ਜਿਨਿ ਗੁਰਿ ਮੋ ਕਉ ਦੀਨਾ ਜੀਉ ॥ଯେଉଁ ଗୁରୁ ମୋତେ ଜୀବନ ଦେଇଛନ୍ତି, ਆਪੁਨਾ ਦਾਸਰਾ ਆਪੇ ਮੁਲਿ ਲੀਉ ॥੬॥ସେ ମୋତେ ସ୍ଵୟଂ ଖରିଦ କରିଛନ୍ତି ଆଉ ନିଜର ସେବକ ବନାଇଛନ୍ତି ॥6॥ ਆਪੇ ਲਾਇਓ ਅਪਨਾ ਪਿਆਰੁ ॥ଗୁରୁ ମୋତେ ସ୍ଵୟଂ ପ୍ରେମର ଉପହାର ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି। ਸਦਾ ਸਦਾ ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਕਉ ਕਰੀ ਨਮਸਕਾਰੁ ॥੭॥ମୁଁ ସେହି ଗୁରୁଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ପ୍ରଣାମ କରିଥାଏ ॥7॥ ਕਲਿ ਕਲੇਸ ਭੈ ਭ੍ਰਮ
ਜਿਤੁ ਕੋ ਲਾਇਆ ਤਿਤ ਹੀ ਲਾਗਾ ॥ପ୍ରଭୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ସାଥିରେ ଯାହାକୁ ଲଗାଇଥାନ୍ତି, ତାହା ସାଥିରେ ସେ ଲାଗିଯାଏ। ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਭਾਗਾ ॥੮॥੬॥ହେ ନାନକ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ କେବଳ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ବନିଥାଏ, ଯିଏ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ ॥8॥6॥ ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥ଗଉଡି ମହଲା 5 ॥ ਬਿਨੁ ਸਿਮਰਨ ਜੈਸੇ ਸਰਪ ਆਰਜਾਰੀ ॥ଭଗବାନଙ୍କ ସ୍ମରଣ ବିନା ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନ ସର୍ପ ଭଳି ଥାଏ, ਤਿਉ ਜੀਵਹਿ
ਜੋ ਇਸੁ ਮਾਰੇ ਤਿਸ ਕਉ ਭਉ ਨਾਹਿ ॥ଯିଏ ଏହି ଦ୍ଵିଧାକୁ ନାଶ କରିଦେଇଥାଏ, ତାହାକୁ କିଛି ଭୟ ନଥାଏ। ਜੋ ਇਸੁ ਮਾਰੇ ਸੁ ਨਾਮਿ ਸਮਾਹਿ ॥ଯିଏ ଏହି ଦ୍ଵିଧାକୁ ସଂହାର କରିଦେଇଥାଏ, ସେ ନାମରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ। ਜੋ ਇਸੁ ਮਾਰੇ ਤਿਸ ਕੀ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਬੁਝੈ ॥ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଏହି ଅହଂ କୁ ମାରିଦେଇଥାଏ, ତାହାର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟିଥାଏ। ਜੋ ਇਸੁ ਮਾਰੇ ਸੁ ਦਰਗਹ ਸਿਝੈ ॥੨॥ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି
ਸਹਜੇ ਦੁਬਿਧਾ ਤਨ ਕੀ ਨਾਸੀ ॥ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ତାହାର ଶରୀରର ଦ୍ଵିଧା ନାଶ ହୋଇଯାଏ। ਜਾ ਕੈ ਸਹਜਿ ਮਨਿ ਭਇਆ ਅਨੰਦੁ ॥ଯାହାର ପାଖରେ ସ୍ଵାଭାବିକତା ଥାଏ, ପ୍ରସନ୍ନତା ତାହାର ହୃଦୟରେ ଉଦୟ ହୋଇଥାଏ। ਤਾ ਕਉ ਭੇਟਿਆ ਪਰਮਾਨੰਦੁ ॥੫॥ ਸਹਜੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਓ ਨਾਮੁ ॥ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ସେ ନାମ ଅମୃତ ପାନ କରିଥାଏ। ਸਹਜੇ ਕੀਨੋ ਜੀਅ ਕੋ ਦਾਨੁ ॥ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ସେ ଆବଶ୍ୟକ
ਕਰਨ ਕਰਾਵਨ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਏਕੈ ॥ଏକ ପରମେଶ୍ଵର ସବୁ କିଛି କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ଜୀବଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କରାଇ ଥାଆନ୍ତି। ਆਪੇ ਬੁਧਿ ਬੀਚਾਰਿ ਬਿਬੇਕੈ ॥ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୁଦ୍ଧି, ବିଚାର ଏବଂ ବିବେକ ଅଟନ୍ତି। ਦੂਰਿ ਨ ਨੇਰੈ ਸਭ ਕੈ ਸੰਗਾ ॥ସେ ଦୂରରେ ନୁହନ୍ତି, ବରଂ, ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛନ୍ତି। ਸਚੁ ਸਾਲਾਹਣੁ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਰੰਗਾ ॥੮॥੧॥ହେ ନାନକ! ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ପ୍ରଶଂସା କର ॥8॥1॥ ਗਉੜੀ
ਆਪਿ ਛਡਾਏ ਛੁਟੀਐ ਸਤਿਗੁਰ ਚਰਣ ਸਮਾਲਿ ॥੪॥ଯଦି ଇଶ୍ଵର ତୁମକୁ ସ୍ଵୟଂ ମୁକ୍ତ କରନ୍ତି, ତୁମେ ମୁକ୍ତ ହେବ, ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣରେ ଉପାସନା କର ॥4॥ ਮਨ ਕਰਹਲਾ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰਿਆ ਵਿਚਿ ਦੇਹੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾਲਿ ॥ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ମନ! ଶରୀରରେ ଥିବା ଜ୍ୟୋତିକୁ ଧ୍ୟାନ ପୂର୍ବକ ରଖ, ਗੁਰਿ ਨਉ ਨਿਧਿ ਨਾਮੁ ਵਿਖਾਲਿਆ ਹਰਿ ਦਾਤਿ ਕਰੀ ਦਇਆਲਿ ॥੫॥ଗୁରୁଜୀ ନାମର ଭଣ୍ଡାର ଦେଖାଇଦେଇଛନ୍ତି, ଦୟାଳୁ ଇଶ୍ଵର ଏହି ଦାନ
ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਸੇ ਨਿਰਮਲੇ ਚਲਹਿ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਇ ॥੭॥ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ନିର୍ମଳ ହୋଇଥାଏ ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ, ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକୁ ଅନୁସରଣ କରିଥାଏ ॥7॥ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਦਾਤਾ ਏਕੁ ਤੂੰ ਤੂੰ ਆਪੇ ਬਖਸਿ ਮਿਲਾਇ ॥ହେ ମୋର ପ୍ରଭୁ ପରମେଶ୍ଵର! ଏକ ତୁ ହିଁ ଦାତା ଅଟେ, ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ପ୍ରାଣୀକୁ କ୍ଷମା ଦାନ କରି ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରୁ। ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਸਰਣਾਗਤੀ ਜਿਉ
ਸਬਦਿ ਮਨੁ ਰੰਗਿਆ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥ତାହାର ମନ ନାମରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ ଆଉ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ସୁରତି ଲଗାଇ ରଖିଥାଏ। ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਸਿਆ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਰਜਾਇ ॥ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ସେ ନିଜ ଆତ୍ମସ୍ଵରୂପରେ ରହିଥାଏ ॥1॥ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿਐ ਜਾਇ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଲେ ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ਗੋਵਿਦੁ ਪਾਈਐ ਗੁਣੀ ਨਿਧਾਨੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ଗୋବିନ୍ଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ॥1॥ରୁହ॥ ਮਨੁ ਬੈਰਾਗੀ
ਨਾਮੁ ਨ ਚੇਤਹਿ ਉਪਾਵਣਹਾਰਾ ॥ସେ ସୃଜନହାର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମକୁ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ। ਮਰਿ ਜੰਮਹਿ ਫਿਰਿ ਵਾਰੋ ਵਾਰਾ ॥੨॥ସେଥିପାଇଁ, ସେ ବାରମ୍ବାର ଜୀବନ ମୃତ୍ୟୁ ଚକ୍ରରେ ଫସିଥାଏ ॥2॥ ਅੰਧੇ ਗੁਰੂ ਤੇ ਭਰਮੁ ਨ ਜਾਈ ॥ଅଜ୍ଞାନ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ଦ୍ଵିଧା ନିବୃତ୍ତ ହୁଏନାହିଁ। ਮੂਲੁ ਛੋਡਿ ਲਾਗੇ ਦੂਜੈ ਭਾਈ ॥ସଂସାରର ମୂଳ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ପ୍ରାଣୀ ଦୈତ୍ୟବାଦରେ ଯୋଡି ହୋଇଥାଏ। ਬਿਖੁ ਕਾ ਮਾਤਾ ਬਿਖੁ ਮਾਹਿ
ਤਤੁ ਨ ਚੀਨਹਿ ਬੰਨਹਿ ਪੰਡ ਪਰਾਲਾ ॥੨॥ସେ ବାସ୍ତବିକତାକୁ ବୁଝେ ନାହିଁ ଆଉ ବିବାଦର ଘାସ – ପାଳର ବିଡା ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବାନ୍ଧିଥାଏ ॥2॥ ਮਨਮੁਖ ਅਗਿਆਨਿ ਕੁਮਾਰਗਿ ਪਾਏ ॥ଅଜ୍ଞାନ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜୀବ କୁମାର୍ଗରେ ହିଁ ପଡି ରହିଥାଏ। ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਬਿਸਾਰਿਆ ਬਹੁ ਕਰਮ ਦ੍ਰਿੜਾਏ ॥ସେ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମକୁ ବିସ୍ମୃତ କରିଦେଇଥାଏ ଆଉ (ମୋହ-ମାୟାର) ଅନେକ କର୍ମ ଦୃଢ କରିଥାଏ। ਭਵਜਲਿ ਡੂਬੇ ਦੂਜੈ ਭਾਏ ॥੩॥ଏପରି ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଦୈତ୍ୟବାଦ