ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 5॥ ਰਹਦੇ ਖੁਹਦੇ ਨਿੰਦਕ ਮਾਰਿਅਨੁ ਕਰਿ ਆਪੇ ਆਹਰੁ ॥ଅନ୍ୟ ସବୁ ନିନ୍ଦୁକଙ୍କୁ ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ (ପ୍ରୟାସ କରି) ସମାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି। ਸੰਤ ਸਹਾਈ ਨਾਨਕਾ ਵਰਤੈ ਸਭ ਜਾਹਰੁ ॥੧॥ହେ ନାନକ! ସନ୍ଥଜନଙ୍କ ସହାୟତା କରିବା ବାଲା ଭଗବାନ ସର୍ବତ୍ର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପରେ ବ୍ୟାପକ ରହିଛନ୍ତି ॥1॥ ਮਃ ੫ ॥ମହଲା 5 ॥ ਮੁੰਢਹੁ ਭੁਲੇ ਮੁੰਢ ਤੇ ਕਿਥੈ ਪਾਇਨਿ ਹਥੁ ॥ଯେଉଁ
ਪਉੜੀ ॥ପଉଡି॥ ਤੂ ਕਰਤਾ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਜਾਣਦਾ ਜੋ ਜੀਆ ਅੰਦਰਿ ਵਰਤੈ ॥ହେ ବିଶ୍ଵ ରଚୟିତା ପ୍ରଭୁ! ତୁମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଅଚ୍ଛ, ଯାହା କିଛି ଜୀବର ହୃଦୟରେ ହୋଇଥାଏ। ਤੂ ਕਰਤਾ ਆਪਿ ਅਗਣਤੁ ਹੈ ਸਭੁ ਜਗੁ ਵਿਚਿ ਗਣਤੈ ॥ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ହିଁ ଏହି ଚିନ୍ତନରେ ଅଛି; ହେ ପରମାତ୍ମା! ତୁମେ ହିଁ ଏହାର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଅଛ। ਸਭੁ ਕੀਤਾ ਤੇਰਾ ਵਰਤਦਾ ਸਭ ਤੇਰੀ ਬਣਤੈ ॥“(କାରଣ) ଯାହା
ਜਿਨਾ ਸਾਸਿ ਗਿਰਾਸਿ ਨ ਵਿਸਰੈ ਸੇ ਪੂਰੇ ਪੁਰਖ ਪਰਧਾਨ ॥ଯିଏ ଶ୍ଵାସ ନେବା ଏବଂ ଭୋଜନ କରିବା ସମୟରେ ଏକ କ୍ଷଣ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ବିସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ, ସେ ହିଁ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ଏବଂ ପ୍ରଧାନ ଅଟେ। ਕਰਮੀ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਾਈਐ ਅਨਦਿਨੁ ਲਗੈ ਧਿਆਨੁ ॥ଭଗବାନଙ୍କ କୃପାରୁ ସଦଗୁରୁ ତାହାକୁ ମିଳିଥାନ୍ତି ଆଉ ତାହାର ଧ୍ୟାନ ରାତି ଦିନ ଭଗବାନଙ୍କ ଠାରେ ଲାଗି ରହିଥାଏ। ਤਿਨ ਕੀ ਸੰਗਤਿ
ਤਿਸੁ ਅਗੈ ਪਿਛੈ ਢੋਈ ਨਾਹੀ ਗੁਰਸਿਖੀ ਮਨਿ ਵੀਚਾਰਿਆ ॥ଗୁରୁଙ୍କ ଶିଷ୍ୟ ନିଜ ହୃଦୟରେ ବିଚାର କରି ନେଇଛି ଯେ ତାହାକୁ ଲୋକ ପରଲୋକରେ ସହର ମିଳେନାହିଁ। ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੋ ਮਿਲੇ ਸੇਈ ਜਨ ਉਬਰੇ ਜਿਨ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਸਮਾਰਿਆ ॥ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଥାଏ ଆଉ ନିଜ ହୃଦୟରେ ନାମ ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ସେ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ। ਜਨ ਨਾਨਕ ਕੇ ਗੁਰਸਿਖ ਪੁਤਹਹੁ ਹਰਿ ਜਪਿਅਹੁ ਹਰਿ ਨਿਸਤਾਰਿਆ
ਸਚੁ ਸਚਾ ਰਸੁ ਜਿਨੀ ਚਖਿਆ ਸੇ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਰਹੇ ਆਘਾਈ ॥ଯିଏ ସତ୍ୟନାମ ରୂପୀ ରସ ଚାଖିଅଛି, ସେ ତୃପ୍ତ ହୋଇ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି। ਇਹੁ ਹਰਿ ਰਸੁ ਸੇਈ ਜਾਣਦੇ ਜਿਉ ਗੂੰਗੈ ਮਿਠਿਆਈ ਖਾਈ ॥କେବଳ ସେହି ଗୁରୁମୁଖମାନେ ଏହି ହରି-ରସର ଆନନ୍ଦ ଜାଣନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ଏହି ରସର ସ୍ୱାଦ ଚାଖିଛନ୍ତି। ଯେପରି ମୂକମାନେ ଖାଇଥିବା ମିଠାର ସ୍ୱାଦ ଜାଣନ୍ତି, ସେହିପରି ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਹਰਿ
ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹਿ ਤੂ ਸਚੁ ਸਚੇ ਸੇਵਾ ਤੇਰੀ ਹੋਤਿ ॥੧੬॥ହେ ନାନକ! ତୁମେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମର ମହିମା ସ୍ତୁତି କର, ବାସ୍ତବରେ, ତୋର ଏହି ସେବା ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସ୍ଵୀକୃତ ହେବ ॥16॥ ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 4॥ ਸਭਿ ਰਸ ਤਿਨ ਕੈ ਰਿਦੈ ਹਹਿ ਜਿਨ ਹਰਿ ਵਸਿਆ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥ଯାହାର ମନରେ ଭଗବାନ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି, ତାହା ଭିତରେ ସବୁ ରସ ଖୁସି ଥାଏ।
ਓਇ ਅਗੈ ਕੁਸਟੀ ਗੁਰ ਕੇ ਫਿਟਕੇ ਜਿ ਓਸੁ ਮਿਲੈ ਤਿਸੁ ਕੁਸਟੁ ਉਠਾਹੀ ॥କାରଣ ଗୁରୁ ଦ୍ଵାରା ଶାପିତ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ଥାଏ, ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ସାଥିରେ ଥାଏ, ସେ ମଧ୍ୟ ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ହୋଇଥାଏ। ਹਰਿ ਤਿਨ ਕਾ ਦਰਸਨੁ ਨਾ ਕਰਹੁ ਜੋ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਚਿਤੁ ਲਾਹੀ ॥ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ! ଭଗବାନଙ୍କ ପାଇଁ ତାହାର ଦର୍ଶନ ମଧ୍ୟ କର ନାହିଁ, ଯିଏ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରି ମାୟାର
ਮਃ ੪ ॥ମହଲା 4॥ ਜਿਨ ਕਉ ਆਪਿ ਦੇਇ ਵਡਿਆਈ ਜਗਤੁ ਭੀ ਆਪੇ ਆਣਿ ਤਿਨ ਕਉ ਪੈਰੀ ਪਾਏ ॥ଯାହାକୁ ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ଶୋଭା ଦେଇଥାନ୍ତି, ତାହାର ଚରଣରେ ସାରା ଜଗତକୁ ରଖିଥାନ୍ତି। ਡਰੀਐ ਤਾਂ ਜੇ ਕਿਛੁ ਆਪ ਦੂ ਕੀਚੈ ਸਭੁ ਕਰਤਾ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਵਧਾਏ ॥କେବଳ ସେତେବେଳେ ଆମେ ଡରିବା ଉଚିତ, ଯଦି ଆମେ ସ୍ଵୟଂ କିଛି କରୁ, ପରମାତ୍ମା ନିଜର କଳା ସ୍ଵୟଂ ବଢାଉଛନ୍ତି। ਦੇਖਹੁ
ਅੰਤਰਿ ਹਰਿ ਗੁਰੂ ਧਿਆਇਦਾ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ॥ଗୁରୁଙ୍କ ମହିମା ମହାନ ଅଟେ, କାରଣ ସେ ନିଜ ଅନ୍ତଃ ମନରେ ଭଗବାନଙ୍କ ଧ୍ୟାନ କରିଥାନ୍ତି। ਤੁਸਿ ਦਿਤੀ ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰੂ ਘਟੈ ਨਾਹੀ ਇਕੁ ਤਿਲੁ ਕਿਸੈ ਦੀ ਘਟਾਈ ॥ପରମାତ୍ମା ଖୁସି ହୋଇ ଏହି ମହିମା ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ, କେହି କମାଇଲେ ମଧ୍ୟ ତିଳେ ମାତ୍ର କମେ ନାହିଁ। ਸਚੁ ਸਾਹਿਬੁ ਸਤਿਗੁਰੂ ਕੈ ਵਲਿ ਹੈ ਤਾਂ ਝਖਿ ਝਖਿ ਮਰੈ ਸਭ
ਜਿਸ ਨੋ ਦਇਆਲੁ ਹੋਵੈ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ ਤਿਸੁ ਗੁਰਸਿਖ ਗੁਰੂ ਉਪਦੇਸੁ ਸੁਣਾਵੈ ॥ଯାହା ଉପରେ ମୋର ସ୍ଵାମୀ ଦୟାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ସେହି ଗୁରୁଶିଖକୁ ଗୁରୁ ଉପଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି। ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਧੂੜਿ ਮੰਗੈ ਤਿਸੁ ਗੁਰਸਿਖ ਕੀ ਜੋ ਆਪਿ ਜਪੈ ਅਵਰਹ ਨਾਮੁ ਜਪਾਵੈ ॥੨॥ନାନକ ମଧ୍ୟ ସେହି ଗୁରୁଶିଖର ଚରଣ ଧୂଳି ମାଗିଥାନ୍ତି, ଯିଏ ସ୍ଵୟଂ ନାମ ଜପିଥାନ୍ତି ଆଉ ଅନ୍ୟକୁ ଜପାଇଥାନ୍ତି। ॥2॥ ਪਉੜੀ ॥ପଉଡି॥ ਜੋ ਤੁਧੁ ਸਚੁ