ਇਹ ਬਿਧਿ ਸੁਨਿ ਕੈ ਜਾਟਰੋ ਉਠਿ ਭਗਤੀ ਲਾਗਾ ॥
ଏହିପରି କଥା ଶୁଣି ଧନ୍ନା ଜାଟ ମଧ୍ୟ ପ୍ରେରିତ ହୋଇ ଭଗବାନଙ୍କ ଭକ୍ତି କରିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ਮਿਲੇ ਪ੍ਰਤਖਿ ਗੁਸਾਈਆ ਧੰਨਾ ਵਡਭਾਗਾ ॥੪॥੨॥
ଧନ୍ନା ଜାଟ ଭାଗ୍ୟବାନ ହୋଇଗଲା, ଯାହାକୁ ସାକ୍ଷାତ ଗୋସାଇଁର ଦର୍ଶନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି॥4॥2॥
ਰੇ ਚਿਤ ਚੇਤਸਿ ਕੀ ਨ ਦਯਾਲ ਦਮੋਦਰ ਬਿਬਹਿ ਨ ਜਾਨਸਿ ਕੋਈ ॥
ହେ ମୋର ଚିତ୍ତ! ଦୟାଳୁ ଦାମୋଦର ଭଗବାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ସ୍ମରଣ କରୁ ନାହଁ?ଭଗବାନଙ୍କ ବିନା ଆଉ କାହାର ସାହାରାର ଆଶା ରଖ ନାହିଁ।
ਜੇ ਧਾਵਹਿ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਖੰਡ ਕਉ ਕਰਤਾ ਕਰੈ ਸੁ ਹੋਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ଖଣ୍ଡ-ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ବୁଲି ଆସିବୁ, ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ହେବ ଯାହା କର୍ତ୍ତା ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମଞ୍ଜୁର ହେବ॥1॥ରୁହ॥
ਜਨਨੀ ਕੇਰੇ ਉਦਰ ਉਦਕ ਮਹਿ ਪਿੰਡੁ ਕੀਆ ਦਸ ਦੁਆਰਾ ॥
ଭଗବାନ ଜନନୀର ଉଦର-ଜଳରେ ଆମର ଦଶ ଦ୍ଵାର ବାଲା ଶରୀର ବନାଇଛି।
ਦੇਇ ਅਹਾਰੁ ਅਗਨਿ ਮਹਿ ਰਾਖੈ ਐਸਾ ਖਸਮੁ ਹਮਾਰਾ ॥੧॥
ଆମର ମାଲିକ ପ୍ରଭୁ ଏପରି ଯେ ସେ ଗର୍ଭରେ ହିଁ ଆହାର ଦେଇ ଗର୍ଭର ଅଗ୍ନିରୁ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି॥1॥
ਕੁੰਮੀ ਜਲ ਮਾਹਿ ਤਨ ਤਿਸੁ ਬਾਹਰਿ ਪੰਖ ਖੀਰੁ ਤਿਨ ਨਾਹੀ ॥
କଇଁଛ ଜଳରେ ରହିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ତାହାର ଛୁଆ ଜଳରୁ ବାହାରେ ରହିଥାଏ, ଥର ରକ୍ଷା ନା ମା’ ଦ୍ଵାରା ହୋଇଥାଏ ଆଉ ନାହିଁ ତାହାର ପାଳନ ମା’ର ଦୁଧରେ ହୋଇଥାଏ।
ਪੂਰਨ ਪਰਮਾਨੰਦ ਮਨੋਹਰ ਸਮਝਿ ਦੇਖੁ ਮਨ ਮਾਹੀ ॥੨॥
ପୁଣି ନିଜ ମନରେ ଭାବି ଚିନ୍ତି ଏବଂ ଦେଖି ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରମାନନ୍ଦ ମନୋହର ତାହାର ଭରଣ-ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି॥2॥
ਪਾਖਣਿ ਕੀਟੁ ਗੁਪਤੁ ਹੋਇ ਰਹਤਾ ਤਾ ਚੋ ਮਾਰਗੁ ਨਾਹੀ ॥
ପଥରରେ କୀଟ ଲୁଚି ରହିଥାଏ, ତାହା ପାଇଁ ବାହାରକୁ ଆସିବା ଯିବା ପାଇଁ କୌଣସି ମାର୍ଗ ନଥାଏ।
ਕਹੈ ਧੰਨਾ ਪੂਰਨ ਤਾਹੂ ਕੋ ਮਤ ਰੇ ਜੀਅ ਡਰਾਂਹੀ ॥੩॥੩॥
ଧନ୍ନା କହନ୍ତି ଯେ ପୁଣି ପ୍ରଭୁ ତାହାର ପାଳନହାର ଅଟନ୍ତି, ହେ ଜୀବ! ତୁ ଭୟ କର ନାହିଁ॥3॥3॥
ਆਸਾ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਜੀਉ ਕੀ ਬਾਣੀ
ଆଶା ସେଖ ଫରିଦ ଜୀ ବାଣୀ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਦਿਲਹੁ ਮੁਹਬਤਿ ਜਿੰਨੑ ਸੇਈ ਸਚਿਆ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ହୃଦୟରେ ଖୁଦାଙ୍କୁ ଭଲ ପାଉଥାଏ, ସେ ତାହାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ପ୍ରେମୀ ଅଟେ।
ਜਿਨੑ ਮਨਿ ਹੋਰੁ ਮੁਖਿ ਹੋਰੁ ਸਿ ਕਾਂਢੇ ਕਚਿਆ ॥੧॥
ଯେଉଁ ଲୋକଙ୍କ ମନରେ ଆଉ କିଛି ଥାଏ ତଥା ମୁହଁରେ ଆଉ କିଛି ଥାଏ, ତାହାକୁ କଚ୍ଚା ତଥା ମିଥ୍ୟାବାଦୀ କୁହାଯାଏ॥1॥
ਰਤੇ ਇਸਕ ਖੁਦਾਇ ਰੰਗਿ ਦੀਦਾਰ ਕੇ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ଖୁଦାଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଥାଏ, ସେ ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଲାଳସାରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ।
ਵਿਸਰਿਆ ਜਿਨੑ ਨਾਮੁ ਤੇ ਭੁਇ ਭਾਰੁ ਥੀਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ଖୁଦାଙ୍କ ନାମକୁ ଭୁଲି ଦେଇଥାଏ, ସେ ଧରିତ୍ରୀ ଉପରେ ବୋଝ ବନି ହିଁ ରାହିଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਆਪਿ ਲੀਏ ਲੜਿ ਲਾਇ ਦਰਿ ਦਰਵੇਸ ਸੇ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକକୁ ଆଲାହା ନିଜ ଶରଣରେ ରଖିଥାନ୍ତି, ସେ ତାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରରେ ଶୋଭା ପାଇଥାଏ।
ਤਿਨ ਧੰਨੁ ਜਣੇਦੀ ਮਾਉ ਆਏ ਸਫਲੁ ਸੇ ॥੨॥
ତାହାକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିବା ମାତା ଧନ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ଏହି ଦୁନିଆକୁ ତାହାର ଆଗମନ ସଫଳ ଅଟେ॥2॥
ਪਰਵਦਗਾਰ ਅਪਾਰ ਅਗਮ ਬੇਅੰਤ ਤੂ ॥
ହେ ପାଳନକର୍ତ୍ତା! ତୁ ଅପାର, ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅନନ୍ତ ଅଟୁ।
ਜਿਨਾ ਪਛਾਤਾ ਸਚੁ ਚੁੰਮਾ ਪੈਰ ਮੂੰ ॥੩॥
ଯିଏ ସତ୍ୟକୁ ଜାଣିଥାଏ, ସେ ତାହାଙ୍କ ପାଦ ଧରିଥାଏ॥3॥
ਤੇਰੀ ਪਨਹ ਖੁਦਾਇ ਤੂ ਬਖਸੰਦਗੀ ॥
ହେ ଖୁଦା! ମୁଁ ତୋର ସାହାରାରେ ଅଛି।
ਸੇਖ ਫਰੀਦੈ ਖੈਰੁ ਦੀਜੈ ਬੰਦਗੀ ॥੪॥੧॥
ସେଖ ଫରିଦକୁ ଭକ୍ତିର ଦାନ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି॥4॥1॥
ਆਸਾ ॥
ଆଶା ॥
ਬੋਲੈ ਸੇਖ ਫਰੀਦੁ ਪਿਆਰੇ ਅਲਹ ਲਗੇ ॥
ସେଖ ଫରିଆଦ କହନ୍ତି ହେ ପ୍ରିୟ! ସେହି ଆଲାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ଲାଗି ରୁହ।
ਇਹੁ ਤਨੁ ਹੋਸੀ ਖਾਕ ਨਿਮਾਣੀ ਗੋਰ ਘਰੇ ॥੧॥
ଏହି ଶରୀର ଏକ ଦିନ ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ ତଥା ତାହାର ନିବାସ କବରରେ ହେବ॥1॥
ਆਜੁ ਮਿਲਾਵਾ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਟਾਕਿਮ ਕੂੰਜੜੀਆ ਮਨਹੁ ਮਚਿੰਦੜੀਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ସେଖ ଫରିଦ! ଆଜି ହିଁ ତୋର ମିଳନ ଖୁଦା ସହିତ ହୋଇପାରେ, ଯଦି ତୁ ନିଜ ମନକୁ ଚଞ୍ଚଳ କରୁଥିବା ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଉପରେ ଅଙ୍କୁଶ ଲଗାଅ॥1॥ରୁହ॥
ਜੇ ਜਾਣਾ ਮਰਿ ਜਾਈਐ ਘੁਮਿ ਨ ਆਈਐ ॥
ଯଦି ଏହା ଜଣା ଅଛି ଯେ ଶେଷରେ ମୃତ୍ୟୁର ବଶରେ ରହିବାକୁ ପଡିବ ଆଉ ଫେରି ଆସି ହେବନି, ତାହାହେଲେ
ਝੂਠੀ ਦੁਨੀਆ ਲਗਿ ਨ ਆਪੁ ਵਞਾਈਐ ॥੨॥
ଏହି ମିଥ୍ୟା ଦୁନିଆରେ ଲିପ୍ତ ହୋଇ ନିଜକୁ ନିଜେ ବରବାଦ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ॥2॥
ਬੋਲੀਐ ਸਚੁ ਧਰਮੁ ਝੂਠੁ ਨ ਬੋਲੀਐ ॥
ସତ୍ୟ ତଥା ଧର୍ମ ହିଁ ବୋଲିବା ଉଚିତ ତଥା ମିଥ୍ୟା କେବେ ବୋଲିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ।
ਜੋ ਗੁਰੁ ਦਸੈ ਵਾਟ ਮੁਰੀਦਾ ਜੋਲੀਐ ॥੩॥
ଗୁରୁଜୀ ମାର୍ଗ ଦେଖାଇ ଥାଆନ୍ତି, ଆମେ ସେହି ମାର୍ଗରେ ଚାଲିବା ଉଚିତ॥3॥
ਛੈਲ ਲੰਘੰਦੇ ਪਾਰਿ ਗੋਰੀ ਮਨੁ ਧੀਰਿਆ ॥
ନବ-ଯୁବକକୁ ପାର ହେଉଥିବା ଦେଖି ସୁନ୍ଦର ଯୁବତୀଙ୍କ ମନରେ ମଧ୍ୟ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଏ।
ਕੰਚਨ ਵੰਨੇ ਪਾਸੇ ਕਲਵਤਿ ਚੀਰਿਆ ॥੪॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ସୁନାର ଝଲକ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ, ତାହାକୁ ନର୍କରେ କରତରେ ଚିରାଯାଏ॥4॥
ਸੇਖ ਹੈਯਾਤੀ ਜਗਿ ਨ ਕੋਈ ਥਿਰੁ ਰਹਿਆ ॥
ହେ ସେଖ! କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ଏହି ଦୁନିଆରେ ସ୍ଥିର ରହେ ନାହିଁ।
ਜਿਸੁ ਆਸਣਿ ਹਮ ਬੈਠੇ ਕੇਤੇ ਬੈਸਿ ਗਇਆ ॥੫॥
ଯେଉଁ ଆସନ ଉପରେ ଆମେ ବସିଛୁ, ଅନେକେ ଏହା ଉପରେ ବସି ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି॥5॥
ਕਤਿਕ ਕੂੰਜਾਂ ਚੇਤਿ ਡਉ ਸਾਵਣਿ ਬਿਜੁਲੀਆਂ ॥
ଯେପରି କାର୍ତ୍ତିକ ମାସରେ ପକ୍ଷୀ ଉଡିବା, ଚୈତ୍ର ମାସରେ ଦାବାଗ୍ନି, ଶ୍ରାବଣ ମାସରେ ବିଜୁଳି ଚମକିବା ଦେଖାଯାଏ, ତଥା
ਸੀਆਲੇ ਸੋਹੰਦੀਆਂ ਪਿਰ ਗਲਿ ਬਾਹੜੀਆਂ ॥੬॥
ଶୀତକାଳରେ ସୁନ୍ଦର ପତ୍ନୀର ବାହୁ ପତି-ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ଗଳାରେ ଶୋଭା ଦେଇଥାଏ॥6॥
ਚਲੇ ਚਲਣਹਾਰ ਵਿਚਾਰਾ ਲੇਇ ਮਨੋ ॥
ଏପରି ହିନ ସଂସାରରୁ ମନୁଷ୍ୟର ଶରୀର ଚାଲି ଯାଉଛି, ନିଜ ମନରେ ଏହା ଭାବ ଓ ଚିନ୍ତା କର।
ਗੰਢੇਦਿਆਂ ਛਿਅ ਮਾਹ ਤੁੜੰਦਿਆ ਹਿਕੁ ਖਿਨੋ ॥੭॥
ପ୍ରାଣୀକୁ ବନାଇବା ପାଇଁ ଛଅ ମାସ ଲାଗିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ତାହାକୁ ଶେଷ କରିବା ପାଇଁ ଏକ କ୍ଷଣ ଲାଗିଥାଏ॥7॥
ਜਿਮੀ ਪੁਛੈ ਅਸਮਾਨ ਫਰੀਦਾ ਖੇਵਟ ਕਿੰਨਿ ਗਏ ॥
ହେ ଫରିଦ! ଭୁଇଁ ଆକାଶକୁ ପଚାରିଥାଏ ଯେ ଜୀବ ରୂପୀ ଜାହାଜ କେଉଁ ଆଡେ ଚାଲିଗଲା?
ਜਾਲਣ ਗੋਰਾਂ ਨਾਲਿ ਉਲਾਮੇ ਜੀਅ ਸਹੇ ॥੮॥੨॥
ଆକାଶ କହିଥାଏ ଯେ କିଛି ଲୋକଙ୍କ ଶରୀର କବରରେ ଗଳି ସଢିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ତାହାର କର୍ମ ଦୋଷ ଆତ୍ମା ସହ୍ୟ କରିଥାଏ ॥8॥2॥