ਸੋ ਛੂਟੈ ਮਹਾ ਜਾਲ ਤੇ ਜਿਸੁ ਗੁਰ ਸਬਦੁ ਨਿਰੰਤਰਿ ॥੨॥
ଯାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ମହଜୁଦ ଥାଏ, କେବଳ ସେ ମହାଜାଲରୁ ବର୍ତ୍ତି ପାରେ ॥2॥
ਗੁਰ ਕੀ ਮਹਿਮਾ ਕਿਆ ਕਹਾ ਗੁਰੁ ਬਿਬੇਕ ਸਤ ਸਰੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ମହିମା ମୁଁ କିପରି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବି? (କାରଣ) ଗୁରୁ ବିବେକ ଏବଂ ସତ୍ୟର ସରୋବର ଅଟନ୍ତି।
ਓਹੁ ਆਦਿ ਜੁਗਾਦੀ ਜੁਗਹ ਜੁਗੁ ਪੂਰਾ ਪਰਮੇਸਰੁ ॥੩॥
ସେ ଆଦି, ଯୁଗର ଆରମ୍ଭ ଏବଂ ଯୁଗ-ଯୁଗାନ୍ତରରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମେଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି ॥3॥
ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਹੁ ਸਦ ਸਦਾ ਹਰਿ ਹਰਿ ਮਨੁ ਰੰਗੇ ॥
ସର୍ବଦା ହରିନାମର ଧ୍ୟାନ କର ଆଉ ନିଜ ମନକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ କର।
ਜੀਉ ਪ੍ਰਾਣ ਧਨੁ ਗੁਰੂ ਹੈ ਨਾਨਕ ਕੈ ਸੰਗੇ ॥੪॥੨॥੧੦੪॥
ଗୁରୁ ହିଁ ମୋର ଆତ୍ମା, ପ୍ରାଣ ଏବଂ ଧନ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ସଦା ନାନକଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି ॥4॥2॥104॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਸਾਈ ਅਲਖੁ ਅਪਾਰੁ ਭੋਰੀ ਮਨਿ ਵਸੈ ॥
ହେ ମୋର ମାତା! ଯଦି ଅଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଅପାର ମୋର ମାଲିକ ପ୍ରଭୁ ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ମୋର ମନରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ତାହାହେଲେ
ਦੂਖੁ ਦਰਦੁ ਰੋਗੁ ਮਾਇ ਮੈਡਾ ਹਭੁ ਨਸੈ ॥੧॥
ମୋର ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣା ଏବଂ ସବୁ ରୋଗ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਹਉ ਵੰਞਾ ਕੁਰਬਾਣੁ ਸਾਈ ਆਪਣੇ ॥
ମୁଁ ନିଜ ମାଲିକ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਹੋਵੈ ਅਨਦੁ ਘਣਾ ਮਨਿ ਤਨਿ ਜਾਪਣੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତାହାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରି ମନ ଓ ତନରେ ବଡ ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥
ਬਿੰਦਕ ਗਾਲ੍ਹ੍ਹਿ ਸੁਣੀ ਸਚੇ ਤਿਸੁ ਧਣੀ ॥
ସେହି ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିଷୟରେ ମୁଁ ଅଳ୍ପ ବହୁତ ଶୁଣିଛି।
ਸੂਖੀ ਹੂੰ ਸੁਖੁ ਪਾਇ ਮਾਇ ਨ ਕੀਮ ਗਣੀ ॥੨॥
ହେ ମୋର ମାତା! ମୁଁ ବହୁତ ସୁଖୀ ଅଟେ ଆଉ ସୁଖ ପାଇ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରିପାରେ ନାହିଁ ॥2॥
ਨੈਣ ਪਸੰਦੋ ਸੋਇ ਪੇਖਿ ਮੁਸਤਾਕ ਭਈ ॥
ସେହି ପ୍ରାଣନାଥ ପ୍ରଭୁ ମୋର ନୟନକୁ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ମୁଁ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି।
ਮੈ ਨਿਰਗੁਣਿ ਮੇਰੀ ਮਾਇ ਆਪਿ ਲੜਿ ਲਾਇ ਲਈ ॥੩॥
ହେ ମୋର ମାତା! ମୁଁ ଗୁଣହୀନ ଅଟେ, ତଥାପି ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୋତେ ନିଜ ସାଥିରେ ଲଗାଇଛନ୍ତି ॥3॥
ਬੇਦ ਕਤੇਬ ਸੰਸਾਰ ਹਭਾ ਹੂੰ ਬਾਹਰਾ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁ ବେଦ, କତେବ ଏବଂ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତରୁ ଅଲଗା ଅଟନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਕਾ ਪਾਤਿਸਾਹੁ ਦਿਸੈ ਜਾਹਰਾ ॥੪॥੩॥੧੦੫॥
ନାନକଙ୍କ ବାଦଶାହ ସବୁ ଜାଗାରେ ପ୍ରକଟ ଦେଖାଯାନ୍ତି ॥4॥3॥105॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਲਾਖ ਭਗਤ ਆਰਾਧਹਿ ਜਪਤੇ ਪੀਉ ਪੀਉ ॥
ହେ ଭଗବାନ! ତୋର ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଭକ୍ତ ତୋର ଆରାଧନା କରନ୍ତି ଆଉ ମୁଖରେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟ ଜପି ରହିଥାନ୍ତି।
ਕਵਨ ਜੁਗਤਿ ਮੇਲਾਵਉ ਨਿਰਗੁਣ ਬਿਖਈ ਜੀਉ ॥੧॥
ପୁଣି କେଉଁ ଯୁକ୍ତିରେ ତୁମେ ମୁଁ ଗୁଣହୀନକୁ ନିଜ ସାଥିରେ ଲଗାଇଛ?॥1॥
ਤੇਰੀ ਟੇਕ ਗੋਵਿੰਦ ਗੁਪਾਲ ਦਇਆਲ ਪ੍ਰਭ ॥
ହେ ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋପାଳ! ହେ ଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁ! ମୋ’ ପାଖରେ ତୋର ହିଁ ସାହାରା ଅଛି।
ਤੂੰ ਸਭਨਾ ਕੇ ਨਾਥ ਤੇਰੀ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਭ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ତୁ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ମାଲିକ ଅଟୁ, ସାରା ସୃଷ୍ଟି ତୋର ଦ୍ଵାରା ଜାତ ହୋଇଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਸਦਾ ਸਹਾਈ ਸੰਤ ਪੇਖਹਿ ਸਦਾ ਹਜੂਰਿ ॥
ତୁ ସର୍ବଦା ସନ୍ଥଙ୍କ ସହାୟକ ଅଟୁ, ଯିଏ ତୋତେ ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦେଖିଥାନ୍ତି।
ਨਾਮ ਬਿਹੂਨੜਿਆ ਸੇ ਮਰਨੑਿ ਵਿਸੂਰਿ ਵਿਸੂਰਿ ॥੨॥
ଯିଏ ନାମ ବିହୀନ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟେ, ସେ ଦୁଃଖ ଏବଂ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ କରି ମରିଥାଏ ॥2॥
ਦਾਸ ਦਾਸਤਣ ਭਾਇ ਮਿਟਿਆ ਤਿਨਾ ਗਉਣੁ ॥
ଯେଉଁ ସେବକ ଦାସ ଭାବନାରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ତାହାର ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ର ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਵਿਸਰਿਆ ਜਿਨੑਾ ਨਾਮੁ ਤਿਨਾੜਾ ਹਾਲੁ ਕਉਣੁ ॥੩॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁ ନାମକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛି, ତାହାର କଣ ପରିସ୍ଥିତି ହେବ?॥3॥
ਜੈਸੇ ਪਸੁ ਹਰ੍ਹ੍ਹਿਆਉ ਤੈਸਾ ਸੰਸਾਰੁ ਸਭ ॥
ଯିଏ ପର କ୍ଷେତ ଖାଇଥାଏ ଆଉ ନିଜର ପିଟାଇ କରାଇ ଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ସାରା ସଂସାର ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਬੰਧਨ ਕਾਟਿ ਮਿਲਾਵਹੁ ਆਪਿ ਪ੍ਰਭ ॥੪॥੪॥੧੦੬॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ନାନକଙ୍କ ବନ୍ଧନ କାଟି ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କର॥4॥4॥106॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਹਭੇ ਥੋਕ ਵਿਸਾਰਿ ਹਿਕੋ ਖਿਆਲੁ ਕਰਿ ॥
ହେ ଭାଇ! ଦୁନିଆର ସବୁ ପଦାର୍ଥ ଭୁଲି ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କର।
ਝੂਠਾ ਲਾਹਿ ਗੁਮਾਨੁ ਮਨੁ ਤਨੁ ਅਰਪਿ ਧਰਿ ॥੧॥
ନିଜର ମିଥ୍ୟା ଅଭିମାନ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜର ମନ ତନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅର୍ପଣ କର ॥1॥
ਆਠ ਪਹਰ ਸਾਲਾਹਿ ਸਿਰਜਨਹਾਰ ਤੂੰ ॥
ତୁ ଆଠ ପହର ଜଗତର ରଚୟିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସ୍ତୁତି କର।
ਜੀਵਾਂ ਤੇਰੀ ਦਾਤਿ ਕਿਰਪਾ ਕਰਹੁ ਮੂੰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ମାଲିକ! ମୁଁ ତୋର ନାମ ଦାନ ଯୋଗୁଁ ଜୀବିତ ଅଛି, ମୋତେ କୃପା କର ॥1॥ରୁହ॥
ਸੋਈ ਕੰਮੁ ਕਮਾਇ ਜਿਤੁ ਮੁਖੁ ਉਜਲਾ ॥
ହେ ଭାଇ! ସେହି କର୍ମ କର ଯାହା ଦ୍ଵାରା ତୋର ମୁଖ ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ସେହି ହୃଦୟ ଘରେ ସୁନ୍ଦର ବନାଅ,
ਸੋਈ ਲਗੈ ਸਚਿ ਜਿਸੁ ਤੂੰ ਦੇਹਿ ਅਲਾ ॥੨॥
ଯିଏ କେବେ ଧ୍ଵସ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ॥2॥
ਜੋ ਨ ਢਹੰਦੋ ਮੂਲਿ ਸੋ ਘਰੁ ਰਾਸਿ ਕਰਿ ॥
ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇ ରଖ,
ਹਿਕੋ ਚਿਤਿ ਵਸਾਇ ਕਦੇ ਨ ਜਾਇ ਮਰਿ ॥੩॥
ସେ ଅମର ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ କେବେ ମରନ୍ତି ନାହିଁ॥3॥
ਤਿਨੑਾ ਪਿਆਰਾ ਰਾਮੁ ਜੋ ਪ੍ਰਭ ਭਾਣਿਆ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଯେଉଁ ଲୋକ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਅਕਥੁ ਨਾਨਕਿ ਵਖਾਣਿਆ ॥੪॥੫॥੧੦੭॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ନାନକ ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛନ୍ତି ॥4॥5॥107॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଆଶା ମହଲା 5 ॥
ਜਿਨੑਾ ਨ ਵਿਸਰੈ ਨਾਮੁ ਸੇ ਕਿਨੇਹਿਆ ॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମକୁ କେବେ ବିସ୍ମୃତ କରେ ନାହିଁ, ସେହି ଲୋକ କିପରି ହୋଇଥାଏ?
ਭੇਦੁ ਨ ਜਾਣਹੁ ਮੂਲਿ ਸਾਂਈ ਜੇਹਿਆ ॥੧॥
ସେ ମାଲିକ ପ୍ରଭୁ ଭଳି ହିଁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆଦୌ ପ୍ରଭେଦ ନ ଥାଏ ॥1॥
ਮਨੁ ਤਨੁ ਹੋਇ ਨਿਹਾਲੁ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹ ਸੰਗਿ ਭੇਟਿਆ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋତେ ମିଳିଲେ ତନ ମନ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇଯାଏ।
ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਜਨ ਪਰਸਾਦਿ ਦੁਖੁ ਸਭੁ ਮੇਟਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତଙ୍କ କୃପାରୁ ମୁଁ ସୁଖ ପାଇଛି ଆଉ ସେ ମୋର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିଛନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥
ਜੇਤੇ ਖੰਡ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਉਧਾਰੇ ਤਿੰਨੑ ਖੇ ॥
ହେ ମାଲିକ! ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ତୋର ଯେତେ ଭକ୍ତ ରହିଛନ୍ତି, ତୁ ତାହାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ଦେଇଛୁ।
ਜਿਨੑ ਮਨਿ ਵੁਠਾ ਆਪਿ ਪੂਰੇ ਭਗਤ ਸੇ ॥੨॥
ଯାହାର ମନରେ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ନିବାସ କରୁ, ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭକ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥2॥