ਨਾਰਾਇਣੁ ਸੁਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਇ ਤ ਸੇਵਕੁ ਨਾਮਾ ॥੩॥੧॥
ନାମଦେବ କହନ୍ତି ଯେ ଯଦି ଈଶ୍ଵର ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ହିଁ ସେବକର ସେବା ସଫଳ ହୋଇଥାଏ||3||1||
ਲੋਭ ਲਹਰਿ ਅਤਿ ਨੀਝਰ ਬਾਜੈ ॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ଲୋଭର ଲହରୀ ବହୁତ ଉଛୁଳି ଅଛି ଏବଂ
ਕਾਇਆ ਡੂਬੈ ਕੇਸਵਾ ॥੧॥
ଏହି ଶରୀର ଏଥିରେ ହିଁ ବୁଡି ରହୁଛି||1||
ਸੰਸਾਰੁ ਸਮੁੰਦੇ ਤਾਰਿ ਗੋੁਬਿੰਦੇ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ଏହି ସଂସାର-ସାଗରରୁ ମୋତେ ପାର କରାଇ ଦିଅ।
ਤਾਰਿ ਲੈ ਬਾਪ ਬੀਠੁਲਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପିତା ପରମେଶ୍ଵର! ମୋତେ ପାର କରାଇ ଦିଅ॥1॥ରୁହ॥
ਅਨਿਲ ਬੇੜਾ ਹਉ ਖੇਵਿ ਨ ਸਾਕਉ ॥
ମୋର ଏହି ଜୀବନ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଫସି ଯାଇଛି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ମୁଁ ଆଗକୁ ଯାଇ ପାରୁ ନାହିଁ।
ਤੇਰਾ ਪਾਰੁ ਨ ਪਾਇਆ ਬੀਠੁਲਾ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର କୃପା ବିନା ପାର କରା ଯାଇ ନପାରେ||2||
ਹੋਹੁ ਦਇਆਲੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲਿ ਤੂ ਮੋ ਕਉ ॥ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰੇ ਕੇਸਵਾ ॥੩॥
ହେ କେଶବ! ମୋ’ ଉପରେ ଦୟାଳୁ ହୋଇ ମୋତେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଦିଅ ଏବଂ ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଦିଅ।||3||
ਨਾਮਾ ਕਹੈ ਹਉ ਤਰਿ ਭੀ ਨ ਜਾਨਉ ॥
ନାମଦେବ ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ପାର କରିବା ଜାଣେ ନାହିଁ,
ਮੋ ਕਉ ਬਾਹ ਦੇਹਿ ਬਾਹ ਦੇਹਿ ਬੀਠੁਲਾ ॥੪॥੨॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ବାହୁ ଧରି ମୋତେ ରକ୍ଷା କର||4||2||
ਸਹਜ ਅਵਲਿ ਧੂੜਿ ਮਣੀ ਗਾਡੀ ਚਾਲਤੀ ॥
ରଥମେ ପାପ ରୂପୀ ଧୂଳିରେ ଭରି ରହିଥିବା ବସ୍ତ୍ର(ଶରୀର)ର ଗାଡି ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲିଥାଏ ଏବଂ
ਪੀਛੈ ਤਿਨਕਾ ਲੈ ਕਰਿ ਹਾਂਕਤੀ ॥੧॥
ଦଣ୍ଡ ନେଇ ପଛରେ ଧୋବୁଣି ସେହି ଗାଡିକୁ ପେଲିଥାଏ||1||
ਜੈਸੇ ਪਨਕਤ ਥ੍ਰੂਟਿਟਿ ਹਾਂਕਤੀ ॥
ଯେମିତି ଧୋବୁଣି ଗାଡିକୁ ଧୋଇବା ପାଇଁ ପେଲିଥାଏ,
ਸਰਿ ਧੋਵਨ ਚਾਲੀ ਲਾਡੁਲੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ମଇଳା ବସ୍ତ୍ର ଧୋଇବା ପାଇଁ ଯାଇଥାଏ, ଏହିପରି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ନିଜ କର୍ମକୁ ଧୋଇବା ପାଇଁ ସତସଙ୍ଗରେ ଚାଲିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਧੋਬੀ ਧੋਵੈ ਬਿਰਹ ਬਿਰਾਤਾ ॥
ଗୁରୁ ରୂପୀ ଧୋବା ସତସଙ୍ଗରେ ଆସିଥିବା ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ମନକୁ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ପବିତ୍ର କରି ଦେଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਚਰਨ ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ॥੨॥
ମୋର ମନ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଚରଣରେ ରତ ଅଛି||2||
ਭਣਤਿ ਨਾਮਦੇਉ ਰਮਿ ਰਹਿਆ ॥
ନାମଦେବ କହନ୍ତି ଯେ ଇଶ୍ଵର ସବୁଠାରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਅਪਨੇ ਭਗਤ ਪਰ ਕਰਿ ਦਇਆ ॥੩॥੩॥
ନିଜ ଭକ୍ତ ଉପରେ ସଦା ଦୟା କରିଥାନ୍ତି||3||3||
ਬਸੰਤੁ ਬਾਣੀ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਕੀ
ବସନ୍ତ ବାଣୀ ରବିଦାସ ଜୀ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਤੁਝਹਿ ਸੁਝੰਤਾ ਕਛੂ ਨਾਹਿ ॥
ତୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ବୁଝି ନାହୁଁ,
ਪਹਿਰਾਵਾ ਦੇਖੇ ਊਭਿ ਜਾਹਿ ॥
କେବଳ ସୁନ୍ଦର ପହରା ଦେଖି ଗର୍ବ କରୁଅଛି,
ਗਰਬਵਤੀ ਕਾ ਨਾਹੀ ਠਾਉ ॥
ପରନ୍ତୁ ଅଭିମାନୀକୁ କେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ,
ਤੇਰੀ ਗਰਦਨਿ ਊਪਰਿ ਲਵੈ ਕਾਉ ॥੧॥
ମୃତ୍ୟୁ ରୂପୀ କାଉ ତୋର ବେକ ଉପରେ ଚକ୍କର କାଟୁ ଅଛି||1||
ਤੂ ਕਾਂਇ ਗਰਬਹਿ ਬਾਵਲੀ ॥
ଆରେ ବାଉଳା! ତୁ କାହିଁକି ଅହଂକାର କରୁଛୁ?
ਜੈਸੇ ਭਾਦਉ ਖੂੰਬਰਾਜੁ ਤੂ ਤਿਸ ਤੇ ਖਰੀ ਉਤਾਵਲੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରକାରେ ଭାଦ୍ରବ ମାସରେ ଶୀଘ୍ର ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ, ତୁ ତାହାଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ହେଉଛୁ॥1॥ରୁହ॥
ਜੈਸੇ ਕੁਰੰਕ ਨਹੀ ਪਾਇਓ ਭੇਦੁ ॥
ଯେପରି ହରିଣକୁ କସ୍ତୁରୀର ଭେଦ ଜଣା ପଡେ ନାହିଁ ଏବଂ
ਤਨਿ ਸੁਗੰਧ ਢੂਢੈ ਪ੍ਰਦੇਸੁ ॥
ନିଜ ଶରୀରରେ ବିଦ୍ୟମାନ ସୁଗନ୍ଧ କସ୍ତୁରୀକୁ ବାହାରେ ଖୋଜିଥାଏ,
ਅਪ ਤਨ ਕਾ ਜੋ ਕਰੇ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ଯିଏ ନିଜ ଶରୀରର ମହତ୍ତ୍ଵର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ,
ਤਿਸੁ ਨਹੀ ਜਮਕੰਕਰੁ ਕਰੇ ਖੁਆਰੁ ॥੨॥
ତାହାକୁ ଯମଦୂତ କଷ୍ଟ ଦେଇପାରେ ନାହିଁ||2||
ਪੁਤ੍ਰ ਕਲਤ੍ਰ ਕਾ ਕਰਹਿ ਅਹੰਕਾਰੁ ॥
ଜୀବ ପ୍ରିୟ ପୁତ୍ର ଏବଂ ନିଜ ପତ୍ନୀର ଅହଂକାର କରିଥାଏ,
ਠਾਕੁਰੁ ਲੇਖਾ ਮਗਨਹਾਰੁ ॥
କିନ୍ତୁ ଏହା ନାହିଁ ଭାବେ ନାହିଁ ଯେ ମାଲିକ କର୍ମର ହିସାବ ମାଗିଥାଏ।
ਫੇੜੇ ਕਾ ਦੁਖੁ ਸਹੈ ਜੀਉ ॥
ଜୀବକୁ ନିଜେ କରିଥିବା କର୍ମ ଫଳ ରୂପୀ ଦୁଃଖ ଭୋଗିବାକୁ ପଡିଥାଏ,
ਪਾਛੇ ਕਿਸਹਿ ਪੁਕਾਰਹਿ ਪੀਉ ਪੀਉ ॥੩॥
ମରଣ ପରେ ନିଜ ପ୍ରିୟକୁ କିପରି ଡାକିବ?||3||
ਸਾਧੂ ਕੀ ਜਉ ਲੇਹਿ ਓਟ ॥
ଯଦି ତୁ ସାଧୁଙ୍କ ଶରଣ ପାଉ, ତାହାହେଲେ
ਤੇਰੇ ਮਿਟਹਿ ਪਾਪ ਸਭ ਕੋਟਿ ਕੋਟਿ ॥
ତୋର କୋଟି କୋଟି ପାପ ଦୂର ହୋଇଯିବ।
ਕਹਿ ਰਵਿਦਾਸ ਜੋੁ ਜਪੈ ਨਾਮੁ ॥
ରବିଦାସ କହନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଜପ କରିଥାଏ,
ਤਿਸੁ ਜਾਤਿ ਨ ਜਨਮੁ ਨ ਜੋਨਿ ਕਾਮੁ ॥੪॥੧॥
ତାହାର ଜାତି ଏବଂ ଜନ୍ମ-ମରଣ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଯୋନିଚକ୍ରରେ ଆସେ ନାହିଁ||4||1||
ਬਸੰਤੁ ਕਬੀਰ ਜੀਉ
ବସନ୍ତ କବୀର ଜୀ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਸੁਰਹ ਕੀ ਜੈਸੀ ਤੇਰੀ ਚਾਲ ॥
କବୀର ଘରକୁ ଆସିଥିବା କୁକୁରକୁ କହନ୍ତି ଯେ ତାର ଚାଲି ଗାଈ ଭଳି ଅଟେ ଏବଂ
ਤੇਰੀ ਪੂੰਛਟ ਊਪਰਿ ਝਮਕ ਬਾਲ ॥੧॥
ତୋର ଲାଞ୍ଜରେ ବାଳ ଅଛି ||1||
ਇਸ ਘਰ ਮਹਿ ਹੈ ਸੁ ਤੂ ਢੂੰਢਿ ਖਾਹਿ ॥
ଏହି ଘରେ ଯାହା କିଛି ଅଛି, ତୁ ତାହାକୁ ଖୋଜି ଖାଇ ଦିଅ,
ਅਉਰ ਕਿਸ ਹੀ ਕੇ ਤੂ ਮਤਿ ਹੀ ਜਾਹਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁ ଆଉ କାହା ଘରକୁ ଯାଅ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ
ਚਾਕੀ ਚਾਟਹਿ ਚੂਨੁ ਖਾਹਿ ॥
ଚକିରେ ଯାହା ଅଟା ଅଛି, ତାହା ଚାଟି ଖାଇ ଦେ,
ਚਾਕੀ ਕਾ ਚੀਥਰਾ ਕਹਾਂ ਲੈ ਜਾਹਿ ॥੨॥
କିନ୍ତୁ ତୁ ଚକିର ବାଡି କାହିଁକି ନେଇ ଯାଉଛୁ||2||
ਛੀਕੇ ਪਰ ਤੇਰੀ ਬਹੁਤੁ ਡੀਠਿ ॥
ଶିକା ଉପରେ ତୁ ବହୁତ ନଜର ପକାଇଛୁ,
ਮਤੁ ਲਕਰੀ ਸੋਟਾ ਤੇਰੀ ਪਰੈ ਪੀਠਿ ॥੩॥
ଏହି କଥାର ଖିଆଲ ରଖେ ଯେ ଦଣ୍ଡ ତୋ’ ପିଠି ଉପରେ ନ ପଡୁ||3||
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਭੋਗ ਭਲੇ ਕੀਨ ॥
କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ତୁ ଭଲ ଭାବରେ ଖାଇ ନେଇଛୁ,
ਮਤਿ ਕੋਊ ਮਾਰੈ ਈਂਟ ਢੇਮ ॥੪॥੧॥
ଚୁପ ଚାପ ଚାଲି ଯାଅ, ତୋତେ ଯେପରି ଇଟା-ପଥର ମାଡ ନ ହେବ||4||1||