ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਤੇ ਪਾਇਆ ਜਾਈ ॥
ଯାହାଙ୍କୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਈ ॥
ପ୍ରଭୁନାମରେ ଲୀନ ରହିବା ଦ୍ଵାରା ସଦା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ,
ਬਿਨੁ ਨਾਮੈ ਹਉਮੈ ਜਲਿ ਜਾਈ ॥੩॥
ପରନ୍ତୁ ନାମ ବିହୀନ ବ୍ୟକ୍ତି ଅହଂରେ ହିଁ ଜଳି ଯାଇଥାଏ||3||
ਵਡਭਾਗੀ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਬੀਚਾਰਾ ॥
କେହି ଭାଗ୍ୟବାନ ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ,
ਛੂਟੈ ਰਾਮ ਨਾਮਿ ਦੁਖੁ ਸਾਰਾ ॥
ରାମନାମ ଦ୍ଵାରା ସେ ସବୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਹਿਰਦੈ ਵਸਿਆ ਸੁ ਬਾਹਰਿ ਪਾਸਾਰਾ ॥
ଯିଏ ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଛନ୍ତି, ବାହାରେ ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରସାର ଥାଏ,
ਨਾਨਕ ਜਾਣੈ ਸਭੁ ਉਪਾਵਣਹਾਰਾ ॥੪॥੧੨॥
ହେ ନାନକ! ସଂସାରକୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିବା ବାଲା ପ୍ରଭୁ ସବୁ କୌତୁକ ଜାଣିଥାନ୍ତି||4||12||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ਇਕ ਤੁਕੇ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਤੇਰਾ ਕੀਆ ਕਿਰਮ ਜੰਤੁ ॥
ହେ ପରମ ପିତା! ମୁଁ ତୁ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଥିବା ଛୋଟ ଜୀବ ଅଟେ,
ਦੇਹਿ ਤ ਜਾਪੀ ਆਦਿ ਮੰਤੁ ॥੧॥
ଯଦି ତୁ ଓଁକାରର ମୂଳ ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦାନ କରୁ, ତାହାହେଲେ ଏହାର ଜପ କରି ଚାଲିଥିବି||1||
ਗੁਣ ਆਖਿ ਵੀਚਾਰੀ ਮੇਰੀ ਮਾਇ ॥
ହେ ମୋର ମା’! ଏହା ଚାହେଁ ଯେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରି ତାହାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਹਰਿ ਜਪਿ ਹਰਿ ਕੈ ਲਗਉ ਪਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଜପ କରି ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ଲାଗି ରହିଥିବି॥1॥ରୁହ॥
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਲਾਗੇ ਨਾਮ ਸੁਆਦਿ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଭକ୍ତ ଠାରେ ପ୍ରଭୁନାମର ସ୍ଵାଦ ଲାଗିଥାଏ,
ਕਾਹੇ ਜਨਮੁ ਗਵਾਵਹੁ ਵੈਰਿ ਵਾਦਿ ॥੨॥
ଶତ୍ରୁ-ବିରୋଧ ଏବଂ ଝଗଡାରେ ନିଜ ଜୀବନ କାହିଁକି ହରାଉ ଅଛ?||2||
ਗੁਰਿ ਕਿਰਪਾ ਕੀਨੑੀ ਚੂਕਾ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥
ଯାହା ଉପରେ ଗୁରୁ କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାର ମନର ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ,
ਸਹਜ ਭਾਇ ਪਾਇਆ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥੩॥
ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରଭୁନାମକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ||3||
ਊਤਮੁ ਊਚਾ ਸਬਦ ਕਾਮੁ ॥
ଶବ୍ଦର ମନନ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଏବଂ ଉତ୍ତମ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ,
ਨਾਨਕੁ ਵਖਾਣੈ ਸਾਚੁ ਨਾਮੁ ॥੪॥੧॥੧੩॥
ଏଣୁ, ନାନକ ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରଭୁନାମର ହିଁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି||4||1||13||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਬਨਸਪਤਿ ਮਉਲੀ ਚੜਿਆ ਬਸੰਤੁ ॥
ବସନ୍ତ ଋତୁର ଆଗମନରେ ସମସ୍ତ ବନସ୍ପତି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି,
ਇਹੁ ਮਨੁ ਮਉਲਿਆ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸੰਗਿ ॥੧॥
ଏହି ମନ ମଧ୍ୟ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତରେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ||1||
ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਸਾਚੁ ਧਿਆਵਹੁ ਮੁਗਧ ਮਨਾ ॥
ଆରେ ମୂର୍ଖ ମନ! ତୁ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କର,
ਤਾਂ ਸੁਖੁ ਪਾਵਹੁ ਮੇਰੇ ਮਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାହେଲେ ହିଁ ହେ ମନ! ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ॥1॥ରୁହ॥
ਇਤੁ ਮਨਿ ਮਉਲਿਐ ਭਇਆ ਅਨੰਦੁ ॥
ଏହି ମନ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଯାଏ, ଏହାଦ୍ୱାରା ବଡ ଆନନ୍ଦ ମିଳିଥାଏ,
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਫਲੁ ਪਾਇਆ ਨਾਮੁ ਗੋਬਿੰਦ ॥੨॥
କାରଣ ଏହା ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି||2||
ਏਕੋ ਏਕੁ ਸਭੁ ਆਖਿ ਵਖਾਣੈ ॥
ସମସ୍ତେ ଏକର ହିଁ କଥା କହିଥାନ୍ତି,
ਹੁਕਮੁ ਬੂਝੈ ਤਾਂ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥੩॥
ଯିଏ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ବୁଝେ ନାହିଁ, ସେ ଏକ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣି ନେଇଥାଏ||3||
ਕਹਤ ਨਾਨਕੁ ਹਉਮੈ ਕਹੈ ਨ ਕੋਇ ॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ପୁଣି କେହି ଅହଙ୍କାରର କଥା କରେନାହିଁ,
ਆਖਣੁ ਵੇਖਣੁ ਸਭੁ ਸਾਹਿਬ ਤੇ ਹੋਇ ॥੪॥੨॥੧੪॥
କହିବା ଓ ଦେଖିବା ମାଲିକଙ୍କ ଇଛାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ||4||2||14||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਸਭਿ ਜੁਗ ਤੇਰੇ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ॥
ହେ ସଂସାର ପାଳକ! ସବୁ ଯୁଗ ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଅଛି,
ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੈ ਮਤਿ ਬੁਧਿ ਹੋਏ ॥੧॥
ଯାହାର ସାକ୍ଷାତ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ହୋଇଯାଏ, ତାହାର ବୁଦ୍ଧି ଭକ୍ତିମୟ ହୋଇଯାଏ||1||
ਹਰਿ ਜੀਉ ਆਪੇ ਲੈਹੁ ਮਿਲਾਇ ॥
ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମିଳାଇ ନେଇଥାନ୍ତି,
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਚ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ସବୁ ଜୀବ ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରଭୁନାମରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਮਨਿ ਬਸੰਤੁ ਹਰੇ ਸਭਿ ਲੋਇ ॥
ବସନ୍ତ ଋତୁ ଆସିବା ଦ୍ଵାରା ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ
ਫਲਹਿ ਫੁਲੀਅਹਿ ਰਾਮ ਨਾਮਿ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥੨॥
ରାମନାମରେ ଫଳ ପାଇ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ||2||
ਸਦਾ ਬਸੰਤੁ ਗੁਰ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰੇ ॥
ଯିଏ ଗୁରୁ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ସେ ସଦା ବସନ୍ତ ଭଳି ଖୁସି ରହିଥାଏ ଏବଂ
ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਰਾਖੈ ਉਰ ਧਾਰੇ ॥੩॥
ରାମନାମ ହିଁ ହୃଦୟରେ ଧାରଣ କରିଥାଏ||3||
ਮਨਿ ਬਸੰਤੁ ਤਨੁ ਮਨੁ ਹਰਿਆ ਹੋਇ ॥
ଯାହାର ମନରେ ବସନ୍ତର ମୌସୁମ ଅଛି, ତାହାର ତନ-ମନ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਇਹੁ ਤਨੁ ਬਿਰਖੁ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਫਲੁ ਪਾਏ ਸੋਇ ॥੪॥੩॥੧੫॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ମନ ବୃକ୍ଷ ଅଟେ ଆଉ ରାମନାମର ଫଳ ପାଇଥାଏ||4||3||15||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਤਿਨੑ ਬਸੰਤੁ ਜੋ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥
ଯିଏ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ମହିମାଗାନ କରିଥାଏ, ତାହା ପାଇଁ ଆନନ୍ଦ ହିଁ ବନି ରହିଥାଏ,
ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਕਰਾਇ ॥੧॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ୍ୟରୁ ହିଁ ଈଶ୍ଵର ଭକ୍ତି କରାଇ ଥାଆନ୍ତି||1||
ਇਸੁ ਮਨ ਕਉ ਬਸੰਤ ਕੀ ਲਗੈ ਨ ਸੋਇ ॥
ଯେତେବେଳେ ଏହି ମନକୁ ଆତ୍ମିକ ଆନନ୍ଦର ଅନୁଭବ ହୁଏନାହିଁ,
ਇਹੁ ਮਨੁ ਜਲਿਆ ਦੂਜੈ ਦੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ମନ ଦୈତ୍ୟଭାବରେ ଜଳିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਇਹੁ ਮਨੁ ਧੰਧੈ ਬਾਂਧਾ ਕਰਮ ਕਮਾਇ ॥
ଏହି ମନ ଜଗତର ବନ୍ଧନରେ ଫସି କର୍ମ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਮਾਇਆ ਮੂਠਾ ਸਦਾ ਬਿਲਲਾਇ ॥੨॥
ମାୟା-ମୋହରେ ସଦା ରୋଦନ କରିଥାଏ||2||
ਇਹੁ ਮਨੁ ਛੂਟੈ ਜਾਂ ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੈ ॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଯାଏ, ଏହି ମନ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ
ਜਮਕਾਲ ਕੀ ਫਿਰਿ ਆਵੈ ਨ ਫੇਟੈ ॥੩॥
ପୁଣି ଯମର କଷ୍ଟ ଭୋଗ କରେନାହିଁ||3||
ਇਹੁ ਮਨੁ ਛੂਟਾ ਗੁਰਿ ਲੀਆ ਛਡਾਇ ॥
ହେ ନାନକ! ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମାୟା ମୋହକୁ ଜଳାଇ ଏହି ମନ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ
ਨਾਨਕ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਸਬਦਿ ਜਲਾਇ ॥੪॥੪॥੧੬॥
ବାସ୍ତବରେ ଗୁରୁ ହିଁ ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି||4||4||16||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ବସନ୍ତ ମହଲା 3॥
ਬਸੰਤੁ ਚੜਿਆ ਫੂਲੀ ਬਨਰਾਇ ॥
ଯେପରି ବସନ୍ତ ଋତୁର ଆଗମନ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରକୃତି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ,
ਏਹਿ ਜੀਅ ਜੰਤ ਫੂਲਹਿ ਹਰਿ ਚਿਤੁ ਲਾਇ ॥੧॥
ସେପରି ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ମନ ଲଗାଇବା ଦ୍ଵାରା ଜୀବ-ଜନ୍ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାନ୍ତି||1||