ਲੋਕਨ ਕੀ ਚਤੁਰਾਈ ਉਪਮਾ ਤੇ ਬੈਸੰਤਰਿ ਜਾਰਿ ॥
ଲୋକଙ୍କ ଚତୁରତା ଏବଂ ଉପମାକୁ ମୁଁ ଅଗ୍ନିରେ ଜଳାଇ ଦେଇଛି।
ਕੋਈ ਭਲਾ ਕਹਉ ਭਾਵੈ ਬੁਰਾ ਕਹਉ ਹਮ ਤਨੁ ਦੀਓ ਹੈ ਢਾਰਿ ॥੧॥
ମୋତେ ଏବେ କେହି ଭଲ କହୁ ବା ମନ୍ଦ କହୁ, ମୁଁ ନିଜ ତନ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରି ଦେଇଛି॥1॥
ਜੋ ਆਵਤ ਸਰਣਿ ਠਾਕੁਰ ਪ੍ਰਭੁ ਤੁਮਰੀ ਤਿਸੁ ਰਾਖਹੁ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰਿ ॥
ହେ ଠାକୁର ପ୍ରଭୁ! ଯିଏ ମଧ୍ୟ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି, କୃପା ଧାରଣ କରି ତୁମେ ତାହାର ରକ୍ଷା କର।
ਜਨ ਨਾਨਕ ਸਰਣਿ ਤੁਮਾਰੀ ਹਰਿ ਜੀਉ ਰਾਖਹੁ ਲਾਜ ਮੁਰਾਰਿ ॥੨॥੪॥
ହେ ପୂଜ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵର! ଦାସ ନାନକ ତୋର ଶରଣ ନେଇଛି, ତୁ ତାହାର ଲଜ୍ଜା-ପ୍ରତିଷ୍ଠା ରକ୍ଷା କର ||2||4||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਹਉ ਤਿਸੁ ਬਲਿਹਾਰੀ ॥
ଯିଏ ହରିଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ, ମୁଁ ତାହା ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਦੇਖਿ ਦੇਖਿ ਜੀਵਾ ਸਾਧ ਗੁਰ ਦਰਸਨੁ ਜਿਸੁ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਮੁਰਾਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ସେହି ସାଧୁ ଗୁରୁଦେବଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଦେଖି ଜୀବିତ ଅଛି, ଯାହାର ହୃଦୟରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਤੁਮ ਪਵਿਤ੍ਰ ਪਾਵਨ ਪੁਰਖ ਪ੍ਰਭ ਸੁਆਮੀ ਹਮ ਕਿਉ ਕਰਿ ਮਿਲਹ ਜੂਠਾਰੀ ॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ପବିତ୍ର-ପାବନ ସଦପୁରୁଷ ଅଟ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଅପବିତ୍ର ତୋ ସହିତ କିପରି ମିଳିପାରିବି?
ਹਮਰੈ ਜੀਇ ਹੋਰੁ ਮੁਖਿ ਹੋਰੁ ਹੋਤ ਹੈ ਹਮ ਕਰਮਹੀਣ ਕੂੜਿਆਰੀ ॥੧॥
ଆମର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଆଉ କିଛି ଥାଏ ତଥା ମୁଖରେ ଆଉ କିଛି ଥାଏ, ଆମେ କର୍ମହୀନ ଏବଂ ଅସତ୍ୟବାଦୀ ଅଟୁ॥1॥
ਹਮਰੀ ਮੁਦ੍ਰ ਨਾਮੁ ਹਰਿ ਸੁਆਮੀ ਰਿਦ ਅੰਤਰਿ ਦੁਸਟ ਦੁਸਟਾਰੀ ॥
ହେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ହରି! ବାହାରେ ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ମୁଁ ତୋର ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ନିଜ ଭିତରେ ମୁଁ ଦୁଷ୍ଟ ଭଳି ଧୃଷ୍ଟତା ଧାରଣ କରିଛି।
ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਰਾਖਹੁ ਸੁਆਮੀ ਜਨ ਨਾਨਕ ਸਰਣਿ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੀ ॥੨॥੫॥
ହେ ସ୍ଵାମୀ! ନାନକ ତୋର ହିଁ ଶରଣ ନେଇଛନ୍ତି, ଯେପରି ତୋତେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ତାହାର ରକ୍ଷା ସେପରି ହିଁ କର॥2॥5॥
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਹਰਿ ਕੇ ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਸੁੰਦਰਿ ਹੈ ਨਕਟੀ ॥
ହରିନାମ ବିନା ସୁନ୍ଦର ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟ କୁତ୍ସିତ ଅଥବା ନିର୍ଲଜ୍ଜ ହୋଇଥାଏ।
ਜਿਉ ਬੇਸੁਆ ਕੇ ਘਰਿ ਪੂਤੁ ਜਮਤੁ ਹੈ ਤਿਸੁ ਨਾਮੁ ਪਰਿਓ ਹੈ ਧ੍ਰਕਟੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେପରି ଏକ ବେଶ୍ୟା ଘରେ କେହି ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେଲେ ତାହାର ନାମ ଧିକ୍କାର ଯୋଗ୍ୟ ଜାରଜ କିମ୍ବା ଅବୈଧ ରଖାଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਜਿਨ ਕੈ ਹਿਰਦੈ ਨਾਹਿ ਹਰਿ ਸੁਆਮੀ ਤੇ ਬਿਗੜ ਰੂਪ ਬੇਰਕਟੀ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ହରି-ସ୍ବାମୀଙ୍କ ନିବାସ ନାହିଁ, ସେ କୁରୂପ ଅଟେ।
ਜਿਉ ਨਿਗੁਰਾ ਬਹੁ ਬਾਤਾ ਜਾਣੈ ਓਹੁ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਹੈ ਭ੍ਰਸਟੀ ॥੧॥
ଯେପରି ଗୁରୁହୀନ ପୁରୁଷ ବହୁତ କଥା ଜାଣିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ହରିଙ୍କ ଦରବାରରେ ଦୁରାଚାରୀ ହିଁ ଅଟେ॥1॥
ਜਿਨ ਕਉ ਦਇਆਲੁ ਹੋਆ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਤਿਨਾ ਸਾਧ ਜਨਾ ਪਗ ਚਕਟੀ ॥
ମୋର ସ୍ଵାମୀ ଯାହା ଉପରେ ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି, ସେ ସାଧୁଜନଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਪਤਿਤ ਪਵਿਤ ਮਿਲਿ ਸੰਗਤਿ ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਪਾਛੈ ਛੁਕਟੀ ॥੨॥੬॥ ਛਕਾ ੧
ହେ ନାନକ! ସତସଙ୍ଗତିରେ ମିଶି ପତିତ ମନୁଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ପାବନ ବନିଯାଏ ଏବଂ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ମାର୍ଗ ଦର୍ଶନରେ ଚାଲି ଜନ୍ମ ମରଣରୁ ବର୍ତ୍ତିଥାଏ॥2॥6॥ଛକା 1॥
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ਘਰੁ ੨
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ମହଲା ଘର 2
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ
ਮਾਈ ਗੁਰ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਈਐ ॥
ହେ ମୋର ମାତା! ସଦା ଗୁରୁ ଚରଣରେ ଚିତ୍ତ ଲଗାଇବା ଉଚିତ।
ਪ੍ਰਭੁ ਹੋਇ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਕਮਲੁ ਪਰਗਾਸੇ ਸਦਾ ਸਦਾ ਹਰਿ ਧਿਆਈਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେବେ ପ୍ରଭୁ କୃପାଳୁ ହୋଇଯାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ହୃଦୟ ପଦ୍ମ ଖୁସି ହୋଇଯାଏ, ଆମକୁ ସଦା-ସର୍ବଦା ହରିଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିବା ଉଚିତ॥1॥ରୁହ॥
ਅੰਤਰਿ ਏਕੋ ਬਾਹਰਿ ਏਕੋ ਸਭ ਮਹਿ ਏਕੁ ਸਮਾਈਐ ॥
ଏକ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଜୀବଙ୍କ ମନରେ ରହିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେ ସାରା ଦୁନିଆରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି, ସତ୍ୟ ଏହା ଯେ ଏକ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ସବୁଙ୍କ ହୃଦୟରେ ରହିଥାନ୍ତି
ਘਟਿ ਅਵਘਟਿ ਰਵਿਆ ਸਭ ਠਾਈ ਹਰਿ ਪੂਰਨ ਬ੍ਰਹਮੁ ਦਿਖਾਈਐ ॥੧॥
ଘରେ ଏବଂ ବାହାରେ ସବୁଆଡେ ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମ ହିଁ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୋଇଥାନ୍ତି॥1॥
ਉਸਤਤਿ ਕਰਹਿ ਸੇਵਕ ਮੁਨਿ ਕੇਤੇ ਤੇਰਾ ਅੰਤੁ ਨ ਕਤਹੂ ਪਾਈਐ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଅନେକ ସାଧୁ ସନ୍ଥ ତୋର ସ୍ତୁତିଗାନ କରିଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ କେହି ମଧ୍ୟ ତୋର ଅନ୍ତ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ।
ਸੁਖਦਾਤੇ ਦੁਖ ਭੰਜਨ ਸੁਆਮੀ ਜਨ ਨਾਨਕ ਸਦ ਬਲਿ ਜਾਈਐ ॥੨॥੧॥
ହେ ସୁଖର ଦାତା! ହେ ଦୁଃଖ ନାଶକ ସ୍ଵାମୀ! ନାନକ ସର୍ବଦା ତୁମ ଉପରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ ||2||1||
ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ॥
ଦେବଙ୍ଗଧାରୀ ॥
ਮਾਈ ਹੋਨਹਾਰ ਸੋ ਹੋਈਐ ॥
ହେ ମୋର ମାତା! ଦୁନିଆରେ ଯାହା କିଛି ହୋଇଥାଏ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମ ଅନୁସାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ।
ਰਾਚਿ ਰਹਿਓ ਰਚਨਾ ਪ੍ਰਭੁ ਅਪਨੀ ਕਹਾ ਲਾਭੁ ਕਹਾ ਖੋਈਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁ ନିଜ ଜଗତ-ରଚନାରେ ସକ୍ରିୟ ଅଟେ, ସେ ମାନବକୁ କେଉଁଠି ଲାଭ ପହଞ୍ଚାନ୍ତି ଏବଂ କାହା ଠାରୁ କିଛି ନେଇଯାନ୍ତି ଅର୍ଥାତ ମାନବ ନିଜ କର୍ମର ଦିଆ-ନିଆ କରିଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਕਹ ਫੂਲਹਿ ਆਨੰਦ ਬਿਖੈ ਸੋਗ ਕਬ ਹਸਨੋ ਕਬ ਰੋਈਐ ॥
କିଛି ସମୟ ମାନବ ଆନନ୍ଦରେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ରହିଥାଏ ଏବଂ କୌଣସି ସମୟ ସେ ବିକାରରେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ, କେବେ ସେ ହସିଥାଏ ଆଉ କେବେ ସେ ରୋଦନ କରିଥାଏ।
ਕਬਹੂ ਮੈਲੁ ਭਰੇ ਅਭਿਮਾਨੀ ਕਬ ਸਾਧੂ ਸੰਗਿ ਧੋਈਐ ॥੧॥
କେବେ ଅଭିମାନୀ ମାନବ ଅଭିମାନର ମଇଳା ଦ୍ଵାରା ଭରି ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କେବେ ସେ ସତସଙ୍ଗତିରେ ସାମିଲ ହୋଇ ମଇଳାକୁ ଧୋଇ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ॥1॥
ਕੋਇ ਨ ਮੇਟੈ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਕੀਆ ਦੂਸਰ ਨਾਹੀ ਅਲੋਈਐ ॥
ଇଶ୍ଵର କରିଥିବା କାର୍ଯ୍ୟକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଦୂର କରିପାରିବ ନାହିଁ, ମୋତେ ସେହି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସମାନ ଆଉ କେହି ଦେଖା ଯାଉ ନାହାନ୍ତି।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਬਲਿਹਾਰੀ ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਸੁਖਿ ਸੋਈਐ ॥੨॥੨॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ସେହି ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯାହାଙ୍କ କୃପାରୁ ସୁଖପୂର୍ବକ ରହିଥାଏ||2||2||