ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਦੀਨੁ ਛਡਾਇ ਦੁਨੀ ਜੋ ਲਾਏ ॥
ଯିଏ ଧର୍ମ ଛାଡି ସାଂସାରିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗିଯାଏ,
ਦੁਹੀ ਸਰਾਈ ਖੁਨਾਮੀ ਕਹਾਏ ॥੧॥
ତାହାକୁ ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ଦୋଷୀ କୁହାଯାଏ॥1॥
ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ଯାହା ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଲାଗିଥାଏ, ମୋତେ ସେହି ଖୁସି ମଞ୍ଜୁର ଅଟେ।
ਆਪਣੀ ਕੁਦਰਤਿ ਆਪੇ ਜਾਣੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ନିଜ ପ୍ରକୃତିକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਸਚਾ ਧਰਮੁ ਪੁੰਨੁ ਭਲਾ ਕਰਾਏ ॥
ସେ ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ସଚ୍ଚା ଧର୍ମ, ପୂଣ୍ୟ ଏବଂ ଉତ୍ତମ କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି,
ਦੀਨ ਕੈ ਤੋਸੈ ਦੁਨੀ ਨ ਜਾਏ ॥੨॥
ସେ ଏକାଠି କରିଥିବା ଧର୍ମ କାରଣରୁ ତାହାର ଦୁନିଆ ବିଗିଡି ଯାଏ ନାହିଁ॥2॥
ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ ਏਕੋ ਜਾਗੈ ॥
ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଏକ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଜାଗ୍ରତ ରହିଥାନ୍ତି।
ਜਿਤੁ ਜਿਤੁ ਲਾਇਆ ਤਿਤੁ ਤਿਤੁ ਕੋ ਲਾਗੈ ॥੩॥
ସେ ଜୀବଙ୍କୁ ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି, ସେ ସେହିଠାରେ ଲାଗିଥାଏ॥3॥
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਸਚੁ ਸਾਹਿਬੁ ਮੇਰਾ ॥
ମୋର ମାଲିକ ଅଗମ୍ୟ, ଅଗୋଚର ଓ ଶାଶ୍ଵତ ଅଟନ୍ତି।
ਨਾਨਕੁ ਬੋਲੈ ਬੋਲਾਇਆ ਤੇਰਾ ॥੪॥੨੩॥੨੯॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ନାନକ ତୁ କହିଥିବା ହିଁ ବୋଲିଥାନ୍ତି ||4||23||29||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਉਚਾਰੀ ॥
ମୁଁ ପ୍ରାତଃ କାଳରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ,
ਈਤ ਊਤ ਕੀ ਓਟ ਸਵਾਰੀ ॥੧॥
ଯାହା ଦ୍ଵାରା ଲୋକ-ପରଲୋକରେ ଆଶ୍ରା ସଫଳ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਸਦਾ ਸਦਾ ਜਪੀਐ ਹਰਿ ਨਾਮ ॥
ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ! ସଦା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଜପିବା ଉଚିତ,
ਪੂਰਨ ਹੋਵਹਿ ਮਨ ਕੇ ਕਾਮ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହା ଦ୍ଵାରା ସାରା ମନୋକାମନା ପୁରା ହୋଇଯାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਪ੍ਰਭੁ ਅਬਿਨਾਸੀ ਰੈਣਿ ਦਿਨੁ ਗਾਉ ॥
ଦିନରାତି ସେହି ଅବିନାଶୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କର।
ਜੀਵਤ ਮਰਤ ਨਿਹਚਲੁ ਪਾਵਹਿ ਥਾਉ ॥੨॥
ଜୀବିତ ଅବସ୍ଥାରେ ହିଁ ମୋହ-ଅଭିମାନ ଦୂର କରି ନିଶ୍ଚଳ ସ୍ଥାନ ପାଅ॥2॥
ਸੋ ਸਾਹੁ ਸੇਵਿ ਜਿਤੁ ਤੋਟਿ ਨ ਆਵੈ ॥
ସେହି ସାହୁକାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତି କର, ଯାହା ଦ୍ଵାରା କୌଣସି ଅଭାବ ରହେ ନାହିଁ।
ਖਾਤ ਖਰਚਤ ਸੁਖਿ ਅਨਦਿ ਵਿਹਾਵੈ ॥੩॥
ନାମ-ଧନ ଉପଯୋଗ କରିବା ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ବ୍ୟବହାର କରାଇବାରେ ଜୀବନ ସୁଖ ଓ ଆନନ୍ଦରେ ଅତିବାହିତ ହୋଇଥାଏ॥3॥
ਜਗਜੀਵਨ ਪੁਰਖੁ ਸਾਧਸੰਗਿ ਪਾਇਆ ॥
ପରମପୁରୁଷ ପରମେଶ୍ଵର ଜଗତର ଜୀବନ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କୁ ସାଧୁସଙ୍ଗତି ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ॥੪॥੨੪॥੩੦॥
ହେ ନାନକ! ଗୁରୁଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦରୁ ମୁଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମର ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରିଛି||4||24||30||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਜਬ ਭਏ ਦਇਆਲ ॥
ଯେତେବେଳେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ଦୟାଳୁ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି,
ਦੁਖ ਬਿਨਸੇ ਪੂਰਨ ਭਈ ਘਾਲ ॥੧॥
ମୋର ସବୁ ଦୁଃଖ ନାଶ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ନାମ-ସ୍ମରଣର ସାଧନା ସାକାର ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥
ਪੇਖਿ ਪੇਖਿ ਜੀਵਾ ਦਰਸੁ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰਾ ॥
ହେ ମାଲିକ! ତୁମର ଦର୍ଶନ କରି ହିଁ ବଞ୍ଚିଅଛି ଏବଂ
ਚਰਣ ਕਮਲ ਜਾਈ ਬਲਿਹਾਰਾ ॥
ମୁଁ ତୋର ଚରଣ କମଳ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਤੁਝ ਬਿਨੁ ਠਾਕੁਰ ਕਵਨੁ ਹਮਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଠାକୁର! ତୋ’ ବିନା ଆମର କିଏ ଅଛି?॥1॥ରୁହ॥
ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਣਿ ਆਈ ॥
ସାଧୁ-ସଂଗତି ସହିତ ମୋର ପ୍ରୀତି ବନିଯାଇଛି ଏବଂ
ਪੂਰਬ ਕਰਮਿ ਲਿਖਤ ਧੁਰਿ ਪਾਈ ॥੨॥\
ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମ ଅନୁସାରେ ସାଧୁ-ସଂଗତି ପାଇଛି॥2॥
ਜਪਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਅਚਰਜੁ ਪਰਤਾਪ ॥
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ଜପିବା ଦ୍ଵାରା ଅଦ୍ଭୁତ ପ୍ରତାପ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਜਾਲਿ ਨ ਸਾਕਹਿ ਤੀਨੇ ਤਾਪ ॥੩॥\
ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଧି, ବ୍ୟାଧି ଏବଂ ଉପାଧି- ତିନି ତାପ ଜଳାଇ ପାରିବ ନହିଁ॥3॥
ਨਿਮਖ ਨ ਬਿਸਰਹਿ ਹਰਿ ਚਰਣ ਤੁਮ੍ਹ੍ਹਾਰੇ ॥
ତୁମର ସୁନ୍ଦର ଚରଣ ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିବି ନାହିଁ,
ਨਾਨਕੁ ਮਾਗੈ ਦਾਨੁ ਪਿਆਰੇ ॥੪॥੨੫॥੩੧॥
ହେ ହରି! ନାନକ ତୋ’ ଠାରୁ ଏହି ଦାନ ଚାହାନ୍ତି||4||25||31||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਸੇ ਸੰਜੋਗ ਕਰਹੁ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଏପରି ସଂଯୋଗ ବନାଅ,
ਜਿਤੁ ਰਸਨਾ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਉਚਾਰੇ ॥੧॥
ଯାହା ଦ୍ଵାରା ମୋର ଜିହ୍ଵା ତୋର ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ କରି ଚାଲିଥିବ॥1॥
ਸੁਣਿ ਬੇਨਤੀ ਪ੍ਰਭ ਦੀਨ ਦਇਆਲਾ ॥
ହେ ଦୀନଦୟାଳୁ ପ୍ରଭୁ! ମୋର ଏକ ବିନତି ଶୁଣ,
ਸਾਧ ਗਾਵਹਿ ਗੁਣ ਸਦਾ ਰਸਾਲਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସାଧୁ ସର୍ବଦା ତୋର ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ, ମୋତେ ତାହାଙ୍କ ସଂଗତି ଦିଅ॥1॥ରୁହ॥
ਜੀਵਨ ਰੂਪੁ ਸਿਮਰਣੁ ਪ੍ਰਭ ਤੇਰਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ସ୍ମରଣ ଜୀବନ ରୂପ ଅଟେ।
ਜਿਸੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਹਿ ਬਸਹਿ ਤਿਸੁ ਨੇਰਾ ॥੨॥
ଯାହା ଉପରେ ତୁ ନିଜ କୃପା କରୁ, ତାହାର ନିକଟକୁ ଆସି ବାସ କରୁ॥2॥
ਜਨ ਕੀ ਭੂਖ ਤੇਰਾ ਨਾਮੁ ਅਹਾਰੁ ॥
ତୋର ନାମ ଏପରି ଭୋଜନ ଅଟେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଭକ୍ତର ସାବୁନ କ୍ଷୁଧା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਤੂੰ ਦਾਤਾ ਪ੍ਰਭ ਦੇਵਣਹਾਰੁ ॥੩॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ଦାତା ଅଟୁ ଆଉ ସବୁକିଛି ଦେବା ବାଲା ଅଟୁ॥3॥
ਰਾਮ ਰਮਤ ਸੰਤਨ ਸੁਖੁ ਮਾਨਾ ॥
ରାମନାମ ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ଜପ କରି ସନ୍ଥଜନ ସୁଖ ହିଁ ମାନିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਦੇਵਨਹਾਰ ਸੁਜਾਨਾ ॥੪॥੨੬॥੩੨॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ଦେବା ବାଲା ପରମାତ୍ମା ବଡ ଚତୁର ଅଟେ||4||26||32||
ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ସୁହୀ ମହଲା 5॥
ਬਹਤੀ ਜਾਤ ਕਦੇ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਨ ਧਾਰਤ ॥
ହେ ଜୀବ!ତୋର ଜୀବନ ରୂପୀ ନଦୀ ବହି ଯାଉଛି, କିନ୍ତୁ ତୁ କେବେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଆଡକୁ ଦୃଷ୍ଟିପାତ ମଧ୍ୟ କରି ନାହୁଁ।
ਮਿਥਿਆ ਮੋਹ ਬੰਧਹਿ ਨਿਤ ਪਾਰਚ ॥੧॥
ତୁ ନିତ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ମୋହର ଝଗଡାରେ ଫସି ରହିଛୁ॥1॥
ਮਾਧਵੇ ਭਜੁ ਦਿਨ ਨਿਤ ਰੈਣੀ ॥
ଏଥିପାଇଁ ମାଧବଙ୍କ ଭଜନ କର ଆଉ
ਜਨਮੁ ਪਦਾਰਥੁ ਜੀਤਿ ਹਰਿ ਸਰਣੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହରିଙ୍କ ଶରଣରେ ପଡି ନିଜର ଅମୂଲ୍ୟ ଜନ୍ମ ଜିତିଯାଅ॥1॥ରୁହ॥
ਕਰਤ ਬਿਕਾਰ ਦੋਊ ਕਰ ਝਾਰਤ ॥
ତୁ ନିଜ ଦୁଇ ହାତର ବଳରେ ପାପ କରୁଅଛୁ,
ਰਾਮ ਰਤਨੁ ਰਿਦ ਤਿਲੁ ਨਹੀ ਧਾਰਤ ॥੨॥
କିନ୍ତୁ ରତ୍ନ ଭଳି ଅମୂଲ୍ୟ ରାମନାମକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ତିଳେମାତ୍ର ଧାରଣ କରେ ନାହିଁ॥2॥
ਭਰਣ ਪੋਖਣ ਸੰਗਿ ਅਉਧ ਬਿਹਾਣੀ ॥
ତୁ ଭରଣ-ପୋଷଣରେ ସାରା ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କରିଛୁ,