ਤਾ ਕਉ ਰਾਖਤ ਦੇ ਕਰਿ ਹਾਥ ॥
ତାହାକୁ ସେ ନିଜ ହାତରେ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି।
ਮਾਨਸ ਜਤਨ ਕਰਤ ਬਹੁ ਭਾਤਿ ॥
ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ପ୍ରକାରର ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କରେ
ਤਿਸ ਕੇ ਕਰਤਬ ਬਿਰਥੇ ਜਾਤਿ ॥
ପରନ୍ତୁ, ତାହାର କାମ ବ୍ୟର୍ଥ ଯାଏ।
ਮਾਰੈ ਨ ਰਾਖੈ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥ ਸਰਬ ਜੀਆ ਕਾ ਰਾਖਾ ਸੋਇ ॥
(ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିନା ଜୀବଙ୍କୁ) ନା କେହି ମାରିପାରେ ନା କେହି ରଖିପାରେ, ଆଉ କେହି ନୁହେଁ, ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ରକ୍ଷକ ପ୍ରଭୁ ନିଜେ।
ਕਾਹੇ ਸੋਚ ਕਰਹਿ ਰੇ ਪ੍ਰਾਣੀ ॥
ହେ ନଶ୍ଵର ପ୍ରାଣୀ! ତୁମେ କାହିଁକି ଚିନ୍ତା କରୁଅଛ?
ਜਪਿ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਅਲਖ ਵਿਡਾਣੀ ॥੫॥
ହେ ନାନକ! ଅଦୃଶ୍ୟ ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କର।॥5॥
ਬਾਰੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪ੍ਰਭੁ ਜਪੀਐ ॥
ବାରମ୍ବାର ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମର ଜପ କରିବା ଉଚିତ।
ਪੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਇਹੁ ਮਨੁ ਤਨੁ ਧ੍ਰਪੀਐ ॥
ନାମ ଅମୃତ ପିଇ ଏହି ମନ ଏବଂ ଶରୀର ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਮ ਰਤਨੁ ਜਿਨਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਇਆ ॥
ଯେଉଁ ଗୁରମୁଖ ନାମ ରୂପୀ ରତ୍ନ ପାଇଯାଇଛି,
ਤਿਸੁ ਕਿਛੁ ਅਵਰੁ ਨਾਹੀ ਦ੍ਰਿਸਟਾਇਆ ॥
ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ବିନା ଆଉ କିଛି ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ।
ਨਾਮੁ ਧਨੁ ਨਾਮੋ ਰੂਪੁ ਰੰਗੁ ॥
ନାମ ତାହାର ଧନ ଆଉ ନାମ ହିଁ ତାହାର ରୂପ ରଙ୍ଗ ଅଟେ।
ਨਾਮੋ ਸੁਖੁ ਹਰਿ ਨਾਮ ਕਾ ਸੰਗੁ ॥
ନାମ ତାହାର ସୁଖ ଆଉ ନାମ ହିଁ ତାହାର ସାଥି ଅଟେ।
ਨਾਮ ਰਸਿ ਜੋ ਜਨ ਤ੍ਰਿਪਤਾਨੇ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ଅମୃତରେ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଏ,
ਮਨ ਤਨ ਨਾਮਹਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਨੇ ॥
ତାହାର ମନ ତନ କେବଳ ପ୍ରଭୁ ନାମରେ ଯୋଡି ରହେ।
ਊਠਤ ਬੈਠਤ ਸੋਵਤ ਨਾਮ ॥ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਜਨ ਕੈ ਸਦ ਕਾਮ ॥੬॥
ହେ ନାନକ! କୁହ ଯେ ଉଠିବା-ବସିବା, ଶୋଇବା-ଜାଗିବା (ସବୁ ସମୟରେ) ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ ହିଁ ସେବକଙ୍କ ସର୍ବଦା ଆହାର ହୋଇଥାଏ। ॥6॥
ਬੋਲਹੁ ਜਸੁ ਜਿਹਬਾ ਦਿਨੁ ਰਾਤਿ ॥
ଦିନ ରାତି ନିଜ ଜିଭରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କର,
ਪ੍ਰਭਿ ਅਪਨੈ ਜਨ ਕੀਨੀ ਦਾਤਿ ॥
ଏହି ଉପହାର ପରମେଶ୍ଵର ନିଜ ସେବକକୁ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି।
ਕਰਹਿ ਭਗਤਿ ਆਤਮ ਕੈ ਚਾਇ ॥
ଆନ୍ତରିକ ଉତ୍ସାହ ସହିତ ଭକ୍ତି କରନ୍ତି
ਪ੍ਰਭ ਅਪਨੇ ਸਿਉ ਰਹਹਿ ਸਮਾਇ ॥
ଆଉ ନିଜକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ରଖନ୍ତି।
ਜੋ ਹੋਆ ਹੋਵਤ ਸੋ ਜਾਨੈ ॥ ਪ੍ਰਭ ਅਪਨੇ ਕਾ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਨੈ ॥
ସେବକ ନିଜେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଦେଶ ଜାଣିଦିଏ, ଆଉ ଯାହା କିଛି ହେଉଛି, ତାହାକୁ (ଇଚ୍ଛାରେ) ଜାଣିଦିଏ।
ਤਿਸ ਕੀ ਮਹਿਮਾ ਕਉਨ ਬਖਾਨਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ମହିମା କିଏ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିବ?
ਤਿਸ ਕਾ ਗੁਨੁ ਕਹਿ ਏਕ ਨ ਜਾਨਉ ॥
ମୁଁ ଏହି ସେବକର ଏକ ଗୁଣ ମଧ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ଜାଣେ ନାହିଁ।
ਆਠ ਪਹਰ ਪ੍ਰਭ ਬਸਹਿ ਹਜੂਰੇ ॥ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਸੇਈ ਜਨ ਪੂਰੇ ॥੭॥
ଯିଏ ସାରା ଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ ଥାଏ, ହେ ନାନକ! ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପୁରୁଷ ଅଟେ ॥7॥
ਮਨ ਮੇਰੇ ਤਿਨ ਕੀ ਓਟ ਲੇਹਿ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ତୁ ତାହାଙ୍କ ଶରଣ ନିଅ।
ਮਨੁ ਤਨੁ ਅਪਨਾ ਤਿਨ ਜਨ ਦੇਹਿ ॥
ଆଉ ନିଜର ତନ ମନ ତାହାଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରିଦିଅ।
ਜਿਨਿ ਜਨਿ ਅਪਨਾ ਪ੍ਰਭੂ ਪਛਾਤਾ ॥ ਸੋ ਜਨੁ ਸਰਬ ਥੋਕ ਕਾ ਦਾਤਾ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିଦିଏ, ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ସବୁ ପଦାର୍ଥ ଦେବା ପାଇଁ ସମର୍ଥ ହୋଇଯାଏ।
ਤਿਸ ਕੀ ਸਰਨਿ ਸਰਬ ਸੁਖ ਪਾਵਹਿ ॥
ତାହାର ଶରଣ ପଡିଲେ ତୁ ସବୁ ସୁଖ ପାଇବୁ
ਤਿਸ ਕੈ ਦਰਸਿ ਸਭ ਪਾਪ ਮਿਟਾਵਹਿ ॥
ତାହାର ଦର୍ଶନରେ ତୁ ସବୁ ପାପ ଦୂର କରିପାରିବୁ।
ਅਵਰ ਸਿਆਨਪ ਸਗਲੀ ਛਾਡੁ ॥
ଅନ୍ୟ ଚତୁରତା ତ୍ୟାଗ କର
ਤਿਸੁ ਜਨ ਕੀ ਤੂ ਸੇਵਾ ਲਾਗੁ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେହି ସେବକର ସେବାରେ ଲାଗି ଯାଅ
ਆਵਨੁ ਜਾਨੁ ਨ ਹੋਵੀ ਤੇਰਾ ॥ ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਜਨ ਕੇ ਪੂਜਹੁ ਸਦ ਪੈਰਾ ॥੮॥੧੭॥
ତୋର ଜନ୍ମ ମରଣ ଦୂର ହୋଇଯିବ, ହେ ନାନକ! ସର୍ବଦା ସେହି ସେବକର ଚରଣ ପୂଜା କର। ॥8॥17॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਸਤਿ ਪੁਰਖੁ ਜਿਨਿ ਜਾਨਿਆ ਸਤਿਗੁਰੁ ਤਿਸ ਕਾ ਨਾਉ ॥
ଯିଏ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ଦେଇଛି, ତାହାର ନାମ ସଦଗୁରୁ ଅଟେ।
ਤਿਸ ਕੈ ਸੰਗਿ ਸਿਖੁ ਉਧਰੈ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਉ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରି ତାହାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ପାର ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਅਸਟਪਦੀ ॥
ଅଷ୍ଟପଦୀ॥
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸਿਖ ਕੀ ਕਰੈ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ॥
ସଦଗୁରୁ ନିଜ ଶିଷ୍ୟର ଲାଳନ-ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି।
ਸੇਵਕ ਕਉ ਗੁਰੁ ਸਦਾ ਦਇਆਲ ॥
ନିଜ ସେବକ ପ୍ରତି ଗୁରୁଜୀ ସର୍ବଦା ଦୟାଳୁ ରହିଥାନ୍ତି।
ਸਿਖ ਕੀ ਗੁਰੁ ਦੁਰਮਤਿ ਮਲੁ ਹਿਰੈ ॥
ଗୁରୁ ନିଜ ଶିଷ୍ୟର ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି ରୂପୀ ମଇଳାକୁ ସଫା କରିଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਉਚਰੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ସେ ହରିଙ୍କ ନାମର ଜପ କରିଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸਿਖ ਕੇ ਬੰਧਨ ਕਾਟੈ ॥
ସଦଗୁରୁ ନିଜ ଶିଷ୍ୟର ବନ୍ଧନ କାଟି ଦେଇଥାନ୍ତି।
ਗੁਰ ਕਾ ਸਿਖੁ ਬਿਕਾਰ ਤੇ ਹਾਟੈ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ବିକାର ଠାରୁ ହଟି ଯାଆନ୍ତି।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸਿਖ ਕਉ ਨਾਮ ਧਨੁ ਦੇਇ ॥
ସଦଗୁରୁ ନିଜର ଶିଷ୍ୟକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ରୂପୀ ଧନ ଦିଅନ୍ତି
ਗੁਰ ਕਾ ਸਿਖੁ ਵਡਭਾਗੀ ਹੇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ବଡ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸਿਖ ਕਾ ਹਲਤੁ ਪਲਤੁ ਸਵਾਰੈ ॥
ସଦଗୁରୁ ନିଜ ଶିଷ୍ୟକୁ ଲୋକ ପରଲୋକରେ ରାସ୍ତା ଦେଖାନ୍ତି
ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸਿਖ ਕਉ ਜੀਅ ਨਾਲਿ ਸਮਾਰੈ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ସଦଗୁରୁ ନିଜ ଶିଷ୍ୟକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଲଗାଇ ରଖିଥାନ୍ତି ॥1॥
ਗੁਰ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹਿ ਸੇਵਕੁ ਜੋ ਰਹੈ ॥
ଯେଉଁ ସେବକ ଗୁରୁଙ୍କ ଘରେ ରହିଥାଏ,
ਗੁਰ ਕੀ ਆਗਿਆ ਮਨ ਮਹਿ ਸਹੈ ॥
ସେ ଗୁରୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ସହର୍ଷ ମନରେ ସ୍ଵୀକାର କରିଥାଏ।
ਆਪਸ ਕਉ ਕਰਿ ਕਛੁ ਨ ਜਨਾਵੈ ॥
ସେ ନିଜକୁ ନିଜେ ବଡ ଭାବେ ନାହିଁ।
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਰਿਦੈ ਸਦ ਧਿਆਵੈ ॥
ସେ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସର୍ବଦା ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ।
ਮਨੁ ਬੇਚੈ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਪਾਸਿ ॥
ଯିଏ ନିଜ ମନ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବିକ୍ରି କରିଥାଏ,
ਤਿਸੁ ਸੇਵਕ ਕੇ ਕਾਰਜ ਰਾਸਿ ॥
ସେ ହି ସେବକର ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇଥାଏ।
ਸੇਵਾ ਕਰਤ ਹੋਇ ਨਿਹਕਾਮੀ ॥
ଯେଉଁ ସେବକ ନିଷ୍କାମ ଭାବନାରେ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ,
ਤਿਸ ਕਉ ਹੋਤ ਪਰਾਪਤਿ ਸੁਆਮੀ ॥
ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇଥାଏ।