ੴ ਸਤਿਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ସେହି ପରମାତ୍ମା ପରମେଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ନାମ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ସେ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା କରିଥିବା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଶତ୍ରୁତା କାହା ସହିତ ନାହିଁ, ସେ ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ସମାନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖନ୍ତି, ସେ କାଳାତୀତ ଅଟନ୍ତି, ସେ ଜନ୍ମ ମରଣ ରହିତ ଅଟନ୍ତି, ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପ୍ରକଟ ହୋଇଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ଲବଧି ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହୋଇଥାଏ।
ਰਾਗੁ ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ਚਉਪਦੇ ਘਰੁ ੧ ॥
ରାଗ ଗୁଜରି ମହଲା 1 ଚଉପଦୀ ଘର 1 ॥
ਤੇਰਾ ਨਾਮੁ ਕਰੀ ਚਨਣਾਠੀਆ ਜੇ ਮਨੁ ਉਰਸਾ ਹੋਇ ॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ଯଦି ମୋର ମନ ଶୀଳ ବନିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ମୁଁ ତୋର ନାମକୁ ଚନ୍ଦନ ବନାଇ ଏହା ଉପରେ ଘଷିବି।
ਕਰਣੀ ਕੁੰਗੂ ਜੇ ਰਲੈ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਪੂਜਾ ਹੋਇ ॥੧॥
ଯଦି ଶୁଭକର୍ମର କେଶର ତାହା ସହିତ ମିଳାଇ ଦିଆଯାଏ, ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ମୋର ହୃଦୟର ଭିତରେ ତୋର ସଚ୍ଚା ପୂଜା ହେଉଥିବ॥1॥
ਪੂਜਾ ਕੀਚੈ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਪੂਜ ਨ ਹੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସଚ୍ଚା ପୂଜା ହୋଇଥାଏ, କାରଣ ନାମ ବିନା କୌଣସି ପୂଜା ନାହିଁ।॥1॥ରୁହ॥
ਬਾਹਰਿ ਦੇਵ ਪਖਾਲੀਅਹਿ ਜੇ ਮਨੁ ਧੋਵੈ ਕੋਇ ॥
ବାହାରୁ ଲୋକମାନେ ଦେବ ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ଧୋଇଥାନ୍ତି, ଯଦି ଏହିପରି ନିଜ ମନକୁ ଧୋଇଥାନ୍ତେ, ତାହାହେଲେ
ਜੂਠਿ ਲਹੈ ਜੀਉ ਮਾਜੀਐ ਮੋਖ ਪਇਆਣਾ ਹੋਇ ॥੨॥
ତାହାର ବିକାରର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇଯିବ, ତାହାର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ତଥା ମୋକ୍ଷକୁ ପ୍ରସ୍ଥାନ କରିବ ॥2॥
ਪਸੂ ਮਿਲਹਿ ਚੰਗਿਆਈਆ ਖੜੁ ਖਾਵਹਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਦੇਹਿ ॥
ପଶୁଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ଗୁଣ ମିଳିଥାଏ, ଯିଏ ଘାସ ଚରିଥାଏ ଆଉ ଅମୃତ ସମାନ ଦୁଧ ଦେଇଥାଏ, କିନ୍ତୁ
ਨਾਮ ਵਿਹੂਣੇ ਆਦਮੀ ਧ੍ਰਿਗੁ ਜੀਵਣ ਕਰਮ ਕਰੇਹਿ ॥੩॥
ନାମ ବିହୀନ ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ଏବଂ କର୍ମ ଦୁଇଟି ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ, କାରଣ ସେ ନାମକୁ ଛାଡି ବ୍ୟର୍ଥ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ॥3॥
ਨੇੜਾ ਹੈ ਦੂਰਿ ਨ ਜਾਣਿਅਹੁ ਨਿਤ ਸਾਰੇ ਸੰਮ੍ਹ੍ਹਾਲੇ ॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ପରମାତ୍ମା ନିକଟରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି, ତାହାକୁ ଦୂର ଭାବ ନାହିଁ, ସେ ପ୍ରତିଦିନ ଦୁନିଆର ଭରଣ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି।
ਜੋ ਦੇਵੈ ਸੋ ਖਾਵਣਾ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਸਾਚਾ ਹੇ ॥੪॥੧॥
ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯାହା କିଛି ସେ ଦିଅନ୍ତି, ତାହା ଆମେ ଖାଇଥାଉ, କେବଳ ତାହା ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟେ॥4॥1॥
ਗੂਜਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ଗୁଜରି ମହଲା 1 ॥
ਨਾਭਿ ਕਮਲ ਤੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਉਪਜੇ ਬੇਦ ਪੜਹਿ ਮੁਖਿ ਕੰਠਿ ਸਵਾਰਿ ॥
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ନାଭି କମଳରୁ ବ୍ରହ୍ମା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛନ୍ତି ଆଉ ଚାରି ମୁଖ ଏବଂ କଣ୍ଠରେ ବେଦର ଅଧ୍ୟୟନ କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି।
ਤਾ ਕੋ ਅੰਤੁ ਨ ਜਾਈ ਲਖਣਾ ਆਵਤ ਜਾਤ ਰਹੈ ਗੁਬਾਰਿ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଅନ୍ତ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ତଥା ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁର ଅନ୍ଧାରରେ ପଡି ରହିଥାଏ॥1॥
ਪ੍ਰੀਤਮ ਕਿਉ ਬਿਸਰਹਿ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਅਧਾਰ ॥
ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କାହିଁକି ବିସ୍ମୃତ କରିବି, ଯିଏ ମୋର ପ୍ରାଣର ଆଧାର ଅଟନ୍ତି?
ਜਾ ਕੀ ਭਗਤਿ ਕਰਹਿ ਜਨ ਪੂਰੇ ਮੁਨਿ ਜਨ ਸੇਵਹਿ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଭକ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ମୁନୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଅନୁସାରେ ସେବା ଭକ୍ତି କରିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਰਵਿ ਸਸਿ ਦੀਪਕ ਜਾ ਕੇ ਤ੍ਰਿਭਵਣਿ ਏਕਾ ਜੋਤਿ ਮੁਰਾਰਿ ॥
ଦୁନିଆରେ ଆଲୋକ କରିବା ପାଇଁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଏବଂ ଚନ୍ଦ୍ର ତାହାର ଦୀପକ ଅଟେ, ତିନି ଲୋକରେ ଏକ ସେହି ମୁରାରୀଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ ହୋଇଥାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਸੁ ਅਹਿਨਿਸਿ ਨਿਰਮਲੁ ਮਨਮੁਖਿ ਰੈਣਿ ਅੰਧਾਰਿ ॥੨॥
ଗୁରୁମୁଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ରାତି ଦିନ ମନରେ ନିର୍ମଳ ରହିଥାଏ ତଥା ମନମୁଖୀ ଲୋକ ରାତିର ଅନ୍ଧକାରରେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ॥2॥
ਸਿਧ ਸਮਾਧਿ ਕਰਹਿ ਨਿਤ ਝਗਰਾ ਦੁਹੁ ਲੋਚਨ ਕਿਆ ਹੇਰੈ ॥
ସିଦ୍ଧ ପୁରୁଷ ନିଜ ସମାଧିରେ ସର୍ବଦା ନିଜ ସାଥିରେ ହିଁ ଝଗଡା କରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଖୋଜିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ନିଜର ଦୁଇ ନୟନରେ ସେ କଣ ଦେଖି ପାରିବ?
ਅੰਤਰਿ ਜੋਤਿ ਸਬਦੁ ਧੁਨਿ ਜਾਗੈ ਸਤਿਗੁਰੁ ਝਗਰੁ ਨਿਬੇਰੈ ॥੩॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ପ୍ରଭୁ ଜ୍ୟୋତି ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି, ସେ ଶବ୍ଦର ଧ୍ୱନିରେ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଯାଏ ଆଉ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ ତାହାର ବିବାଦ ସମାଧାନ କରିଥାନ୍ତି ॥3॥
ਸੁਰਿ ਨਰ ਨਾਥ ਬੇਅੰਤ ਅਜੋਨੀ ਸਾਚੈ ਮਹਲਿ ਅਪਾਰਾ ॥
ହେ ଅନନ୍ତ, ଅଯୋନି ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ଦେବତା ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟର ନାଥ ଅଟ, ତୁମର ସଚ୍ଚା ମନ୍ଦିର ଅପାର ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਮਿਲੇ ਜਗਜੀਵਨ ਨਦਰਿ ਕਰਹੁ ਨਿਸਤਾਰਾ ॥੪॥੨॥
ହେ ଜଗଜ୍ଜୀବନ ପ୍ରଭୁ! ନାନକଙ୍କୁ ସ୍ଵାଭାବିକତା ପ୍ରଦାନ କର, ନିଜର ଦୟା-ଦୃଷ୍ଟିରେ ତାହାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କର॥4॥2॥