ਮਨਮੁਖ ਖੋਟੀ ਰਾਸਿ ਖੋਟਾ ਪਾਸਾਰਾ ॥
ମନମୁଖ ବ୍ୟକ୍ତି ମାୟା-ଧନ ସଞ୍ଚିତ କରିଥାଏ ଯାହା ମିଥ୍ୟା ପୁଞ୍ଜି ଅଟେ ଆଉ ସେ ଏହି ମିଥ୍ୟା ପୁଞ୍ଜିକୁ ହିଁ ପ୍ରସାର କରିଥାଏ।
ਕੂੜੁ ਕਮਾਵਨਿ ਦੁਖੁ ਲਾਗੈ ਭਾਰਾ ॥
ସେ ମାୟା-ଧନର ମିଥ୍ୟା ଅର୍ଜନ କରିଥାଏ ଆଉ ଅତ୍ୟନ୍ତ କଷ୍ଟ ସହନ କରିଥାଏ।
ਭਰਮੇ ਭੂਲੇ ਫਿਰਨਿ ਦਿਨ ਰਾਤੀ ਮਰਿ ਜਨਮਹਿ ਜਨਮੁ ਗਵਾਵਣਿਆ ॥੭॥
ସେ ଭ୍ରମରେ ପଡି ଦିନ ରାତି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ଆଉ ଜୀବନ-ମୃତ୍ୟୁର ବନ୍ଧନରେ ପଡି ନିଜ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇଦିଏ ॥7॥
ਸਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਮੈ ਅਤਿ ਪਿਆਰਾ ॥
ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ ପରମାତ୍ମା ମୋର ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି।
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਅਧਾਰਾ ॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ମୋର ଜୀବନର ଆଧାର ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਮਿਲੈ ਵਡਿਆਈ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਸਮ ਕਰਿ ਜਾਨਣਿਆ ॥੮॥੧੦॥੧੧॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ସେ ଦୁଃଖ-ସୁଖକୁ ସମାନ ଭାବରେ ଜାଣିଥାଏ ॥8॥10॥11॥
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ମାଝ ମହଲା 3 ॥
ਤੇਰੀਆ ਖਾਣੀ ਤੇਰੀਆ ਬਾਣੀ ॥
ହେ ଠାକୁର ଜୀ! ତୋର ଚାରୋଟି ଉତ୍ପତ୍ତିର ସ୍ରୋତ ଅଛି ଆଉ ତୋର ଚାରୋଟି ବାଣୀ ଅଛି।
ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਣੀ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ବିନା ସାରା ଦୁନିଆ ଭ୍ରମରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਪਾਇਆ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕੋਇ ਨ ਪਾਵਣਿਆ ॥੧॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ। ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବିନା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ମିଳିପାରେ ନାହିଁ ॥1॥
ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਚਿਤੁ ਲਾਵਣਿਆ ॥
ମୁଁ ତାଙ୍କରି ପାଖରେ ଅର୍ପିତ, ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସାଥିରେ ନିଜ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇଛନ୍ତି।
ਹਰਿ ਸਚਾ ਗੁਰ ਭਗਤੀ ਪਾਈਐ ਸਹਜੇ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଇଶ୍ଵର ଗୁରୁ-ଭକ୍ତି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟର ହୃଦୟରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਤਾ ਸਭ ਕਿਛੁ ਪਾਏ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଶ୍ରଦ୍ଧାପୂର୍ବକ ସେବା କରେ, ତାହାହେଲେ ସେ ସବୁ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ।
ਜੇਹੀ ਮਨਸਾ ਕਰਿ ਲਾਗੈ ਤੇਹਾ ਫਲੁ ਪਾਏ ॥
ଯେଉଁ ଭଳି କାମନା ପାଇଁ ସେ ସେବାରେ ସକ୍ରିୟ ହୋଇଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଫଳ ସେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਦਾਤਾ ਸਭਨਾ ਵਥੂ ਕਾ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੨॥
ସଦଗୁରୁ ସମସ୍ତ ପଦାର୍ଥର ଦାତା ଅଟନ୍ତି। ଭଗବାନ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶାନ୍ତି ॥2॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਮੈਲਾ ਇਕੁ ਨ ਧਿਆਏ ॥
ଏହି ମଳିନ ମନ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଆରାଧନା କରେନାହିଁ।
ਅੰਤਰਿ ਮੈਲੁ ਲਾਗੀ ਬਹੁ ਦੂਜੈ ਭਾਏ ॥
ମୋହ-ମାୟାରେ ଫସିବା କାରଣରୁ ତାହାର ଭିତରେ ବହୁତ ମଇଳା ଲାଗିଥାଏ।
ਤਟਿ ਤੀਰਥਿ ਦਿਸੰਤਰਿ ਭਵੈ ਅਹੰਕਾਰੀ ਹੋਰੁ ਵਧੇਰੈ ਹਉਮੈ ਮਲੁ ਲਾਵਣਿਆ ॥੩॥
ଅହଙ୍କାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ଦରିଆ ତଟରେ, ଧାର୍ମିକ ସ୍ଥଳରେ ବୁଲୁଥାଏ , କିନ୍ତୁ, ସେ ନିଜ ମନରେ ଅହଙ୍କାରର ଅଧିକ ମଇଳା ଲଗାଇଦିଏ ॥3॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਤਾ ਮਲੁ ਜਾਏ ॥
ଯଦି ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ ତାହାହେଲେ ତାହାର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਜੀਵਤੁ ਮਰੈ ਹਰਿ ਸਿਉ ਚਿਤੁ ਲਾਏ ॥
ସେ ଅହଂତ୍ଵକୁ ମାରି ହରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ନିଜ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਨਿਰਮਲੁ ਸਚੁ ਮੈਲੁ ਨ ਲਾਗੈ ਸਚਿ ਲਾਗੈ ਮੈਲੁ ਗਵਾਵਣਿਆ ॥੪॥
ଭଗବାନ ନିର୍ମଳ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଅହଙ୍କାରର ମଇଳା ଲାଗିନଥାଏ। ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସତ୍ୟର ସାଥିରେ ଯୋଡିଯାଏ, ସେ ନିଜ ମଇଳା ହରାଇଦିଏ। ॥4॥
ਬਾਝੁ ਗੁਰੂ ਹੈ ਅੰਧ ਗੁਬਾਰਾ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଜଗତରେ ଅଜ୍ଞାନତାର ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଥାଏ।
ਅਗਿਆਨੀ ਅੰਧਾ ਅੰਧੁ ਅੰਧਾਰਾ ॥
ଜ୍ଞାନହୀନ ବ୍ୟକ୍ତି ଅଜ୍ଞାନତାର ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଅନ୍ଧ ବନି ରହିଥାଏ।
ਬਿਸਟਾ ਕੇ ਕੀੜੇ ਬਿਸਟਾ ਕਮਾਵਹਿ ਫਿਰਿ ਬਿਸਟਾ ਮਾਹਿ ਪਚਾਵਣਿਆ ॥੫॥
ତାହାର ପରିସ୍ଥିତି ଏପରି ହୋଇଥାଏ ଯେପରି ବିଷ୍ଟାର କୀଡାର ହୋଇଥାଏ, ଯିଏ ବିଷ୍ଟା ଖାଇବା କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ ଆଉ ବିଷ୍ଟାରେ ହିଁ ଜଳି ମରିଯାଏ। ॥5॥
ਮੁਕਤੇ ਸੇਵੇ ਮੁਕਤਾ ਹੋਵੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ମାୟାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ମାୟାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਸਬਦੇ ਖੋਵੈ ॥
ସେ ନାମ ଦ୍ଵାରା ନିଜ ଅହଂକାରକୁ ଦୂର କରିନିଏ
ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਜੀਉ ਸਚਾ ਸੇਵੀ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਗੁਰੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੬॥
ଆଉ ରାତି ଦିନ ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଭକ୍ତି କରିଥାଏ। ତାହାକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି ॥6॥
ਆਪੇ ਬਖਸੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ କ୍ଷମା କରିଦେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କୁ ଗୁରୁ ସହିତ ମିଶାଇ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରିଦିଅନ୍ତି।
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਨਾਮੁ ਨਿਧਿ ਪਾਏ ॥
ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ନାମ ରୂପୀ ନିଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ।
ਸਚੈ ਨਾਮਿ ਸਦਾ ਮਨੁ ਸਚਾ ਸਚੁ ਸੇਵੇ ਦੁਖੁ ਗਵਾਵਣਿਆ ॥੭॥
ତାହାର ମନ ସର୍ବଦା ହିଁ ସତ୍ୟ ନାମ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ। ତାପରେ, ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି ସେ ନିଜ ଦୁଃଖ ଦୂର କରିଦିଏ ॥7॥
ਸਦਾ ਹਜੂਰਿ ਦੂਰਿ ਨ ਜਾਣਹੁ ॥
ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜୀବଙ୍କ ନିକଟରେ ରହିଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ତାହାଙ୍କୁ ଅନେକ ଦୂର ଭାବ ନାହିଁ।
ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਅੰਤਰਿ ਪਛਾਣਹੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଭଗବାନଙ୍କୁ ନିଜ ମନରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଭାବ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਮਿਲੈ ਵਡਿਆਈ ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਤੇ ਪਾਵਣਿਆ ॥੮॥੧੧॥੧੨॥
ହେ ନାନକ! ନାମ ଦ୍ଵାରା ଜୀବକୁ ବଡ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ , ପରନ୍ତୁ, ନାମ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମିଳିଥାଏ ॥8॥11॥12॥
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ମାଝ ମହଲା 3 ॥
ਐਥੈ ਸਾਚੇ ਸੁ ਆਗੈ ਸਾਚੇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଇହଲୋକରେ ସତ୍ୟବାଦୀ ଅଟେ, ସେ ପରେ ପରଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟବାଦୀ ଅଟେ।
ਮਨੁ ਸਚਾ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਰਾਚੇ ॥
ସେହି ମନ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଯାହା ସତ୍ୟ ନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਸਚਾ ਸੇਵਹਿ ਸਚੁ ਕਮਾਵਹਿ ਸਚੋ ਸਚੁ ਕਮਾਵਣਿਆ ॥੧॥
ସେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଆରାଧନା କରିଥାଏ, ସତ୍ୟ ନାମର ଜପ କରିଥାଏ ଆଉ ଶୁଦ୍ଧ ସତ୍ୟର ହିଁ ସେ କର୍ମ କରିଥାଏ ॥1॥
ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਸਚਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥
ମୋର ତନ, ମନ ସର୍ବସ୍ଵ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପିତ, ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସତ୍ୟ-ନାମକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇଥାନ୍ତି।
ਸਚੇ ਸੇਵਹਿ ਸਚਿ ਸਮਾਵਹਿ ਸਚੇ ਕੇ ਗੁਣ ਗਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସତ୍ୟ ନାମରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟ-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ହିଁ ଯଶୋଗାନ କରିଥାଏ। ॥1॥ରୁହ॥
ਪੰਡਿਤ ਪੜਹਿ ਸਾਦੁ ਨ ਪਾਵਹਿ ॥
ପଣ୍ଡିତ ଧାର୍ମିକ ଗ୍ରନ୍ଥ ପଢିଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ, ତାହାଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦ ମିଳିନଥାଏ।
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਮਾਇਆ ਮਨੁ ਭਰਮਾਵਹਿ ॥
କାରଣ ଦୈତ୍ୟ ଭାବ କାରଣରୁ ତାହାର ହୃଦୟ ସାଂସାରିକ ପଦାର୍ଥରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ।
ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਸਭ ਸੁਧਿ ਗਵਾਈ ਕਰਿ ਅਵਗਣ ਪਛੋਤਾਵਣਿਆ ॥੨॥
ମାୟା ମୋହର ଲଗ୍ନ ତାହାର ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରଷ୍ଟ କରିଦେଇଥାଏ ଆଉ ଦୁଷ୍କର୍ମ କାରଣରୁ ସେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ ॥2॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤਾ ਤਤੁ ਪਾਏ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟକୁ ସଦଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ,
ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
ତାପରେ, ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇଥାଏ।