ਨਾਦਿ ਸਮਾਇਲੋ ਰੇ ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟਿਲੇ ਦੇਵਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଭେଟ ହେବା ପରେ ଅନାହଦ ଶବ୍ଦରେ ଲୀନ ହୋଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਜਹ ਝਿਲਿ ਮਿਲਿ ਕਾਰੁ ਦਿਸੰਤਾ ॥
ଯେଉଁଠି ଝିଲିମିଲି ଉଜ୍ଜଳ ଦେଖା ଦେଇଥାଏ,
ਤਹ ਅਨਹਦ ਸਬਦ ਬਜੰਤਾ ॥
ସେଠାରେ ଅନାହଦ ଶବ୍ଦ ଗୁଞ୍ଜନ କରୁଥାଏ।
ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾਨੀ ॥
ମୋର ଜ୍ୟୋତି ପରମ ଜ୍ୟୋତିରେ ଲୀନ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਮੈ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਜਾਨੀ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ମୁଁ ଏହି ତଥ୍ୟକୁ ବୁଝି ନେଇଛି॥2॥
ਰਤਨ ਕਮਲ ਕੋਠਰੀ ॥
ହୃଦୟ-କମଳର କୋଠରୀରେ ଗୁଣର ରତ୍ନ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛି ଆଉ
ਚਮਕਾਰ ਬੀਜੁਲ ਤਹੀ ॥
ସେଠାରେ ତାହା ଦାମିନୀ ଭଳି ଚମକୁଛି।
ਨੇਰੈ ਨਾਹੀ ਦੂਰਿ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁ କେଉଁଠି ଦୂରରେ ନାହାନ୍ତି, ବରଂ ପାଖରେ ଅଛନ୍ତି।
ਨਿਜ ਆਤਮੈ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥੩॥
ସେ ତ ମୋର ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ନିବାସ କରିଛନ୍ତି॥3॥
ਜਹ ਅਨਹਤ ਸੂਰ ਉਜੵਾਰਾ ॥
ଯେଉଁଠି ଅନଶ୍ଵର ସୂର୍ଯ୍ୟର ଔଜ୍ଜଲ୍ୟ ଅଛି,
ਤਹ ਦੀਪਕ ਜਲੈ ਛੰਛਾਰਾ ॥
ସେଠାରେ ଜଳୁଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟ ଓ ଚନ୍ଦ୍ରର ଦୀପକ ତୁଛ ପ୍ରତୀତ ହୁଏ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਜਾਨਿਆ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଅପାର କୃପାରୁ ମୁଁ ଏହା ବୁଝି ନେଇଛି ଆଉ
ਜਨੁ ਨਾਮਾ ਸਹਜ ਸਮਾਨਿਆ ॥੪॥੧॥
ଦାସ ନାମଦେବ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛନ୍ତି॥4॥1॥
ਘਰੁ ੪ ਸੋਰਠਿ ॥
ଘର 4 ସୋରଠି॥
ਪਾੜ ਪੜੋਸਣਿ ਪੂਛਿ ਲੇ ਨਾਮਾ ਕਾ ਪਹਿ ਛਾਨਿ ਛਵਾਈ ਹੋ ॥
ପଡୋଶିନୀ ପଚାରୁଛି ଯେ ହେ ନାମଦେବ! ତୁ ନିଜର ଏହି କୁଟୀର କାହା ଦ୍ଵାରା ବନାଇଛୁ?
ਤੋ ਪਹਿ ਦੁਗਣੀ ਮਜੂਰੀ ਦੈਹਉ ਮੋ ਕਉ ਬੇਢੀ ਦੇਹੁ ਬਤਾਈ ਹੋ ॥੧॥
ଏହି ବଢେଇ ବିଷୟରେ କୁହ, ମୁଁ ତାହାକୁ ତୁମ ଠାରୁ ଦୁଇ ଗୁଣ ପାରିଶ୍ରମିକ ଦେବି॥1॥
ਰੀ ਬਾਈ ਬੇਢੀ ਦੇਨੁ ਨ ਜਾਈ ॥
ହେ ଭଉଣୀ! ସେହି ବଢେଇ ବିଷୟରେ ତୋତେ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ।
ਦੇਖੁ ਬੇਢੀ ਰਹਿਓ ਸਮਾਈ ॥
ଦେଖ! ମୋର ବଢେଇ ସବୁଠାରେ ଅଛନ୍ତି।
ਹਮਾਰੈ ਬੇਢੀ ਪ੍ਰਾਨ ਅਧਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ସେହି ବଢେଇ ଆମର ପ୍ରାଣର ଆଧାର ଅଛନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਬੇਢੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮਜੂਰੀ ਮਾਂਗੈ ਜਉ ਕੋਊ ਛਾਨਿ ਛਵਾਵੈ ਹੋ ॥
ଯଦି କେହି ତାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କୁଟୀର ବନାଇବାକୁ ଚାହେଁ, ତାହାହେଲେ ବଢେଇ ପ୍ରୀତିର ପାରିଶ୍ରମିକ ମାଗିଥାଏ।
ਲੋਗ ਕੁਟੰਬ ਸਭਹੁ ਤੇ ਤੋਰੈ ਤਉ ਆਪਨ ਬੇਢੀ ਆਵੈ ਹੋ ॥੨॥
ଯେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ ଲୋକ ଓ କୁଟୁମ୍ବ ଠାରୁ ସମ୍ପର୍କ ଭାଙ୍ଗି ଦିଏ, ସେତେବେଳେ ବଢେଇ ହୃଦୟକୁ ଆସିଥାଏ॥2॥
ਐਸੋ ਬੇਢੀ ਬਰਨਿ ਨ ਸਾਕਉ ਸਭ ਅੰਤਰ ਸਭ ਠਾਂਈ ਹੋ ॥
ମୁଁ ଏପରି ବଢେଇ ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ପାରିବି ନାହିଁ, କାରଣ ସେ ସବୁଙ୍କ ଭିତରେ ସ୍ଥିତ ଓ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି।
ਗੂੰਗੈ ਮਹਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਚਾਖਿਆ ਪੂਛੇ ਕਹਨੁ ਨ ਜਾਈ ਹੋ ॥੩॥
ଯେପରି କେହି ମୂକ ଅମୃତ ରସକୁ ଚାଖିଥାଏ ଆଉ ତାହାକୁ ଯଦି ପଚରା ଯାଏ, ତାହାହେଲେ ସେ ତାହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ପାରିବ ନାହିଁ॥3॥
ਬੇਢੀ ਕੇ ਗੁਣ ਸੁਨਿ ਰੀ ਬਾਈ ਜਲਧਿ ਬਾਂਧਿ ਧ੍ਰੂ ਥਾਪਿਓ ਹੋ ॥
ହେ ଭଉଣୀ! ତୁ ସେହି ବଢେଇର ମହିମା ଶୁଣ, ସେ ସମୁଦ୍ର ଉପରେ ସେତୁ ବନାଇଥିଲେ ଆଉ ଭକ୍ତ ଧୃବକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ଉଚ୍ଚ ପଦବୀରେ ସ୍ଥାପିତ କରିଥିଲେ।
ਨਾਮੇ ਕੇ ਸੁਆਮੀ ਸੀਅ ਬਹੋਰੀ ਲੰਕ ਭਭੀਖਣ ਆਪਿਓ ਹੋ ॥੪॥੨॥
ନାମଦେବଙ୍କ ସ୍ଵାମୀ ରାମ ହିଁ ଲଙ୍କା ଉପରେ ବିଜୟ ପାଇ ସୀତାଙ୍କୁ ନେଇ ଆସିଥିଲେ ଆଉ ଲଙ୍କାର ଶାସନ ବିଭୀଷଣକୁ ଅର୍ପଣ କରିଥିଲେ॥4॥2॥
ਸੋਰਠਿ ਘਰੁ ੩ ॥
ସୋରଠି ଘର 3 ॥
ਅਣਮੜਿਆ ਮੰਦਲੁ ਬਾਜੈ ॥
ଚମଡା ବିନା ଢୋଲ ବଜାଇ ଥାଏ।
ਬਿਨੁ ਸਾਵਣ ਘਨਹਰੁ ਗਾਜੈ ॥
ବର୍ଷା ବିନା ବାଦଲ ଗର୍ଜନ କରିଥାଏ।
ਬਾਦਲ ਬਿਨੁ ਬਰਖਾ ਹੋਈ ॥
ବାଦଲ ବିନା ବର୍ଷା ହୋଇଥାଏ,
ਜਉ ਤਤੁ ਬਿਚਾਰੈ ਕੋਈ ॥੧॥
ଯଦି କେହି ପରମ-ତତ୍ତ୍ଵକୁ ବିଚାର କରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ହିଁ ଏପରି ପ୍ରତୀତ ହୋଇଥାଏ॥1॥
ਮੋ ਕਉ ਮਿਲਿਓ ਰਾਮੁ ਸਨੇਹੀ ॥
ମୋତେ ନିଜ ସ୍ନେହୀ ରାମ ମିଳି ଯାଇଛନ୍ତି,
ਜਿਹ ਮਿਲਿਐ ਦੇਹ ਸੁਦੇਹੀ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯାହାକୁ ମିଳନ ଦ୍ଵାରା ମୋର ଏହି ଦେହ ନିର୍ମଳ ବନି ଯାଇଛି॥1॥ରୁହ॥
ਮਿਲਿ ਪਾਰਸ ਕੰਚਨੁ ਹੋਇਆ ॥
ପାରସ ରୂପୀ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ମୁଁ ସୁନା ଅର୍ଥାତ ପବିତ୍ର ବନି ଯାଇଛି।
ਮੁਖ ਮਨਸਾ ਰਤਨੁ ਪਰੋਇਆ ॥
ନିଜ ମୁହଁ ଏବଂ ମନରେ ସେହି ପ୍ରଭୁନାମର ରତ୍ନକୁ ଗୁନ୍ଥିଛି।
ਨਿਜ ਭਾਉ ਭਇਆ ਭ੍ਰਮੁ ਭਾਗਾ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମୁଁ ନିଜର ଭାବି ପ୍ରେମ କରିଥାଏ ଆଉ ମୋର ଭ୍ରମ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਗੁਰ ਪੂਛੇ ਮਨੁ ਪਤੀਆਗਾ ॥੨॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଉପଦେଶ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ମୋର ମନ ତୃପ୍ତ ହୋଇ ଯାଇଛି॥2॥
ਜਲ ਭੀਤਰਿ ਕੁੰਭ ਸਮਾਨਿਆ ॥
ଯେପରି ଜଳ ପାତ୍ରର ଭିତରେ ହିଁ ରହିଥାଏ,
ਸਭ ਰਾਮੁ ਏਕੁ ਕਰਿ ਜਾਨਿਆ ॥
ସେପରି ହିଁ ମୁଁ ଜାଣିଥାଏ ଯେ ରାମ ହିଁ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛନ୍ତି।
ਗੁਰ ਚੇਲੇ ਹੈ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥
ଚେଲାର ମନ ଗୁରୁଙ୍କ ଉପରେ ହିଁ ଭରସା କରିଥାଏ।
ਜਨ ਨਾਮੈ ਤਤੁ ਪਛਾਨਿਆ ॥੩॥੩॥|
ସେବକ ନାମଦେବ ଏହି ତଥ୍ୟକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି॥3॥3॥
ਰਾਗੁ ਸੋਰਠਿ ਬਾਣੀ ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਕੀ
ରାଗ ସୋରଠି ବାଣୀ ଭଗତ ରବିଦାସ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜਬ ਹਮ ਹੋਤੇ ਤਬ ਤੂ ਨਾਹੀ ਅਬ ਤੂਹੀ ਮੈ ਨਾਹੀ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ଯେବେ ମୋ’ ଠାରେ ଆତ୍ମାଭିମାନ ଥିଲା, ସେତେବେଳେ ତୁ ମୋ’ ଠାରେ ନଥିଲୁ, ଏବେ ଯେତେବେଳେ ତୁ ମୋ’ ଭିତରେ ଅଛି ମୋର ଆତ୍ମାଭିମାନ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି।
ਅਨਲ ਅਗਮ ਜੈਸੇ ਲਹਰਿ ਮਇ ਓਦਧਿ ਜਲ ਕੇਵਲ ਜਲ ਮਾਂਹੀ ॥੧॥
ଯେପରି ଅଗ୍ନିର ଅନେକ ଶିଖା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ରୂପ ଅଗ୍ନିର ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ପବନ ସାଥିରେ ସମୁଦ୍ରରେ ଭାରି ଲହଡି ଆସିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ସେହି ଲହଡି କେବଳ ସମୁଦ୍ର ଜଳରେ ଜଳ ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ସେପରି ହିଁ ଏହି ଜଗତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରୁ ଜାତ ହୋଇ ତାହାର ଅନେକ ରୂପ ଥାଏ॥1॥
ਮਾਧਵੇ ਕਿਆ ਕਹੀਐ ਭ੍ਰਮੁ ਐਸਾ ॥
ହେ ମାଧବ! ଆମେ ପ୍ରାଣୀର ଭ୍ରମ ହିଁ ଏପରି ଅଟେ, ଆମେ ଏହା ବିଷୟରେ କଣ କହିପାରିବା?
ਜੈਸਾ ਮਾਨੀਐ ਹੋਇ ਨ ਤੈਸਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ଯେପରି ଆମେ କୌଣସି ବସ୍ତୁକୁ ମାନିଥାଉ, ସେପରି ତାହା ହୋଇ ନଥାଏ॥1॥ରୁହ॥
ਨਰਪਤਿ ਏਕੁ ਸਿੰਘਾਸਨਿ ਸੋਇਆ ਸੁਪਨੇ ਭਇਆ ਭਿਖਾਰੀ ॥
ଯେପରି ଏକ ରାଜା ନିଜ ସିଂହାସନ ଉପରେ ନିଦ୍ରା ମଗ୍ନ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵପ୍ନରେ ସେ ଭିକାରୀ ବନିଯାନ୍ତି,
ਅਛਤ ਰਾਜ ਬਿਛੁਰਤ ਦੁਖੁ ਪਾਇਆ ਸੋ ਗਤਿ ਭਈ ਹਮਾਰੀ ॥੨॥
ତାହାର ରାଜ୍ୟ ଭଲ ଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ଏହା ଠାରୁ ବିଛେଦ ହୋଇ ସେ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ, ଆମର ଅବସ୍ଥା ଏପରି ହିଁ ହୋଇଛି॥2॥