ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਮਾਈ ਸੁਨਤ ਸੋਚ ਭੈ ਡਰਤ ॥
ହେ ମୋର ମାତା! ଯେବେ ମୁଁ କାଳ(ମୃତ୍ୟୁ) ବିଷୟରେ ଶୁଣିଥାଏ ଏବଂ ଶୋଚନା କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମୋର ମନ ଘାବରି ଯାଇ ଡରିଯାଏ।
ਮੇਰ ਤੇਰ ਤਜਉ ਅਭਿਮਾਨਾ ਸਰਨਿ ਸੁਆਮੀ ਕੀ ਪਰਤ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏବେ ମୋର-ତୋର ଅଭିମାନ ଛାଡି ମୁଁ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଛି ॥1॥ରୁହ॥
ਜੋ ਜੋ ਕਹੈ ਸੋਈ ਭਲ ਮਾਨਉ ਨਾਹਿ ਨ ਕਾ ਬੋਲ ਕਰਤ ॥
ଯାହା କିଛି ମଧ୍ୟ ସ୍ଵାମୀ କହିଥାନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ମୁଁ ଭଲ ମାନିଥାଏ, ଯାହା କିଛି ସେ ବୋଲିଥାନ୍ତି, ମୁଁ ସେଥିରେ ମନା କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਨਿਮਖ ਨ ਬਿਸਰਉ ਹੀਏ ਮੋਰੇ ਤੇ ਬਿਸਰਤ ਜਾਈ ਹਉ ਮਰਤ ॥੧॥
ହେ ମାଲିକ! ତୁ ନିମିଷ ମାତ୍ର ମୋର ହୃଦୟରୁ ବିସ୍ମୃତ ନ ହେଉ, କାରଣ ତୋତେ ଭୁଲି ମୁଁ ଜୀବିତ ରହିପାରିବି ନାହିଁ॥1॥
ਸੁਖਦਾਈ ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਭੁ ਕਰਤਾ ਮੇਰੀ ਬਹੁਤੁ ਇਆਨਪ ਜਰਤ ॥
ସୃଷ୍ଟିର ରଚୟିତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭୁ ସୁଖ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ସେ ମୋର ବହୁତ ମୂର୍ଖତା ସହ୍ୟ କରିଥାଏ।
ਨਿਰਗੁਨਿ ਕਰੂਪਿ ਕੁਲਹੀਣ ਨਾਨਕ ਹਉ ਅਨਦ ਰੂਪ ਸੁਆਮੀ ਭਰਤ ॥੨॥੩॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ଗୁଣହୀନ , କୁରୂପ ଏବଂ କୁଳହୀନ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ ମୋର ସ୍ଵାମୀ-ପତି ଆନନ୍ଦର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପ ଅଟେ ||2||3||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਮਨ ਹਰਿ ਕੀਰਤਿ ਕਰਿ ਸਦਹੂੰ ॥
ହେ ମନ! ସର୍ବଦା ହିଁ ହରିଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି-ଗାନ କର।
ਗਾਵਤ ਸੁਨਤ ਜਪਤ ਉਧਾਰੈ ਬਰਨ ਅਬਰਨਾ ਸਭਹੂੰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଯଶ ଗାନ କରିବା, ତାହାଙ୍କ ମହିମା ଶୁଣିବା ଏବଂ ନାମ-ଜପିବା ଦ୍ଵାରା ସବୁ ଜୀବ ଉଚ୍ଚ କୁଳରୁ ହୁଅନ୍ତୁ ଅଥବା ନିମ୍ନ କୁଳରୁ ପ୍ରଭୁ ସବୁଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਜਹ ਤੇ ਉਪਜਿਓ ਤਹੀ ਸਮਾਇਓ ਇਹ ਬਿਧਿ ਜਾਨੀ ਤਬਹੂੰ ॥
ଯେବେ ଜୀବ ଏହି ବିଧି ବୁଝିନିଏ, ସେତେବେଳେ ସେ ଏଥିରେ ରହିଥାଏ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସେ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି।
ਜਹਾ ਜਹਾ ਇਹ ਦੇਹੀ ਧਾਰੀ ਰਹਨੁ ਨ ਪਾਇਓ ਕਬਹੂੰ ॥੧॥
ଯେଉଁଠି ମଧ୍ୟ ଏହି ଦେହ ଧାରଣ କରିଥିଲା, ଯେ କୌଣସି ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ତିଷ୍ଠି ରହିବାକୁ ଦିଆ ଯାଇ ନାହିଁ॥1॥
ਸੁਖੁ ਆਇਓ ਭੈ ਭਰਮ ਬਿਨਾਸੇ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਹੂਏ ਪ੍ਰਭ ਜਬਹੂ ॥
ଯେବେ ପ୍ରଭୁ କୃପାଳୁ ହୋଇଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମନରେ ସୁଖର ନିବାସ ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ ଭୟ ଓ ଭ୍ରମ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਮੇਰੇ ਪੂਰੇ ਮਨੋਰਥ ਸਾਧਸੰਗਿ ਤਜਿ ਲਬਹੂੰ ॥੨॥੪॥
ହେ ନାନକ! ସାଧୁ ସଙ୍ଗତିରେ ଲୋଭକୁ ଛାଡି ମୋର ସବୁ ମନୋରଥ ପୁରା ହୋଇଯାଇଛି ||2||4||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਮਨ ਜਿਉ ਅਪੁਨੇ ਪ੍ਰਭ ਭਾਵਉ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଯେଭଳି ମଧ୍ୟ ହେଉ, ନିଜ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିବି,
ਨੀਚਹੁ ਨੀਚੁ ਨੀਚੁ ਅਤਿ ਨਾਨੑਾ ਹੋਇ ਗਰੀਬੁ ਬੁਲਾਵਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ ନୀଚରୁ ମଧ୍ୟ ନୀଚ, ବିନମ୍ର ଏବଂ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗରିବ ବନି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଡାକିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਅਨਿਕ ਅਡੰਬਰ ਮਾਇਆ ਕੇ ਬਿਰਥੇ ਤਾ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਘਟਾਵਉ ॥
ମାୟାର ଅନେକ ଆଡମ୍ବର ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ ଏବଂ ଏହା ସହିତ ନିଜ ପ୍ରୀତି କମ କରିଥାଏ।
ਜਿਉ ਅਪੁਨੋ ਸੁਆਮੀ ਸੁਖੁ ਮਾਨੈ ਤਾ ਮਹਿ ਸੋਭਾ ਪਾਵਉ ॥੧॥
ଯେଭଳି ମୋର ସ୍ଵାମୀ ସୁଖର ଅନୁଭୂତି କରିଥାଏ, ମୁଁ ଏଥିରେ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥1॥
ਦਾਸਨ ਦਾਸ ਰੇਣੁ ਦਾਸਨ ਕੀ ਜਨ ਕੀ ਟਹਲ ਕਮਾਵਉ ॥
ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦାସ, ଅନୁଦାସର ଚରଣ ଧୁଳି ଅଟେ ଏବଂ ଦାସର ଶ୍ରଦ୍ଧା ସହିତ ସେବା କରିଥାଏ।
ਸਰਬ ਸੂਖ ਬਡਿਆਈ ਨਾਨਕ ਜੀਵਉ ਮੁਖਹੁ ਬੁਲਾਵਉ ॥੨॥੫॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ନିଜ ମୁହଁରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ବୋଲି ଜୀବିତ ରହିଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ମୋତେ ସର୍ବସୁଖ ମିଳିଯାଇଛି|2||5||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਤਉ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਭ੍ਰਮੁ ਡਾਰਿਓ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର କୃପାରୁ ମୁଁ ନିଜ ଭ୍ରମକୁ ଦୂର କରିଛି।
ਤੁਮਰੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਤੇ ਸਭੁ ਕੋ ਅਪਨਾ ਮਨ ਮਹਿ ਇਹੈ ਬੀਚਾਰਿਓ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ନିଜ ମନରେ ଏହା ବିଚାର କରିଛି ଯେ ତୁମର କୃପାରୁ ସମସ୍ତେ ମୋର ନିଜର ଅଟନ୍ତି, କେହି ପର ନାହାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਕੋਟਿ ਪਰਾਧ ਮਿਟੇ ਤੇਰੀ ਸੇਵਾ ਦਰਸਨਿ ਦੂਖੁ ਉਤਾਰਿਓ ॥
ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୋର ସେବା ଭକ୍ତିରେ କୋଟି କୋଟି ଅପରାଧ ନାଶ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ତୋର ଦର୍ଶନ ଦୁଃଖ ଦୂର କରିଦିଏ।
ਨਾਮੁ ਜਪਤ ਮਹਾ ਸੁਖੁ ਪਾਇਓ ਚਿੰਤਾ ਰੋਗੁ ਬਿਦਾਰਿਓ ॥੧॥
ତୋର ନାମର ଜପ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୁଁ ମହା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି ଆଉ ମୋର ଚିନ୍ତା ଓ ରୋଗ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି॥1॥
ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਲੋਭੁ ਝੂਠੁ ਨਿੰਦਾ ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਬਿਸਾਰਿਓ ॥
ସାଧୁ ସଙ୍ଗତିରେ ରହି କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ, ମିଥ୍ୟା, ନିନ୍ଦା ଇତ୍ୟାଦି ଭୁଲିଯାଇଛି।
ਮਾਇਆ ਬੰਧ ਕਾਟੇ ਕਿਰਪਾ ਨਿਧਿ ਨਾਨਕ ਆਪਿ ਉਧਾਰਿਓ ॥੨॥੬॥
ହେ ନାନକ! କୃପାନିଧି ପରମେଶ୍ଵର ନିଜେ ମୋର ମାୟାର ବନ୍ଧନ କାଟି ଦେଇ ମୋତେ ମୁକ୍ତି ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ||2||6||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਮਨ ਸਗਲ ਸਿਆਨਪ ਰਹੀ ॥
ମୋର ମନର ସବୁ ଚତୁରତା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି।
ਕਰਨ ਕਰਾਵਨਹਾਰ ਸੁਆਮੀ ਨਾਨਕ ਓਟ ਗਹੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ନାନକ! ମୋର ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ସବୁ କିଛି କରିବା ଜୀବ ଦ୍ଵାରା କରାଇବା ପାଇଁ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ସାହାରା ନେଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਆਪੁ ਮੇਟਿ ਪਏ ਸਰਣਾਈ ਇਹ ਮਤਿ ਸਾਧੂ ਕਹੀ ॥
ଅହଂତ୍ଵକୁ ଦୂର କରି ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଛି, ଏହି ସୁମତି ମୋତେ ସାଧୁ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਆਗਿਆ ਮਾਨਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਭਰਮੁ ਅਧੇਰਾ ਲਹੀ ॥੧॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ପାଳନ କରି ମୁଁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି ଏବଂ ମୋର ଭ୍ରମର ଅନ୍ଧକାର ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି॥1॥
ਜਾਨ ਪ੍ਰਬੀਨ ਸੁਆਮੀ ਪ੍ਰਭ ਮੇਰੇ ਸਰਣਿ ਤੁਮਾਰੀ ਅਹੀ ॥
ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରଭୁ! ତୋତେ ସର୍ବ ଗୁଣ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ପ୍ରବୀଣ ଭାବି ମୁଁ ତୋର ଶରଣର ଅଭିଳାଷ କରିଛି।
ਖਿਨ ਮਹਿ ਥਾਪਿ ਉਥਾਪਨਹਾਰੇ ਕੁਦਰਤਿ ਕੀਮ ਨ ਪਹੀ ॥੨॥੭॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ଏକ କ୍ଷଣରେ ସୃଷ୍ଟି ଓ ବିନାଶ କରିପାର! ତୋର ପ୍ରକୃତିର ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ||2||7||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਹਰਿ ਪ੍ਰਾਨ ਪ੍ਰਭੂ ਸੁਖਦਾਤੇ ॥
ପରମାତ୍ମା ହିଁ ପ୍ରାଣ ଏବଂ ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି,
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਕਾਹੂ ਜਾਤੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ କେହି ବିରଳ ପୁରୁଷ ହିଁ ଏହି ସତ୍ୟକୁ ବୁଝିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਸੰਤ ਤੁਮਾਰੇ ਤੁਮਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਤਿਨ ਕਉ ਕਾਲ ਨ ਖਾਤੇ ॥
ହେ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ସନ୍ଥ ତୋର ଅତି ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କୁ କାଳ ଗ୍ରାସ କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਰੰਗਿ ਤੁਮਾਰੈ ਲਾਲ ਭਏ ਹੈ ਰਾਮ ਨਾਮ ਰਸਿ ਮਾਤੇ ॥੧॥
ସେ ତୋର ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ଲାଲ ହୋଇଛନ୍ତି ତତଃ ରାମ-ନାମର ରସରେ ହିଁ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ॥1॥