ਨਾਨਕ ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਪਤੀਣੇ ਤਾਰਾ ਚੜਿਆ ਲੰਮਾ ॥੧॥ଗୁରୁ ସାହେବର ସନ୍ଦେଶ ଯେ ଯିଏ ଅହଂ ଦୂର କରି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ପାଇଁ ଲମ୍ବା ତାର ଦିଆଯାଇଥାଏ||1|| ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਗਿ ਰਹੇ ਚੂਕੀ ਅਭਿਮਾਨੀ ਰਾਮ ॥ଗୁରୁମୁଖୀ ଅଭିମାନ ଦୂର କରି ଜାଗ୍ରତ ରହିଥାଏ। ਅਨਦਿਨੁ ਭੋਰੁ ਭਇਆ ਸਾਚਿ ਸਮਾਨੀ ਰਾਮ ॥ତାହା ପାଇଁ ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ବନି ରହିଥାଏ ଏବଂ ସେ ପରମ ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ। ਸਾਚਿ
ਐਸੇ ਘਰ ਹਮ ਬਹੁਤੁ ਬਸਾਏ ॥ଏହା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ଏପରି ବହୁତ ଶରୀରରେ ନିବାସ କରିଅଛି। ਜਬ ਹਮ ਰਾਮ ਗਰਭ ਹੋਇ ਆਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ହେ ରାମ! ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ନିଜ ମାତାର ଗର୍ଭରେ ଥିଲି .1॥ରୁହ॥ ਜੋਗੀ ਜਤੀ ਤਪੀ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ॥ମୁଁ କେବେ ଯୋଗୀ, କେବେ ଯତୀ, କେବେ ତପସ୍ଵୀ ଏବଂ କେବେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ହୋଇଛି ଆଉ ਕਬਹੂ ਰਾਜਾ ਛਤ੍ਰਪਤਿ ਕਬਹੂ ਭੇਖਾਰੀ ॥੨॥କେବେ ମୁଁ ଛତ୍ରପତି ରାଜା
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥ଗଉଡି କବୀର ଜୀ ॥ ਅੰਧਕਾਰ ਸੁਖਿ ਕਬਹਿ ਨ ਸੋਈ ਹੈ ॥ଭଗବାନଙ୍କୁ ବିସ୍ମୃତ କରି ଅଜ୍ଞାନତା ରୂପୀ ଅନ୍ଧାରରେ କେବେ ସୁଖରେ ଶୋଇ ହୁଏନାହିଁ। ਰਾਜਾ ਰੰਕੁ ਦੋਊ ਮਿਲਿ ਰੋਈ ਹੈ ॥੧॥ରାଜା ହେଉ ବା ଭିକାରି ହେଉ, ଦୁହେଁ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ରୋଦନ କରିଥାନ୍ତି ॥1॥ ਜਉ ਪੈ ਰਸਨਾ ਰਾਮੁ ਨ ਕਹਿਬੋ ॥“( ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ!) ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟର ଜିହ୍ଵା ରାମ ନାମ
ਤੂੰ ਸਤਿਗੁਰੁ ਹਉ ਨਉਤਨੁ ਚੇਲਾ ॥ହେ ମୋର ମାଲିକ! ତୁ ସଦଗୁରୁ ଆଉ ମୁଁ ତୋର ନୂଆ ଚେଲା ଅଟେ। ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਮਿਲੁ ਅੰਤ ਕੀ ਬੇਲਾ ॥੪॥੨॥କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି- ହେ ପ୍ରଭୁ! ଏବେ ତୋ ଜୀବନର ଅନ୍ତିମ କ୍ଷଣ ଅଟେ, ନିଜର ଦର୍ଶନ ପ୍ରଦାନ କର ॥4॥2॥ ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥ଗଉଡି କବୀର ଜୀ ॥ ਜਬ ਹਮ ਏਕੋ ਏਕੁ ਕਰਿ ਜਾਨਿਆ ॥ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଏହା ଜାଣି
ਨਾਨਕ ਲੜਿ ਲਾਇ ਉਧਾਰਿਅਨੁ ਦਯੁ ਸੇਵਿ ਅਮਿਤਾ ॥੧੯॥ହେ ନାନକ! ଏପରି ଅନନ୍ତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କର, ଯିଏ ନିଜ ସାଥିରେ ତୋତେ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଥାନ୍ତି ॥16॥ ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 5॥ ਧੰਧੜੇ ਕੁਲਾਹ ਚਿਤਿ ਨ ਆਵੈ ਹੇਕੜੋ ॥ଦୁନିଆର ଏପରି ଧନ୍ଧା କ୍ଷତିକାରକ ଅଟେ, ଯାହା କାରଣରୁ ଏକ ଇଶ୍ଵର ଚିତ୍ତରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ। ਨਾਨਕ ਸੇਈ ਤੰਨ ਫੁਟੰਨਿ ਜਿਨਾ ਸਾਂਈ ਵਿਸਰੈ
ਜੀਵਨ ਪਦੁ ਨਿਰਬਾਣੁ ਇਕੋ ਸਿਮਰੀਐ ॥ନିର୍ବାଣ ଜୀବନ ପାଇବା ପାଇଁ ଏକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ଆରାଧନା କର। ਦੂਜੀ ਨਾਹੀ ਜਾਇ ਕਿਨਿ ਬਿਧਿ ਧੀਰੀਐ ॥ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, (କାରଣ) ଅନ୍ୟ କାହା ଦ୍ଵାରା ଆମେ କିପରି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇପାରିବା? ਡਿਠਾ ਸਭੁ ਸੰਸਾਰੁ ਸੁਖੁ ਨ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ॥ମୁଁ ସାରା ସଂସାର ଦେଖିଅଛି, ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମ ବିନା କିଛି ସୁଖ ନାହିଁ। ਤਨੁ ਧਨੁ ਹੋਸੀ ਛਾਰੁ ਜਾਣੈ ਕੋਇ
ਨਾਨਕ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਧਨੁ ਕੀਤਾ ਪੂਰੇ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ॥੨॥ହେ ନାନକ! ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସେ ରାମଙ୍କ ନାମକୁ ନିଜ ଧନ ବନାଇଛି ॥2॥ ਪਉੜੀ ॥ପଉଡି॥ ਧੋਹੁ ਨ ਚਲੀ ਖਸਮ ਨਾਲਿ ਲਬਿ ਮੋਹਿ ਵਿਗੁਤੇ ॥ଜଗତର ମାଲିକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଧୋକା ସଫଳ ହୁଏନାହିଁ , ଲୋଭ ଏବଂ ମୋହ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରାଣୀ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ। ਕਰਤਬ ਕਰਨਿ ਭਲੇਰਿਆ ਮਦਿ ਮਾਇਆ ਸੁਤੇ ॥ମାୟାର ନିଶାରେ
ਨਾਨਕ ਅਹਿਨਿਸਿ ਰਾਵੈ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਹਰਿ ਵਰੁ ਥਿਰੁ ਸੋਹਾਗੋ ॥੧੭॥੧॥ରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସେ ଦିନରାତି ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରମଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରଭୁ ରୂପୀ ସୋହାଗ ଅଟଳ ଅଟେ||17|| ਤੁਖਾਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥ତୁଖାରୀ ମହଲା 1॥ ਪਹਿਲੈ ਪਹਰੈ ਨੈਣ ਸਲੋਨੜੀਏ ਰੈਣਿ ਅੰਧਿਆਰੀ ਰਾਮ ॥ହେ ସୁନ୍ଦର ନୟନ ବାଲା ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ! ଜୀବନ ରୂପୀ ପ୍ରଥମ ପ୍ରହରରେ ଅଜ୍ଞାନ ରୂପୀ ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧକାର ବନି ରହିଥାଏ। ਵਖਰੁ
ਆਗੈ ਘਾਮ ਪਿਛੈ ਰੁਤਿ ਜਾਡਾ ਦੇਖਿ ਚਲਤ ਮਨੁ ਡੋਲੇ ॥ପୂର୍ବ ଗରମ ଏବଂ ପର ଶୀତ ଋତୁ ଦେଖି ମନ ବିଚଳିତ ହୋଇଥାଏ। ਦਹ ਦਿਸਿ ਸਾਖ ਹਰੀ ਹਰੀਆਵਲ ਸਹਜਿ ਪਕੈ ਸੋ ਮੀਠਾ ॥ଦଶ ଦିଗରେ ବନସ୍ପତିର ସବୁଜିମା ଏବଂ ଯାହା ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ପକ୍ଵ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ମିଠା ହୋଇଥାଏ। ਨਾਨਕ ਅਸੁਨਿ ਮਿਲਹੁ ਪਿਆਰੇ ਸਤਿਗੁਰ ਭਏ ਬਸੀਠਾ ॥੧੧॥ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଆଶ୍ଵିନ ମାସରେ ହେ
ਬਨ ਫੂਲੇ ਮੰਝ ਬਾਰਿ ਮੈ ਪਿਰੁ ਘਰਿ ਬਾਹੁੜੈ ॥ଯଦି ପ୍ରିୟତମ ଘରକୁ ଲେଉଟି ଆସନ୍ତି, ମନ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାଏ ଯେପରି ମରୁଭୂମିରେ ଫୁଲ ଫୁଟି ଥାଏ। ਪਿਰੁ ਘਰਿ ਨਹੀ ਆਵੈ ਧਨ ਕਿਉ ਸੁਖੁ ਪਾਵੈ ਬਿਰਹਿ ਬਿਰੋਧ ਤਨੁ ਛੀਜੈ ॥ଯଦି ପତି-ପ୍ରଭୁ ଘରକୁ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ, ତାହାହେଲେ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ କିପରି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ? ବିରହ ଦୁଃଖରେ ଶରୀର ଭାଙ୍ଗି ପଡିଥାଏ। ਕੋਕਿਲ ਅੰਬਿ ਸੁਹਾਵੀ ਬੋਲੈ ਕਿਉ ਦੁਖੁ