ਮਨ ਕੀ ਬਿਰਥਾ ਮਨ ਹੀ ਜਾਣੈ ਅਵਰੁ ਕਿ ਜਾਣੈ ਕੋ ਪੀਰ ਪਰਈਆ ॥੧॥
ମନର ବ୍ୟଥା ମନ ହିଁ ଜାଣିଥାଏ, ଆଉ କିଏ ପର ପୀଡାକୁ ଜାଣି ପାରିବ?॥1॥
ਰਾਮ ਗੁਰਿ ਮੋਹਨਿ ਮੋਹਿ ਮਨੁ ਲਈਆ ॥
ପ୍ରିୟ ଗୁରୁ ମୋର ମନ ମୋହି ନେଇଛନ୍ତି।
ਹਉ ਆਕਲ ਬਿਕਲ ਭਈ ਗੁਰ ਦੇਖੇ ਹਉ ਲੋਟ ਪੋਟ ਹੋਇ ਪਈਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇଥିଲି, ପରେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦେଖି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਹਉ ਨਿਰਖਤ ਫਿਰਉ ਸਭਿ ਦੇਸ ਦਿਸੰਤਰ ਮੈ ਪ੍ਰਭ ਦੇਖਨ ਕੋ ਬਹੁਤੁ ਮਨਿ ਚਈਆ ॥
ମୁଁ ଦେଶ-ବିଦେଶ ସବୁସ୍ଥାନରେ ଦେଖିଥାଏ ଆଉ ମୋର ମନରେ ପ୍ରଭୁ ଦର୍ଶନର ବହୁତ କାମନା ଅଛି।
ਮਨੁ ਤਨੁ ਕਾਟਿ ਦੇਉ ਗੁਰ ਆਗੈ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਮਾਰਗੁ ਪੰਥੁ ਦਿਖਈਆ ॥੨॥
ମୁଁ ନିଜ ମନ-ତନ କାଟି ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅର୍ପଣ କରିଦେବି, ଯିଏ ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ମାର୍ଗ ଦେଖାଇଛନ୍ତି॥2॥
ਕੋਈ ਆਣਿ ਸਦੇਸਾ ਦੇਇ ਪ੍ਰਭ ਕੇਰਾ ਰਿਦ ਅੰਤਰਿ ਮਨਿ ਤਨਿ ਮੀਠ ਲਗਈਆ ॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସନ୍ଦେଶ ମୋତେ ଦେଇଥାଏ, ସେ ମୋର ହୃଦୟ, ଅନ୍ତର, ମନ-ତନକୁ ବଡ ମିଠା ଲାଗିଥାଏ।
ਮਸਤਕੁ ਕਾਟਿ ਦੇਉ ਚਰਣਾ ਤਲਿ ਜੋ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਲੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਈਆ ॥੩॥
ମୁଁ ନିଜ ମସ୍ତକ କାଟି ତାହାଙ୍କ ଚରଣରେ ରଖିଦେବି, ଯିଏ ମୋତେ ହରିପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦେବେ॥3॥
ਚਲੁ ਚਲੁ ਸਖੀ ਹਮ ਪ੍ਰਭੁ ਪਰਬੋਧਹ ਗੁਣ ਕਾਮਣ ਕਰਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਲਹੀਆ ॥
ହେ ସଖୀ! ଚାଲ, ଆମେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝିବା ଆଉ ନିଜ ଶୁଭ ଗୁଣ କାରଣରୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପାଇବା।
ਭਗਤਿ ਵਛਲੁ ਉਆ ਕੋ ਨਾਮੁ ਕਹੀਅਤੁ ਹੈ ਸਰਣਿ ਪ੍ਰਭੂ ਤਿਸੁ ਪਾਛੈ ਪਈਆ ॥੪॥
ତାହାଙ୍କ ନାମକୁ ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ କୁହାଯାଏ, ଏଥିପାଇଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଶରଣରେ ରୁହ॥4॥
ਖਿਮਾ ਸੀਗਾਰ ਕਰੇ ਪ੍ਰਭ ਖੁਸੀਆ ਮਨਿ ਦੀਪਕ ਗੁਰ ਗਿਆਨੁ ਬਲਈਆ ॥
ଯେଉଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ କ୍ଷମାର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ ତଥା ମନ ରୂପୀ ଦୀପକରେ ଗୁରୁଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ କରିଥାଏ, ପ୍ରଭୁ ତାହା ଉପରେ ବଡ ଖୁସି ହୋଇଥାନ୍ତି।
ਰਸਿ ਰਸਿ ਭੋਗ ਕਰੇ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਰਾ ਹਮ ਤਿਸੁ ਆਗੈ ਜੀਉ ਕਟਿ ਕਟਿ ਪਈਆ ॥੫॥
ମୋର ପ୍ରଭୁ ବଡ ଆନନ୍ଦ ସହିତ ସେହି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଭୋଗ କରିଥାନ୍ତି, ଆମେ ତାହାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ନିଜ ଜୀବନ କାଟି ରଖିଦେବୁ॥5॥
ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਾਰੁ ਕੰਠਿ ਹੈ ਬਨਿਆ ਮਨੁ ਮੋਤੀਚੂਰੁ ਵਡ ਗਹਨ ਗਹਨਈਆ ॥
ହରିନାମ ମୋର ଗଳାର ହାର ବନି ଯାଇଛି ଆଉ ମୋର ମନ ମୋର ମସ୍ତକର ଏକ ବଡ ଅଳଙ୍କାର ବନି ଯାଇଛି।
ਹਰਿ ਹਰਿ ਸਰਧਾ ਸੇਜ ਵਿਛਾਈ ਪ੍ਰਭੁ ਛੋਡਿ ਨ ਸਕੈ ਬਹੁਤੁ ਮਨਿ ਭਈਆ ॥੬॥
ମୁଁ ହରିଙ୍କ ପାଇଁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଶେଜ ବିଛାଇ ଦେଇଛି ଆଉ ମନରେ ପ୍ରଭୁ ବଡ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାନ୍ତି, ଯିଏ ମୋତେ ଛାଡି ପାରିବେ ନାହିଁ॥6॥
ਕਹੈ ਪ੍ਰਭੁ ਅਵਰੁ ਅਵਰੁ ਕਿਛੁ ਕੀਜੈ ਸਭੁ ਬਾਦਿ ਸੀਗਾਰੁ ਫੋਕਟ ਫੋਕਟਈਆ ॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁ କିଛି କହିଥାନ୍ତି ଆଉ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ଆଉ କିଛି କରିଥାଏ, ତାହାର ସବୁ ଶୃଙ୍ଗାର ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇଯାଏ।
ਕੀਓ ਸੀਗਾਰੁ ਮਿਲਣ ਕੈ ਤਾਈ ਪ੍ਰਭੁ ਲੀਓ ਸੁਹਾਗਨਿ ਥੂਕ ਮੁਖਿ ਪਈਆ ॥੭॥
ଯିଏ ପ୍ରଭୁ-ମିଳନ ପାଇଁ ଶୁଭ ଗୁଣର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ, ସେ ଟହକ ସୁହାଗିନୀ ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ହୁକୁମ ମାନେ ନାହିଁ, ତାହାକୁ ତିରସ୍କାର କରାଯାଏ॥7॥
ਹਮ ਚੇਰੀ ਤੂ ਅਗਮ ਗੁਸਾਈ ਕਿਆ ਹਮ ਕਰਹ ਤੇਰੈ ਵਸਿ ਪਈਆ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର!ତୁ ଅଗମ୍ୟ ସ୍ଵାମୀ ଅଟୁ, ମୁ ତୋର ସେବିକା ଅଟେ,ମୁଁ କଣ କରିପାରିବି ? ମୁଁ ତୋର ହିଁ ବଶରେ ଅଛି।
ਦਇਆ ਦੀਨ ਕਰਹੁ ਰਖਿ ਲੇਵਹੁ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਰ ਸਰਣਿ ਸਮਈਆ ॥੮॥੫॥੮॥
ନାନକ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି ଯେ ହେ ହରି! ମୋ ଭଳି ଦୀନ ଉପରେ କୃପା କର, ମୋର ସମ୍ମାନ ରଖ, କାରଣ ମୁଁ ତୋର ଶରଣରେ ଆସିଛି||8||5||8||
ਬਿਲਾਵਲੁ ਮਹਲਾ ੪ ॥
ବିଲାବଲୁ ମହଲା 4॥
ਮੈ ਮਨਿ ਤਨਿ ਪ੍ਰੇਮੁ ਅਗਮ ਠਾਕੁਰ ਕਾ ਖਿਨੁ ਖਿਨੁ ਸਰਧਾ ਮਨਿ ਬਹੁਤੁ ਉਠਈਆ ॥
ମୋର ମନ-ତନରେ ଅଗମ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ପ୍ରତି ମୂହର୍ତ୍ତରେ ତାହା ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଶ୍ରଦ୍ଧା ମନରେ ଜାଗ୍ରତ ହେଉଛି।
ਗੁਰ ਦੇਖੇ ਸਰਧਾ ਮਨ ਪੂਰੀ ਜਿਉ ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਬੂੰਦ ਮੁਖਿ ਪਈਆ ॥੧॥
ମୋର ମନର ଏହି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ପୁରା ହୋଇଥାଏ, ଯେପରି ଚାତକ ମୁଖରେ ବର୍ଷା ବିନ୍ଦୁ ପଡିଥାଏ॥1॥
ਮਿਲੁ ਮਿਲੁ ਸਖੀ ਹਰਿ ਕਥਾ ਸੁਨਈਆ ॥
ହେ ସଖୀ! ମୋତେ ସାକ୍ଷାତ କର ଆଉ ହରିଙ୍କ କଥା ଶୁଣାଅ।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਦਇਆ ਕਰੇ ਪ੍ਰਭੁ ਮੇਲੇ ਮੈ ਤਿਸੁ ਆਗੈ ਸਿਰੁ ਕਟਿ ਕਟਿ ਪਈਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ସଦଗୁରୁ ଦୟା କରି ମୋତେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦିଅନ୍ତି, ମୁଁ ନିଜ ମସ୍ତକ କାଟି ତାହାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅର୍ପଣ କରିବି॥1॥ରୁହ॥
ਰੋਮਿ ਰੋਮਿ ਮਨਿ ਤਨਿ ਇਕ ਬੇਦਨ ਮੈ ਪ੍ਰਭ ਦੇਖੇ ਬਿਨੁ ਨੀਦ ਨ ਪਈਆ ॥
ମୋର ତନ-ମନ ଓ ପ୍ରତି ଲୋମରେ ବିରହ ବେଦନା ଅଛି ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଦେଖିବା ବିନା ମୋତେ ନିଦ୍ରା ଆସେ ନାହିଁ।
ਬੈਦਕ ਨਾਟਿਕ ਦੇਖਿ ਭੁਲਾਨੇ ਮੈ ਹਿਰਦੈ ਮਨਿ ਤਨਿ ਪ੍ਰੇਮ ਪੀਰ ਲਗਈਆ ॥੨॥
ବୈଦ୍ୟ ମୋର ନାଡି ଦେଖି ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ମୋର ହୃଦୟ, ମନ-ତନରେ ପ୍ରେମର ପୀଡା ଲାଗି ରହିଛି॥2॥
ਹਉ ਖਿਨੁ ਪਲੁ ਰਹਿ ਨ ਸਕਉ ਬਿਨੁ ਪ੍ਰੀਤਮ ਜਿਉ ਬਿਨੁ ਅਮਲੈ ਅਮਲੀ ਮਰਿ ਗਈਆ ॥
ମୁଁ ନିଜ ପ୍ରିୟତମ ବିନା ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ରହିପାରେ ନାହିଁ ଯେପରି ନିଶା ବିନା ନିଶାସକ୍ତ ମରିଯାଏ।
ਜਿਨ ਕਉ ਪਿਆਸ ਹੋਇ ਪ੍ਰਭ ਕੇਰੀ ਤਿਨੑ ਅਵਰੁ ਨ ਭਾਵੈ ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਕੋ ਦੁਈਆ ॥੩॥
ଯାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ମିଳନର ତୃଷ୍ଣା ଲାଗିଛି, ତାହାକୁ ଏହା ବିନା ଆଉ କିଛି ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ॥3॥
ਕੋਈ ਆਨਿ ਆਨਿ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਲਾਵੈ ਹਉ ਤਿਸੁ ਵਿਟਹੁ ਬਲਿ ਬਲਿ ਘੁਮਿ ਗਈਆ ॥
ଯଦି କେହି ଆସି ମୋତେ ମୋ’ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦିଏ, ମୁଁ ତାହା ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ହେବି।
ਅਨੇਕ ਜਨਮ ਕੇ ਵਿਛੁੜੇ ਜਨ ਮੇਲੇ ਜਾ ਸਤਿ ਸਤਿ ਸਤਿਗੁਰ ਸਰਣਿ ਪਵਈਆ ॥੪॥
ଯଦି ସଚ୍ଚା ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ସେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରରୁ ବିଛେଦ ହୋଇଥିବା ଜୀବକୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରାଇ ଦିଅନ୍ତି॥4॥