ਜਹ ਦੇਖਾ ਤੂ ਸਭਨੀ ਥਾਈ ॥ହେ ଈଶ୍ଵର! ଯେଉଁଠି ଦେଖିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁ ସବୁସ୍ଥାନରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ଅଛୁ। ਪੂਰੈ ਗੁਰਿ ਸਭ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ଯେ ਨਾਮੋ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਸਦਾ ਸਦ ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਾਮੇ ਰਾਤਾ ਹੇ ॥੧੨॥ସର୍ବଦା ନାମର ମନନ କର, କାରଣ ଏହି ମନ ନାମରେ ହିଁ ଲୀନ ରହିଥାଏ||12|| ਨਾਮੇ ਰਾਤਾ ਪਵਿਤੁ ਸਰੀਰਾ ॥ପ୍ରଭୁ-ନାମରେ ଲୀନ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਚਾ ਸਬਦਿ ਪਛਾਤਾ ॥ଗୁରୁମୁଖୀ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ସ୍ଵୟଂଭୂ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣିଥାଏ, ਨਾ ਤਿਸੁ ਕੁਟੰਬੁ ਨਾ ਤਿਸੁ ਮਾਤਾ ॥ଯାହାର ନା କୌଣସି ପରିବାର ଅଛି, ନା କେହି ମାତା ଅଛି, ਏਕੋ ਏਕੁ ਰਵਿਆ ਸਭ ਅੰਤਰਿ ਸਭਨਾ ਜੀਆ ਕਾ ਆਧਾਰੀ ਹੇ ॥੧੩॥କେବଳ ଏକ ସେ ହିଁ ସବୁଙ୍କ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେ ସବୁ ଜୀବଙ୍କ ଆଧାର ଅଟନ୍ତି||13|| ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਦੂਜਾ ਭਾਇਆ ॥ମନୁଷ୍ୟକୁ
ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਸਾਧੂ ਸਰਣਾਈ ॥ସାଧୁ ମହାତ୍ମାଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିବା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ରାମ-ନାମ ମିଳିଥାଏ ଏବଂ ਸਤਿਗੁਰ ਬਚਨੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਪਾਈ ॥ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କ ଗତି ଓ ବିସ୍ତାରର ରହସ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ। ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਜਪਿ ਹਰਿ ਮਨ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਮੇਲੇ ਮੇਲਣਹਾਰਾ ਹੇ ॥੧੭॥੩॥੯॥ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ମନ! ହରିନାମର ଜପ କର; ଏହା ପରମ ସତ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ମିଳିଥାଏ||17||3||9|| ਮਾਰੂ
ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਕਰਦਾ ਆਇਆ ॥ତୁ ଅହଂ ଓ ମମତା ନେଇ ଜଗତକୁ ଆସିଛୁ, ਆਸਾ ਮਨਸਾ ਬੰਧਿ ਚਲਾਇਆ ॥ତୋର ଆଶା ଓ ଲାଳସା ତୋତେ ବାନ୍ଧି ଚାଲିଛି। ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਰਤ ਕਿਆ ਲੇ ਚਾਲੇ ਬਿਖੁ ਲਾਦੇ ਛਾਰ ਬਿਕਾਰਾ ਹੇ ॥੧੫॥‘ମୁଁ-ମୋର’ କରି କାହିଁକି ଚାଳୁଛୁ? ତୁ ମାୟା ରୂପୀ ବିକାରର ପାଉଁଶ ଲଦି ଚାଲୁଅଛୁ||15|| ਹਰਿ ਕੀ ਭਗਤਿ ਕਰਹੁ ਜਨ ਭਾਈ ॥ହେ ମୋର ଭାଇ! ଭଗବାନଙ୍କ
ਭੂਲੇ ਸਿਖ ਗੁਰੂ ਸਮਝਾਏ ॥ଯଦି ଶିଷ୍ୟ ଠାରେ ଭୁଲ ହୋଇଯାଏ, ଗୁରୁ ତାହାକୁ ବୁଝାଇ ଥାଆନ୍ତି, ਉਝੜਿ ਜਾਦੇ ਮਾਰਗਿ ਪਾਏ ॥ଯଦି ସେ ଭୁଲ ରାସ୍ତାରେ ଯାଇଥାଏ, ତାହାକୁ ସଚ୍ଚା ମାର୍ଗ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି। ਤਿਸੁ ਗੁਰ ਸੇਵਿ ਸਦਾ ਦਿਨੁ ਰਾਤੀ ਦੁਖ ਭੰਜਨ ਸੰਗਿ ਸਖਾਤਾ ਹੇ ॥੧੩॥ସର୍ବଦା ସେହି ଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କର, ଯିଏ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର କରିଥାନ୍ତି, ସଚ୍ଚା ସାଥି ଏବଂ ଶୁଭଚିନ୍ତକ ଅଟନ୍ତି||13|| ਗੁਰ ਕੀ
ਸਭੁ ਕੋ ਬੋਲੈ ਆਪਣ ਭਾਣੈ ॥ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ହିଁ ବୋଲିଥାଏ, ਮਨਮੁਖੁ ਦੂਜੈ ਬੋਲਿ ਨ ਜਾਣੈ ॥ଏବଂ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଦୈତ୍ୟଭାବ କାରଣରୁ ବୋଲିବା ହିଁ ଜାଣେ ନାହିଁ। ਅੰਧੁਲੇ ਕੀ ਮਤਿ ਅੰਧਲੀ ਬੋਲੀ ਆਇ ਗਇਆ ਦੁਖੁ ਤਾਹਾ ਹੇ ॥੧੧॥ଅନ୍ଧର ବୁଦ୍ଧି ଓ କଥା ମଧ୍ୟ ଅନ୍ଧ ହିଁ ଅଟେ, ଏଥିପାଇଁ ସେ ଜନ୍ମ-ମରଣର ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ||11||
ਸਭੁ ਕੋ ਬੋਲੈ ਆਪਣ ਭਾਣੈ ॥ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ହିଁ ବୋଲିଥାଏ, ਮਨਮੁਖੁ ਦੂਜੈ ਬੋਲਿ ਨ ਜਾਣੈ ॥ଏବଂ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଦୈତ୍ୟଭାବ କାରଣରୁ ବୋଲିବା ହିଁ ଜାଣେ ନାହିଁ। ਅੰਧੁਲੇ ਕੀ ਮਤਿ ਅੰਧਲੀ ਬੋਲੀ ਆਇ ਗਇਆ ਦੁਖੁ ਤਾਹਾ ਹੇ ॥੧੧॥ଅନ୍ଧର ବୁଦ୍ଧି ଓ କଥା ମଧ୍ୟ ଅନ୍ଧ ହିଁ ଅଟେ, ଏଥିପାଇଁ ସେ ଜନ୍ମ-ମରଣର ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ||11||
ਹਮ ਦਾਸਨ ਕੇ ਦਾਸ ਪਿਆਰੇ ॥ହେ ପ୍ରିୟ! ଆମେ ତୋର ଦାସର ଦାସ ଅଟୁ, ਸਾਧਿਕ ਸਾਚ ਭਲੇ ਵੀਚਾਰੇ ॥ସେ ହିଁ ସାଧକ, ସତ୍ୟବାଦୀ ଏବଂ ଉତ୍ତମ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ତୋର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ। ਮੰਨੇ ਨਾਉ ਸੋਈ ਜਿਣਿ ਜਾਸੀ ਆਪੇ ਸਾਚੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇਦਾ ॥੧੦॥ଯିଏ ନିଷ୍ଠାପୂର୍ବକ ନାମର ନମନ କରିଥାଏ, ସେ ଜୀବନ ବାଜି ଜିତିନିଏ ଏବଂ ସତ୍ୟରେ ହିଁ ଦୃଢ ରହିଥାଏ||10|| ਪਲੈ ਸਾਚੁ ਸਚੇ ਸਚਿਆਰਾ ॥ଯାହା ପାଖରେ
ਵਰਨ ਭੇਖ ਨਹੀ ਬ੍ਰਹਮਣ ਖਤ੍ਰੀ ॥ସେତେବେଳେ ବ୍ରାହ୍ମଣ-କ୍ଷତ୍ରିୟ ଇତ୍ୟାଦି ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ନଥିଲା, ਦੇਉ ਨ ਦੇਹੁਰਾ ਗਊ ਗਾਇਤ੍ਰੀ ॥କୌଣସି ଦେବତା, ମନ୍ଦିର, ଗାଈ ଏବଂ ଗାୟତ୍ରୀ ମନ୍ତ୍ରର ଅସ୍ତିତ୍ଵ ନଥିଲା, ਹੋਮ ਜਗ ਨਹੀ ਤੀਰਥਿ ਨਾਵਣੁ ਨਾ ਕੋ ਪੂਜਾ ਲਾਇਦਾ ॥੧੦॥ସେହି ସମୟରେ ହୋମ, ଯଜ୍ଞ ଏବଂ ତୀର୍ଥ-ସ୍ଥାନ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା ଆଉ ନା କେହି ପୂଜା ଅର୍ଚ୍ଚନାରେ ଲୀନ ରହୁଥିଲେ||10|| ਨਾ ਕੋ ਮੁਲਾ ਨਾ ਕੋ ਕਾਜੀ ॥ସେତେବେଳେ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਹੋਇ ਸੁ ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ਮਾਨੈ ਹੁਕਮੁ ਸਮਾਇਦਾ ॥੯॥ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ହୋଇଥାଏ, ସେ ହିଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମକୁ ଜାଣିଥାଏ ଏବଂ ତାହା ମାନି ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ହିଁ ରହିଥାଏ||9|| ਹੁਕਮੇ ਆਇਆ ਹੁਕਮਿ ਸਮਾਇਆ ॥ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ହୁକୁମରୁ ହିଁ ଜାତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ହୁକୁମରୁ ହିଁ ସେ ବିଲୀନ ହୋଇଯାଏ। ਹੁਕਮੇ ਦੀਸੈ ਜਗਤੁ ਉਪਾਇਆ ॥ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟିମାନ ଜଗତ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମରୁ ହିଁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଛି। ਹੁਕਮੇ