ਨਾਨਕ ਸੰਤ ਭਾਵੈ ਤਾ ਓਇ ਭੀ ਗਤਿ ਪਾਹਿ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ନିନ୍ଦୁକ ମଧ୍ୟ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥2॥
ਸੰਤ ਕਾ ਨਿੰਦਕੁ ਮਹਾ ਅਤਤਾਈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ସବୁଠାରୁ ମନ୍ଦ କର୍ମ କରିବା ମହାନୀଚ ଅଟେ।
ਸੰਤ ਕਾ ਨਿੰਦਕੁ ਖਿਨੁ ਟਿਕਨੁ ਨ ਪਾਈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟକୁ କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସୁଖ ମିଳିନଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਨਿੰਦਕੁ ਮਹਾ ਹਤਿਆਰਾ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ମହା ହତ୍ୟାକାରୀ ଅଟେ।
ਸੰਤ ਕਾ ਨਿੰਦਕੁ ਪਰਮੇਸੁਰਿ ਮਾਰਾ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରୁ ତିରସ୍କୃତ ହୋଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਨਿੰਦਕੁ ਰਾਜ ਤੇ ਹੀਨੁ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଶାସନରେ ରିକ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਨਿੰਦਕੁ ਦੁਖੀਆ ਅਰੁ ਦੀਨੁ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଦୁଃଖୀ ତଥା ନିର୍ଦ୍ଧନ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਨਿੰਦਕ ਕਉ ਸਰਬ ਰੋਗ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ସର୍ବ ରୋଗ ଲାଗିଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਨਿੰਦਕ ਕਉ ਸਦਾ ਬਿਜੋਗ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ସଦା ବିଯୋଗରେ ରହିଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੀ ਨਿੰਦਾ ਦੋਖ ਮਹਿ ਦੋਖੁ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା ଦୋଷର ମଧ୍ୟ ଦୋଷ ମହାପାପ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਸੰਤ ਭਾਵੈ ਤਾ ਉਸ ਕਾ ਭੀ ਹੋਇ ਮੋਖੁ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାର ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ ॥3॥
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਸਦਾ ਅਪਵਿਤੁ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସର୍ବଦା ଅପବିତ୍ର ଅଟେ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਕਿਸੈ ਕਾ ਨਹੀ ਮਿਤੁ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟର ମିତ୍ର ହୁଏନାହିଁ।
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕਉ ਡਾਨੁ ਲਾਗੈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀକୁ ଧର୍ମରାଜ ଠାରୁ ଦଣ୍ଡ ମିଳିଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕਉ ਸਭ ਤਿਆਗੈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀକୁ ସମସ୍ତେ ତ୍ୟାଗ କରିଥାନ୍ତି।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਮਹਾ ਅਹੰਕਾਰੀ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ମହା ଅହଙ୍କାରୀ ହୋଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਸਦਾ ਬਿਕਾਰੀ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସର୍ବଦା ପାପୀ ହୋଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਜਨਮੈ ਮਰੈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ଜନ୍ମ ହୋଇ ମରୁଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੀ ਦੂਖਨਾ ਸੁਖ ਤੇ ਟਰੈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସୁଖରୁ ଖାଲି ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕਉ ਨਾਹੀ ਠਾਉ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀକୁ ରହିବା ପାଇଁ କୌଣସି ସ୍ଥାନ ମିଳେନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸੰਤ ਭਾਵੈ ਤਾ ਲਏ ਮਿਲਾਇ ॥੪॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସନ୍ଥଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରେ ତାହାହେଲେ ସେ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇଥାନ୍ତି। ॥4॥
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਅਧ ਬੀਚ ਤੇ ਟੂਟੈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ମଝିରୁ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਕਿਤੈ ਕਾਜਿ ਨ ਪਹੂਚੈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ କୌଣସି କାମରେ ସଫଳ ହୁଏନାହିଁ।
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕਉ ਉਦਿਆਨ ਭ੍ਰਮਾਈਐ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ଭୟାନକ ଜଙ୍ଗଲରେ ବୁଲୁଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਉਝੜਿ ਪਾਈਐ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀକୁ କୁମାର୍ଗରେ ରଖାଯାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਅੰਤਰ ਤੇ ਥੋਥਾ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସେପରି ହିଁ ଭିତରୁ ଖାଲି ହୋଇଥାଏ,
ਜਿਉ ਸਾਸ ਬਿਨਾ ਮਿਰਤਕ ਕੀ ਲੋਥਾ ॥
ଯେପରି ମୃତକର ଶବ ଶ୍ଵାସ ବିନା ଥାଏ,
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕੀ ਜੜ ਕਿਛੁ ਨਾਹਿ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀର ଆଦୌ ଜଡ ନଥାଏ।
ਆਪਨ ਬੀਜਿ ਆਪੇ ਹੀ ਖਾਹਿ ॥
ଯାହାକିଛି ସେ ବୁଣିଛି , ସେ ସ୍ଵୟଂ ଖାଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕਉ ਅਵਰੁ ਨ ਰਾਖਨਹਾਰੁ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀର କେହି ମଧ୍ୟ ରକ୍ଷକ ହୋଇପାରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸੰਤ ਭਾਵੈ ਤਾ ਲਏ ਉਬਾਰਿ ॥੫॥
ହେ ନାନକ! ଯଦି ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ ବଞ୍ଚାଇ ଦିଅନ୍ତି ॥5॥
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਇਉ ਬਿਲਲਾਇ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ଏପରି ବିଳାପ କରିଥାଏ,
ਜਿਉ ਜਲ ਬਿਹੂਨ ਮਛੁਲੀ ਤੜਫੜਾਇ ॥
ଯେପରି ଜଳ ବିନା ମାଛ ଦୁଃଖରେ ଛଟ ପଟ ହୋଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਭੂਖਾ ਨਹੀ ਰਾਜੈ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସର୍ବଦା ଭୋକିଲା ରହିଥାଏ ଆଉ ତୃପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ,
ਜਿਉ ਪਾਵਕੁ ਈਧਨਿ ਨਹੀ ਧ੍ਰਾਪੈ ॥
ଯେପରି ଅଗ୍ନି ଇନ୍ଧନ ଦ୍ଵାରା ତୃପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਛੁਟੈ ਇਕੇਲਾ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସେପରି ହିଁ ଏକା ପଡି ରହିଥାଏ,
ਜਿਉ ਬੂਆੜੁ ਤਿਲੁ ਖੇਤ ਮਾਹਿ ਦੁਹੇਲਾ ॥
ଯେପରି ଭିତରେ ଜଳୁଥିବା ରାଶି ଗଛ ଖେତରେ ବ୍ୟର୍ଥ ପଡିରହିଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਧਰਮ ਤੇ ਰਹਤ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ଧର୍ମରୁ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਸਦ ਮਿਥਿਆ ਕਹਤ ॥
ନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସର୍ବଦା ମିଥ୍ୟା ବୋଲିଥାଏ।
ਨਿੰਦਕ ਕਾ ਧੁਰਿ ਹੀ ਪਇਆ ॥
ନିନ୍ଦୁକର ଭାଗ୍ୟରେ ଆଦିରୁ ହିଁ ଏପରି ଲେଖା ହୋଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋਈ ਥਿਆ ॥੬॥
ହେ ନାନକ! ଯାହା କିଛି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାହିଁ ହୋଇଥାଏ ॥6॥
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਬਿਗੜ ਰੂਪੁ ਹੋਇ ਜਾਇ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ବିକୃତ ରୂପ ବାଲା ହୋଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕਉ ਦਰਗਹ ਮਿਲੈ ਸਜਾਇ ॥
ସନ୍ଥ ଉପରେ ଦୋଷ ଲଗାଇବା ବ୍ୟକ୍ତି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦରବାରରେ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਸਦਾ ਸਹਕਾਈਐ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ସଦା ମୃତ୍ୟୁ ନିକଟରେ ଥାଏ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਨ ਮਰੈ ਨ ਜੀਵਾਈਐ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ଜୀବନ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁର ମଝିରେ ଝୁଲୁଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਦੋਖੀ ਕੀ ਪੁਜੈ ਨ ਆਸਾ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀର ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏନାହିଁ।
ਸੰਤ ਕਾ ਦੋਖੀ ਉਠਿ ਚਲੈ ਨਿਰਾਸਾ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀ ନିରାଶ ଚାଲିଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੋਖਿ ਨ ਤ੍ਰਿਸਟੈ ਕੋਇ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଦୋଷୀକୁ ସ୍ଥିରତା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ।
ਜੈਸਾ ਭਾਵੈ ਤੈਸਾ ਕੋਈ ਹੋਇ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଯେପରି ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ, ମନୁଷ୍ୟ ସେପରି ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਪਇਆ ਕਿਰਤੁ ਨ ਮੇਟੈ ਕੋਇ ॥
କେହି ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମକୁ ଟାଳି ପାରିବ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਜਾਨੈ ਸਚਾ ਸੋਇ ॥੭॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଥାନ୍ତି ॥7॥
ਸਭ ਘਟ ਤਿਸ ਕੇ ਓਹੁ ਕਰਨੈਹਾਰੁ ॥
ସମସ୍ତ ଜୀବଜନ୍ତୁ ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଅଟନ୍ତି।
ਸਦਾ ਸਦਾ ਤਿਸ ਕਉ ਨਮਸਕਾਰੁ ॥
ତାହାଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ପ୍ରଣାମ କର ।
ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਉਸਤਤਿ ਕਰਹੁ ਦਿਨੁ ਰਾਤਿ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଗୁଣାନୁବାଦ ଦିନ ରାତି କର।
ਤਿਸਹਿ ਧਿਆਵਹੁ ਸਾਸਿ ਗਿਰਾਸਿ ॥
ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶ୍ଵାସ ଏବଂ ଗ୍ରାସରେ ତାହାଙ୍କ ହିଁ ଧ୍ୟାନ କର।
ਸਭੁ ਕਛੁ ਵਰਤੈ ਤਿਸ ਕਾ ਕੀਆ ॥
ସବୁ କିଛି ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਜੈਸਾ ਕਰੇ ਤੈਸਾ ਕੋ ਥੀਆ ॥
ଈଶ୍ଵର ମନୁଷ୍ୟକୁ ଯେପରି ବନାଇଛନ୍ତି, ସେ ସେପରି ହିଁ ବନିଯାନ୍ତି।
ਅਪਨਾ ਖੇਲੁ ਆਪਿ ਕਰਨੈਹਾਰੁ ॥
ନିଜର ଖେଳର ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିର୍ମାତା ଅଟନ୍ତି।
ਦੂਸਰ ਕਉਨੁ ਕਹੈ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ଆଉ କିଏ ତାହାଙ୍କ ବିଚାର କରିପାରିବ?