ਨਿੰਦਕ ਕਾ ਕਹਿਆ ਕੋਇ ਨ ਮਾਨੈ ॥
ନିନ୍ଦୁକ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ କେଉଁଠି କେହି ମାନନ୍ତି ନାହିଁ ଆଉ
ਨਿੰਦਕ ਝੂਠੁ ਬੋਲਿ ਪਛੁਤਾਨੇ ॥
ନିନ୍ଦୁକ ମିଥ୍ୟା ବୋଲି ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ,
ਹਾਥ ਪਛੋਰਹਿ ਸਿਰੁ ਧਰਨਿ ਲਗਾਹਿ ॥
ସେମାନେ ଲଜ୍ଜାରେ ହାତ ଓ ମସ୍ତକ ପିଟିଥାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ਨਿੰਦਕ ਕਉ ਦਈ ਛੋਡੈ ਨਾਹਿ ॥੨॥
ନିନ୍ଦୁକକୁ ଈଶ୍ଵର ଛାଡନ୍ତି ନାହିଁ||2||
ਹਰਿ ਕਾ ਦਾਸੁ ਕਿਛੁ ਬੁਰਾ ਨ ਮਾਗੈ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଉପାସକ କାହାର ମନ୍ଦ ଚାହେଁ ନାହିଁ,
ਨਿੰਦਕ ਕਉ ਲਾਗੈ ਦੁਖ ਸਾਂਗੈ ॥
ଏଣୁ ନିନ୍ଦୁକକୁ ଦୁଃଖର ତୀର ଲାଗେ ନାହିଁ।
ਬਗੁਲੇ ਜਿਉ ਰਹਿਆ ਪੰਖ ਪਸਾਰਿ ॥
ସେ ବଗ ଭଳି ପର ପ୍ରସାର କରି ଧବଳ ବେଶ ବନାଇ ଥାଏ, କିନ୍ତୁ
ਮੁਖ ਤੇ ਬੋਲਿਆ ਤਾਂ ਕਢਿਆ ਬੀਚਾਰਿ ॥੩॥
ଯେତେବେଳେ ମୁଖରେ ବୋଲିଥାଏ, ସଜ୍ଜନ ପୁରୁଷ ତାହାକୁ ସତସଙ୍ଗରୁ ବାହାର କରି ଦେଇଥାନ୍ତି||3||
ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਕਰਤਾ ਸੋਇ ॥
ଈଶ୍ଵର ଅନ୍ତର୍ଯାମୀ ଅଟନ୍ତି,
ਹਰਿ ਜਨੁ ਕਰੈ ਸੁ ਨਿਹਚਲੁ ਹੋਇ ॥
ଭକ୍ତ ଯାହା କହିଥାଏ, ତାହା ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଥାଏ।
ਹਰਿ ਕਾ ਦਾਸੁ ਸਾਚਾ ਦਰਬਾਰਿ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਕਹਿਆ ਤਤੁ ਬੀਚਾਰਿ ॥੪॥੪੧॥੫੪॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭକ୍ତ ସଚ୍ଚା ଦରବାରରେ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ହେ ନାନକ! ଏହି କଥାକୁ ବିଚାର କରି କହିଥାନ୍ତି॥4॥41॥54॥
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 5॥
ਦੁਇ ਕਰ ਜੋਰਿ ਕਰਉ ਅਰਦਾਸਿ ॥
ମୁଁ ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାଏ ଯେ
ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਧਨੁ ਤਿਸ ਕੀ ਰਾਸਿ ॥
ଏହି ପ୍ରାଣ, ତନ, ଧନ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପୁଞ୍ଜି ଅଟେ।
ਸੋਈ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਕਰਨੈਹਾਰੁ ॥
ସବୁ କରିବା ବାଲା ସେ ହିଁ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ
ਕੋਟਿ ਬਾਰ ਜਾਈ ਬਲਿਹਾਰ ॥੧॥
ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି କୋଟି କୋଟି ସମର୍ପିତ ଯାଇଥାଏ||1||
ਸਾਧੂ ਧੂਰਿ ਪੁਨੀਤ ਕਰੀ ॥
ସାଧୁଙ୍କ ଚରଣ-ଧୂଳି ମୋତେ ପବିତ୍ର କରି ଦେଇଛି,
ਮਨ ਕੇ ਬਿਕਾਰ ਮਿਟਹਿ ਪ੍ਰਭ ਸਿਮਰਤ ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੀ ਮੈਲੁ ਹਰੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ପ୍ରଭୁ-ସ୍ମରଣ ଦ୍ଵାରା ମନର ବିକାର ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମର ମଇଳା ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕੈ ਗ੍ਰਿਹ ਮਹਿ ਸਗਲ ਨਿਧਾਨ ॥
ଯାହାର ଘରେ ସବୁ ସୁଖର ଭଣ୍ଡାର ଅଛି,
ਜਾ ਕੀ ਸੇਵਾ ਪਾਈਐ ਮਾਨੁ ॥
ଯାହାଙ୍କ ସେବାରେ ମାନ-ସମ୍ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ,
ਸਗਲ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਨਹਾਰ ॥
ସବୁ କାମନାକୁ ପୁରା କରିବା ବାଲା ସେହି ପରମାତ୍ମା ହିଁ
ਜੀਅ ਪ੍ਰਾਨ ਭਗਤਨ ਆਧਾਰ ॥੨॥
ଭକ୍ତର ଜୀବନ ଓ ପ୍ରାଣର ଆଶ୍ରା ଅଟନ୍ତି
ਘਟ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਸਗਲ ਪ੍ਰਗਾਸ ॥
ସେ ସବୁଙ୍କ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ପ୍ରକାଶ ଆଣିଥାନ୍ତି,
ਜਪਿ ਜਪਿ ਜੀਵਹਿ ਭਗਤ ਗੁਣਤਾਸ ॥
ସେହି ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଜପ କରି ହିଁ ଭକ୍ତ ଜିତିଥାଏ।
ਜਾ ਕੀ ਸੇਵ ਨ ਬਿਰਥੀ ਜਾਇ ॥
ତାହାଙ୍କ ସେବା କେବେ ବ୍ୟର୍ଥ ଯାଏ ନାହିଁ,
ਮਨ ਤਨ ਅੰਤਰਿ ਏਕੁ ਧਿਆਇ ॥੩॥
ଏଣୁ ମନ-ତନରେ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ହିଁ ଧ୍ୟାନ କର||3||
ਗੁਰ ਉਪਦੇਸਿ ਦਇਆ ਸੰਤੋਖੁ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ଦୟା, ସନ୍ତୋଷ ଇତ୍ୟାଦି ଶୁଭ ଗୁଣର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ,
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਇਹੁ ਥੋਕੁ ॥
ହରିନାମର ଭଣ୍ଡାର ଅତ୍ୟନ୍ତ ପବିତ୍ର ଅଟେ।
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਲੀਜੈ ਲੜਿ ਲਾਇ ॥
ନାନକଙ୍କ ବିନତି ଯେ ହେ ପରମାତ୍ମା! କୃପା କରି ନିଜ ଶରଣରେ ରଖ,
ਚਰਨ ਕਮਲ ਨਾਨਕ ਨਿਤ ਧਿਆਇ ॥੪॥੪੨॥੫੫॥
ନିତ୍ୟ ତୋର ଚରଣର ଧ୍ୟାନ କରୁଥିବି||4||42||55||
ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ଭୈରଉ ମହଲା 5॥
ਸਤਿਗੁਰ ਅਪੁਨੇ ਸੁਨੀ ਅਰਦਾਸਿ ॥
ସଦଗୁରୁ ଆମର ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣିଲେ
ਕਾਰਜੁ ਆਇਆ ਸਗਲਾ ਰਾਸਿ ॥
ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਮਨ ਤਨ ਅੰਤਰਿ ਪ੍ਰਭੂ ਧਿਆਇਆ ॥
ମନ-ତନରେ କେବଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ହିଁ କରିଛି,
ਗੁਰ ਪੂਰੇ ਡਰੁ ਸਗਲ ਚੁਕਾਇਆ ॥੧॥
ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁ ଆମର ସାରା ଭୟ ଦୂର କରି ଦେଇଛନ୍ତି||1||
ਸਭ ਤੇ ਵਡ ਸਮਰਥ ਗੁਰਦੇਵ ॥
ଆମର ଗୁରୁଦେବ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଅଟନ୍ତି,
ਸਭਿ ਸੁਖ ਪਾਈ ਤਿਸ ਕੀ ਸੇਵ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ସବୁ କରିବାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ସେବାରେ ସବୁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਜਾ ਕਾ ਕੀਆ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਹੋਇ ॥
ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସବୁ କିଛି ହୋଇଥାଏ,
ਤਿਸ ਕਾ ਅਮਰੁ ਨ ਮੇਟੈ ਕੋਇ ॥
ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମକୁ କେହି ଟାଳି ପାରେ ନାହିଁ।
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ਪਰਮੇਸਰੁ ਅਨੂਪੁ ॥
ସେହି ପରଂବ୍ରହ୍ମ-ପରମେଶ୍ଵର ଅନୁପମ ଅଟନ୍ତି,
ਸਫਲ ਮੂਰਤਿ ਗੁਰੁ ਤਿਸ ਕਾ ਰੂਪੁ ॥੨॥
ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଫଳଦାୟକ ଅଟେ ଏବଂ ଗୁରୁ ତାହାଙ୍କ ରୂପ ଅଟନ୍ତି||2||
ਜਾ ਕੈ ਅੰਤਰਿ ਬਸੈ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ॥
ଯାହାର ମନରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନାମ ବାସ କରିଥାଏ,
ਜੋ ਜੋ ਪੇਖੈ ਸੁ ਬ੍ਰਹਮ ਗਿਆਨੁ ॥
ଯିଏ ଯିଏ ଦେଖିଥାଏ, ସେଥିରୁ ବ୍ରହ୍ମ-ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਬੀਸ ਬਿਸੁਏ ਜਾ ਕੈ ਮਨਿ ਪਰਗਾਸੁ ॥
ଯାହାର ମନରେ ଶତ ପ୍ରତିଶତ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଥାଏ,
ਤਿਸੁ ਜਨ ਕੈ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕਾ ਨਿਵਾਸੁ ॥੩॥
ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିର ଅନ୍ତରରେ ପରଂବ୍ରହ୍ମର ନିବାସ ହୋଇଥାଏ||3||.
ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕਉ ਸਦ ਕਰੀ ਨਮਸਕਾਰ ॥
ସେହି ଗୁରୁଙ୍କୁ ସଦା ନମନ କରିଥାଏ,
ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕਉ ਸਦ ਜਾਉ ਬਲਿਹਾਰ ॥
ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਚਰਨ ਧੋਇ ਧੋਇ ਪੀਵਾ ॥
ହେ ନାନକ! ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ଧୋଇ ପାନ କରିଥାଏ ଏବଂ
ਗੁਰ ਨਾਨਕ ਜਪਿ ਜਪਿ ਸਦ ਜੀਵਾ ॥੪॥੪੩॥੫੬॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଜପ କରି ଜୀବିତ ରହିବି||4||43||56||