ਕਰਿ ਮਜਨੋ ਸਪਤ ਸਰੇ ਮਨ ਨਿਰਮਲ ਮੇਰੇ ਰਾਮ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ସାତ ସାଗର ରୂପୀ ଗୁରୁଙ୍କ ସଂଗତି ସ୍ନାନ କରିଲେ ମନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ।
ਨਿਰਮਲ ਜਲਿ ਨੑਾਏ ਜਾ ਪ੍ਰਭ ਭਾਏ ਪੰਚ ਮਿਲੇ ਵੀਚਾਰੇ ॥
ଯେବେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ ପବିତ୍ର ଜଳରେ ସ୍ନାନ କରିନିଏ ଆଉ ଜିହ୍ଵା ଏବଂ କାୟା ଇତ୍ୟାଦି ଏହି ପାଞ୍ଚ ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ରିୟ ମନ ସହିତ ମିଳନ କରି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣର ବିଚାର କରିଥାଏ।
ਕਾਮੁ ਕਰੋਧੁ ਕਪਟੁ ਬਿਖਿਆ ਤਜਿ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਉਰਿ ਧਾਰੇ ॥
କାମ, କ୍ରୋଧ, କପଟ ଏବଂ ବିକାରକୁ ଛାଡି ପ୍ରାଣୀ ସତ୍ୟନାମକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ପାଇ ନିଏ।
ਹਉਮੈ ਲੋਭ ਲਹਰਿ ਲਬ ਥਾਕੇ ਪਾਏ ਦੀਨ ਦਇਆਲਾ ॥
ଯେବେ ଅହଂକାର, ଲୋଭର ଲହର ଏବଂ ମିଥ୍ୟା ଇତ୍ୟାଦି ଦୂର ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ ଦୀନଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਸਮਾਨਿ ਤੀਰਥੁ ਨਹੀ ਕੋਈ ਸਾਚੇ ਗੁਰ ਗੋਪਾਲਾ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ସମାନ କୌଣସି ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁରୁ ଗୋପାଳ ଅଟନ୍ତି॥3॥
ਹਉ ਬਨੁ ਬਨੋ ਦੇਖਿ ਰਹੀ ਤ੍ਰਿਣੁ ਦੇਖਿ ਸਬਾਇਆ ਰਾਮ ॥
ମୁଁ ସାରା ଜଙ୍ଗଲରେ ଦେଖିଅଛି ଆଉ ସାରା ସବୁଜିମା ଦେଖିଛି,
ਤ੍ਰਿਭਵਣੋ ਤੁਝਹਿ ਕੀਆ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਸਬਾਇਆ ਰਾਮ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତିନି ଲୋକ ଏବଂ ସାରା ଜଗତ ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ବନା ହୋଇଛି।
ਤੇਰਾ ਸਭੁ ਕੀਆ ਤੂੰ ਥਿਰੁ ਥੀਆ ਤੁਧੁ ਸਮਾਨਿ ਕੋ ਨਾਹੀ ॥
ଏହି ସବୁ କିଛି ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି, କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ସର୍ବଦା ସ୍ଥିର ଅଟ, ତୋର ସମାନ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਤੂੰ ਦਾਤਾ ਸਭ ਜਾਚਿਕ ਤੇਰੇ ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਕਿਸੁ ਸਾਲਾਹੀ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ଦାତା ଅଟୁ ଆଉ ଅନ୍ୟ ସବୁ ତାର ଯାଚକ ଅଟନ୍ତି, ତୋର ବିନା ମୁଁ କାହାର ସ୍ତୁତିଗାନ କରିବି?
ਅਣਮੰਗਿਆ ਦਾਨੁ ਦੀਜੈ ਦਾਤੇ ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰਾ ॥
ହେ ଦାତା! ତୁମେ ମାଗିବା ବିନା ଦାନ ଦେଉଛ, ତୋର ଭକ୍ତିର ଭଣ୍ଡାର ଭରି ରହିଛି।
ਰਾਮ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਈ ਨਾਨਕੁ ਕਹੈ ਵੀਚਾਰਾ ॥੪॥੨॥
ନାନକଙ୍କ ବିଚାର ଏହା ଯେ ରାମ ନାମ ବିନା କୌଣସି ଜୀବ ମୁକ୍ତି ପାଏ ନାହିଁ॥4॥2॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଆଶା ମହଲା 1 ॥
ਮੇਰਾ ਮਨੋ ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ਰਾਮ ਪਿਆਰੇ ਰਾਮ ॥
ମୋର ମନ ନିଜର ପ୍ରିୟ ରାମଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛି।
ਸਚੁ ਸਾਹਿਬੋ ਆਦਿ ਪੁਰਖੁ ਅਪਰੰਪਰੋ ਧਾਰੇ ਰਾਮ ॥
ସେହି ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁ ସବୁଙ୍କ ମାଲିକ ଏବଂ ଅପାରମ୍ପାର ଆଦିପୁରୁଷ ଅଟନ୍ତି, ସେ ସାରା ଧରିତ୍ରୀକୁ ସାହାରା ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି।
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਅਪਰ ਅਪਾਰਾ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਪਰਧਾਨੋ ॥
ସେ ଅଗମ୍ୟ, ଅଗୋଚର, ଅପାରମ୍ପାର ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସାରା ବିଶ୍ଵର ବାଦଶାହ ଅଟନ୍ତି।
ਆਦਿ ਜੁਗਾਦੀ ਹੈ ਭੀ ਹੋਸੀ ਅਵਰੁ ਝੂਠਾ ਸਭੁ ਮਾਨੋ ॥
ପରମାତ୍ମା ଯୁଗର ଆରମ୍ଭରେ ଥିଲେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ଭବିଷ୍ୟତରେ ମଧ୍ୟ ରହିବେ, ବାକି ଦୁନିଆ ମିଥ୍ୟା ଭାବ!
ਕਰਮ ਧਰਮ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੈ ਸੁਰਤਿ ਮੁਕਤਿ ਕਿਉ ਪਾਈਐ ॥
ମନୁଷ୍ୟ କର୍ମ-ଧର୍ମର ସାର ଜାଣେ ନାହିଁ, ପୁଣି ସେ ସୁରତି ଏବଂ ମୁକ୍ତି କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ?
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦਿ ਪਛਾਣੈ ਅਹਿਨਿਸਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁମୁଖି କେବଳ ଶବ୍ଦକୁ ହିଁ ଜାଣିଥାଏ ଆଉ ରାତି ଦିନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ ॥1॥
ਮੇਰਾ ਮਨੋ ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ਨਾਮੁ ਸਖਾਈ ਰਾਮ ॥
ଏବେ ମୋର ମନରେ ଆସ୍ଥା ହୋଇଯାଇଛି ଯେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ହିଁ ଲୋକ ପରଲୋକରେ ମନୁଷ୍ୟର ସଖା ଅଟେ।
ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਮਾਇਆ ਸੰਗਿ ਨ ਜਾਈ ਰਾਮ ॥
ଅହଂତ୍ତ୍ଵ, ମମତା ଏବଂ ମାୟା ମନୁଷ୍ୟର ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ।
ਮਾਤਾ ਪਿਤ ਭਾਈ ਸੁਤ ਚਤੁਰਾਈ ਸੰਗਿ ਨ ਸੰਪੈ ਨਾਰੇ ॥
ମାତା, ପିତା, ଭାଇ, ପୁତ୍ର, ଚତୁରତା, ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ନାରୀ ତାହାର ସାଥି ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ।
ਸਾਇਰ ਕੀ ਪੁਤ੍ਰੀ ਪਰਹਰਿ ਤਿਆਗੀ ਚਰਣ ਤਲੈ ਵੀਚਾਰੇ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ସମୁଦ୍ର ପୁତ୍ରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅର୍ଥାତ ମାୟାକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ପାଦରେ ଦଳି ଦେଇଛି।
ਆਦਿ ਪੁਰਖਿ ਇਕੁ ਚਲਤੁ ਦਿਖਾਇਆ ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਸੋਈ ॥
ଆଦିପୁରୁଷ ଏକ ଅଲୌକିକ କୌତୁକ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଯେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ଦେଖିଲେ ସେଠାରେ ତାହାଙ୍କୁ ହିଁ ପାଇଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਕੀ ਭਗਤਿ ਨ ਛੋਡਉ ਸਹਜੇ ਹੋਇ ਸੁ ਹੋਈ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତିକୁ ଛାଡିବି ନାହିଁ, ସ୍ଵାଭାବିକ ରୂପରେ ଯାହା ହେବା କଥା ତାହା ହେଉଛି॥2॥
ਮੇਰਾ ਮਨੋ ਮੇਰਾ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਸਾਚੁ ਸਮਾਲੇ ਰਾਮ ॥
ମୋର ମନ ସେହି ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ରାମଙ୍କ ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଇଛି।
ਅਵਗਣ ਮੇਟਿ ਚਲੇ ਗੁਣ ਸੰਗਮ ਨਾਲੇ ਰਾਮ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଅବଗୁଣକୁ ଦୂର କରିଦେଇଛି, ଏଥିପାଇଁ ଗୁଣ ମୋର ସାଥିରେ ଚାଲିଥାଏ ଆଉ ଗୁଣର ଫଳସ୍ଵରୂପ ମୋର ସଂଗମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ହୋଇଯାଇଛି।
ਅਵਗਣ ਪਰਹਰਿ ਕਰਣੀ ਸਾਰੀ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸਚਿਆਰੋ ॥
ଅବଗୁଣକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ମୁଁ ଶୁଭକର୍ମ କରିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟର ଦରବାରରେ ମୁଁ ସତ୍ୟବାଦୀ ବନି ଯାଇଥାଏ।
ਆਵਣੁ ਜਾਵਣੁ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਤੁ ਵੀਚਾਰੋ ॥
ମୋର ଜନ୍ମ ମରଣର ଚକ୍ର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି, କାରଣ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ମୁଁ ପରମ ତତ୍ତ୍ଵ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରିଛି।
ਸਾਜਨੁ ਮੀਤੁ ਸੁਜਾਣੁ ਸਖਾ ਤੂੰ ਸਚਿ ਮਿਲੈ ਵਡਿਆਈ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ ତୁ ହିଁ ମୋର ସାଜନ, ମିତ୍ର, ଏବଂ ସଖା ଅଟନ୍ତି, ତୋର ସତ୍ୟ-ନାମ ଦ୍ଵାରା ମୋତେ ବଡିମା ମିଳିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਰਤਨੁ ਪਰਗਾਸਿਆ ਐਸੀ ਗੁਰਮਤਿ ਪਾਈ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ମୋତେ ଏପରି ଗୁରୁମତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ଯେ ନାମ-ରତ୍ନ ମୋର ଭିତରେ ପ୍ରକାଶମାନ ହୋଇଯାଇଛି॥3॥
ਸਚੁ ਅੰਜਨੋ ਅੰਜਨੁ ਸਾਰਿ ਨਿਰੰਜਨਿ ਰਾਤਾ ਰਾਮ ॥
ସତ୍ୟ ଏକ ଅଞ୍ଜନ ଅଟେ ଆଉ ଏହି ସତ୍ୟର ଅଞ୍ଜନକୁ ମୁଁ ସମ୍ଭାଳି ନିଜ ନଯନରେ ଲଗାଇଛି ତଥା ମୁଁ ନିରଞ୍ଜନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଯାଇଛି।
ਮਨਿ ਤਨਿ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਜਗਜੀਵਨੋ ਦਾਤਾ ਰਾਮ ॥
ମୋର ତନ-ମନ ଭିତରେ ଜଗଜ୍ଜୀବନ ଦାତା ରାମ ବାସ କରୁଛନ୍ତି।
ਜਗਜੀਵਨੁ ਦਾਤਾ ਹਰਿ ਮਨਿ ਰਾਤਾ ਸਹਜਿ ਮਿਲੈ ਮੇਲਾਇਆ ॥
ମୋର ମନ ଜଗଜ୍ଜୀବନ ଦାତା ହରିଙ୍କ ସାଥିରେ ଲୀନ ହୋଇଛି ଆଉ ସ୍ଵାଭାବିକତା ସହିତ ହିଁ ମିଳନ ହୋଇଛି।
ਸਾਧ ਸਭਾ ਸੰਤਾ ਕੀ ਸੰਗਤਿ ਨਦਰਿ ਪ੍ਰਭੂ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ସଭା ଏବଂ ସନ୍ଥଙ୍କ ସଂଗତିରେ ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଛି।
ਹਰਿ ਕੀ ਭਗਤਿ ਰਤੇ ਬੈਰਾਗੀ ਚੂਕੇ ਮੋਹ ਪਿਆਸਾ ॥
ବୈରାଗୀ ପୁରୁଷ ହରିଙ୍କ ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ତଥା ତାହାର ମୋହ ଏବଂ ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਪਤੀਣੇ ਵਿਰਲੇ ਦਾਸ ਉਦਾਸਾ ॥੪॥੩॥
ହେ ନାନକ! କେହି ବିରଳ ହିଁ ବୈରାଗୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦାସ ଅଟେ, ଯିଏ ନିଜ ଅହଂକାର ଦୂର କରି ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାଏ॥4॥3॥