ਮਨਮੁਖ ਮੁਗਧੁ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਨ ਚੇਤੈ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ॥
ମନମୁଖୀ ବିମୂଢ ବ୍ୟକ୍ତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମକୁ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ ଆଉ ନିଜ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଦେଇଥାଏ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਤਾ ਨਾਉ ਪਾਏ ਹਉਮੈ ਮੋਹੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥੩॥
କିନ୍ତୁ ଯଦି ତାହାର ଭେଟ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ହୋଇଯାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ତାହାର ଅହଂକାର ଏବଂ ମୋହ ଦୂର ହୋଇଯାଏ||3||
ਹਰਿ ਜਨ ਸਾਚੇ ਸਾਚੁ ਕਮਾਵਹਿ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰੀ ॥
ହରିଙ୍କ ସେବକ ସତ୍ୟବାଦୀ ଅଟେ, ସେ ସତ୍ୟର ସାଧନା କରିଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ।
ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਲਏ ਪ੍ਰਭਿ ਸਾਚੈ ਸਾਚੁ ਰਖਿਆ ਉਰ ਧਾਰੀ ॥
ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁ ତାହାକୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ସତ୍ୟକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଲଗାଇ ରଖିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਨਾਵਹੁ ਗਤਿ ਮਤਿ ਪਾਈ ਏਹਾ ਰਾਸਿ ਹਮਾਰੀ ॥੪॥੧॥
ହେ ନାନକ! ନାମର ମାଧ୍ୟମରୁ ଆମକୁ ଗତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଥାଏ ଆଉ ତାହା ଆମର ପୁଞ୍ଜି ଅଟେ ||4||1||
ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੩ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 3 ॥
ਭਗਤਿ ਖਜਾਨਾ ਭਗਤਨ ਕਉ ਦੀਆ ਨਾਉ ਹਰਿ ਧਨੁ ਸਚੁ ਸੋਇ ॥
ପରମାତ୍ମା ନିଜ ଭକ୍ତିର ଖଜଣା ଭକ୍ତଙ୍କୁ ଦେଇଛନ୍ତି ଏବଂ ହରିଙ୍କ ନାମ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ଧନ ଅଟେ।
ਅਖੁਟੁ ਨਾਮ ਧਨੁ ਕਦੇ ਨਿਖੁਟੈ ਨਾਹੀ ਕਿਨੈ ਨ ਕੀਮਤਿ ਹੋਇ ॥
ଏହି ଅକ୍ଷୟ ନାମ-ଧନ କଦାପି ସମାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ନା ହିଁ ତାହାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରାଯାଇ ପାରିବ।
ਨਾਮ ਧਨਿ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਹੋਏ ਹਰਿ ਪਾਇਆ ਸਚੁ ਸੋਇ ॥੧
ହରିଙ୍କ ନାମ ଧନ ଦ୍ଵାରା ଭକ୍ତଙ୍କ ମୁଖ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ହରି ମିଳି ଯାଇଥାଏ॥1॥
ਮਨ ਮੇਰੇ ਗੁਰ ਸਬਦੀ ਹਰਿ ਪਾਇਆ ਜਾਇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଶ୍ରୀହରି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਜਗੁ ਭੁਲਦਾ ਫਿਰਦਾ ਦਰਗਹ ਮਿਲੈ ਸਜਾਇ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ଦୁନିଆ ଶବ୍ଦ ବିନା ଦ୍ଵିଧାରେ ପଡି ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ରହିଥାଏ ଆଉ ହରିଙ୍କ ଦରବାରରେ କଠୋର ଦଣ୍ଡ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥ରୁହ॥
ਇਸੁ ਦੇਹੀ ਅੰਦਰਿ ਪੰਚ ਚੋਰ ਵਸਹਿ ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਲੋਭੁ ਮੋਹੁ ਅਹੰਕਾਰਾ ॥
ଏହି ଶରୀରର ଭିତରେ ପାଞ୍ଚ ଚୋର କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ, ମୋହ ଏବଂ ଅହଂକାର ନିବାସ କରିଥାଏ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਲੂਟਹਿ ਮਨਮੁਖ ਨਹੀ ਬੂਝਹਿ ਕੋਇ ਨ ਸੁਣੈ ਪੂਕਾਰਾ ॥
ସେ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତକୁ ଲୁଟି ରହିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ମନମୁଖୀ ଏହି ସତ୍ୟକୁ ବୁଝି ପାରେ ନାହିଁ ଏବଂ କେହି ମଧ୍ୟ ତାହାର ଆପତ୍ତି ଶୁଣେ ନାହିଁ।
ਅੰਧਾ ਜਗਤੁ ਅੰਧੁ ਵਰਤਾਰਾ ਬਾਝੁ ਗੁਰੂ ਗੁਬਾਰਾ ॥੨॥
ଏହି ଦୁନିଆ ଅନ୍ଧ ତଥା ଜ୍ଞାନହୀନ ଅଟେ ଏବଂ ତାହାର ବ୍ୟବହାର ମଧ୍ୟ ଅନ୍ଧ ଅଟେ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ଘୋର ଅନ୍ଧାର ଥାଏ||2||
ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਕਰਿ ਕਰਿ ਵਿਗੁਤੇ ਕਿਹੁ ਚਲੈ ਨ ਚਲਦਿਆ ਨਾਲਿ ॥
ଅହଂକାରରେ ‘ମୁଁ-ମୋର’ ପ୍ରାଣୀ ପୀଡିତ ହୋଇଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଯେବେ ମୃତ୍ୟୁର ସମୟ ଆସିଥାଏ, ସେତେବେଳେ କିଛି ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ଯାଏ ନାହିଁ।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਵੈ ਸੁ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵੈ ਸਦਾ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸਮਾਲਿ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁମୁଖୀ ବନିଯାଏ, ସେ ନାମର ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ ଆଉ ସର୍ବଦା ହରିନାମର ଆରାଧନା କରିଥାଏ।
ਸਚੀ ਬਾਣੀ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਨਦਰੀ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲਿ ॥੩॥
ସେ ସଚ୍ଚା ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ହରିଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ଆଉ କରୁଣାର ଘର ପରମାତ୍ମାଙ୍କ କୃପାଦୃଷ୍ଟିରେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯାଏ ॥3॥
ਸਤਿਗੁਰ ਗਿਆਨੁ ਸਦਾ ਘਟਿ ਚਾਨਣੁ ਅਮਰੁ ਸਿਰਿ ਬਾਦਿਸਾਹਾ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରଦତ୍ତ ଜ୍ଞାନ ସର୍ବଦା ତାହାର ହୃଦୟକୁ ଉଜ୍ଜଳ କରିଥାଏ ଆଉ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମ ବାଦଶାହ ମସ୍ତକ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଥାଏ।
ਅਨਦਿਨੁ ਭਗਤਿ ਕਰਹਿ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਸਚੁ ਲਾਹਾ ॥
ଭକ୍ତ ରାତିଦିନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତି କରିଥାଏ ଏବଂ ରାମ ନାମ ରୂପୀ ସଚ୍ଚା ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਰਾਮ ਨਾਮਿ ਨਿਸਤਾਰਾ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਹਰਿ ਪਾਹਾ ॥੪॥੨॥
ହେ ନାନକ! ରାମ-ନାମର ଫଳସ୍ଵରୂପ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟର ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ ଆଉ ଶବ୍ଦରେ ମଗ୍ନ ହେବା ଦ୍ଵାରା ହରି ମିଳିଯାନ୍ତି ||4||2||
ਸੋਰਠਿ ਮਃ ੩ ॥
ସୋରଠି ମହଲା 3 ॥
ਦਾਸਨਿ ਦਾਸੁ ਹੋਵੈ ਤਾ ਹਰਿ ਪਾਏ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਈ ॥
ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ଦାସର ଦାସ ବନିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ତାହାକୁ ପରମାତ୍ମା ମିଳିଯାନ୍ତି ଆଉ ସେ ନିଜ ମନରୁ ଆତ୍ମାଭିମାନ ହରାଇ ଥାଏ।
ਭਗਤਾ ਕਾ ਕਾਰਜੁ ਹਰਿ ਅਨੰਦੁ ਹੈ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਈ ॥
ଭକ୍ତଙ୍କ ମୁଖ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ରୂପୀ ଶ୍ରୀହରି ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ ସେ ରାତିଦିନ ହରିଙ୍କ ହିଁ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ।
ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਸਦਾ ਇਕ ਰੰਗੀ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹੇ ਸਮਾਈ ॥੧॥
ଶବ୍ଦ ସାଥିରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ସର୍ବଦା ଏକ ହିଁ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଆଉ ହରିଙ୍କ ଠାରେ ଧ୍ୟାନ ଲଗାଇ ଥାଏ॥1॥
ਹਰਿ ਜੀਉ ਸਾਚੀ ਨਦਰਿ ਤੁਮਾਰੀ ॥
ହେ ଶ୍ରୀହରି! ତୁମର କୃପାଦୃଷ୍ଟି ସଚ୍ଚା ଅଟେ।
ਆਪਣਿਆ ਦਾਸਾ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਿ ਪਿਆਰੇ ਰਾਖਹੁ ਪੈਜ ਹਮਾਰੀ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ପ୍ରିୟ! ନିଜ ସେବକ ଉପରେ କୃପା କର ଆଉ ଆମର ସମ୍ମାନ ବଜାୟ ରଖ॥ରୁହ॥
ਸਬਦਿ ਸਲਾਹੀ ਸਦਾ ਹਉ ਜੀਵਾ ਗੁਰਮਤੀ ਭਉ ਭਾਗਾ ॥
ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସ୍ତୁତିଗାନ କରି ମୁଁ ସର୍ବଦା ଜୀବିତ ରହିଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ମୋର ଭୟ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਸਾਚਾ ਅਤਿ ਸੁਆਲਿਉ ਗੁਰੁ ਸੇਵਿਆ ਚਿਤੁ ਲਾਗਾ ॥
ମୋର ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରି ମୋର ଚିତ୍ତ ସେଥିରେ ଲାଗିଯାଇଛି।
ਸਾਚਾ ਸਬਦੁ ਸਚੀ ਸਚੁ ਬਾਣੀ ਸੋ ਜਨੁ ਅਨਦਿਨੁ ਜਾਗਾ ॥੨॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଚ୍ଚା ଶବ୍ଦ ଏବଂ ପରମ ସଚ୍ଚା ବାଣୀର ବୋଧ କରିଥାଏ, ସେ ଦିନ ରାତି ଚେତନାରେ ଥାଏ॥2॥
ਮਹਾ ਗੰਭੀਰੁ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤਾ ਤਿਸ ਕਾ ਅੰਤੁ ਨ ਪਾਇਆ ॥
ଭଗବାନ ମହା ଗମ୍ଭୀର ଆଉ ସର୍ବଦା ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ଅନ୍ତ କେହି ମଧ୍ୟ ପାଇପାରି ନାହାନ୍ତି।
ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕੀਨੀ ਅਚਿੰਤੁ ਹਰਿ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇਆ ॥
ଯିଏ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଛି, ସେ ଚିନ୍ତା ରହିତ ହାରୀଙ୍କୁ ନିଜ ମନରେ ସ୍ଥାପନ କରି ଦେଇଛି।
ਮਨੁ ਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਅੰਤਰਿ ਵਿਚਹੁ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥੩॥
ତାହାର ମନ, ତନ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ଅନ୍ତର୍ମନ ସଦା ସୁଖୀ ରହିଛି ଏବଂ ମନର ସନ୍ଦେହ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି॥3॥
ਹਰਿ ਕਾ ਮਾਰਗੁ ਸਦਾ ਪੰਥੁ ਵਿਖੜਾ ਕੋ ਪਾਏ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਾ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ଉପଲବ୍ଧିର ମାର୍ଗ ସଦା ଏକ ବିଷମ ପଥ ଅଟେ ଆଉ କେହି ବିରଳ ପୁରୁଷ ହିଁ ଗୁରୁଙ୍କ ବିଚାର ଦ୍ଵାରା ଚିନ୍ତନ କରି ଏହାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਹਰਿ ਕੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ਸਬਦੇ ਮਾਤਾ ਹਉਮੈ ਤਜੇ ਵਿਕਾਰਾ ॥
ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମ ରଙ୍ଗରେ ଲୀନ ଏବଂ ଶବ୍ଦରେ ମସ୍ତ ହୋଇଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ଅହଂକାର ଓ ବିକାର ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤਾ ਇਕ ਰੰਗੀ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਣਹਾਰਾ ॥੪॥੩॥
ନାନକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି ଆଉ ବ୍ରହ୍ମ-ଶବ୍ଦ ତାହାଙ୍କୁ ସଫଳ କରାଇଥାଏ ||4||3||