ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੈ ਤਿਸੁ ਆਪਨ ਨਾਮੁ ਦੇਇ ॥
ପରମାତ୍ମା ଯାହାଙ୍କ ଉପରେ କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ହିଁ ନିଜର ନାମ ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਬਡਭਾਗੀ ਨਾਨਕ ਜਨ ਸੇਇ ॥੮॥੧੩॥
ହେ ନାନକ! ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ବଡ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହୋଇଥାଏ ॥8॥13॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਤਜਹੁ ਸਿਆਨਪ ਸੁਰਿ ਜਨਹੁ ਸਿਮਰਹੁ ਹਰਿ ਹਰਿ ਰਾਇ ॥
ହେ ଭଦ୍ର ପୁରୁଷ! ନିଜ ଚତୁରତା ତ୍ୟାଗ କର, ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ମରଣ କର।
ਏਕ ਆਸ ਹਰਿ ਮਨਿ ਰਖਹੁ ਨਾਨਕ ਦੂਖੁ ਭਰਮੁ ਭਉ ਜਾਇ ॥੧॥
ନିଜ ମନରେ ଭଗବାନଙ୍କ ଆଶା ରଖ, ହେ ନାନକ! ଏହିପରି ଦୁଃଖ, ଭ୍ରମ ଏବଂ ଭୟ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਅਸਟਪਦੀ ॥
ଅଷ୍ଟପଦୀ॥
ਮਾਨੁਖ ਕੀ ਟੇਕ ਬ੍ਰਿਥੀ ਸਭ ਜਾਨੁ ॥
(ହେ ପ୍ରାଣୀ!) କାହା ଉପରେ ଭରସା ରଖିବା ସବୁ ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ।
ਦੇਵਨ ਕਉ ਏਕੈ ਭਗਵਾਨੁ ॥
ଏକ ଭଗବାନ ହିଁ ସବୁଙ୍କୁ ଦିଅନ୍ତି।
ਜਿਸ ਕੈ ਦੀਐ ਰਹੈ ਅਘਾਇ ॥
ଯାହାଙ୍କୁ ଦେଲେ ତୃପ୍ତି ହୋଇଥାଏ
ਬਹੁਰਿ ਨ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਲਾਗੈ ਆਇ ॥
ଆଉ ପୁଣି ତୃଷ୍ଣା ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਮਾਰੈ ਰਾਖੈ ਏਕੋ ਆਪਿ ॥
ଏକ ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମାରିଥାନ୍ତି ଆଉ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਮਾਨੁਖ ਕੈ ਕਿਛੁ ਨਾਹੀ ਹਾਥਿ ॥
ମନୁଷ୍ୟର ବଶରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ନଥାଏ।
ਤਿਸ ਕਾ ਹੁਕਮੁ ਬੂਝਿ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥
ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ବୁଝିବା ପାଇଁ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ।
ਤਿਸ ਕਾ ਨਾਮੁ ਰਖੁ ਕੰਠਿ ਪਰੋਇ ॥
ତାହାଙ୍କ ନାମକୁ ନିଜ କଣ୍ଠରେ ସ୍ଥାପନ କରି ରଖ।
ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸੋਇ ॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ସ୍ମରଣ କର,
ਨਾਨਕ ਬਿਘਨੁ ਨ ਲਾਗੈ ਕੋਇ ॥੧॥
କୌଣସି ବିଘ୍ନ ଆସିବ ନାହିଁ ॥1॥
ਉਸਤਤਿ ਮਨ ਮਹਿ ਕਰਿ ਨਿਰੰਕਾਰ ॥
ନିଜ ମନରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ମହିମା ସ୍ତୁତି କର।
ਕਰਿ ਮਨ ਮੇਰੇ ਸਤਿ ਬਿਉਹਾਰ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ସତ୍ୟର କାର୍ଯ୍ୟ କର।
ਨਿਰਮਲ ਰਸਨਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਉ ॥
ନାମର ଅମୃତ ପାନ କରି ତୋର ଜିହ୍ଵା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ
ਸਦਾ ਸੁਹੇਲਾ ਕਰਿ ਲੇਹਿ ਜੀਉ ॥
ଆଉ ତୁ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ସୁଖଦାୟକ ବନାଇବ।
ਨੈਨਹੁ ਪੇਖੁ ਠਾਕੁਰ ਕਾ ਰੰਗੁ ॥
ନିଜ ନେତ୍ରରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କୌତୁକ ଦେଖ
ਸਾਧਸੰਗਿ ਬਿਨਸੈ ਸਭ ਸੰਗੁ ॥
ସତସଙ୍ଗତିରେ ମିଳନ ଦ୍ଵାରା ଅନ୍ୟର ସବୁ ମୋହ ଲୁପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਚਰਨ ਚਲਉ ਮਾਰਗਿ ਗੋਬਿੰਦ ॥
ନିଜ ଚରଣରେ ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ମାର୍ଗରେ ଚାଲ।
ਮਿਟਹਿ ਪਾਪ ਜਪੀਐ ਹਰਿ ਬਿੰਦ ॥
ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ହରିଙ୍କୁ ଜପ କରିଲେ ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਕਰ ਹਰਿ ਕਰਮ ਸ੍ਰਵਨਿ ਹਰਿ ਕਥਾ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା କର ଆଉ କାନରେ ହରିଙ୍କ କଥା ଶୁଣ।
ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਨਾਨਕ ਊਜਲ ਮਥਾ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! (ଏହି ପ୍ରକାର) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ତୋର ମସ୍ତକ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଯିବ ॥2॥
ਬਡਭਾਗੀ ਤੇ ਜਨ ਜਗ ਮਾਹਿ ॥
ଦୁନିଆରେ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ,
ਸਦਾ ਸਦਾ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਨ ਗਾਹਿ ॥
ଯିଏ ସର୍ବଦା ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମା ଗାନ କରିଥାଏ।
ਰਾਮ ਨਾਮ ਜੋ ਕਰਹਿ ਬੀਚਾਰ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ରାମଙ୍କ ନାମର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ,
ਸੇ ਧਨਵੰਤ ਗਨੀ ਸੰਸਾਰ ॥
ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଗତରେ ଧନବାନ ଗଣାଯାଏ।
ਮਨਿ ਤਨਿ ਮੁਖਿ ਬੋਲਹਿ ਹਰਿ ਮੁਖੀ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ମନ, ତନ ଏବଂ ମୁଖରେ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ,
ਸਦਾ ਸਦਾ ਜਾਨਹੁ ਤੇ ਸੁਖੀ ॥
ଭାବିନିଅ ଯେ ସେ ସର୍ବଦା ସୁଖୀ ଅଟେ।
ਏਕੋ ਏਕੁ ਏਕੁ ਪਛਾਨੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି କେବଳ ଏକ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ହିଁ ଚିହ୍ନି ଥାଏ,
ਇਤ ਉਤ ਕੀ ਓਹੁ ਸੋਝੀ ਜਾਨੈ ॥
ତାହାକୁ ଇହଲୋକ ଏବଂ ପରଲୋକର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਮ ਸੰਗਿ ਜਿਸ ਕਾ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ମନ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମରେ ମିଶି ଯାଇଥାଏ,
ਨਾਨਕ ਤਿਨਹਿ ਨਿਰੰਜਨੁ ਜਾਨਿਆ ॥੩॥
ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣିଦିଏ ॥3॥
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਆਪਨ ਆਪੁ ਸੁਝੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜକୁ ଜାଣିନିଏ,
ਤਿਸ ਕੀ ਜਾਨਹੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਬੁਝੈ ॥
ଭାବିନିଅ ଯେ ତାହାର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟିଯାଇଛି।
ਸਾਧਸੰਗਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਜਸੁ ਕਹਤ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଯଶ କରିଥାଏ,
ਸਰਬ ਰੋਗ ਤੇ ਓਹੁ ਹਰਿ ਜਨੁ ਰਹਤ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତ ସବୁ ରୋଗରୁ ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਕੀਰਤਨੁ ਕੇਵਲ ਬਖੵਾਨੁ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ରାତିଦିନ କେବଳ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ ହିଁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାଏ,
ਗ੍ਰਿਹਸਤ ਮਹਿ ਸੋਈ ਨਿਰਬਾਨੁ ॥
ସେ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ହିଁ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਏਕ ਊਪਰਿ ਜਿਸੁ ਜਨ ਕੀ ਆਸਾ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରତି ଆଶା ରଖିଥାଏ,
ਤਿਸ ਕੀ ਕਟੀਐ ਜਮ ਕੀ ਫਾਸਾ ॥
ତାହା ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁର ଫନ୍ଦା କଟି ଯାଇଥାଏ।
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕੀ ਜਿਸੁ ਮਨਿ ਭੂਖ ॥
ଯାହାର ମନରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ କ୍ଷୁଧା ଥାଏ,
ਨਾਨਕ ਤਿਸਹਿ ਨ ਲਾਗਹਿ ਦੂਖ ॥੪॥
ହେ ନାନକ! ତାହାର କିଛି ଦୁଃଖ ନଥାଏ। ॥4॥
ਜਿਸ ਕਉ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਮਨਿ ਚਿਤਿ ਆਵੈ ॥
ଯାହାର ମନରେ ହରି-ପ୍ରଭୁ ସ୍ମରଣ ଆସନ୍ତି,
ਸੋ ਸੰਤੁ ਸੁਹੇਲਾ ਨਹੀ ਡੁਲਾਵੈ ॥
ସେହି ସନ୍ଥ ଖୁସି ଥାଏ ଆଉ ତାହାର ମନ କେବେ ଦୋହଲେ ନାହିଁ।
ਜਿਸੁ ਪ੍ਰਭੁ ਅਪੁਨਾ ਕਿਰਪਾ ਕਰੈ ॥
ଯାହା ଉପରେ ଈଶ୍ଵର ନିଜର କୃପା ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି,
ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਕਹੁ ਕਿਸ ਤੇ ਡਰੈ ॥
ହ, ସେହି ସେବକ କାହାକୁ ଡରିପାରେ?
ਜੈਸਾ ਸਾ ਤੈਸਾ ਦ੍ਰਿਸਟਾਇਆ ॥
ଈଶ୍ଵର ଯେପରି ଅଟନ୍ତି, ସେପରି ହିଁ ଦେଖାଯାନ୍ତି ।
ਅਪੁਨੇ ਕਾਰਜ ਮਹਿ ਆਪਿ ਸਮਾਇਆ ॥
ନିଜ ରଚନାରେ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅଛନ୍ତି।
ਸੋਧਤ ਸੋਧਤ ਸੋਧਤ ਸੀਝਿਆ ॥
ଅନେକ ଥର ଚିନ୍ତା କରି ବିଚାର କରିଛି।
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਤਤੁ ਸਭੁ ਬੂਝਿਆ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସମସ୍ତ ବାସ୍ତବିକତାକୁ ବୁଝିନେଇଛି।
ਜਬ ਦੇਖਉ ਤਬ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਮੂਲੁ ॥
ଯେବେ ମୁଁ ଦେଖୁଛି, ସବୁ କିଛି ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਸੋ ਸੂਖਮੁ ਸੋਈ ਅਸਥੂਲੁ ॥੫॥
ହେ ନାନକ! ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସ୍ଥୂଳ ଅଟନ୍ତି ॥5॥
ਨਹ ਕਿਛੁ ਜਨਮੈ ਨਹ ਕਿਛੁ ਮਰੈ ॥
ନା କିଛି ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ, ନା କିଛି ମରିଥାଏ।
ਆਪਨ ਚਲਿਤੁ ਆਪ ਹੀ ਕਰੈ ॥
ଭଗବାନ ନିଜ ଲୀଳା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਵਨੁ ਜਾਵਨੁ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਅਨਦ੍ਰਿਸਟਿ ॥
ଜନ୍ମ-ମରଣ, ଗୋଚର (ଦୃଶ୍ୟ) ଏବଂ ଅଗୋଚର (ଅଦୃଶ୍ୟ)-“
ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਧਾਰੀ ਸਭ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ॥
ସେହି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତକୁ ସେ ନିଜ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ବନାଇଛନ୍ତି।