ਕਰਿ ਸੇਵਹਿ ਪੂਰਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਭੁਖ ਜਾਇ ਲਹਿ ਮੇਰੀ ॥ନିଜ ହାତରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ ଆଉ ତାହାର ଅହଂର କ୍ଷୁଧା ଦୂର ହୋଇଯାଏ। ਗੁਰਸਿਖਾ ਕੀ ਭੁਖ ਸਭ ਗਈ ਤਿਨ ਪਿਛੈ ਹੋਰ ਖਾਇ ਘਨੇਰੀ ॥ଗୁରୁ-ଶିଖଙ୍କ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ, ତାହାଙ୍କ ସଂଗତି କରି ବହୁତ ଲୋକ ନାମ ସ୍ମରଣର ପେଟ ପୂଜା କରିଥାନ୍ତି। ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਪੁੰਨੁ ਬੀਜਿਆ ਫਿਰਿ ਤੋਟਿ ਨ ਆਵੈ ਹਰਿ
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕਉ ਹਰਿ ਬਖਸਿਆ ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਭੰਡਾਰਾ ॥੨॥ହେ ହରି! ନାନକକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଭକ୍ତିର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି॥2॥ ਹਮ ਕਿਆ ਗੁਣ ਤੇਰੇ ਵਿਥਰਹ ਸੁਆਮੀ ਤੂੰ ਅਪਰ ਅਪਾਰੋ ਰਾਮ ਰਾਜੇ ॥ହେ ସ୍ଵାମୀ! ଆମେ ତୋର କେଉଁ ଗୁଣର ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ପାରିବୁ? ହେ ରାଜନ ପ୍ରଭୁ! ତୁ ଅପାରମ୍ପାର ଅଟୁ। ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸਾਲਾਹਹ ਦਿਨੁ ਰਾਤਿ ਏਹਾ ਆਸ ਆਧਾਰੋ ॥ମୁଁ ରାତି ଦିନ ହରିନାମର
ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਮੁਸਕਿ ਝਕੋਲਿਆ ਸਭੁ ਜਨਮੁ ਧਨੁ ਧੰਨਾ ॥੧॥ନାନକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସୁଗନ୍ଧିରେ ସୁଗନ୍ଧିତ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ତାହାର ଜନ୍ମ ଧନ୍ୟ ଏବଂ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଇଛି॥1॥ ਹਰਿ ਪ੍ਰੇਮ ਬਾਣੀ ਮਨੁ ਮਾਰਿਆ ਅਣੀਆਲੇ ਅਣੀਆ ਰਾਮ ਰਾਜੇ ॥ହରିଙ୍କ ପ୍ରେମ ବାଣୀର ତୀକ୍ଷଣ ବାଣ ମୋର ହୃଦୟରେ ଲାଗିଛି। ਜਿਸੁ ਲਾਗੀ ਪੀਰ ਪਿਰੰਮ ਕੀ ਸੋ ਜਾਣੈ ਜਰੀਆ ॥ଯାହାକୁ ପ୍ରେମର ପୀଡାର ଭୟ ଥାଏ, ସେ ଏହାକୁ କିପରି ସହ୍ୟ କରିବାକୁ
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੪ ਛੰਤ ॥ଆଶା ମହଲା 4 ଛନ୍ତ ॥ ਵਡਾ ਮੇਰਾ ਗੋਵਿੰਦੁ ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਆਦਿ ਨਿਰੰਜਨੁ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਜੀਉ ॥ମୋର ଗୋବିନ୍ଦ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଅଟନ୍ତି, ସେ ଅଗମ୍ୟ, ଅଗୋଚର, ଜଗତର ଆଦି ନିରଞ୍ଜନ, ନିରଙ୍କାର ଅଟନ୍ତି। ਤਾ ਕੀ ਗਤਿ ਕਹੀ ਨ ਜਾਈ ਅਮਿਤਿ ਵਡਿਆਈ ਮੇਰਾ ਗੋਵਿੰਦੁ ਅਲਖ ਅਪਾਰ ਜੀਉ ॥ତାହାଙ୍କ ଗତି କେଉଁଠିକୁ ଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ, ତାହାଙ୍କ ପ୍ରତାପ ଅପରିମିତ ଅଟେ,
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪਿ ਮਿਲਿਆ ਕਰਣ ਕਾਰਣ ਜੋਗੋ ॥੩੪॥ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ସବୁ କରିବା-କରାଇବାରେ ସମର୍ଥ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଆସି ମିଲିଛନ୍ତି॥34॥ ਏ ਸਰੀਰਾ ਮੇਰਿਆ ਇਸੁ ਜਗ ਮਹਿ ਆਇ ਕੈ ਕਿਆ ਤੁਧੁ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ ॥ହେ ମୋର ଶରୀର! ଏହି ଜଗତକୁ ତୁ କେଉଁ ଶୁଭ-କର୍ମ ପାଇଁ ଆସିଛୁ? ਕਿ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ ਤੁਧੁ ਸਰੀਰਾ ਜਾ ਤੂ ਜਗ ਮਹਿ ਆਇਆ ॥ହେ ଶରୀର! ଏହି
ਆਪਣੀ ਲਿਵ ਆਪੇ ਲਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਸਮਾਲੀਐ ॥ ସତ୍ୟ ଏହା ଯେ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ଲଗ୍ନରେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି ଆଉ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ସଦା ତାହାଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିବା ଉଚିତ। ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਏਵਡੁ ਦਾਤਾ ਸੋ ਕਿਉ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰੀਐ ॥੨੮॥ ନାନକ କହନ୍ତି ଯିଏ ଏତେ ବଡ ଦାତା ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ ମନରୁ କାହିଁକି ଭୁଲିବା? ਜੈਸੀ ਅਗਨਿ ਉਦਰ ਮਹਿ ਤੈਸੀ ਬਾਹਰਿ ਮਾਇਆ ॥ ଯେପରି
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੁਣਹੁ ਸੰਤਹੁ ਸੋ ਸਿਖੁ ਸਨਮੁਖੁ ਹੋਏ ॥੨੧॥ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ସନ୍ଥ! ଧ୍ୟାନପୂର୍ବକ ଶୁଣ; ସେହି ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ବିଶ୍ଵସ୍ତ ହୋଇଥାଏ||21|| ਜੇ ਕੋ ਗੁਰ ਤੇ ਵੇਮੁਖੁ ਹੋਵੈ ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਮੁਕਤਿ ਨ ਪਾਵੈ ॥ ଯଦି ସେହି ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ବିମୁଖ ହୋଇଥାଏ, ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ତାହାକୁ ମୁକ୍ତି ମିଳେନାହିଁ। ਪਾਵੈ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਰ ਥੈ ਕੋਈ ਪੁਛਹੁ ਬਿਬੇਕੀਆ ਜਾਏ ॥
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਜਿਨੀ ਆਪੁ ਤਜਿਆ ਹਰਿ ਵਾਸਨਾ ਸਮਾਣੀ ॥ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଯିଏ ଅହଂଭାବ ତ୍ୟାଗ କରିଛି, ତାହାର ଆକାଂକ୍ଷା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛି। ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਚਾਲ ਭਗਤਾ ਜੁਗਹੁ ਜੁਗੁ ਨਿਰਾਲੀ ॥੧੪॥ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଭକ୍ତର ଜୀବନ-ଆଚରଣ ଯୁଗ-ଯୁଗାନ୍ତରରୁ ଦୁନିଆର ଲୋକଙ୍କ ଠାରୁ ନିରାଳ ଅଟେ||14|| ਜਿਉ ਤੂ ਚਲਾਇਹਿ ਤਿਵ ਚਲਹ ਸੁਆਮੀ ਹੋਰੁ ਕਿਆ ਜਾਣਾ ਗੁਣ ਤੇਰੇ ॥ ହେ ସ୍ଵାମୀ! ତୁ ଯେପରି
ਬਾਬਾ ਜਿਸੁ ਤੂ ਦੇਹਿ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਵੈ ॥ ହେ ବାବା! ଯାହାକୁ ତୁ ଦେଉ, ସେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ। ਪਾਵੈ ਤ ਸੋ ਜਨੁ ਦੇਹਿ ਜਿਸ ਨੋ ਹੋਰਿ ਕਿਆ ਕਰਹਿ ਵੇਚਾਰਿਆ ॥ ହେ ବାବା! ଯାହାକୁ ତୁ ଦେଉ, ସେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ, ଆଉ କିଏ କଣ କରି ପାରିବ? ਇਕਿ ਭਰਮਿ ਭੂਲੇ ਫਿਰਹਿ ਦਹ ਦਿਸਿ ਇਕਿ ਨਾਮਿ ਲਾਗਿ ਸਵਾਰਿਆ ॥ କେହି
ਰਾਮਕਲੀ ਮਹਲਾ ੩ ਅਨੰਦੁ ରାମକଲୀ ମହଲା 3 ଆନନ୍ଦ ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ। ਅਨੰਦੁ ਭਇਆ ਮੇਰੀ ਮਾਏ ਸਤਿਗੁਰੂ ਮੈ ਪਾਇਆ ॥ ହେ ମୋର ମା’! ମନରେ ଆନନ୍ଦ ହିଁ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଇଛି, କାରଣ ମୁଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛି। ਸਤਿਗੁਰੁ ਤ ਪਾਇਆ ਸਹਜ ਸੇਤੀ ਮਨਿ ਵਜੀਆ ਵਾਧਾਈਆ ॥ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ସ୍ଵାଭାବିକ