ਭਰਮ ਮੋਹ ਕਛੁ ਸੂਝਸਿ ਨਾਹੀ ਇਹ ਪੈਖਰ ਪਏ ਪੈਰਾ ॥੨॥
ଭ୍ରମ ଏବଂ ମୋହ ବଶତଃ ତାହାକୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ, ମୋହ-ମାୟାର ଜଞ୍ଜିର ତାହାର ପାଦରେ ଲାଗିଅଛି ॥2॥
ਤਬ ਇਹੁ ਕਹਾ ਕਮਾਵਨ ਪਰਿਆ ਜਬ ਇਹੁ ਕਛੂ ਨ ਹੋਤਾ ॥
ତେବେ ଏହି ମନୁଷ୍ୟ କେଉଁ କର୍ମ କରିଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ତାହାର ଅସ୍ତିତ୍ଵ ହିଁ ନଥାଏ?
ਜਬ ਏਕ ਨਿਰੰਜਨ ਨਿਰੰਕਾਰ ਪ੍ਰਭ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਆਪਹਿ ਕਰਤਾ ॥੩॥
ଯେତେବେଳେ ନିରଞ୍ଜନ ଏବଂ ନିରଙ୍କାର ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଥିଲେ, ତେବେ ସେ ସବୁ କିଛି ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କରୁଥିଲେ ॥3॥
ਅਪਨੇ ਕਰਤਬ ਆਪੇ ਜਾਨੈ ਜਿਨਿ ਇਹੁ ਰਚਨੁ ਰਚਾਇਆ ॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମା ଏହି ସୃଷ୍ଟିକୁ ରଚନା କରିଛନ୍ତି, ନିଜ ଲୀଳାକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਕਰਣਹਾਰੁ ਹੈ ਆਪੇ ਸਤਿਗੁਰਿ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥੪॥੫॥੧੬੩॥
ହେ ନାନକ! ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ କିଛି କରିବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି, ସଦଗୁରୁ ମୋର ଭ୍ରମ ଦୂର କରିଦେଇଚ୍ଣ୍ଟିଂ॥4॥5॥163॥
ਗਉੜੀ ਮਾਲਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମାଲା ମହଲା 5 ॥
ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਅਵਰ ਕ੍ਰਿਆ ਬਿਰਥੇ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ଅନ୍ୟ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ।
ਜਪ ਤਪ ਸੰਜਮ ਕਰਮ ਕਮਾਣੇ ਇਹਿ ਓਰੈ ਮੂਸੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଆଡମ୍ବରପୂର୍ଣ୍ଣ ଜପ, ତପସ୍ୟା, ସଂଯମ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ସଂସ୍କାର କରିବା ଏହା ସବୁ ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରୁ ଦୂରକୁ ନେଇଯାଏ .1॥ରୁହ॥
ਬਰਤ ਨੇਮ ਸੰਜਮ ਮਹਿ ਰਹਤਾ ਤਿਨ ਕਾ ਆਢੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥
ପ୍ରାଣୀ ବ୍ରତ ଏବଂ ସଂଯମର ନିୟମରେ କ୍ରିଯାଶୀଳ ରହିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ସେହି ପ୍ରୟାସର ଫଳ ତାହାକୁ ଏକ କଉଡି ମଧ୍ୟ ମିଳେ ନାହିଁ।
ਆਗੈ ਚਲਣੁ ਅਉਰੁ ਹੈ ਭਾਈ ਊਂਹਾ ਕਾਮਿ ਨ ਆਇਆ ॥੧॥
ହେ ସଜ୍ଜନ! ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ସାଥିରେ ପରଲୋକରେ ଅନ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ଅଛି, ବ୍ରତ, ନିୟମ ଏବଂ ସଂଯମ ମଧ୍ୟରୁ କେଉଁଟି ମଧ୍ୟ ପରଲୋକରେ କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ ॥1॥
ਤੀਰਥਿ ਨਾਇ ਅਰੁ ਧਰਨੀ ਭ੍ਰਮਤਾ ਆਗੈ ਠਉਰ ਨ ਪਾਵੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ତୀର୍ଥରେ ସ୍ନାନ କରିଥାଏ ଆଉ ଧରିତ୍ରିରେ ଭ୍ରମଣ କରିଥାଏ, ତାହାକୁ ମଧ୍ୟ ପରଲୋକରେ କୌଣସି ସୁଖର ନିବାସ ମିଳେନାହିଁ।
ਊਹਾ ਕਾਮਿ ਨ ਆਵੈ ਇਹ ਬਿਧਿ ਓਹੁ ਲੋਗਨ ਹੀ ਪਤੀਆਵੈ ॥੨॥
ସେଠାରେ ଏହି ବିଧି କାମରେ ଆସେ ନାହିଁ, ଏହା ଦ୍ଵାରା ସେ କେବଳ ଲୋକଙ୍କୁ ହିଁ ଭ୍ରାନ୍ତି କରାଇଥାଏ ॥2॥
ਚਤੁਰ ਬੇਦ ਮੁਖ ਬਚਨੀ ਉਚਰੈ ਆਗੈ ਮਹਲੁ ਨ ਪਾਈਐ ॥
ଚାରି ବେଦର ମୌଖିକ ପାଠ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਬੂਝੈ ਨਾਹੀ ਏਕੁ ਸੁਧਾਖਰੁ ਓਹੁ ਸਗਲੀ ਝਾਖ ਝਖਾਈਐ ॥੩॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପବିତ୍ର ନାମକୁ ବୋଧ କରିପାରେ ନାହିଁ, ସେ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହିଁ ଥାଏ॥3॥
ਨਾਨਕੁ ਕਹਤੋ ਇਹੁ ਬੀਚਾਰਾ ਜਿ ਕਮਾਵੈ ਸੁ ਪਾਰ ਗਰਾਮੀ ॥
ନାନକ ଏହେକ ବିଚାରର କଥା କହନ୍ତି, ଯିଏ ଏହି ଏହି କଥାକୁ ଅନୁସରଣ କରିଥାଏ, ସେ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰੁ ਸੇਵਹੁ ਅਰੁ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਹੁ ਤਿਆਗਹੁ ਮਨਹੁ ਗੁਮਾਨੀ ॥੪॥੬॥੧੬੪॥
ସେହି କଥା ଏହା ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କର ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କର ତଥା ନିଜ ମନରୁ ଅହଂତ୍ଵ ତ୍ୟାଗ କର॥4॥6॥164॥
ਗਉੜੀ ਮਾਲਾ ੫ ॥
ଗଉଡି ମାଲା ମହଲା 5 ॥
ਮਾਧਉ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮੁਖਿ ਕਹੀਐ ॥
ହେ ମାଧବ! ହେ ହରି-ପରମେଶ୍ଵର! ଏପରି କୃପା କର ଯେ ନିଜ ମୁଖରୁ ତୋର ହରିନାମ ହିଁ ଉଚ୍ଚାରଣ କରୁଥିବି।
ਹਮ ਤੇ ਕਛੂ ਨ ਹੋਵੈ ਸੁਆਮੀ ਜਿਉ ਰਾਖਹੁ ਤਿਉ ਰਹੀਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଜଗତର ସ୍ଵାମୀ! ଆମ ଦ୍ଵାରା କିଛି ମଧ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ, ତୁ ଯେପରି ଆମକୁ ରଖୁଅଛୁ, ଆମେ ସେପରି ହିଁ ରହୁଅଛୁ ॥1॥ରୁହ॥
ਕਿਆ ਕਿਛੁ ਕਰੈ ਕਿ ਕਰਣੈਹਾਰਾ ਕਿਆ ਇਸੁ ਹਾਥਿ ਬਿਚਾਰੇ ॥
ବିଚରା ପ୍ରାଣୀ କଣ କରିପାରେ, ସେ କଣ କରିବା ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ଏହି ବିନୀତ ପ୍ରାଣୀର ବଶରେ କଣ ଅଛି?
ਜਿਤੁ ਤੁਮ ਲਾਵਹੁ ਤਿਤ ਹੀ ਲਾਗਾ ਪੂਰਨ ਖਸਮ ਹਮਾਰੇ ॥੧॥
ହେ ମୋର ସର୍ବବ୍ୟାପକ ମାଲିକ! ତୁ ଯେଉଁ ଆଡକୁ ପ୍ରାଣୀକୁ ଲଗାଉ, ପ୍ରାଣୀ ସେହିଆଡକୁ ଯାଏ। ॥1॥
ਕਰਹੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸਰਬ ਕੇ ਦਾਤੇ ਏਕ ਰੂਪ ਲਿਵ ਲਾਵਹੁ ॥
ହେ ସମସ୍ତ ଜୀବଙ୍କ ଦାତା! ମୋତେ କୃପା କର ଆଉ କେବଳ ନିଜ ସ୍ୱରୂପ ସାଥିରେ ମୋର ବୃତ୍ତି ଲଗାଅ।
ਨਾਨਕ ਕੀ ਬੇਨੰਤੀ ਹਰਿ ਪਹਿ ਅਪੁਨਾ ਨਾਮੁ ਜਪਾਵਹੁ ॥੨॥੭॥੧੬੫॥
ମୁଁ ,ନାନକ , ଭଗବାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଏହି ବିନତି କରେ ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋତେ ନିଜ ନାମର ଜପ କରାଅ ॥2॥7॥165॥
ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫
ଗଉଡି ମାଲା ମହଲା 5 ॥
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପାଇ ହୁଏ।
ਦੀਨ ਦਇਆਲ ਦਮੋਦਰ ਰਾਇਆ ਜੀਉ ॥
ହେ ଦିନଦୟାଳୁ! ହେ ପୂଜ୍ୟ ଦାମୋଦର!
ਕੋਟਿ ਜਨਾ ਕਰਿ ਸੇਵ ਲਗਾਇਆ ਜੀਉ ॥
ତୁ କୋଟି କୋଟି ଲୋକଙ୍କୁ ନିଜ ଭକ୍ତି ସେବାରେ ଲଗାଇଛୁ।
ਭਗਤ ਵਛਲੁ ਤੇਰਾ ਬਿਰਦੁ ਰਖਾਇਆ ਜੀਉ ॥
ତୋର ହୃଦୟ ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ ଅଟେ, ଅର୍ଥାତ, ତୁ ନିଜ ଭକ୍ତଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଅଟୁ।
ਪੂਰਨ ਸਭਨੀ ਜਾਈ ਜੀਉ ॥੧॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ଅଟୁ ॥1॥
ਕਿਉ ਪੇਖਾ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਕਵਣ ਸੁਕਰਣੀ ਜੀਉ ॥
ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରିୟତମକୁ କେଉଁ ପରି ଦେଖିବି? ତାହା କେଉଁ ଶୁଭକର୍ମ!
ਸੰਤਾ ਦਾਸੀ ਸੇਵਾ ਚਰਣੀ ਜੀਉ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦାସୀ ବନି ତାହାଙ୍କ ଚରଣର ସେବା କର।
ਇਹੁ ਜੀਉ ਵਤਾਈ ਬਲਿ ਬਲਿ ਜਾਈ ਜੀਉ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ କରୁଛି ଆଉ ତାହାଙ୍କୁ ଉତ୍ସର୍ଗ କରୁଅଛି।
ਤਿਸੁ ਨਿਵਿ ਨਿਵਿ ਲਾਗਉ ਪਾਈ ਜੀਉ ॥੨॥
ମୁଁ ବିନମ୍ର ହୋଇ ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରୁଅଛି ॥2॥
ਪੋਥੀ ਪੰਡਿਤ ਬੇਦ ਖੋਜੰਤਾ ਜੀਉ ॥
ପଣ୍ଡିତ ଗ୍ରନ୍ଥ ଏବଂ ବେଦର ଅଧ୍ୟୟନ କରିଥାନ୍ତି।
ਹੋਇ ਬੈਰਾਗੀ ਤੀਰਥਿ ਨਾਵੰਤਾ ਜੀਉ ॥
କେହି ବ୍ୟକ୍ତି ତ୍ୟାଗୀ ହୋଇ ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନରେ ସ୍ନାନ କରିଥାଏ,
ਗੀਤ ਨਾਦ ਕੀਰਤਨੁ ਗਾਵੰਤਾ ਜੀਉ ॥
କେହି ଗୀତ ଏବଂ ମଧୁର ଭଜନର ଗାନ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਨਿਰਭਉ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈ ਜੀਉ ॥੩॥
କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନିର୍ଭୟ ହରିଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ ॥3॥
ਭਏ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਸੁਆਮੀ ਮੇਰੇ ਜੀਉ ॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ମୋ’ ଉପରେ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି।
ਪਤਿਤ ਪਵਿਤ ਲਗਿ ਗੁਰ ਕੇ ਪੈਰੇ ਜੀਉ ॥
ଗୁରୁଜୀଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରି ମୁଁ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହୋଇଛି।