ਜੀਵਨੈ ਕੀ ਆਸ ਕਰਹਿ ਜਮੁ ਨਿਹਾਰੈ ਸਾਸਾ ॥ତୁ ଅଧିକ ଦିନ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଆଶା କରିଛୁ, ପରନ୍ତୁ ଯମ ତୋର ଶ୍ଵାସ ଦେଖୁଛି। ਬਾਜੀਗਰੀ ਸੰਸਾਰੁ ਕਬੀਰਾ ਚੇਤਿ ਢਾਲਿ ਪਾਸਾ ॥੩॥੧॥੨੩॥ହେ କବୀର! ଏହି ଦୁନିଆ ବାଜିଗରର ଖେଳ ଅଟେ, ଏଥିପାଇଁ ଭାବି ଚିନ୍ତି ଜୀବନ ବାଜି ଜିତିବା ପାଇଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କର॥3॥1॥23॥ ਆਸਾ ॥ଆଶା ॥ ਤਨੁ ਰੈਨੀ ਮਨੁ ਪੁਨ ਰਪਿ ਕਰਿ ਹਉ
ਇਹ ਸ੍ਰਪਨੀ ਤਾ ਕੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ॥ସେହି ମାୟା ରୂପୀ ସର୍ପିଣୀ ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଛି, ਬਲੁ ਅਬਲੁ ਕਿਆ ਇਸ ਤੇ ਹੋਈ ॥੪॥ନିଜେ ନିଜେ କିଏ ବଳ ଅଥବା କିଏ ଅବଳ ଅଟେ॥4॥ ਇਹ ਬਸਤੀ ਤਾ ਬਸਤ ਸਰੀਰਾ ॥ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମାୟା ରୂପୀ ସର୍ପିଣୀ ମନୁଷ୍ୟର ମନରେ ନିବାସ କରିଥାଏ, ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ପଡି ରହିଥାଏ। ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ
ਜਮ ਕਾ ਡੰਡੁ ਮੂੰਡ ਮਹਿ ਲਾਗੈ ਖਿਨ ਮਹਿ ਕਰੈ ਨਿਬੇਰਾ ॥੩॥ଯେବେ ଯମର ଦଣ୍ଡ ତାହାର ମସ୍ତକ ଉପରେ ପଡିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ଏକ କ୍ଷଣରେ ହିଁ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ହୋଇଯାଏ, ଅର୍ଥାତ ଯେବେ ମନୁଷ୍ୟର ଦେହାନ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ଧନ ସେଇଠି ରହିଯାଏ॥3॥ ਹਰਿ ਜਨੁ ਊਤਮੁ ਭਗਤੁ ਸਦਾਵੈ ਆਗਿਆ ਮਨਿ ਸੁਖੁ ਪਾਈ ॥ହରିଙ୍କ ସେବକକୁ ଉତ୍ତମ ଭକ୍ତ କୁହାଯାଏ ଆଉ ସେ ହରିଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ମାନି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਨਾਰਦ ਸਾਰਦ ਕਰਹਿ ਖਵਾਸੀ ॥ନାରଦ ମୁନି ହୁଅନ୍ତୁ ଅଥବା ସରସ୍ଵତୀ ଦେବୀ, ସମସ୍ତେ ସେହି ହରିଙ୍କ ସେବା ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ ଅଛନ୍ତି। ਪਾਸਿ ਬੈਠੀ ਬੀਬੀ ਕਵਲਾ ਦਾਸੀ ॥੨॥ହରିଙ୍କ ପାଖରେ ତାହାଙ୍କ ଦାସୀ ଦେବୀ ମଧ୍ୟ ବିରାଜମାନ ଅଛନ୍ତି ॥2॥ ਕੰਠੇ ਮਾਲਾ ਜਿਹਵਾ ਰਾਮੁ ॥ଜିହ୍ଵାରେ ରାମଙ୍କ ନାମ ହିଁ ମୋର ଗଳାର ମାଳା ଅଟେ, ਸਹੰਸ ਨਾਮੁ ਲੈ ਲੈ ਕਰਉ ਸਲਾਮੁ ॥੩॥ଯାହାଙ୍କୁ ମୁଁ ତାହାଙ୍କ
ਤੇਲ ਜਲੇ ਬਾਤੀ ਠਹਰਾਨੀ ਸੂੰਨਾ ਮੰਦਰੁ ਹੋਈ ॥੧॥ଯେବେ ପ୍ରାଣ ରୂପୀ ତେଲ ଜାଲିଯାଏ, ଅର୍ଥାତ ଶରୀରରୁ ପ୍ରାଣ ବାହାରିଯାଏ, ସେତେବେଳେ ସୁରତି ରୂପୀ ବତୀ ଜାଲିଯାଏ, ଚାରିଆଡେ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଶରୀର ରୂପୀ ମନ୍ଦିର ଶୁନସାନ ହୋଇଯାଏ॥1॥ ਰੇ ਬਉਰੇ ਤੁਹਿ ਘਰੀ ਨ ਰਾਖੈ ਕੋਈ ॥ହେ ଉଦାସ ମନୁଷ୍ୟ! ତୋର ପ୍ରାଣ ଯିବା ସମୟରେ ତୋତେ ଏକ ଘଡି ମଧ୍ୟ ରଖିବାକୁ କେହି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେବେ ନାହିଁ। ਤੂੰ
ਤੰਤ ਮੰਤ੍ਰ ਸਭ ਅਉਖਧ ਜਾਨਹਿ ਅੰਤਿ ਤਊ ਮਰਨਾ ॥੨॥ଯିଏ ତନ୍ତ୍ର, ମନ୍ତ୍ର ଏବଂ ସମସ୍ତ ଜ୍ୟୋତିଷକୁ ଜାଣିଥାଏ, ଶେଷରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ଆସିଥାଏ॥2॥ ਰਾਜ ਭੋਗ ਅਰੁ ਛਤ੍ਰ ਸਿੰਘਾਸਨ ਬਹੁ ਸੁੰਦਰਿ ਰਮਨਾ ॥ରାଜ ଭୋଗ କରିବା ବାଲା, ସିଂହାସନ ଉପରେ ଛତ୍ର ଧାରଣ କରିବା ବାଲା, ଅନେକ ସୁନ୍ଦର ନାରୀ ସହିତ ରମଣ କରିବା ବାଲା, ਪਾਨ ਕਪੂਰ ਸੁਬਾਸਕ ਚੰਦਨ ਅੰਤਿ ਤਊ ਮਰਨਾ ॥੩॥ପାନ, ମସଲା
ਆਸਾ ॥ଆଶା ॥ ਗਜ ਸਾਢੇ ਤੈ ਤੈ ਧੋਤੀਆ ਤਿਹਰੇ ਪਾਇਨਿ ਤਗ ॥ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସାଢେ ତିନି ଗଜ ଲାମ୍ବା ଧୋତି ଆଉ ତ୍ରିସୂତ୍ରୀ ପଇତା ପିନ୍ଧିଥାଏ, ਗਲੀ ਜਿਨੑਾ ਜਪਮਾਲੀਆ ਲੋਟੇ ਹਥਿ ਨਿਬਗ ॥ଯାହାର ଗଳାରେ ଜପମାଳା ତଥା ହାତରେ ଚମକୁଥିବା ଲୋଟା ହୋଇଥାଏ, ਓਇ ਹਰਿ ਕੇ ਸੰਤ ਨ ਆਖੀਅਹਿ ਬਾਨਾਰਸਿ ਕੇ ਠਗ ॥੧॥ବାସ୍ତବରେ ଏପରି ଲୋକକୁ ହରିଙ୍କ ସନ୍ଥ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ, ଏଣୁ
ਨਿਧਿ ਸਿਧਿ ਚਰਣ ਗਹੇ ਤਾ ਕੇਹਾ ਕਾੜਾ ॥ଯଦି ନିଧି, ସିଦ୍ଧିର ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ ଧରିଛନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ଏବେ କିଭଳି ଚିନ୍ତା ରହିପାରେ, ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਵਸਿ ਜਿਸੈ ਸੋ ਪ੍ਰਭੂ ਅਸਾੜਾ ॥ଯାହାର ବଶରେ ସବୁ କିଛି ଅଛନ୍ତି ସେହି ମୋର ପ୍ରଭୁ ଅଟନ୍ତି। ਗਹਿ ਭੁਜਾ ਲੀਨੇ ਨਾਮ ਦੀਨੇ ਕਰੁ ਧਾਰਿ ਮਸਤਕਿ ਰਾਖਿਆ ॥ମୋତେ ବାହୁ ଧରି ସେ ନିଜର ନାମ ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ଆଉ ମୋର
ਪ੍ਰਭ ਸੰਗਿ ਮਿਲੀਜੈ ਇਹੁ ਮਨੁ ਦੀਜੈ ॥ନିଜର ଏହି ମନ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅର୍ପଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସେ ମିଳିପାରନ୍ତି। ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਮਿਲੈ ਅਪਨੀ ਦਇਆ ਕਰਹੁ ॥੨॥੧॥੧੫੦॥ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! କୃପା କର ଯେପରି ମୋତେ ନାମ ମିଳିଯାଏ ॥2॥1॥150॥ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥ଆଶା ମହଲା 5 ॥ ਮਿਲੁ ਰਾਮ ਪਿਆਰੇ ਤੁਮ ਬਿਨੁ ਧੀਰਜੁ ਕੋ ਨ ਕਰੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ହେ ମୋର
ਕਿਛੁ ਕਿਛੁ ਨ ਚਾਹੀ ॥੨॥ଏଥିରୁ ମୋତେ କିଛି ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ ॥2॥ ਚਰਨਨ ਸਰਨਨ ਸੰਤਨ ਬੰਦਨ ॥ ਸੁਖੋ ਸੁਖੁ ਪਾਹੀ ॥ପ୍ରଭୁ-ଚରଣର ଶରଣ ଏବଂ ସନ୍ଥଙ୍କ ବନ୍ଦନା, ଏଥିରେ ହିଁ ସୁଖର ସୁଖ ଅନୁଭବ କରିଥାଏ। ਨਾਨਕ ਤਪਤਿ ਹਰੀ ॥ ਮਿਲੇ ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਰੀ ॥੩॥੩॥੧੪੩॥ହେ ନାନକ! ମୋର ଜ୍ଵଳନ ଦୂର ହୋଇଛି, ଯେବେ ଠାରୁ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ମିଳି ଯାଇଛି ॥3॥3॥143॥ ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫ ॥ଆଶା