ਦੇਹੁ ਦਰਸੁ ਮਨਿ ਚਾਉ ਭਗਤਿ ਇਹੁ ਮਨੁ ਠਹਰਾਵੈ ॥ dayh daras man chaa-o bhagat ih man thehraavai. and grant me with Your blessed vision; it is my yearning, that my mind may become steady in Your devotional worship. ਮੈਨੂੰ ਦੀਦਾਰ ਦੇਹ; ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਤਾਂਘ ਹੈ, (ਮਿਹਰ ਕਰ) ਮੇਰਾ ਇਹ ਮਨ ਤੇਰੀ ਭਗਤੀ ਵਿਚ
ਆਪ ਹੀ ਧਾਰਨ ਧਾਰੇ ਕੁਦਰਤਿ ਹੈ ਦੇਖਾਰੇ ਬਰਨੁ ਚਿਹਨੁ ਨਾਹੀ ਮੁਖ ਨ ਮਸਾਰੇ ॥ aap hee Dhaaran Dhaaray kudrat hai daykhaaray baran chihan naahee mukh na masaaray. God Himself is the support for the universe and is displaying His creation; He Himself has no particular color, form, face or beard. ਹਰੀ ਆਪ ਹੀ ਸਾਰੇ ਜਗਤ
ੴ ਸਤਿ ਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ ik-oNkaar sat naam kartaa purakh nirbha-o nirvair akaal moorat ajoonee saibhaN gur parsaad. There is only one God whose Name is ‘of Eternal Existence’. He is the creator of the universe, all-pervading, without fear, without enmity, independent of time, beyond the
ਰਾਗੁ ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥ ରାଗ ଧନାସରି ମହଲା 1॥ ਗਗਨ ਮੈ ਥਾਲੁ ਰਵਿ ਚੰਦੁ ਦੀਪਕ ਬਨੇ ਤਾਰਿਕਾ ਮੰਡਲ ਜਨਕ ਮੋਤੀ ॥ (ଯେପରି) ସାରା ଆକାଶ ଥାଳି ଅଟେ। ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ଚନ୍ଦ୍ର (ସେହି ଥାଳିରେ) ଦୀପ ଅଟେ, ତାରାମାନେ, ଯେପରି ଥାଳିରେ ମୋତି ରଖାଯାଇଛି। ਧੂਪੁ ਮਲਆਨਲੋ ਪਵਣੁ ਚਵਰੋ ਕਰੇ ਸਗਲ ਬਨਰਾਇ ਫੂਲੰਤ ਜੋਤੀ ॥੧॥ ମଳୟ ପରବତରୁ ଆସୁଥିବା ପବନ , ଯେପରି ଧୂପ
ਤੂ ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਤੇਰਾ ਕੀਆ ਸਭੁ ਹੋਇ ॥ (ହେ ପ୍ରଭୁ!) ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ସବୁ କିଛି ସୃଷ୍ଟି କରିଛ, ସବୁ କିଛି ତୁମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ହୁଏ। ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥ ତୁମ ବିନା ( ତୁମ ଭଳି) ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି। ਤੂ ਕਰਿ ਕਰਿ ਵੇਖਹਿ ਜਾਣਹਿ ਸੋਇ ॥ ଜୀବଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଇ ତାକୁ ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସମ୍ଭାଳୁଛ। ଆହୁରି, ସମସ୍ତଙ୍କ ହ୍ରୁଦୟର
ਨਾਨਕ ਸਾ ਕਰਮਾਤਿ ਸਾਹਿਬ ਤੁਠੈ ਜੋ ਮਿਲੈ ॥੧॥ ହେ ନାନକ! ଅଦ୍ଭୁତ ଦାନ ତାହା ଅଟେ, ଯିଏ ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି ହେବା ପରେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ॥1॥ ਮਹਲਾ ੨ ॥ ମହଲା 2 ॥ ਏਹ ਕਿਨੇਹੀ ਚਾਕਰੀ ਜਿਤੁ ਭਉ ਖਸਮ ਨ ਜਾਇ ॥ ଏହା କିପରି ସେବା ଅଟେ , ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଭୟ ଦୂର ହୁଏନାହିଁ? ਨਾਨਕ ਸੇਵਕੁ ਕਾਢੀਐ ਜਿ ਸੇਤੀ ਖਸਮ ਸਮਾਇ
ਪਉੜੀ ॥ ପଉଡି ॥ ਆਪੇ ਹੀ ਕਰਣਾ ਕੀਓ ਕਲ ਆਪੇ ਹੀ ਤੈ ਧਾਰੀਐ ॥ ହେ ପରମାତ୍ମା! ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସତ୍ତାକୁ ଧାରଣ କରିଛି। ਦੇਖਹਿ ਕੀਤਾ ਆਪਣਾ ਧਰਿ ਕਚੀ ਪਕੀ ਸਾਰੀਐ ॥ ତୁ ନିଜ ରଚନା ଏବଂ କଚ୍ଚା-ପକ୍କା ଗୋଟି(ଭଲ-ମନ୍ଦ ଜୀବ)ଙ୍କୁ ଧରିତ୍ରୀ ଉପରେ ଦେଖିଥାଉ। ਜੋ ਆਇਆ ਸੋ ਚਲਸੀ ਸਭੁ ਕੋਈ ਆਈ ਵਾਰੀਐ ॥
ਪਉੜੀ ॥ ପଉଡି ॥ ਸਤਿਗੁਰੁ ਵਡਾ ਕਰਿ ਸਾਲਾਹੀਐ ਜਿਸੁ ਵਿਚਿ ਵਡੀਆ ਵਡਿਆਈਆ ॥ ଯେଉଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ମହାନ ଗୁଣ ମହଜୁଦ ଅଛି, ତାହାକୁ ବଡ ମାନି ତାହାଙ୍କ ସ୍ତୁତି କରିବା ଉଚିତ। ਸਹਿ ਮੇਲੇ ਤਾ ਨਦਰੀ ਆਈਆ ॥ ଯେତେବେଳ ଭଗବାନଙ୍କ କୃପାରୁ ସଦଗୁରୁ ମିଳିଯାନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବଡିମାକୁ ଦେଖିଥାଏ। ਜਾ ਤਿਸੁ ਭਾਣਾ ਤਾ ਮਨਿ ਵਸਾਈਆ ॥ ଯେବେ ତାହାଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ, ସେତେବେଳେ
ਨੀਲ ਵਸਤ੍ਰ ਪਹਿਰਿ ਹੋਵਹਿ ਪਰਵਾਣੁ ॥ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନୀଳ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ମୁସଲମାନଙ୍କ ନଜରରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହେବାକୁ ଚାହିଁ ଥାଏ, ਮਲੇਛ ਧਾਨੁ ਲੇ ਪੂਜਹਿ ਪੁਰਾਣੁ ॥ ମୁସଲମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଧନ ନେଇଥାଏ, ଯାହାକୁ ମ୍ଳେଚ୍ଛ କୁହାଯାଏ ଆଉ ପୁରାଣକୁ ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରିଥାଏ। ਅਭਾਖਿਆ ਕਾ ਕੁਠਾ ਬਕਰਾ ਖਾਣਾ ॥ ଏକ ପକ୍ଷରେ ଅଭାଷା ଆରବୀ-ପାର୍ସି ପଢି ହଲାଲ କରି ଛେଳି ମାଂସ ଖାଇଥାଏ, ਚਉਕੇ ਉਪਰਿ ਕਿਸੈ ਨ ਜਾਣਾ