ਭਗਤਿ ਨਿਰਾਲੀ ਅਲਾਹ ਦੀ ਜਾਪੈ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਿ ॥ଆଲ୍ଲାହାଙ୍କ ଭକ୍ତି ବଡ ନିରଳ ଅଟେ ଯାହା ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ବୁଝାଯାଏ। ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਹਿਰਦੈ ਵਸੈ ਭੈ ਭਗਤੀ ਨਾਮਿ ਸਵਾਰਿ ॥੯॥੧੪॥੩੬॥ହେ ନାନକ! ଯାହାର୍ହୃଦୟରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ବାସ କରିଥାଏ, ସେ ପ୍ରଭୁ ଭୟ ଏବଂ ଭକ୍ତି ଦ୍ଵାରା ନିଜ ଜୀବନ ସଫଳ କରାଇ ଥାଏ॥6॥14॥36॥ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥ଆଶା ମହଲା 3 ॥ ਅਨ ਰਸ ਮਹਿ ਭੋਲਾਇਆ
ਸਹਜੇ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਗਿਆਨੁ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥੧॥ସ୍ଵାଭାବକିତା ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁ ନାମର ଧ୍ୟାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଜ୍ଞାନ ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାଏ॥1॥ ਏ ਮਨ ਮਤ ਜਾਣਹਿ ਹਰਿ ਦੂਰਿ ਹੈ ਸਦਾ ਵੇਖੁ ਹਦੂਰਿ ॥ହେ ମୋର ମନ! ହରିଙ୍କୁ ଦୂର ଭାବ ନାହିଁ, ତେଣୁ ତାହାକୁ ସଦା ନିଜ ପାଖରେ ହିଁ ଦେଖ। ਸਦ ਸੁਣਦਾ ਸਦ ਵੇਖਦਾ ਸਬਦਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ପ୍ରଭୁ ସଦା ଶୁଣିଥାନ୍ତି, ସଦା ଦେଖିଥାନ୍ତି ଆଉ
ਘਰ ਹੀ ਸੋ ਪਿਰੁ ਪਾਇਆ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰਿ ॥੧॥ସଚ୍ଚା ବାଣୀର ଚିନ୍ତନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ତାହାକୁ ନିଜ ହୃଦୟ ଘରେ ପ୍ରଭୁ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି॥1॥ ਅਵਗਣ ਗੁਣੀ ਬਖਸਾਇਆ ਹਰਿ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥ସେମାନେ ନିଜ ଗୁଣ ଦ୍ଵାରା ନିଜ ଅବଗୁଣକୁ କ୍ଷମା କରାଇ ନେଇଛନ୍ତି ଆଉ ହରିଙ୍କ ସହିତ ଲଗ୍ନ ଲଗାଇ ଦେଇଛନ୍ତି। ਹਰਿ ਵਰੁ ਪਾਇਆ ਕਾਮਣੀ ਗੁਰਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ଏହିପରି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ହରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ
ਏ ਮਨ ਰੂੜ੍ਹ੍ਹੇ ਰੰਗੁਲੇ ਤੂੰ ਸਚਾ ਰੰਗੁ ਚੜਾਇ ॥ହେ ମୋର ସୁନ୍ଦର ରଙ୍ଗିଲା ମନ! ତୁ ନିଜ ଉପରେ ସଚ୍ଚା ରଙ୍ଗ ଦିଅ। ਰੂੜੀ ਬਾਣੀ ਜੇ ਰਪੈ ਨਾ ਇਹੁ ਰੰਗੁ ਲਹੈ ਨ ਜਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ଯଦି ତୁମେ ସୁନ୍ଦର ଗୁରୁବାଣୀ ସହିତ ରଙ୍ଗୀନ ହୁଅ, ତାହାହେଲେ ଏହି ରଙ୍ଗ କେବେ ଛାଡିବ ନାହିଁ॥1॥ରୁହ॥ ਹਮ ਨੀਚ ਮੈਲੇ ਅਤਿ ਅਭਿਮਾਨੀ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਵਿਕਾਰ ॥ଆମେ ଜୀବ ନୀଚ,
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥ଆଶା ମହଲା 3 ॥ ਆਪੈ ਆਪੁ ਪਛਾਣਿਆ ਸਾਦੁ ਮੀਠਾ ਭਾਈ ॥ହେ ଭାଇ! ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ନିଜେ ଚିହ୍ନି ଥାଏ, ତାହାକୁ ମିଠା ହରି ରସ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ। ਹਰਿ ਰਸਿ ਚਾਖਿਐ ਮੁਕਤੁ ਭਏ ਜਿਨੑਾ ਸਾਚੋ ਭਾਈ ॥੧॥ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ୟ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ, ସେ ହରିବରସକୁ ଚାଖି ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ॥1॥ ਹਰਿ ਜੀਉ ਨਿਰਮਲ ਨਿਰਮਲਾ ਨਿਰਮਲ ਮਨਿ ਵਾਸਾ ॥ପୂଜ୍ୟ
ਆਪਣੈ ਹਥਿ ਵਡਿਆਈਆ ਦੇ ਨਾਮੇ ਲਾਏ ॥ସବୁ ଉପଲବ୍ଧି ଭଗବାନଙ୍କ ହାତରେ ଅଛି, ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ନିଜ ନାମର ସାଥିରେ ମିଶାଇ ଥାଆନ୍ତି। ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਵਡਿਆਈ ਪਾਏ ॥੮॥੪॥੨੬॥ହେ ନାନକ! ଯାହାର ମନରେ ନାମ ନିଧାନ ବାସ କରିଥାଏ, ସେ ଜଗତରେ କୀର୍ତ୍ତି ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ॥8॥4॥26॥ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੩ ॥ଆଶା ମହଲା 3 ॥ ਸੁਣਿ ਮਨ ਮੰਨਿ ਵਸਾਇ ਤੂੰ ਆਪੇ
ਨਾਮੇ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਬੁਝੈ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਤਿਸੈ ਰਜਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ନାମର ମାଧ୍ୟମରୁ ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନି ଲିଭିଯାଏ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ହିଁ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥ ਕਲਿ ਕੀਰਤਿ ਸਬਦੁ ਪਛਾਨੁ ॥କଳିଯୁଗରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୀର୍ତ୍ତି କର ଆଉ ବାଣୀ ଜାଣ। ਏਹਾ ਭਗਤਿ ਚੂਕੈ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତି ଏହା ଯେ ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ। ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਐ ਹੋਵੈ ਪਰਵਾਨੁ ॥ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କୁ ଶ୍ରଦ୍ଧାପୂର୍ବକ ସେବା କରିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁ-ଦରବାରରେ
ਤਾ ਕੇ ਰੂਪ ਨ ਜਾਹੀ ਲਖਣੇ ਕਿਆ ਕਰਿ ਆਖਿ ਵੀਚਾਰੀ ॥੨॥ତାହାଙ୍କ ରୂପ ଜାଣି ହୋଇପାରେ ନାହିଁ, ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ଭାବିବା ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ କଣ କରିପାରିବ?॥2॥ ਤੀਨਿ ਗੁਣਾ ਤੇਰੇ ਜੁਗ ਹੀ ਅੰਤਰਿ ਚਾਰੇ ਤੇਰੀਆ ਖਾਣੀ ॥ହେ ସ୍ଵାମୀ! ଏହି ସୃଷ୍ଟିରେ ତିନି ଗୁଣ(ରଜଃ, ସତ୍ତ୍ଵ, ତମ) ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି, ସୃଷ୍ଟି ରଚନାର ଚାରି ସ୍ରୋତ ତୋ’ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି। ਕਰਮੁ ਹੋਵੈ ਤਾ
ਜਉ ਲਗੁ ਜੀਉ ਪਰਾਣ ਸਚੁ ਧਿਆਈਐ ॥ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜୀବନ ଏବଂ ପ୍ରାଣ ଅଛି, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସତ୍ୟର ଧ୍ୟାନ କରିବା ଉଚିତ। ਲਾਹਾ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ਮਿਲੈ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ହରିଙ୍କ ଗୁଣାନୁବାଦ କରିବା ଦ୍ଵାରା ଲାଭ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଆଉ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ ॥1॥ରୁହ॥ ਸਚੀ ਤੇਰੀ ਕਾਰ ਦੇਹਿ ਦਇਆਲ ਤੂੰ ॥ହେ ଦୟାଳୁ ସ୍ଵାମୀ! ତୋର ସେବା ଭକ୍ତି ସତ୍ୟ ଅଟେ, ଏହା ମୋତେ
ਜੇਹੀ ਸੇਵ ਕਰਾਈਐ ਕਰਣੀ ਭੀ ਸਾਈ ॥ଭଗବାନ ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ଯେପରି ଯେପରି ସେବା କରାଇ ଥାଏ, ସେ ସେପରି ହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ, ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କରିଥାନ୍ତି। ਆਪਿ ਕਰੇ ਕਿਸੁ ਆਖੀਐ ਵੇਖੈ ਵਡਿਆਈ ॥੭॥ମୁଁ କାହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବି, ସେ ନିଜର ମହାନତାକୁ ନିଜେ ହିଁ ଦେଖିଥାନ୍ତି ॥7॥ ਗੁਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਸੋ ਕਰੇ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਕਰਾਏ ॥ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା ସେହି ମନୁଷ୍ୟ କରିଥାଏ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା