ਕਰਣਹਾਰ ਕੀ ਸੇਵ ਨ ਸਾਧੀ ॥੧॥
କାରଣ ଯେଉଁ ପରମପିତା ଆମକୁ ଜାତ କରିଛନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଉପାସନା କରି ନାହିଁ॥1॥
ਪਤਿਤ ਪਾਵਨ ਪ੍ਰਭ ਨਾਮ ਤੁਮਾਰੇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମର ନାମ ପତିତପାବନ ଅଟେ,
ਰਾਖਿ ਲੇਹੁ ਮੋਹਿ ਨਿਰਗੁਨੀਆਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋତେ ନିଜ ଶରଣରେ ରଖ॥1॥ରୁହ॥
ਤੂੰ ਦਾਤਾ ਪ੍ਰਭ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥
ହେ ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ପ୍ରଭୁ! ଏକ ତୁ ହିଁ ଦାତା ଅଟୁ।
ਕਾਚੀ ਦੇਹ ਮਾਨੁਖ ਅਭਿਮਾਨੀ ॥੨॥
ଏହି ଶରୀର ନଶ୍ଵର ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ଆମେ ବ୍ୟର୍ଥରେ ଅଯଥାରେ ଅଭିମାନୀ ବନି ଯାଇଛୁ॥2॥
ਸੁਆਦ ਬਾਦ ਈਰਖ ਮਦ ਮਾਇਆ ॥
ଦୁନିଆର ସ୍ଵାଦ, ବାଦ-ବିବାଦ, ଈର୍ଷା ଏବଂ ମାୟାର ନିଶାରେ
ਇਨ ਸੰਗਿ ਲਾਗਿ ਰਤਨ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ॥੩॥
ଏହି ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଥାଉ॥3॥
ਦੁਖ ਭੰਜਨ ਜਗਜੀਵਨ ਹਰਿ ਰਾਇਆ ॥
ହେ ଦୁଃଖ ନାଶକ! ହେ ଜଗତର ଜୀବନ! ହେ ଶ୍ରୀହରି!
ਸਗਲ ਤਿਆਗਿ ਨਾਨਕੁ ਸਰਣਾਇਆ ॥੪॥੧੩॥੧੯॥
ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରି ନାନକ ତୋର ହିଁ ଶରଣରେ ଆସିଛନ୍ତି||4||13||19||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਪੇਖਤ ਚਾਖਤ ਕਹੀਅਤ ਅੰਧਾ ਸੁਨੀਅਤ ਸੁਨੀਐ ਨਾਹੀ ॥
ନିଜ ଆଖିରେ ସବୁ କିଛି ଦେଖି ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଅନ୍ଧ ହିଁ କୁହାଯାଏ, ସେ ସବୁ କିଛି ଶୁଣିଥାଏ ଓ ପୁଣି ବଧିର ହିଁ ବନିଥାଏ।
ਨਿਕਟਿ ਵਸਤੁ ਕਉ ਜਾਣੈ ਦੂਰੇ ਪਾਪੀ ਪਾਪ ਕਮਾਹੀ ॥੧॥
ନିକଟରେ ଥିବା ବସ୍ତୁକୁ ବହୁ ଦୂର ହିଁ ଭାବିଥାଏ ଆଉ ସେହି ପାପୀ ପାପ ହିଁ କରିଥାଏ॥1॥
ਸੋ ਕਿਛੁ ਕਰਿ ਜਿਤੁ ਛੁਟਹਿ ਪਰਾਨੀ ॥
ତାହା କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାଣୀ ପାପରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଥାଏ?
ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਜਪਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਨੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସର୍ବଦା ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କର ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଅମୃତ ବାଣୀ ଜପ କର॥1॥ରୁହ॥
ਘੋਰ ਮਹਲ ਸਦਾ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ॥
ପ୍ରାଣୀ ସର୍ବଦା ସୁନ୍ଦର ଘୋଡା ଏବଂ ଭବ୍ୟ ମହଲର ମୋହରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ।
ਸੰਗਿ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੈ ਕਛੂ ਨ ਜਾਤਾ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରାଣୀ! ଜଗତ ଛାଡିବା ସମୟରେ ତୋର ସାଥିରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ଯାଏ ନାହିଁ॥2॥
ਰਖਹਿ ਪੋਚਾਰਿ ਮਾਟੀ ਕਾ ਭਾਂਡਾ ॥
ଏହି ଶରୀର ମାଟିର ପାତ୍ର ଅଟେ ଅର୍ଥାତ ନଶ୍ଵର ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ତୁ ଏହି ସୁଗନ୍ଧିତ ପଦାର୍ଥକୁ ସଜାଇ ରଖିଅଛୁ।
ਅਤਿ ਕੁਚੀਲ ਮਿਲੈ ਜਮ ਡਾਂਡਾ ॥੩॥
କିନ୍ତୁ ତୋର ଶରୀର ଭିତରେ ପାପର ମଇଳା ଭରି ରହିଥିବା କାରଣରୁ ବହୁତ ଅପରିଷ୍କାର ଅଟେ ଏବଂ ଏହାକୁ ଯମର ଦଣ୍ଡ ଅବଶ୍ୟ ମିଳିବ॥3॥
ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧਿ ਲੋਭਿ ਮੋਹਿ ਬਾਧਾ ॥
କାମ, କ୍ରୋଧ, ଲୋଭ ଏବଂ ମୋହ ତୋତେ ଫସାଇଛି ଏବଂ
ਮਹਾ ਗਰਤ ਮਹਿ ਨਿਘਰਤ ਜਾਤਾ ॥੪॥
ବିକାର ମଧ୍ୟରେ ଆହୁରି ଫସି ଯାଉଛି॥4॥
ਨਾਨਕ ਕੀ ਅਰਦਾਸਿ ਸੁਣੀਜੈ ॥ ਡੂਬਤ ਪਾਹਨ ਪ੍ਰਭ ਮੇਰੇ ਲੀਜੈ ॥੫॥੧੪॥੨੦॥
ହେ ମୋର ପ୍ରଭୁ! ନାନକଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣ ଏବଂ ମୋ’ ଭଳି ବୁଡୁଥିବା ପଥରକୁ ରକ୍ଷା କର||5||14||20||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਜੀਵਤ ਮਰੈ ਬੁਝੈ ਪ੍ਰਭੁ ਸੋਇ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ଜୀବନରେ ମୋହ-ଅଭିମାନକୁ ଦୂର କରିଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝିନିଏ।
ਤਿਸੁ ਜਨ ਕਰਮਿ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥੧॥
ଭାଗ୍ୟରୁ ତାହାକୁ ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਸੁਣਿ ਸਾਜਨ ਇਉ ਦੁਤਰੁ ਤਰੀਐ ॥
ହେ ମୋର ବନ୍ଧୁ!ଶୁଣ, ଏହି ଭବସାଗର ବଡ କଠିନ ଅଟେ ଏବଂ ଏହାକୁ ପାର ହେବା ପାଇଁ
ਮਿਲਿ ਸਾਧੂ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਉਚਰੀਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ସାଥିରେ ମିଶି ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିବା ଉଚିତ॥1॥ରୁହ॥
ਏਕ ਬਿਨਾ ਦੂਜਾ ਨਹੀ ਜਾਨੈ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଏକ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଜାଣେ ନାହିଁ,
ਘਟ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਪਛਾਨੈ ॥੨॥
ସେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶରୀରରେ ବିଦ୍ୟମାନ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଅନୁଭବ କରିଥାଏ॥2॥
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੈ ਸੋਈ ਭਲ ਮਾਨੈ ॥
ଯାହା କିଛି ଇଶ୍ଵର କରିଥାନ୍ତି, ସେ ସହର୍ଷ ତାହାକୁ ଭଲ ବୋଲି ମାନିଥାଏ।
ਆਦਿ ਅੰਤ ਕੀ ਕੀਮਤਿ ਜਾਨੈ ॥੩॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦିରୁ ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି, ସେ ତାହାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନକୁ ଜାଣିନିଏ॥3॥
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਜਨ ਬਲਿਹਾਰੀ ॥ ਜਾ ਕੈ ਹਿਰਦੈ ਵਸਹਿ ਮੁਰਾਰੀ ॥੪॥੧੫॥੨੧॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ସେହି ଭକ୍ତ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯାହାର ହୃଦୟରେ ଇଶ୍ଵର ବାସ କରିଥାନ୍ତି||4||15||21||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਗੁਰੁ ਪਰਮੇਸਰੁ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ॥
ଗୁରୁ ହିଁ ପରମେଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ହିଁ ସବୁ କିଛି କରିବାରେ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି।
ਸਗਲ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਕਉ ਦੇ ਆਧਾਰੁ ॥੧॥
ସେ ସାରା ସୃଷ୍ଟିକୁ ଆଧାର ଦେଇଥାନ୍ତି॥1॥
ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਣ ਕਮਲ ਮਨ ਧਿਆਇ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ-କମଳରେ ଧ୍ୟାନ କର,
ਦੂਖੁ ਦਰਦੁ ਇਸੁ ਤਨ ਤੇ ਜਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହା ଫଳରେ ଏହି ଶରୀରରୁ ଦୁଃଖ-କ୍ଲେଶ ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਭਵਜਲਿ ਡੂਬਤ ਸਤਿਗੁਰੁ ਕਾਢੈ ॥
ଗୁରୁ ଭବସାଗରରେ ବୁଡି ରହି ଜୀବକୁ ବାହାର କରିଥାନ୍ତି।
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕਾ ਟੂਟਾ ਗਾਢੈ ॥੨॥
ସେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରରୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରୁ ବିଛେଦ ହୋଇଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ମଧ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ସହିତ ମିଳାଇ ଥାଆନ୍ତି॥2॥
ਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰਹੁ ਦਿਨੁ ਰਾਤਿ ॥
ଦିନ ରାତି ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କର,
ਸੂਖ ਸਹਜ ਮਨਿ ਆਵੈ ਸਾਂਤਿ ॥੩॥
ଏହା ଦ୍ଵାରା ସ୍ଵାଭାବିକ ସୁଖ ଏବଂ ମନକୁ ବହୁତ ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥3॥
ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਰੇਣੁ ਵਡਭਾਗੀ ਪਾਵੈ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି କେହି ଭାଗ୍ୟବାନ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਕਉ ਸਦ ਬਲਿ ਜਾਵੈ ॥੪॥੧੬॥੨੨॥
ହେ ନାନକ!! ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ||4||16||22||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਗੁਰ ਅਪੁਨੇ ਊਪਰਿ ਬਲਿ ਜਾਈਐ ॥
ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଯିବା ଉଚିତ ଏବଂ
ਆਠ ਪਹਰ ਹਰਿ ਹਰਿ ਜਸੁ ਗਾਈਐ ॥੧॥
ଆଠ ପ୍ରହର ହରିଙ୍କ ଯଶଗାନ କରିବା ଉଚିତ॥1॥
ਸਿਮਰਉ ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਅਪਨਾ ਸੁਆਮੀ ॥
ମୁଁ ନିଜ ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ,
ਸਗਲ ਘਟਾ ਕਾ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯିଏ ସବୁଙ୍କ ମନ ଜାଣିବା ବାଲା ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ଅଟନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਚਰਣ ਕਮਲ ਸਿਉ ਲਾਗੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ॥
ତାହାଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଚରଣ-କମଳରେ ମୋର ପ୍ରୀତି ଲାଗି ଯାଇଛି।
ਸਾਚੀ ਪੂਰਨ ਨਿਰਮਲ ਰੀਤਿ ॥੨॥
ପ୍ରୀତିର ଏହି ଜୀବନ-ଯୁକ୍ତି ବଡ ନିର୍ମଳ, ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ଶାଶ୍ଵତ ଅଟେ॥2॥
ਸੰਤ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਵਸੈ ਮਨ ਮਾਹੀ ॥
ଯଦି ସନ୍ଥଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରଭୁ ମନରେ ବାସ କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ
ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਕਿਲਵਿਖ ਜਾਹੀ ॥੩॥
ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଦୂର ହୋଇଯାଏ॥3॥
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਪ੍ਰਭ ਦੀਨ ਦਇਆਲਾ ॥
ହେ ଦୀନଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁ! କୃପା କର,
ਨਾਨਕੁ ਮਾਗੈ ਸੰਤ ਰਵਾਲਾ ॥੪॥੧੭॥੨੩॥
ନାନକ ତୋର ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ହିଁ ଚାହିଁ ଥାଆନ୍ତି||4||17||23||