰਸੁ ਤਨੁ ਭਇਆ ਕਾਠੀ ॥੧॥
ନିଜ ଶରୀରକୁ କାଷ୍ଠ ବନାଇ ମୁଁ ପ୍ରଭୁନାମର ମହାରସ ଏକତ୍ର କରିଅଛି ॥
ਉਆ ਕਉ ਕਹੀਐ ਸਹਜ ਮਤਵਾਰਾ ॥
କେବଳ ତାହାକୁ ସ୍ଵାଭାବିବ ମତୁଆଲା କୁହାଯାଏ,
ਪੀਵਤ ਰਾਮ ਰਸੁ ਗਿਆਨ ਬੀਚਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯିଏ ଜ୍ଞାନ ବିଚାର ଦ୍ଵାରା ରାମ ରସକୁ ପାନ କରିଅଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਸਹਜ ਕਲਾਲਨਿ ਜਉ ਮਿਲਿ ਆਈ ॥
ଯେତେବେଳେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥା ରୂପୀ ମଦିରା ପିଆଇବା ବାଲା ଆସି ମିଶିଥାନ୍ତି,
ਆਨੰਦਿ ਮਾਤੇ ਅਨਦਿਨੁ ਜਾਈ ॥੨॥
ସେତେବେଳେ ଦିନ ଆଉ ରାତି ଆନନ୍ଦରେ ମସ୍ତ ହୋଇ ଅତିବାହିତ ହୋଇଥାଏ ॥2॥
ਚੀਨਤ ਚੀਤੁ ਨਿਰੰਜਨ ਲਾਇਆ ॥
ହେ କବୀର! ଯେବେ ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ନିଜ ମନ ନିରଞ୍ଜନଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ନେଇଛି, ସେତେବେଳେ
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਤੌ ਅਨਭਉ ਪਾਇਆ ॥੩॥੨੭॥
ମୋତେ ନିର୍ଭୟ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ॥3॥27॥
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥
ଗଉଡି କବୀର ଜୀ॥
ਮਨ ਕਾ ਸੁਭਾਉ ਮਨਹਿ ਬਿਆਪੀ ॥
ମନର ସ୍ଵଭାବ ଅଟେ, ମନର ପଛରେ ପଡିବା ଆଉ ତାହାର ସୁଧାର କରିବା।