ਇਕ ਬਸਤੁ ਅਗੋਚਰ ਲਹੀਐ ॥
ଏକ ଅଗୋଚର ବସ୍ତୁ ସନ୍ଧାନ କରିବା ପାଇଁ
ਬਸਤੁ ਅਗੋਚਰ ਪਾਈ ॥
ମୁଁ ଅଗୋଚର ବସ୍ତୁକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି, କାରଣ
ਘਟਿ ਦੀਪਕੁ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥੨॥
ମୋର ହୃଦୟରେ ଜ୍ଞାନର ଦୀପକ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳିତ ହୋଇଛି॥2॥
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਅਬ ਜਾਨਿਆ ॥
କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ଏବେ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣି ଦେଇଛନ୍ତି।
ਜਬ ਜਾਨਿਆ ਤਉ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥
ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝି ନେଇଛି, ମୋର ମନ କୃତାର୍ଥ ହୋଇ ଯାଇଛି,
ਮਨ ਮਾਨੇ ਲੋਗੁ ਨ ਪਤੀਜੈ ॥
ପରନ୍ତୁ ଲୋକମାନେ ଏହାକୁ ବିଶ୍ଵାସ କରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨ ਪਤੀਜੈ ਤਉ ਕਿਆ ਕੀਜੈ ॥੩॥੭॥
ଯଦି ସେମାନେ ବିଶ୍ଵାସ କରନ୍ତି ନାହିଁ, ତାହାହେଲେ ମୁଁ କଣ କରି ପାରିବି?||3||7||
ਹ੍ਰਿਦੈ ਕਪਟੁ ਮੁਖ ਗਿਆਨੀ ॥
ତୋର ହୃଦୟରେ ଛଳ-କପଟ ଅଛି ଆଉ ମୁଖରେ ଜ୍ଞାନର କଥା କରୁ ଅଛୁ।
ਝੂਠੇ ਕਹਾ ਬਿਲੋਵਸਿ ਪਾਨੀ ॥੧॥
ହେ ମିଥ୍ୟା ବ୍ୟକ୍ତି! ତୁ କାହିଁକି ଜଳର ମନ୍ଥନ କରୁଛୁ ଅର୍ଥାତ ବେକାର କଥା କହୁଛୁ॥1॥
ਕਾਂਇਆ ਮਾਂਜਸਿ ਕਉਨ ਗੁਨਾਂ ॥
ଏହି କାୟାକୁ ସ୍ଵଛ କରିବାର ଲାଭ କିଛି ନାହିଁ,
ਜਉ ਘਟ ਭੀਤਰਿ ਹੈ ਮਲਨਾਂ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ତୋର ହୃଦୟ ମଇଳାରେ ଭରି ରହିଛି॥1॥ରୁହ॥
ਲਉਕੀ ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਨੑਾਈ ॥
ଯଦି କଲରା ଅଠଷଠି ତୀର୍ଥ ଯାଇ ସ୍ନାନ କରି ନିଏ, ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ
ਕਉਰਾਪਨੁ ਤਊ ਨ ਜਾਈ ॥੨॥
ତାହାର ପିତା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ।
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਬੀਚਾਰੀ ॥
ଗଭୀର ବିଚାର କରି କବୀର କହିଛନ୍ତି ଯେ
ਭਵ ਸਾਗਰੁ ਤਾਰਿ ਮੁਰਾਰੀ ॥੩॥੮॥
ହେ ମୁରାରୀ! ମୋତେ ଏହି ଭବସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଦିଅ||3||8||
ਸੋਰਠਿ
ସୋରଠି
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਬਹੁ ਪਰਪੰਚ ਕਰਿ ਪਰ ਧਨੁ ਲਿਆਵੈ ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାର ପ୍ରବଞ୍ଚନା କରି ପର-ଧାନ ନେଇଥାଏ ଆଉ
ਸੁਤ ਦਾਰਾ ਪਹਿ ਆਨਿ ਲੁਟਾਵੈ ॥੧॥
ଆଉ ସେହି ଧନକୁ ଆଣି ପୁତ୍ର ଓ ପତ୍ନୀ ପାଖରେ ବିଛାଇ ଦିଏ॥1॥
ਮਨ ਮੇਰੇ ਭੂਲੇ ਕਪਟੁ ਨ ਕੀਜੈ ॥
ହେ ମୋର ମନ! ଭୁଲରେ ମଧ୍ୟ ଛଳ-କପଟ କର ନାହିଁ,
ਅੰਤਿ ਨਿਬੇਰਾ ਤੇਰੇ ਜੀਅ ਪਹਿ ਲੀਜੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
କାରଣ ଜୀବନର ଅନ୍ତରେ ତୋର ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ କର୍ମର ହିସାବ ଦେବାକୁ ପଡିବ॥1॥ରୁହ॥
ਛਿਨੁ ਛਿਨੁ ਤਨੁ ਛੀਜੈ ਜਰਾ ਜਨਾਵੈ ॥
ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ଏହି ଶରୀର କ୍ଷୀଣ ହୋଇ ଯାଉଛି ଆଉ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ବଢି ଯାଉଛି।
ਤਬ ਤੇਰੀ ਓਕ ਕੋਈ ਪਾਨੀਓ ਨ ਪਾਵੈ ॥੨॥
ସେତେବେଳେ ତୋର ହାତରେ କେହି ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଟୋପା ଜଳ ଦେବେ ନାହିଁ॥2॥
ਕਹਤੁ ਕਬੀਰੁ ਕੋਈ ਨਹੀ ਤੇਰਾ ॥
କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ତୋର କେହି ମଧ୍ୟ ନାହାନ୍ତି,
ਹਿਰਦੈ ਰਾਮੁ ਕੀ ਨ ਜਪਹਿ ਸਵੇਰਾ ॥੩॥੯॥
ତୁ କାହିଁକି ଉଚିତ ସମୟ ବ୍ରହ୍ମ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ରାମଙ୍କ ନାମ ଜପ କରୁ ନାହୁଁ||3||9||
ਸੰਤਹੁ ਮਨ ਪਵਨੈ ਸੁਖੁ ਬਨਿਆ ॥
ହେ ସନ୍ଥ! ପବନ ଭଳି ମନକୁ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଆଉ
ਕਿਛੁ ਜੋਗੁ ਪਰਾਪਤਿ ਗਨਿਆ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଏହିପରି ଲାଗୁଛି ଯେ ମୋର ମିଳନର କିଛି ମାତ୍ରା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି॥ରୁହ॥
ਗੁਰਿ ਦਿਖਲਾਈ ਮੋਰੀ ॥
ଗୁରୁ ମୋତେ ସେହି ଦୁର୍ବଳତା ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି,
ਜਿਤੁ ਮਿਰਗ ਪੜਤ ਹੈ ਚੋਰੀ ॥
ଯେଉଁ କାରଣରୁ ବିକାର ରୂପୀ ମୃଗ ଗୁପ୍ତ ଭାବରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି।
ਮੂੰਦਿ ਲੀਏ ਦਰਵਾਜੇ ॥
ମୁଁ ଦ୍ଵାର ବନ୍ଦ କରି ଦେଇଛି ଆଉ
ਬਾਜੀਅਲੇ ਅਨਹਦ ਬਾਜੇ ॥੧॥
ମୋ’ ଭିତରେ ଅନାହଦ ନାଦ ବାଜୁଛି॥1॥
ਕੁੰਭ ਕਮਲੁ ਜਲਿ ਭਰਿਆ ॥
ମୋର ହୃଦୟ କମଳର ପାତ୍ର ପାପର ଜଳରେ ଭରି ହୋଇଛି।
ਜਲੁ ਮੇਟਿਆ ਊਭਾ ਕਰਿਆ ॥
ମୁଁ ବିକାର ଜଳକୁ କାଢି ଦେଇଛି ଆଉ ପାତ୍ରକୁ ସିଧା କରି ଦେଇଛି।
ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਜਨ ਜਾਨਿਆ ॥
କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ଏହି ସେବକ ଏହାକୁ ବୁଝି ନେଇଛି,
ਜਉ ਜਾਨਿਆ ਤਉ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥੨॥੧੦॥
ଯେତେବେଳେ ବୁଝି ନେଇଛି, ମୋର ମନ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଛି||2||10||
ਰਾਗੁ ਸੋਰਠਿ ॥
ରାଗ ସୋରଠି॥
ਭੂਖੇ ਭਗਤਿ ਨ ਕੀਜੈ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ଭୋକିଲା ରହି ମୋତେ ତୋର ଭକ୍ତି ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ,
ਯਹ ਮਾਲਾ ਅਪਨੀ ਲੀਜੈ ॥
ତେଣୁ ନିଜର ଏହି ମାଳା ଫେରାଇ ନିଅ।
ਹਉ ਮਾਂਗਉ ਸੰਤਨ ਰੇਨਾ ॥
ମୁଁ କେବଳ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳି ହିଁ ମାଗୁଛି ଆଉ
ਮੈ ਨਾਹੀ ਕਿਸੀ ਕਾ ਦੇਨਾ ॥੧॥
ମୁଁ କାହାକୁ କିଛି ଦେବାକୁ ନାହିଁ॥1॥
ਮਾਧੋ ਕੈਸੀ ਬਨੈ ਤੁਮ ਸੰਗੇ
ହେ ମାଧବ! ତୋ’ ସାଥିରେ ମୋର ପ୍ରେମ କିପରି ବନି ରହି ପାରିବ?
ਆਪਿ ਨ ਦੇਹੁ ਤ ਲੇਵਉ ਮੰਗੇ ॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯଦି ତୁ ସ୍ଵୟଂ ଦେଉ ନାହୁଁ, ତାହାହେଲେ ବିନତି କରି ତୋ’ ଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନେବି॥ରୁହ॥
ਦੁਇ ਸੇਰ ਮਾਂਗਉ ਚੂਨਾ ॥ ਪਾਉ ਘੀਉ ਸੰਗਿ ਲੂਨਾ ॥
ମୁଁ ଦୁଇ ସେର ଅଟା ଆଉ ଏକ ପାଉ ଘିଅ ସାଥିରେ ଲବଣ ମାଗୁଅଛି।
ਅਧ ਸੇਰੁ ਮਾਂਗਉ ਦਾਲੇ ॥
ମୁଁ ଅଧା ସେର ଡାଲି ମଧ୍ୟ ମାଗୁଅଛି ଆଉ
ਮੋ ਕਉ ਦੋਨਉ ਵਖਤ ਜਿਵਾਲੇ ॥੨॥
ଏହି ସବୁ ସାମଗ୍ରୀ ଦୁଇ ସମୟ ଜୀବନ ନିର୍ବାହ କରିବା ପାଇଁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ॥2॥
ਖਾਟ ਮਾਂਗਉ ਚਉਪਾਈ ॥ ਸਿਰਹਾਨਾ ਅਵਰ ਤੁਲਾਈ ॥
ମୁଁ ଚାରି ଗୋଡ ଥିବା ଖଟ ଆଉ ସାଥିରେ ଏକ ତକିଆ ଓ ସେଜ ମଧ୍ୟ ମାଗୁଅଛି।
ਊਪਰ ਕਉ ਮਾਂਗਉ ਖੀਂਧਾ ॥
ଘୋଡାଇ ହେବା ପାଇଁ ଏକ ରେଜାଇ ମଧ୍ୟ ମାଗୁଅଛି।
ਤੇਰੀ ਭਗਤਿ ਕਰੈ ਜਨੁ ਥੀਂਧਾ ॥੩॥
ସେତେବେଳେ ହିଁ ତୋର ଏହି ସେବକ ତୋର ଭକ୍ତି ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ କରି ପାରିବ॥3॥
ਮੈ ਨਾਹੀ ਕੀਤਾ ਲਬੋ ॥ ਇਕੁ ਨਾਉ ਤੇਰਾ ਮੈ ਫਬੋ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଚିଜ ମାଗିବାରେ କିଛି ଲାଳସା କରି ନାହିଁ ଆଉ ଏକ ତୋର ନାମ ହିଁ ମୋତେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ।
ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ਤਉ ਹਰਿ ਜਾਨਿਆ ॥੪॥੧੧॥
କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ମୋର ମନ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଯାଇଛି ଓ ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣି ନେଇଛି॥4॥11॥
ਰਾਗੁ ਸੋਰਠਿ ਬਾਣੀ ਭਗਤ ਨਾਮਦੇ ਜੀ ਕੀ ਘਰੁ ੨
ରାଗ ସୋରଠି ବାଣୀ ଭଗତ ନାମଘର 2
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜਬ ਦੇਖਾ ਤਬ ਗਾਵਾ ॥
ଯେବେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ,
ਤਉ ਜਨ ਧੀਰਜੁ ਪਾਵਾ ॥੧॥
ସେତେବେଳେ ହିଁ ମୋତେ ଧୀରଜ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥