ਜੀਇ ਸਮਾਲੀ ਤਾ ਸਭੁ ਦੁਖੁ ਲਥਾ ॥
ଯଦି ମୁଁ ନିଜ ମନରେ ତାହାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରେ, ମୋର ସମସ୍ତ ଦୁଃଖ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଇଥାଏ।
ਚਿੰਤਾ ਰੋਗੁ ਗਈ ਹਉ ਪੀੜਾ ਆਪਿ ਕਰੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਾ ਜੀਉ ॥੨॥
ମୋର ଚିନ୍ତାର ରୋଗ ଓ ଅହଙ୍କାରର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୋର ପାଳନ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି ॥2॥
ਬਾਰਿਕ ਵਾਂਗੀ ਹਉ ਸਭ ਕਿਛੁ ਮੰਗਾ ॥
ବାଳକ ଭଳି ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ସବୁ କିଛି ମାଗୁଅଛି।
ਦੇਦੇ ਤੋਟਿ ਨਾਹੀ ਪ੍ਰਭ ਰੰਗਾ ॥
ସେ ସବୁ କିଛି ମୋତେ ବଡ ପ୍ରେମରେ ଦିଅନ୍ତି ଆଉ ଟିଏନକେ ଦ୍ଵାରା ଦିଆ ହୋଇଥିବା ବସ୍ତୁରେ ମୋତେ କିଛି ଅଭାବ ରହେ ନାହିଁ।
ਪੈਰੀ ਪੈ ਪੈ ਬਹੁਤੁ ਮਨਾਈ ਦੀਨ ਦਇਆਲ ਗੋਪਾਲਾ ਜੀਉ ॥੩॥
ମୁଁ ନିଜ ଦିନଦୟାଳୁ ଗୋପାଳଙ୍କ ଚରଣରେ ବାରମ୍ବାର ପଡି ମନାଉଅଛି ॥3॥
ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਪੂਰੇ ॥
ମୁଁ ନିଜର ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ,
ਜਿਨਿ ਬੰਧਨ ਕਾਟੇ ਸਗਲੇ ਮੇਰੇ ॥
ଯିଏ ମୋର ସମସ୍ତ ବନ୍ଧନ କାଟିଦେଇଛନ୍ତି।
ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਦੇ ਨਿਰਮਲ ਕੀਏ ਨਾਨਕ ਰੰਗਿ ਰਸਾਲਾ ਜੀਉ ॥੪॥੮॥੧੫॥
ସଦଗୁରୁ ମୋର ହୃଦୟରେ ନାମ ଦେଇ ମୋତେ ନିର୍ମଳ କରିଦେଇଛନ୍ତି। ହେ ନାନକ! ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରେମରୁ ମୁଁ ଅମୃତର ଘର ବନାଇଦେଇଛି ॥4….8॥15॥
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାଝ ମହଲା 5 ॥
ਲਾਲ ਗੋਪਾਲ ਦਇਆਲ ਰੰਗੀਲੇ ॥
ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ସୃଷ୍ଟିର ପାଳନ କର୍ତ୍ତା, ଦୟାଳୁ ଏବଂ ପରମ ସୁଖୀ ଅଟ।
ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ ਬੇਅੰਤ ਗੋਵਿੰਦੇ ॥
ହେ ମୋର ଗୋବିନ୍ଦ! ତୁ ଗଭୀର ସାଗର ଭଳି ଅଟୁ। ତୁ ବଡ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ଵଭାବ ବାଲା ଏବଂ ଅନନ୍ତ ଅଟୁ।
ਊਚ ਅਥਾਹ ਬੇਅੰਤ ਸੁਆਮੀ ਸਿਮਰਿ ਸਿਮਰਿ ਹਉ ਜੀਵਾਂ ਜੀਉ ॥੧॥
ତୁମେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ, ଅସୀମ ଏବଂ ଅନନ୍ତ ଅଟ। ହେ ପ୍ରଭୁ1 ମୁଁ ତୁମକୁ ତନ ମନରେ ସ୍ମରଣ କରି ହିଁ ଜୀବିତ ରହିଥାଏ ॥1॥
ਦੁਖ ਭੰਜਨ ਨਿਧਾਨ ਅਮੋਲੇ ॥
ହେ ଦୁଖ ନାଶକ! ତୁ ଅମୂଲ୍ୟ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଅଟୁ।
ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰ ਅਥਾਹ ਅਤੋਲੇ ॥
ତୁ ନିର୍ଭୀକ, ଶତ୍ରୁହୀନ, ଅସୀମ ଏବଂ ଅତୁଳନୀୟ ଅଟୁ।
ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੰਭੌ ਮਨ ਸਿਮਰਤ ਠੰਢਾ ਥੀਵਾਂ ਜੀਉ ॥੨॥
ହେ ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତି ! ତୁ ଅଯୋନି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂଭୂ ଅଟୁ, ଆଉ ମନରେ ତୋର ସ୍ମରଣ କରିବା ଦ୍ଵାରା ବଡ ଶାନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ॥2॥
ਸਦਾ ਸੰਗੀ ਹਰਿ ਰੰਗ ਗੋਪਾਲਾ ॥
ଭଗବାନ ସର୍ବଦା ଜୀବଙ୍କ ସାଥିରେ ରହିଥାନ୍ତି। ସେ ଜଗତର ପାଳନ କର୍ତ୍ତା ଏବଂ ଆନନ୍ଦର ସ୍ରୋତ ଅଟନ୍ତି।
ਊਚ ਨੀਚ ਕਰੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਾ ॥
ସେ ସର୍ବଦା ଉଚ୍ଚ-ନୀଚର ରକ୍ଷା କରିଥାଏ।
ਨਾਮੁ ਰਸਾਇਣੁ ਮਨੁ ਤ੍ਰਿਪਤਾਇਣੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵਾਂ ਜੀਉ ॥੩॥
ଅମୃତର ଘର ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ଦ୍ଵାରା ,ମୋର ମନ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଏ। ଗୁରୁଙ୍କ ଦୟାରୁ ମୁଁ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତର ପାନ କରିଥାଏ ॥3॥
ਦੁਖਿ ਸੁਖਿ ਪਿਆਰੇ ਤੁਧੁ ਧਿਆਈ ॥
ହେ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁ! ମୁଁ ଦୁଃଖ ଆଉ ସୁଖରେ ତୋତେ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ।
ਏਹ ਸੁਮਤਿ ਗੁਰੂ ਤੇ ਪਾਈ ॥
ଏହି ସୁମତି ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଅଛି।
ਨਾਨਕ ਕੀ ਧਰ ਤੂੰਹੈ ਠਾਕੁਰ ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਪਾਰਿ ਪਰੀਵਾਂ ਜੀਉ ॥੪॥੯॥੧੬॥
ହେ ଠାକୁରଜୀ! ତୁମେ ହିଁ ନାନକଙ୍କ ସାହାରା ଅଟ। ମୁଁ ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ମଗ୍ନ ହୋଇ ଭବ ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଜୀବୀ ॥4॥6॥16॥
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାଝ ମହଲା 5 ॥
ਧੰਨੁ ਸੁ ਵੇਲਾ ਜਿਤੁ ਮੈ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲਿਆ ॥
ସେହି ସମୟ ବଡ ଶୁଭ ଅଟେ, ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ମୋର ସଦଗୁରୁ ମିଳିଛନ୍ତି।
ਸਫਲੁ ਦਰਸਨੁ ਨੇਤ੍ਰ ਪੇਖਤ ਤਰਿਆ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ସଫଳ ହୋଇଯାଇଛି, କାରଣ ନେତ୍ରରେ ତାହାଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି ମୁଁ ଭବ ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଇଛି।
ਧੰਨੁ ਮੂਰਤ ਚਸੇ ਪਲ ਘੜੀਆ ਧੰਨਿ ਸੁ ਓਇ ਸੰਜੋਗਾ ਜੀਉ ॥੧॥
ସେହି ମୂହୁର୍ତ୍ତ, କ୍ଷଣ ଏବଂ ସଂଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଶୁଭ ଅଟେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ମୋର ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଛି ॥1॥
ਉਦਮੁ ਕਰਤ ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਆ ॥
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୋର ମନ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଇଛି।
ਹਰਿ ਮਾਰਗਿ ਚਲਤ ਭ੍ਰਮੁ ਸਗਲਾ ਖੋਇਆ ॥
ହରିପ୍ରଭୁଙ୍କ ମାର୍ଗରେ ଚାଲିବା ଦ୍ଵାରା ମୋର ଭ୍ରମ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸੁਣਾਇਆ ਮਿਟਿ ਗਏ ਸਗਲੇ ਰੋਗਾ ਜੀਉ ॥੨॥
ସଦଗୁରୁ ମୋତେ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ନାମ ଶୁଣାଇଛନ୍ତି ଆଉ ନାମ ଶୁଣି ମୋର ସବୁ ରୋଗ ନାଶ ହୋଇଯାଇଛି ॥2॥
ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਤੇਰੀ ਬਾਣੀ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଘର ଭିତରେ ଆଉ ବାହାରେ ମୁଁ ତୋର ବାଣୀ ଗାନ କରିଥାଏ।
ਤੁਧੁ ਆਪਿ ਕਥੀ ਤੈ ਆਪਿ ਵਖਾਣੀ ॥
ଏହି ବାଣୀ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଛୁ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଏହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଛୁ।
ਗੁਰਿ ਕਹਿਆ ਸਭੁ ਏਕੋ ਏਕੋ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ਹੋਇਗਾ ਜੀਉ ॥੩॥
ଗୁରୁ କହିଛନ୍ତି ଯେ ସମସ୍ତ ସ୍ଥାନରେ ଏକ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ଅଛନ୍ତି ଆଉ ଏକ ପ୍ରଭୁ ହିଁ ରହିବେ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ଭଳି ଜଗତରେ ଅନ୍ୟ କେହି ନାହାନ୍ତି ॥3॥
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਹਰਿ ਗੁਰ ਤੇ ਪੀਆ ॥
ମୁଁ ହଋ-ରସ ରୂପୀ ଅମୃତ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପାନ କରିଛି।
ਹਰਿ ਪੈਨਣੁ ਨਾਮੁ ਭੋਜਨੁ ਥੀਆ ॥
ଏବେ ହରିଙ୍କ ନାମ ହିଁ ମୋର ପହରା ଏବଂ ଭୋଜନ ବନିଯାଇଛି।
ਨਾਮਿ ਰੰਗ ਨਾਮਿ ਚੋਜ ਤਮਾਸੇ ਨਾਉ ਨਾਨਕ ਕੀਨੇ ਭੋਗਾ ਜੀਉ ॥੪॥੧੦॥੧੭॥
ହେ ନାନକ! ନାମରେ ମଗ୍ନ ରହିବା ହିଁ ମୋ’ ପାଇ ଆନନ୍ଦ, ଖେଳ ଏବଂ ମନୋରଞ୍ଜନ ଅଟେ ଆଉ ନାମ ହିଁ ପଦାର୍ଥର ଭୋଗ ଅଟେ ॥4॥10॥17॥
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ମାଝ ମହଲା 5 ॥
ਸਗਲ ਸੰਤਨ ਪਹਿ ਵਸਤੁ ਇਕ ਮਾਂਗਉ ॥
ମୁଁ ସମସ୍ତ ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଏକ ବସ୍ତୁ ହିଁ ମାଗୁଅଛି।
ਕਰਉ ਬਿਨੰਤੀ ਮਾਨੁ ਤਿਆਗਉ ॥
ମୁଁ ଏକ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ଯେ ମୁଁ ନିଜ ଅହଂକାର ତ୍ୟାଗ କରେ।
ਵਾਰਿ ਵਾਰਿ ਜਾਈ ਲਖ ਵਰੀਆ ਦੇਹੁ ਸੰਤਨ ਕੀ ਧੂਰਾ ਜੀਉ ॥੧॥
ମୁଁ ସନ୍ଥଙ୍କ ଠାରେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଥର ସମର୍ପିତ ହେବି, ହେ ପ୍ରଭୁ! ମୋତେ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣ ଧୂଳି ପ୍ରଦାନ କର। ॥1॥
ਤੁਮ ਦਾਤੇ ਤੁਮ ਪੁਰਖ ਬਿਧਾਤੇ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ହିଁ ଜୀବଙ୍କ ଦାତା ଅଟ ଆଉ ତୁମେ ହିଁ ବିଧାତା ଅଟ।
ਤੁਮ ਸਮਰਥ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਤੇ ॥
ତୁମେ ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ ଅଟ ଆଉ ତୁମେ ହିଁ ସର୍ବଦା ସୁଖ ଦେବା ବାଲା ଅଟ।
ਸਭ ਕੋ ਤੁਮ ਹੀ ਤੇ ਵਰਸਾਵੈ ਅਉਸਰੁ ਕਰਹੁ ਹਮਾਰਾ ਪੂਰਾ ਜੀਉ ॥੨॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ସବୁ ଜୀବ ତୁମଠାରୁ ହିଁ ମନୋକମନା ପ୍ରାପ୍ତ କରନ୍ତି। ମୋର ଏହି ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ ତୁମ ସହିତ ମିଳନ ପାଇଁ ମୋ’ ପାଇଁ ଏକ ସୁନେଲି ଅବସର ଅଟେ, ଏଣୁ, ମୋର ଜୀବନ ସମୟ ସଫଳ କରିଦିଅ ॥2॥
ਦਰਸਨਿ ਤੇਰੈ ਭਵਨ ਪੁਨੀਤਾ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ଯେଉଁ ଲୋକମାନେ ତୋର ଦର୍ଶନ କରି ନିଜ ଶରୀର ରୂପୀ ଭବନକୁ ପବିତ୍ର କରି ନେଇଛନ୍ତି,
ਆਤਮ ਗੜੁ ਬਿਖਮੁ ਤਿਨਾ ਹੀ ਜੀਤਾ ॥
ସେମାନେ ମନ ରୂପୀ ବିଷମ ଦୁର୍ଗ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି।
ਤੁਮ ਦਾਤੇ ਤੁਮ ਪੁਰਖ ਬਿਧਾਤੇ ਤੁਧੁ ਜੇਵਡੁ ਅਵਰੁ ਨ ਸੂਰਾ ਜੀਉ ॥੩॥
ତୁମେ ହିଁ ଜୀବଙ୍କ ଦାତା ଆଉ ତୁମେ ହିଁ ବିଧାତା ତଥା ଜଗତରେ ତୋର ଭଳି ଆଉ କେହି ସୁରବୀର ନାହାନ୍ତି ॥3॥