ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਜਗੁ ਦੁਖੀਆ ਫਿਰੈ ਮਨਮੁਖਾ ਨੋ ਗਈ ਖਾਇ ॥ନାମର ଅତିରିକ୍ତ ସାରା ସଂସାର ଦୁଃଖୀ ଅଟେ। ମାୟା ମନମୁଖୀ ପ୍ରାଣୀକୁ ଗ୍ରାସ କରିଦେଇଛି। ਸਬਦੇ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਸਬਦੇ ਸਚਿ ਸਮਾਇ ॥੪॥ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ଆଉ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ ॥4॥ ਮਾਇਆ ਭੂਲੇ ਸਿਧ ਫਿਰਹਿ ਸਮਾਧਿ ਨ ਲਗੈ ਸੁਭਾਇ ॥ମାୟାରେ ଫସି ସିଦ୍ଧ ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟ
ਸਿਰੀਰਾਗੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥ସିରିରାଗ ମହଲା 3 ॥ ਪੰਖੀ ਬਿਰਖਿ ਸੁਹਾਵੜਾ ਸਚੁ ਚੁਗੈ ਗੁਰ ਭਾਇ ॥ଜୀବ ରୂପୀ ପକ୍ଷୀ, ଶରୀର ରୂପୀ ସୁନ୍ଦର ବୃକ୍ଷ ଉପରେ ବିରାଜମାନ ହୋଇ ଗୁରୁଜୀଙ୍କ ଇଚ୍ଛାନୁସାରେ ସତ୍ୟ ନାମରୂପି ଦାନା ଖାଇଥାଏ। ਹਰਿ ਰਸੁ ਪੀਵੈ ਸਹਜਿ ਰਹੈ ਉਡੈ ਨ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥ସେ ହରି ରସର ପାନ କରିଥାଏ, ଆଉ ପରମ ଆନନ୍ଦରେ ରହିଥାଏ ଆଉ ସେ ସେଠାରେ ଉଡେ ନାହିଁ, ଆସେ ନାହିଁ
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਗੁਣ ਨਿਧਾਨੁ ਪਾਇਆ ਤਿਸ ਕੀ ਕੀਮ ਨ ਪਾਈ ॥ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଭରପୁର ସେବା କରି ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନେଇଛି, ତାହାର ମୂଲ୍ୟ କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ। ਪ੍ਰਭੁ ਸਖਾ ਹਰਿ ਜੀਉ ਮੇਰਾ ਅੰਤੇ ਹੋਇ ਸਖਾਈ ॥੩॥ପୂଜ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ମୋର ମିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ଅନ୍ତିମ କାଳରେ ମୋର ସହାୟକ ହେବେ ॥3॥ ਪੇਈਅੜੈ ਜਗਜੀਵਨੁ ਦਾਤਾ ਮਨਮੁਖਿ ਪਤਿ ਗਵਾਈ ॥ଜଗତର ପାଳନ କର୍ତ୍ତା, ପ୍ରାଣଦାତା, ପ୍ରଭୁ
ਸਭੁ ਜਗੁ ਕਾਜਲ ਕੋਠੜੀ ਤਨੁ ਮਨੁ ਦੇਹ ਸੁਆਹਿ ॥ଏହି ସଂସାର ଏକ କାଳିର କୁଟୀର ଅଟେ। ଶରୀର, ଆତ୍ମା ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟ ତନ ସବୁ ତାହା ସାଥିରେ କଳା ହୋଇଯାଏ। ਗੁਰਿ ਰਾਖੇ ਸੇ ਨਿਰਮਲੇ ਸਬਦਿ ਨਿਵਾਰੀ ਭਾਹਿ ॥੭॥କିନ୍ତୁ, ଯାହାକୁ ଗୁରୁଜୀ ସ୍ଵୟଂ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି, ସେ ନିର୍ମଳ ଅଟେ ଆଉ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମ ସାଥିରେ ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନିକୁ ଲିଭାଇ ଦିଏ। ॥7॥ ਨਾਨਕ ਤਰੀਐ ਸਚਿ ਨਾਮਿ ਸਿਰਿ ਸਾਹਾ
ਮਨਮੁਖੁ ਜਾਣੈ ਆਪਣੇ ਧੀਆ ਪੂਤ ਸੰਜੋਗੁ ॥କୁମାର୍ଗୀ ପୁରୁଷ ପୁତ୍ର, ପୁତ୍ରୀ ଏବଂ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟଙ୍କୁ ନିଜର ମାନିଥାଏ ਨਾਰੀ ਦੇਖਿ ਵਿਗਾਸੀਅਹਿ ਨਾਲੇ ਹਰਖੁ ਸੁ ਸੋਗੁ ॥ସେ ନିଜର ଗୃହଲକ୍ଷ୍ମୀ ପତ୍ନୀକୁ ଦେଖି ବଡ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ, ତାହାଠାରୁ ହର୍ଷ-ଶୋକର ସାମନା କରିବାକୁ ପଡେ। ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦਿ ਰੰਗਾਵਲੇ ਅਹਿਨਿਸਿ ਹਰਿ ਰਸੁ ਭੋਗੁ ॥੩॥କିନ୍ତୁ ଗୁରୁମୁଖ ଗୁରୁ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ହରିନାମରେ ଲୀନ ଥାଏ ଆଉ ସେ ଦିନ ରାତି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅମୃତର
ਸਰਬੇ ਥਾਈ ਏਕੁ ਤੂੰ ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਰਾਖੁ ॥ହେ ଜଗତର ପାଳନ କର୍ତ୍ତା! ତୁମେ ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ଅଟ, ସଂସାରର କୋଣ କୋଣରେ ତୁମେ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛ, ତୁମେ ଯେମିତି ଚାହୁଁ ଅଛ ମୋତେ ସେପରି ରକ୍ଷା କର ਗੁਰਮਤਿ ਸਾਚਾ ਮਨਿ ਵਸੈ ਨਾਮੁ ਭਲੋ ਪਤਿ ਸਾਖੁ ॥ଗୁରୁ ଉପଦେଶ ଅନୁସାରେ ସତ୍ୟ ନାମ ମନୁଷ୍ୟର ହୃଦୟରେ ବାସ କରିଥାଏ, ନାମ ସଙ୍ଗତିରେ ତାହାର ବହୁତ ଇଜ୍ଜତ ହୋଇଥାଏ। ਹਉਮੈ ਰੋਗੁ
ਸਾਚਿ ਸਹਜਿ ਸੋਭਾ ਘਣੀ ਹਰਿ ਗੁਣ ਨਾਮ ਅਧਾਰਿ ॥ସତ୍ୟ ଇଶ୍ଵରଙ୍କ ଯଶୋଗାନ ଦ୍ଵାରା ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ଵାଭାବିକ ଅବସ୍ଥାର ଉପଲବ୍ଧି ହୋଇଥାଏ ଆଉ ମନୁଷ୍ୟ ବହୁତ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ। ସେ ହରି ନାମର ସାହାରାରେ ରହିଥାଏ। ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਰਖੁ ਤੂੰ ਮੈ ਤੁਝ ਬਿਨੁ ਕਵਨੁ ਭਤਾਰੁ ॥੩॥ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୁମକୁ ଯେଉଁ ଭଳି ଭଲ ଲାଗେ ମୋତେ ସେପରି ହିଁ ରଖ କାରଣ ତୋ’ ବିନା ମୋର କେହି ନାହିଁ
ਮਨ ਰੇ ਕਿਉ ਛੂਟਹਿ ਬਿਨੁ ਪਿਆਰ ॥lହେ ମୋର ମନ! ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରେମ ବିନା ତୋହର ମୁକ୍ତି କିପରି ହେବ? ਗੁਰਮੁਖਿ ਅੰਤਰਿ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਬਖਸੇ ਭਗਤਿ ਭੰਡਾਰ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ଭଗବାନ ଗୁରୁଙ୍କ ହୃଦୟରେ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ଜୀବଙ୍କୁ ଭକ୍ତିର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି, ଅର୍ଥାତ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ଭକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ…1॥ରୁହ॥ ਰੇ ਮਨ ਐਸੀ ਹਰਿ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਰਿ ਜੈਸੀ ਮਛੁਲੀ ਨੀਰ ॥ହେ
ਸਾਹਿਬੁ ਅਤੁਲੁ ਨ ਤੋਲੀਐ ਕਥਨਿ ਨ ਪਾਇਆ ਜਾਇ ॥੫॥ସେହି ସାହିବ (ପ୍ରଭୁ) ଅତୁଳନୀୟ ଅଟନ୍ତି ଯାହା ସହିତ କୌଣସି ବସ୍ତୁକୁ ତୁଳନା କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ, ତାହାଙ୍କର ପ୍ରାପ୍ତି କେବଳ କହିବା ଦ୍ଵାରା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ।॥5॥ ਵਾਪਾਰੀ ਵਣਜਾਰਿਆ ਆਏ ਵਜਹੁ ਲਿਖਾਇ ॥ଜୀବ ଅଜଣା ଅଟେ। ସେ ଜଗତକୁ ବ୍ୟାପାର କରିବାକୀ ଆସିଛି । ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ନିଜର ବେତନ ଲେଖି କରି ଆସିଛି। ਕਾਰ ਕਮਾਵਹਿ ਸਚ ਕੀ ਲਾਹਾ ਮਿਲੈ
ਭਾਈ ਰੇ ਅਵਰੁ ਨਾਹੀ ਮੈ ਥਾਉ ॥ହେ ଭାଇ! ଗୁରୁଙ୍କ ବିନା ମୋର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ। ਮੈ ਧਨੁ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਗੁਰਿ ਦੀਆ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ଗୁରୁ କୃପା କରି ମୋତେ ହରିନାମର ଦୌଲତର ଖଜଣା ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି, ମୁଁ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥ ਗੁਰਮਤਿ ਪਤਿ ਸਾਬਾਸਿ ਤਿਸੁ ਤਿਸ ਕੈ ਸੰਗਿ ਮਿਲਾਉ ॥ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ବଡ ଯଶ ପ୍ରାପ୍ତ