ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ੧ ਚਉਪਦੇ
ଧନାସରୀ ମହଲା 1 ଘର 1 ଚଉପଦୀ
ੴ ਸਤਿ ਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ଓଁକାର ସେହି ଏକ ଅଟେ, ଯାହାଙ୍କ ନାମ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ସେ ସୃଷ୍ଟି ଏବଂ ଜୀବର ରଚନା କରିବା ବାଲା ଅଟେ, ସେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟେ, ତାହାକୁ କୌଣସି ଭୟ ନଥାଏ, ସେ ନିଃଶତ୍ରୁ, ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତି କୌଣସି ଯୋନି ଧାରଣ କରନ୍ତି ନାହିଁ, ସେ ସ୍ଵୟଂଭୂ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ।
ਜੀਉ ਡਰਤੁ ਹੈ ਆਪਣਾ ਕੈ ਸਿਉ ਕਰੀ ਪੁਕਾਰ ॥
ମୋର ଆତ୍ମା ଭୟ କରୁଛି, ମୁଁ କାହାକୁ କହିବି?
ਦੂਖ ਵਿਸਾਰਣੁ ਸੇਵਿਆ ਸਦਾ ਸਦਾ ਦਾਤਾਰੁ ॥੧॥
ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲାଇବା ବାଲା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ଉପାସନା କରିଛି, ଯିଏ ସର୍ବଦା ଜୀବଙ୍କୁ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି॥1॥
ਸਾਹਿਬੁ ਮੇਰਾ ਨੀਤ ਨਵਾ ਸਦਾ ਸਦਾ ਦਾਤਾਰੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୋର ମାଲିକ ସଦା ନବୀନ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ସଦା ସବୁଙ୍କୁ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥
ਅਨਦਿਨੁ ਸਾਹਿਬੁ ਸੇਵੀਐ ਅੰਤਿ ਛਡਾਏ ਸੋਇ ॥
ରାତିଦିନ ସେ ମାଲିକଙ୍କ ସେବା କରିବା ଉଚିତ, କାରଣ ଶେଷରେ ସେ ହିଁ ଯମ ଠାରୁ ମୁକ୍ତ କରାଇଥାନ୍ତି।
ਸੁਣਿ ਸੁਣਿ ਮੇਰੀ ਕਾਮਣੀ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰਾ ਹੋਇ ॥੨॥
ହେ ମୋର ପ୍ରାଣ ରୂପୀ କାମିନୀ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଶୁଣି ତୁ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯିବୁ॥2॥
ਦਇਆਲ ਤੇਰੈ ਨਾਮਿ ਤਰਾ ॥
ହେ ଦୟାଳୁ ପରମାତ୍ମା! ତୋର ନାମ ଦ୍ଵାରା ହି ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯିବି।
ਸਦ ਕੁਰਬਾਣੈ ਜਾਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ମୁଁ ତୋ’ ଉପରେ ସଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ॥1॥ରୁହ॥
ਸਰਬੰ ਸਾਚਾ ਏਕੁ ਹੈ ਦੂਜਾ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥
ସବୁଙ୍କ ମାଲିକ ଏକ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି, ଆଉ ଅନ୍ୟ କିଛି ସତ୍ୟ ନୁହେଁ।
ਤਾ ਕੀ ਸੇਵਾ ਸੋ ਕਰੇ ਜਾ ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ॥੩॥
ତାହାଙ୍କ ସେବା ସେ କରିଥାଏ, ଯାହା ଉପରେ ସେ କରୁଣା-ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇଥାନ୍ତି॥3॥
ਤੁਧੁ ਬਾਝੁ ਪਿਆਰੇ ਕੇਵ ਰਹਾ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ତୋ’ ବିନା ମୁଁ କିପରି ରହି ପାରିବି?
ਸਾ ਵਡਿਆਈ ਦੇਹਿ ਜਿਤੁ ਨਾਮਿ ਤੇਰੇ ਲਾਗਿ ਰਹਾਂ ॥
ମୋତେ ସେହି ବଡିମା ପ୍ରଦାନ କର, ଯାହାଦ୍ୱାରା ମୁଁ ତୋର ନାମ ସ୍ମରଣରେ ଲାଗି ରହିବି।
ਦੂਜਾ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ਜਿਸੁ ਆਗੈ ਪਿਆਰੇ ਜਾਇ ਕਹਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ! ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି ଯାହା ପାଖରେ ମୁଁ ଅନୁରୋଧ କରି ପାରିବି॥1॥ରୁହ॥
ਸੇਵੀ ਸਾਹਿਬੁ ਆਪਣਾ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਚੰਉ ਕੋਇ ॥
ମୁଁ କେବଳ ସେହି ମାଲିକଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ ଏବଂ ଆଉ କାହା ଠାରୁ କିଛି ମାଗେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕੁ ਤਾ ਕਾ ਦਾਸੁ ਹੈ ਬਿੰਦ ਬਿੰਦ ਚੁਖ ਚੁਖ ਹੋਇ ॥੪॥
ନାନକ ସେହି ମାଲିକଙ୍କ ଦାସ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ଟୁକୁଡା ଟୁକୁଡା ହୋଇ ସମର୍ପିତ ଯାଆନ୍ତି॥4॥
ਸਾਹਿਬ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਵਿਟਹੁ ਬਿੰਦ ਬਿੰਦ ਚੁਖ ਚੁਖ ਹੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥੪॥੧॥
ହେ ମୋର ମାଲିକ! ଆଉ ପ୍ରତି କ୍ଷଣରେ ଟୁକୁଡା ଟୁକୁଡା ହୋଇ ସମର୍ପିତ ଯାଆନ୍ତି॥1॥ରୁହ॥ ॥4॥1॥
ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ରାଗ ଧନାସରୀ 1 ॥
ਹਮ ਆਦਮੀ ਹਾਂ ਇਕ ਦਮੀ ਮੁਹਲਤਿ ਮੁਹਤੁ ਨ ਜਾਣਾ ॥
ଆମେ ଗୋଟିଏ ଶ୍ଵାସରେ ହିଁ ବଞ୍ଚିବା ପ୍ରାଣୀ ଅଟୁ ଆଉ ଆମେ ଜାଣି ନାହୁଁ ଯେ ଆମର ଆଉ କେତୋଟି ଶ୍ଵାସ ବାକି ରହିଛି।
ਨਾਨਕੁ ਬਿਨਵੈ ਤਿਸੈ ਸਰੇਵਹੁ ਜਾ ਕੇ ਜੀਅ ਪਰਾਣਾ ॥੧॥
ନାନକ ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ଏହି ଆତ୍ମା ଓ ପ୍ରାଣ ଦେଇଛନ୍ତି, ସେହି ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଉପାସନା ହିଁ କର॥1॥
ਅੰਧੇ ਜੀਵਨਾ ਵੀਚਾਰਿ ਦੇਖਿ ਕੇਤੇ ਕੇ ਦਿਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ହେ ଅନ୍ଧ ମାନବ! ଭଲ ଭାବରେ ବିଚାର କରି ଦେଖ ଯେ ତୋର ଜୀବନ ଆଉ କେତେ ଦିନ ଅଛି?॥ରୁହ॥
ਸਾਸੁ ਮਾਸੁ ਸਭੁ ਜੀਉ ਤੁਮਾਰਾ ਤੂ ਮੈ ਖਰਾ ਪਿਆਰਾ ॥
ଏହି ଶ୍ଵାସ, ଶରୀର ଏବଂ ପ୍ରାଣ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ତୋର ହିଁ ଅଟେ ଏବଂ ତୁ ହିଁ ମୋର ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରିୟ ଅଟୁ।
ਨਾਨਕੁ ਸਾਇਰੁ ਏਵ ਕਹਤੁ ਹੈ ਸਚੇ ਪਰਵਦਗਾਰਾ ॥੨॥
ସଚ୍ଚା ନାନକ ଏହା କହନ୍ତି ॥2॥
ਜੇ ਤੂ ਕਿਸੈ ਨ ਦੇਹੀ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬਾ ਕਿਆ ਕੋ ਕਢੈ ਗਹਣਾ ॥
ହେ ମୋର ମାଲିକ! ଯଦି ତୁ କାହାକୁ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ନ ଦେଉ, ତାହାହେଲେ ତାହାହେଲେ ସେ କେଉଁ ଆଭୁଷଣ ବନ୍ଧକ ରଖି କିଛି ନେଇପାରିବ?
ਨਾਨਕੁ ਬਿਨਵੈ ਸੋ ਕਿਛੁ ਪਾਈਐ ਪੁਰਬਿ ਲਿਖੇ ਕਾ ਲਹਣਾ ॥੩॥
ନାନକ ବିନତି କରନ୍ତି ଯେ ମନୁଷ୍ୟ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ଯାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରୁ ଏହା ଲେଖା ହୋଇଥାଏ॥3॥
ਨਾਮੁ ਖਸਮ ਕਾ ਚਿਤਿ ਨ ਕੀਆ ਕਪਟੀ ਕਪਟੁ ਕਮਾਣਾ ॥
ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ କେବେ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ ଆଉ ସେହି କପଟୀ କପଟ ହିଁ କରିଥାଏ।
ਜਮ ਦੁਆਰਿ ਜਾ ਪਕੜਿ ਚਲਾਇਆ ਤਾ ਚਲਦਾ ਪਛੁਤਾਣਾ ॥੪॥
ଯେତେବେଳେ ତାହାକୁ ଧରି ଯମର ଦ୍ଵାରକୁ ନିଆଯାଏ, ସେତେବେଳେ ସେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଥାଏ॥4॥