ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਅੰਤਰਿ ਮਲੁ ਲਾਗੈ ਮਾਇਆ ਕੇ ਵਾਪਾਰਾ ਰਾਮ ॥
ମାୟା-ମୋହର ମଇଳା ତାହାର ହୃଦୟରେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି ଏବଂ ସେ କେବଳ ମାୟାର ହିଁ ବ୍ୟାପାର କରିବାରେ ସକ୍ରିୟ ଅଟେ।
ਮਾਇਆ ਕੇ ਵਾਪਾਰਾ ਜਗਤਿ ਪਿਆਰਾ ਆਵਣਿ ਜਾਣਿ ਦੁਖੁ ਪਾਈ ॥
ଜଗତରେ ତାହାକୁ କେବଳ ମାୟାର ବ୍ୟାପାର ସହିତ ପ୍ରେମ ଅଛି ଏବଂ ପରିଣାମ ସ୍ୱରୂପ ଜନ୍ମ ମରଣର ଚକ୍ରରେ ଫସି ଦୁଃଖ ହିଁ ଭୋଗ କରିଥାଏ।
ਬਿਖੁ ਕਾ ਕੀੜਾ ਬਿਖੁ ਸਿਉ ਲਾਗਾ ਬਿਸ੍ਟਾ ਮਾਹਿ ਸਮਾਈ ॥
ବିଷର କୀଡା ବିଷରେ ହିଁ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ବିଷ୍ଟାରେ ହିଁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ।
ਜੋ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਸੋਇ ਕਮਾਵੈ ਕੋਇ ਨ ਮੇਟਣਹਾਰਾ ॥
ପରମାତ୍ମା ତା’ ପାଇଁ ଯେଉଁ କର୍ମ ଲେଖିଛନ୍ତି, ସେ ସେହି କାର୍ଯ୍ୟ ହିଁ କରିଥାଏ ଏବଂ ସେହି ଲେଖାକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଦୂର କରିପାରିବେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਤਿਨ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਹੋਰਿ ਮੂਰਖ ਕੂਕਿ ਮੁਏ ਗਾਵਾਰਾ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ସେ ସର୍ବଦା ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ଅନ୍ୟଥା ଅନ୍ୟ ମୂର୍ଖ ଏବଂ ବୋକା ଚିତ୍କାର କରି ମୃତ ବନିଥାଏ॥3॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਮਨੁ ਰੰਗਿਆ ਮੋਹਿ ਸੁਧਿ ਨ ਕਾਈ ਰਾਮ ॥
ଯାହାର ମନ ମାୟାର ମୋହରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ, ତାହାକୁ ମୋହ ବଶତଃ ଜ୍ଞାନ ହୋଇନଥାଏ॥3॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਇਹੁ ਮਨੁ ਰੰਗੀਐ ਦੂਜਾ ਰੰਗੁ ਜਾਈ ਰਾਮ ॥
କିନ୍ତୁ ଯଦି ଏହି ମନ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ, ତାହାହେଲେ ଦୈତ୍ୟଭାବର ରଙ୍ଗ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਦੂਜਾ ਰੰਗੁ ਜਾਈ ਸਾਚਿ ਸਮਾਈ ਸਚਿ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰਾ ॥
ଏହି ପ୍ରକାର ଦୈତ୍ୟଭାବର ପ୍ରେମ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ମନ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଠାରେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ, ପୁଣି ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ଭଣ୍ଡାର ଭରପୁର ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੋਈ ਬੂਝੈ ਸਚਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଯାଏ, ସେ ଏହି ଭେଦକୁ ବୁଝିଥାଏ ଏବଂ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵର ଜୀବକୁ ନାମ ଦ୍ଵାରା ସୁଶୋଭିତ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਮੇਲੇ ਸੋ ਹਰਿ ਮਿਲੈ ਹੋਰੁ ਕਹਣਾ ਕਿਛੂ ਨ ਜਾਏ ॥
ଯାହାକୁ ସ୍ଵୟଂ ପରମେଶ୍ଵର ମିଳନ କରିଥାନ୍ତି, ସେହି ପ୍ରାଣୀ ତାହାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିଥାଏ, ଆଉ କିଛି କୁହାଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ਇਕਿ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਰੰਗੁ ਲਾਏ ॥੪॥੫॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ବିନା ମନୁଷ୍ୟ ଭ୍ରମରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ଏବଂ ଆଉ କିଛି ଜୀବ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ନାମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ||4||5||
ਵਡਹੰਸੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ୱାଡହଂସ ମହଲା 3 ॥
ਏ ਮਨ ਮੇਰਿਆ ਆਵਾ ਗਉਣੁ ਸੰਸਾਰੁ ਹੈ ਅੰਤਿ ਸਚਿ ਨਿਬੇੜਾ ਰਾਮ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଏହି ଦୁନିଆ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ହିଁ ରହିଥାଏ, ଶେଷରେ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଏହି ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଥାଏ।
ਆਪੇ ਸਚਾ ਬਖਸਿ ਲਏ ਫਿਰਿ ਹੋਇ ਨ ਫੇਰਾ ਰਾਮ ॥
ଯେବେ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ କ୍ଷମା କରିଥାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ପୁନର୍ବାର ଇହଲୋକରେ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ପଡେ ନାହିଁ।
ਫਿਰਿ ਹੋਇ ਨ ਫੇਰਾ ਅੰਤਿ ਸਚਿ ਨਿਬੇੜਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਿਲੈ ਵਡਿਆਈ ॥
ସେ ପୁନର୍ବାର ଇହଲୋକରେ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ପଡେ ନାହିଁ ଏବଂ ଶେଷରେ ସତ୍ୟନାମ ଦ୍ଵାରା ମୋକ୍ଷ ମିଳିଯାଏ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ପ୍ରଶଂସା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਸਾਚੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ਸਹਜੇ ਮਾਤੇ ਸਹਜੇ ਰਹੇ ਸਮਾਈ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ହୋଇଥାଏ, ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାରେ ମସ୍ତ ରହିଥାଏ ଏବଂ ସତ୍ୟରେ ରହିଥାଏ।
ਸਚਾ ਮਨਿ ਭਾਇਆ ਸਚੁ ਵਸਾਇਆ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਅੰਤਿ ਨਿਬੇਰਾ ॥
ସଚ୍ଚା ପରମେଶ୍ଵର ତାହାଙ୍କ ମନକୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ସତ୍ୟ ହୀନତାହାର ଭିତରେ ନିବାସ କରିଥାଏ ଆଉ ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ରହି ଶେଷରେ ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸੇ ਸਚਿ ਸਮਾਣੇ ਬਹੁਰਿ ਨ ਭਵਜਲਿ ਫੇਰਾ ॥੧॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇଛି, ସେ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ଏବଂ ପୁଣି ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ପଡେ ନାହିଁ॥1॥
ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਸਭੁ ਬਰਲੁ ਹੈ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਖੁਆਈ ਰਾਮ ॥
ମାୟାର ମୋହ କେବଳ ପାଗଳପଣ ଅଟେ, କାରଣ ଦୈତ୍ୟଭାବ କାରଣରୁ ମନୁଷ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ।
ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਸਭੁ ਹੇਤੁ ਹੈ ਹੇਤੇ ਪਲਚਾਈ ਰਾਮ ॥
ମାତା ପିତା ସମ୍ବନ୍ଧ ମଧ୍ୟ ମୋହ ଅଟେ ଏବଂ ଏହି ମୋହରେ ସାରା ଦୁନିଆ ମଜ୍ଜି ରହିଥାଏ।
ਹੇਤੇ ਪਲਚਾਈ ਪੁਰਬਿ ਕਮਾਈ ਮੇਟਿ ਨ ਸਕੈ ਕੋਈ ॥
ପୂର୍ବ ଜନ୍ମ କର୍ମ ଫଳ ଯୋଗୁଁ ଦୁନିଆ ମୋହରେ ରହିଥାଏ (ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଅତିରିକ୍ତ) କେହି ମଧ୍ୟ ଏହାକୁ ଦୂର କରିପାରେ ନାହିଁ।
ਜਿਨਿ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਾਜੀ ਸੋ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਤਿਸੁ ਜੇਵਡੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥
ଯେଉଁ ପରମେଶ୍ଵର ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଭଳି ମହାନ ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਮਨਮੁਖਿ ਅੰਧਾ ਤਪਿ ਤਪਿ ਖਪੈ ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਸਾਂਤਿ ਨ ਆਈ ॥
ଜ୍ଞାନହୀନ ମନମୁଖୀ ପ୍ରାଣୀ ଜଳି ଜଳି ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଶବ୍ଦ ବିନା ତାହାକୁ ଶାନ୍ତି ମିଳେନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਸਭੁ ਕੋਈ ਭੁਲਾ ਮਾਇਆ ਮੋਹਿ ਖੁਆਈ ॥੨॥
ହେ ନାନକ! ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ବିହୀନ ସମସ୍ତେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଛନ୍ତି ଏବଂ ମାୟାର ମୋହ ତାହାକୁ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଇଛି॥2॥
ਏਹੁ ਜਗੁ ਜਲਤਾ ਦੇਖਿ ਕੈ ਭਜਿ ਪਏ ਹਰਿ ਸਰਣਾਈ ਰਾਮ ॥
ଏହି ଜଗତକୁ ମୋହ-ମାୟାରେ ଜଳୁଥିବା ଦେଖି ମୁଁ ପଳାୟନ କରି ଭଗବାନଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଛି।
ਅਰਦਾਸਿ ਕਰੀਂ ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਆਗੈ ਰਖਿ ਲੇਵਹੁ ਦੇਹੁ ਵਡਾਈ ਰਾਮ ॥
ମୁଁ ନିଜ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାଏ ଯେ ମୋର ରକ୍ଷା କରନ୍ତୁ ଏବଂ ମୋତେ ନାମର ବଡିମା ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତୁ।
ਰਖਿ ਲੇਵਹੁ ਸਰਣਾਈ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਵਡਾਈ ਤੁਧੁ ਜੇਵਡੁ ਅਵਰੁ ਨ ਦਾਤਾ ॥
ମୋର ଗୁରୁ ଦେବ ମୋତେ ଶରଣରେ ରଖନ୍ତୁ ଏବଂ ହରିନାମର ବଡିମା ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତୁ, ତୋ’ ଭଳି ଆଉ କେହି ଦାତା ନାହାନ୍ତି।
ਸੇਵਾ ਲਾਗੇ ਸੇ ਵਡਭਾਗੇ ਜੁਗਿ ਜੁਗਿ ਏਕੋ ਜਾਤਾ ॥
ସେ ବଡ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ, ଯିଏ ତୋର ସେବା କରିଥାଏ ଏବଂ ଯୁଗ-ଯୁଗାନ୍ତରରେ ସେ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਜਤੁ ਸਤੁ ਸੰਜਮੁ ਕਰਮ ਕਮਾਵੈ ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਗਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ, ସତ୍ୟ ସଂଯମ ଏବଂ କର୍ମକାଣ୍ଡ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ତାହାର ଗତି ହୁଏନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਤਿਸ ਨੋ ਸਬਦੁ ਬੁਝਾਏ ਜੋ ਜਾਇ ਪਵੈ ਹਰਿ ਸਰਣਾਈ ॥੩॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଥାଏ, ତାହାକୁ ସେ ଶବ୍ଦର ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି॥3॥
ਜੋ ਹਰਿ ਮਤਿ ਦੇਇ ਸਾ ਊਪਜੈ ਹੋਰ ਮਤਿ ਨ ਕਾਈ ਰਾਮ ॥
ହରି ଯେପରି ସୁମତି ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ସେପରି ହିଁ ମନୁଷ୍ୟର ଭିତରେ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଆଉ କାହା ଭିତରେ ସୁମତି ଉତ୍ପନ୍ନ ହୁଏନାହିଁ।
ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੁ ਤੂ ਆਪੇ ਦੇਹਿ ਬੁਝਾਈ ਰਾਮ ॥
ହେ ହରି! ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଏବଂ ବାହାରେ ତୁମେ ହିଁ ମହଜୁଦ ଅଛ ଏବଂ ଏହି କଥାର ଜ୍ଞାନ ସେ ନିଜେ ହିଁ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਦੇਹਿ ਬੁਝਾਈ ਅਵਰ ਨ ਭਾਈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਰਸੁ ਚਾਖਿਆ ॥
ଯାହାକୁ ତୁମେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଦାନ କରୁଛ, ସେ ଅନ୍ୟ କାହା ସହିତ ପ୍ରେମ କରେ ନାହିଁ ଏବଂ ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ସେ ହରି ରସକୁ ଆସ୍ଵାଦନ କରିଥାଏ।
ਦਰਿ ਸਾਚੈ ਸਦਾ ਹੈ ਸਾਚਾ ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਸੁਭਾਖਿਆ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ ହିଁ ରହିଥାଏ, ଏବଂ ସେ ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦର ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ସ୍ତୁତି କରିଥାଏ।