ਨਾਮੇ ਹਰਿ ਕਾ ਦਰਸਨੁ ਭਇਆ ॥੪॥੩॥
ତାହାଙ୍କୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି||4||3||
ਮੈ ਬਉਰੀ ਮੇਰਾ ਰਾਮੁ ਭਤਾਰੁ ॥
ରାମ ହିଁ ମୋର ପତି ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କ ଠାରେ ମୁଁ ଦିୱାନା ହୋଇ ଯାଇଛି,
ਰਚਿ ਰਚਿ ਤਾ ਕਉ ਕਰਉ ਸਿੰਗਾਰੁ ॥੧॥
ତାହାଙ୍କ ପାଇଁ ରୁଚିର ଶୃଙ୍ଗାର କରିଥାଏ||1||
ਭਲੇ ਨਿੰਦਉ ਭਲੇ ਨਿੰਦਉ ਭਲੇ ਨਿੰਦਉ ਲੋਗੁ ॥
ହେ ଲୋକମାନେ! ତୁମେ ଯେତେ ନିନ୍ଦା ମଧ୍ୟ କରିଲେ,
ਤਨੁ ਮਨੁ ਰਾਮ ਪਿਆਰੇ ਜੋਗੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହି ତନ-ମନ ସବୁ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਬਾਦੁ ਬਿਬਾਦੁ ਕਾਹੂ ਸਿਉ ਨ ਕੀਜੈ ॥
କାହା ସହିତ ବାଦ-ବିବାଦ କର ନାହିଁ ଏବଂ
ਰਸਨਾ ਰਾਮ ਰਸਾਇਨੁ ਪੀਜੈ ॥੨॥
ଜିହ୍ଵା ଦ୍ଵାରା କେବଳ ରାମନାମ ରୂପୀ ରସାୟନ ପାନ କର||2||
ਅਬ ਜੀਅ ਜਾਨਿ ਐਸੀ ਬਨਿ ਆਈ ॥
ବର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରାଣୀ ଠାରେ ଏପରି ଅବସ୍ଥା ବନି ଯାଇଛି ଯେ
ਮਿਲਉ ਗੁਪਾਲ ਨੀਸਾਨੁ ਬਜਾਈ ॥੩॥
ଖୁସିର ଢୋଲ ବଜାଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବି||3||
ਉਸਤਤਿ ਨਿੰਦਾ ਕਰੈ ਨਰੁ ਕੋਈ ॥
କେହି ପ୍ରଶଂସା ଅଥବା ନିନ୍ଦା କରୁ,
ਨਾਮੇ ਸ੍ਰੀਰੰਗੁ ਭੇਟਲ ਸੋਈ ॥੪॥੪॥
ନାମଦେବଙ୍କ ସାକ୍ଷାତ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସହିତ ହୋଇ ଯାଇଛି||4||4||
ਕਬਹੂ ਖੀਰਿ ਖਾਡ ਘੀਉ ਨ ਭਾਵੈ ॥
ସଂସାରରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଲୀଳା ହେଉଛି, କେବେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦୁଧ, ଖିରୀ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ,
ਕਬਹੂ ਘਰ ਘਰ ਟੂਕ ਮਗਾਵੈ ॥
କେବେ ନିର୍ଦ୍ଧନ ବନାଇ ଘରେ ଘରେ ରୋଟି ମାଗିଥାଏ,
ਕਬਹੂ ਕੂਰਨੁ ਚਨੇ ਬਿਨਾਵੈ ॥੧॥
କେବେ ଏତେ ଲାଳସା କରିଥାଏ ଯେ ଅବର୍ଜନାରୁ ମଧ୍ୟ ଦାନା ଖୋଜିଥାଏ||1||
ਜਿਉ ਰਾਮੁ ਰਾਖੈ ਤਿਉ ਰਹੀਐ ਰੇ ਭਾਈ ॥
ହେ ଭାଇ! ଆମକୁ ପ୍ରଭୁ ଯେପରି ରଖିଥାନ୍ତି, ସେପରି ହିଁ ରହିବାର ଅଛି।
ਹਰਿ ਕੀ ਮਹਿਮਾ ਕਿਛੁ ਕਥਨੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଭାଇ! ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମାର କଥନ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ॥1.1॥ରୁହ॥
ਕਬਹੂ ਤੁਰੇ ਤੁਰੰਗ ਨਚਾਵੈ ॥
କେବେ ଏତେ ଅମୀର ବନାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି ଯେ ତେଜ ଘୋଡା ପରି ନାଚିଥାଏ,
ਕਬਹੂ ਪਾਇ ਪਨਹੀਓ ਨ ਪਾਵੈ ॥੨॥
କେବେ ଏତେ ଗରିବ କରି ଦେଇଥାନ୍ତି ଯେ ପାଦକୁ ଚପଲ ମଧ୍ୟ ମିଳେନାହିଁ||2||
ਕਬਹੂ ਖਾਟ ਸੁਪੇਦੀ ਸੁਵਾਵੈ ॥
କେବେ ଧବଳ ବିଛଣାରେ ମିଠା ନିଦ୍ରାରେ ଶୟନ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି,
ਕਬਹੂ ਭੂਮਿ ਪੈਆਰੁ ਨ ਪਾਵੈ ॥੩॥
କେବେ ଭୂମି ଉପରେ କୁଟା ଖଣ୍ଡେ ମଧ୍ୟ ମିଳେନାହିଁ||3||
ਭਨਤਿ ਨਾਮਦੇਉ ਇਕੁ ਨਾਮੁ ਨਿਸਤਾਰੈ ॥
ନାମଦେବ ଜୀ କହନ୍ତି ଯେ କେବଳ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ହିଁ ମୋକ୍ଷ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି,
ਜਿਹ ਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤਿਹ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰੈ ॥੪॥੫॥
ଯାହାକୁ ଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ତାହାକୁ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର କରି ଦିଅନ୍ତି||4||5||
ਹਸਤ ਖੇਲਤ ਤੇਰੇ ਦੇਹੁਰੇ ਆਇਆ ॥
ହେ ଈଶ୍ଵର! ଖୁସିରେ ଖୁସିରେ ତୋର ମନ୍ଦିରରେ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ ଆସିଥିଲି।
ਭਗਤਿ ਕਰਤ ਨਾਮਾ ਪਕਰਿ ਉਠਾਇਆ ॥੧॥
କିନ୍ତୁ, ଏହି ନାମଦେବ ଯେତେବେଳେ ଭକ୍ତି କରିଲେ, ସେତେବେଳେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଓ ପୂଜାରୀ ତାହାଙ୍କୁ ଧରି ନେଇଗଲେ||1||
ਹੀਨੜੀ ਜਾਤਿ ਮੇਰੀ ਜਾਦਿਮ ਰਾਇਆ ॥
ହେ ଗୋବିନ୍ଦ! ମୋ’ ସାଥିରେ ଏପରି ଦୁର୍ବ୍ୟବହାର ହୋଇଛି, ମୋର ଜାତି ଛୋଟ ଅଟେ,
ਛੀਪੇ ਕੇ ਜਨਮਿ ਕਾਹੇ ਕਉ ਆਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ କାହିଁକି ଛୋଟ ଜାତିରେ ଜନ୍ମ ହେଲି?॥1॥
ਲੈ ਕਮਲੀ ਚਲਿਓ ਪਲਟਾਇ ॥
ମୁଁ ନିଜ ଚାଦର ନେଇ ଲେଉଟି ଆସିଛି ଏବଂ
ਦੇਹੁਰੈ ਪਾਛੈ ਬੈਠਾ ਜਾਇ ॥੨॥
ମନ୍ଦିର ପଛରେ ଭକ୍ତି ପାଇଁ ବସି ଯାଇଛି||2||
ਜਿਉ ਜਿਉ ਨਾਮਾ ਹਰਿ ਗੁਣ ਉਚਰੈ ॥
ଯେତେବେଳେ ନାମଦେବ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଗୁଣର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ,
ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਕਉ ਦੇਹੁਰਾ ਫਿਰੈ ॥੩॥੬॥
ଭକ୍ତଜନଙ୍କ ମନ୍ଦିର ବୁଲି ଯାଇଛି,||3||6||
ਭੈਰਉ ਨਾਮਦੇਉ ਜੀਉ ਘਰੁ ੨
ଭୈରଉ ନାମଦେବ ଜୀ ଘର 2
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜੈਸੀ ਭੂਖੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਅਨਾਜ ॥
ଯେପରି କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତର ଭୋଜନ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୋଇଥାଏ,
ਤ੍ਰਿਖਾਵੰਤ ਜਲ ਸੇਤੀ ਕਾਜ ॥
ତୃଷ୍ଣାର ଜଳ ସହିତ ପ୍ରେମ ହୋଇଥାଏ,
ਜੈਸੀ ਮੂੜ ਕੁਟੰਬ ਪਰਾਇਣ ॥
ଯେପରି ମୂର୍ଖ ବ୍ୟକ୍ତି ପରିବାର ମୋହରେ ଆସକ୍ତ ରହିଥାଏ,
ਐਸੀ ਨਾਮੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨਰਾਇਣ ॥੧॥
ଏପରି ହିଁ ନାମଦେବ ସହିତ ନାରାୟଣ ସହିତ ପ୍ରେମ ରହିଥାଏ||1||
ਨਾਮੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨਾਰਾਇਣ ਲਾਗੀ ॥
ନାମଦେବଙ୍କ ସହିତ ନାରାୟଣଙ୍କ ପ୍ରେମ ଲାଗିଥାଏ,
ਸਹਜ ਸੁਭਾਇ ਭਇਓ ਬੈਰਾਗੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ବୈରାଗୀ ହୋଇ ଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਜੈਸੀ ਪਰ ਪੁਰਖਾ ਰਤ ਨਾਰੀ ॥
ଯେପରି ଚରିତ୍ରହୀନ ନାରୀ ପର ପୁରୁଷ ଠାରେ ରତ ରହିଥାଏ,
ਲੋਭੀ ਨਰੁ ਧਨ ਕਾ ਹਿਤਕਾਰੀ ॥
ଲୋଭୀ ପୁରୁଷ ଧନ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ,
ਕਾਮੀ ਪੁਰਖ ਕਾਮਨੀ ਪਿਆਰੀ ॥
କାମୁକ ପୁରୁଷ ନାରୀ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ,
ਐਸੀ ਨਾਮੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮੁਰਾਰੀ ॥੨॥
ଏପରି ହିଁ ନାମଦେବଙ୍କ ପ୍ରେମ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ହୋଇଥାଏ||2||
ਸਾਈ ਪ੍ਰੀਤਿ ਜਿ ਆਪੇ ਲਾਏ ॥
ସଚ୍ଚା ପ୍ରେମ ତାହା ହୋଇଥାଏ, ଯେତେବେଳେ ଭଗବାନ ନିଜେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਦੁਬਿਧਾ ਜਾਏ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଦ୍ଵିଧା ଦୂର ହୋଇଯାଏ।
ਕਬਹੁ ਨ ਤੂਟਸਿ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥
ସେତେବେଳେ ଜୀବ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରେମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ ଏବଂ ଏହି ପ୍ରେମ କେବେ ଭାଙ୍ଗେ ନାହିଁ।
ਨਾਮੇ ਚਿਤੁ ਲਾਇਆ ਸਚਿ ਨਾਇ ॥੩॥
ଏଣୁ ନାମଦେବ ସଚ୍ଚା ନାମରେ ମନ ଲଗାଇଛନ୍ତି||3||
ਜੈਸੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਾਰਿਕ ਅਰੁ ਮਾਤਾ ॥
ଯେପରି ମାତା ସହିତ ସନ୍ତାନର ପ୍ରେମ ହୋଇଥାଏ,
ਐਸਾ ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ॥
ସେପରି ହିଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସହିତ ମନ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਪ੍ਰਣਵੈ ਨਾਮਦੇਉ ਲਾਗੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ॥
ନାମଦେବ ବିନୟ କରନ୍ତି ଯେ ଏପରି ପ୍ରେମ ଲାଗିଛି ଯେ
ਗੋਬਿਦੁ ਬਸੈ ਹਮਾਰੈ ਚੀਤਿ ॥੪॥੧॥੭॥
ଗୋବିନ୍ଦ ଆମର ହୃଦୟରେ ରହିଥାନ୍ତି||4||1||7||
ਘਰ ਕੀ ਨਾਰਿ ਤਿਆਗੈ ਅੰਧਾ ॥
ନିଜ ପତ୍ନୀକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ଧ ପୁରୁଷ